Heartbreaks Cure (SIGHTSERIES#2)

CHAPTER SIX

C-6

"I hope we'll talk when you're already calm." 

That was the last words I heard from Molly. After the misunderstanding between me and my friends. Napagdesisyunan ko munang tumambay sa park malapit lang din sa bahay nila Raylene.

I need to calm myself down. I need to think a positive things dahil ayokong umuwi sa bahay na ganito ang pakiramdam. Agad akong umupo sa may swing na nakita ko. Wala na ako gaanong nakikita na ibang tao dahil malapit na din namang gumabi. 

"I asked Raylene's permission dahil kaibigan ko siya. Pero bakit kung kailan nakasagot na 'ko, tiyaka pa naging ganito?" I asked myself curiously, walang pakealam kung sino ang makakakita sa 'kin o makakarinig sa 'kin dito.

I'm trying to ask myself why I suddenly let Claude to do what he wants. But everytime na itinatanong ko sa sarili ko, the more na nalilito rin ako dahil hindi ko rin naman alam ang rason. I just like him and I don't need any reason to prove that.

"Argh! Ano ba 'yan!" Napayuko ako sa mga iniisip ko.

Hindi ako naiinis sa kanila dahil alam kong may punto sila. Molly just want the best for me and I'm thankful for that. But they knew me a lot. They're aware that everytime I made a decision for myself, it means I can risk everything. My time, myself, anything.

Iniisip ko si Claude na kahit hindi sabihin ng mga kaibigan ko, alam kong hindi sila aprupado. Bakit hindi na lang nila bigyan ng chance ang tao?

"Ganito yata ang napapala sa pagkakatama ng bola sa ulo ko. Hindi naman ako aware na magiging easy to fall na pala ako," nakangiwing sabi ko sa sarili ko. Sinabunutan ko pa ng konti ang buhok ko.

I stopped when I heard someone's laughing somewhere. Inikot ko ang paningin ko only to see nothing dahil na rin sa dilim ng paligid dahil nga'y malapit nang gumabi.

"It's really good to let your stress out, Miss. Pero payo lang, masamang kausapin at sabunutan ang sarili bigla bigla. Baka mapagkamalan ka pa." Inikot ko muli ang aking paningin upang hanapin kung saan nanggaling ang boses na narinig ko. 

Nang may mapansin akong bulto hindi  kalayuan sa pwesto ko, agad kumunot ang noo ko. Napansin ko ang paunti-unti nitong paglabas hanggang sa maging malimaw na siya sa paningin ko. My eyes widened when I noticed his clothes. He's wearing a hoodie and a mask. Napatayo pa tuloy ako.

"You seems so scared, chill!" He chuckled which made me feel embarrased for what I did

Napairap ako, mukhang hindi naman siya masama. "Sino bang hindi? Tanggalin mo nga 'yang hoodie mo!"

Agad naman niyang sinunod. Nakatingin lang ako sa kaniya habang dahan dahan niyang tinatanggal ang hood ng jacket niya, pati na rin ang mask niya.

"Sef?" Paniniguro ko nang tuluyan na niyang matanggal.

Tumango naman ito at hindi man lang ngumiti. "What are you doing here? Why you're acting as if dala mo ang pinakamabigat na problema sa buhay mo?"

Sinamaan ko naman siya ng tingin. "Are you here to annoy me just like what your friend always doing?"

He chuckled again. "No, dito lang talaga ako tumatambay sa tuwing gusto kong you know... magbigay ng time para sa sarili ko."