Along the Way (Completed)

Chapter 36

Eugen Pov

Tahimik akong pumasok sa loob ng bahay namin. Mabilis kong inilibot ang mga mata ko sa buong bahay at nang makitang walang tao ay mas lalo akong nanlumo. I miss those days na kada uuwi kami ay may sasalubong sa akin. But seems like everything changed, huh.

"Oh, andiyan ka na pala anak. Kumain ka na ba?" Nakangiting tanong ni mama sa akin habang may hawak na sandok sa kamay.

Tatango na sana ako nang makita kung paano ito unti-unting naglaho. Binuka ko ang labi ko pero tanging malalim na paghinga lamang ang lumabas rito. Unti-unting kumirot ang puso ko dahil sa pangungulila sa kanila.

"Princess, I love you. Buti na lang nakauwi ka na at hindi ka ulit sumama kay Trevor. Tch!" Napangiti ako habang nangingilid ang luha nang paulit-ulit nagrecall sa utak ko 'yong lagi nilang sinasabi sa akin.

They are my life but because of my past I am slowly losing them. Trevor is the only person I can lean on right now but because her mother threatened me I might possibly lose him too. I wanted to hugged someone right now.....I wanted to feel that despite of everything someone will accept me.....

"You're here......" tumingala ako at nakita ko si kuya Haze na nakapamulsang naglalakad pababa ng hagdan patungo sa akin.

His eyes screaming soflty not the eyes that makes me tremble. This was the kind of stare I usually received when we were young. No pain, anger, hate just pure love and care.........

"C-can I hug you? J-just one....kuya." Mahinang sabi ko habang pinipigilan ang sariling umiyak.

Gusto kong umiyak nang may yumayakap sa akin. Nakakapagod rin palang umiyak ng mag-isa. Isang hakbang ginawa ko na agad nakapagpa-atras sa kaniya.

Gulat akong napatingin sa kaniya pero agad ring umiling at yumuko. Tanga mo Eugen! Pinatay mo ang tatay niya 'tas kung makahingi ka ng yakap ay parang wala kang ginawa!!

"I'm sorry....." bulong ko at lalakad na sana ako nang biglang may mga brasong yumapos sa katawan ko.

Ramdam ko ang pag-iingat niya nang yakapin ako. Marahan niyang hinawakan ang batok ko at isinandal sa ddibdib niya. Doon tuluyang bumigay ang mga luha ko at mabilis na napakapit sa dulo ng damit niya.

Ramdam ko ang paghinga niya ng malalim at marahang paghaplos sa buhok ko. Just like what he usually do everytime I was crying in front of him. "It must been hard for you these past 10 years. Did you cry a lot, hmm?"

Para akong batang napatango dahil sa sinabi niya. Binuka ko ang labi ko pero walang kahit anong pag-hikbi ang lumalabas sa bibig ko kundi puso pagtulo lamang ng aking luha. Gusto kong sumigaw sa sobrang sakit....gusto kong magsumbong na baka di ko na kayanin. Gustong-gusto kong sabihin sa kanila lahat!

"I'm sorry......" bakas ang hirap sa boses niya na mas lalong nakapagpakirot sa puso ko, "kuya was not there t-to protect y-you, my p-princess."

Naalis ang hawak ko sa dulo ng damit niya at unti-unting pinagbabayo ng mahina ang dibdib niya habang nakasandal pa rin ang mukha sa dibdib at tahimik na lumuluha.

"K-kuya.....ang bigat-bigat na po. H-hindi ko na yata kaya 'yong s-sakit. I felt so a-alone...." Lumuluhang sabi ko at patuloy na pinagbabayo ang dibdib niya. "Why? B-bakit kailangan kong pagdaanan lahat ng sakit kung nandiyan naman kayo!?"

Hes not minding it and just continue to caress my hair softly and kiss my temple.

Nagpatuloy ako sa pag-iyak ng walang tunog, "bakit mo ako iniwan sa ere kuya!? Nangako ka e! Nangako ka na proprotektahan ako sa kaniya. N-nangako ka....." nanghihinang bulong ko.