Heartbreaks Cure (SIGHTSERIES#2)

CHAPTER FORTY-ONE

(A/N: Sorry for the late UD....)

C-41

"And she's your sister...."

"And she's your sister...."

"And she's your sister...."

Parang sirang plaka na nagpapaulit-ulit sa pandinig ko ang mga katagang 'yon. Sinusubukan kong maproseso ang narinig ko. Sinusubukan kong pakalmahin ang sarili ko. Sinusubukan kong pigilan ang sarili ko na magsalita na alam kong ikakasakit ng daddy ko.

"H-How? Kailan pa?" Natanong ko na lang dahil sa lahat ng mga salitang naiisip ko. Sa lahat ng mga tanong na nagkaro'n sa isip ko, hindi ko alam kung paano ko sasabihin at itatanong ang mga bagay na 'yon nang sabay-sabay sa daddy ko.

Naramdaman ko ang panginginig ng kamay ko hanggang sa maramdaman ko naman ang paglambot ng tuhod ko dahilan para walang lakas akong umupo. Naramdaman ko rin ang mabilis na paglapit sa 'kin ng mga kaibigan ko at sinubukan akong alalayan. Pero hindi ko pa rin magawang makatayo dahil sa halo-halong nararamdaman ko.

"Lia, anak..." Naguguluhan akong napatingin kay daddy nang hindi ko namamalayan na tumutulo na pala ang luha ko.

"All these time... I..." I can't find the right words to express how shocked I am and how dissapointed I am right now.

"I didn't mean to hide it from you. I... I just don't know how to explain na may kapatid ka pa," he said while he's trying to reach my hand but I refused.

Napailing ako sa sinabi niya. If he didn't mean to hide, bakit ngayon ko lang nalaman? Bakit kung kailan sa pagkakataon ko pang hindi inaasahan 'to malalaman?

"She looks like a years older than me but..." Napatingin ako sa babaeng nakatingin na rin sa 'kin. "But I didn't know that the one who helped me a months ago and your another daughter's actually the same..."

Nakakatawa lang na sa lahat ng tao, siya pa. What a coincidence? Or coincidence nga ba talaga?

Bigla ko tuloy naalala ang sinabi ni Alexia no'ng una kami nagkita. The way she acted that time. The way she said those words that made me confuse.

"You're not the only one who did mistake on me." I furrowed my brows because of my curiosity. "Everytime I saw him, I always feel how bad he is. How worthless he is! And now na nasa harapan kita? Mas lalo ko lang siyang naaalala."

Napakunot ang aking noo habang tinititigan ang babaeng nasa aking harapan. Nakaramdam ako ng lungkot habang nakikita ko ang pagbagsak ng mga luha niya kahit alam kong pinipigilan niya.

"Who are you talking about?" I curiously asked.

"Ask your dad...."

How the hell didn't I notice that? Bakit ba hindi ko agad naisip 'yon? Natatawa na lang ako sa sarili ko dahil ang bagal kong makaunawa ng mga sinabi niya noon. Hinayaan ko lang ang sarili kong mapaisip habang ang taong 'to, pinagtatawanan na siguro ako dahil wala akong kaalam-alam sa nangyayari.

"Why are you laughing?" She suddenly asked which made me shook my head.

"Don't tell na all these time... you knew from the start na anak ako ni daddy? That's explain why you acted like that, huh?" Napailing ako na ikinataka naman ni daddy pero hindi ko muna siya pinansin. "Siguro you're happy to see me confuse about the things that you know."