"ရာရာ!''
ေက်ာခိုင္းထားသူေလးရဲ႕ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို လြတ္ထြက္သြားမွာစိုးလြန္းလို႔ အမိအရဖက္ထားမိသည္။
မနက္ခင္းမွာ အသက္က ထမင္းစားခန္းထဲ အျမဲဦးစြာ႐ွိေနတတ္လ်က္။ သူ႔သားငယ္ေတြအတြက္ အျမဲအလုပ္မ်ားေနတတ္သူ။
"ႏိုးလာၿပီလား''
ပခံုးႏုႏုေလးေပၚ ေမးတင္လိုက္တာနဲ႔ ၾကင္ၾကင္နာနာေမးလာ၏။
"အြန္း''
*ရႊတ္*
မဝံ့မရဲမ်က္ႏွာေလးေစာင္းငဲ့ထားသည္ေလးကို အသည္းယားလြန္းလို႔ အငိုက္ဖမ္းမိတဲ့နားထင္စပ္ေလးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနမ္းမိသည္။
ထိုအခါ ခ်က္ခ်င္းငံု႕က်သြားတဲ့ခ်ာတိတ္ရဲ႕ပါးျပင္ေလးေတြ ရဲခနဲ။
ျပံဳးခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုကိုက္ရင္းမသိမသာထိန္းသည္။
အနီးကပ္မွာ အကုန္လံုးကိုျမင္ေနရေတာ့ ဒီလူ႕ရင္ထဲ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈေတြက ဒီေရအလား တရိပ္ရိပ္တိုးေစလ်က္။
"လႊတ္ေပးဦး''
"ခဏေနပါဦး၊ ကိုယ္ဖက္လို႔မဝေသးဘူး''
ရင္ခြင္ထဲကေက်ာျပင္ေလးကိုပိုတိုးကပ္ဖက္ထားမိေတာ့ ေကာင္ေလးက ေနရခက္လ်က္။
ေျပလည္ခဲ့သည့္ညၿပီးသည့္ေနာက္ေန႔မနက္ကစၿပီး ခ်ာတိတ္က သူ႔ကို သိသိသာသာေ႐ွာင္ေနသည္။
ထိုေန႔ညက ရင္ခုန္သံေတြဝုန္းဒိုင္းၾကဲခဲ့ရသလို မနက္က်ေတာ့ ေမြ႔ယာထဲမွာ ခ်ာတိတ္က သူ႔ကိုတစ္ေယာက္တည္းခ်န္ထားပစ္ခဲ့၏။ ထို႔ေနာက္ ၿမိဳ႕ကိုတန္းမျပန္ျဖစ္ေသးတဲ့မမထားတို႔နားပဲ တပူးပူးကပ္တြယ္ေနခဲ့ကာ။
ညေရာက္ရင္လည္း အခန္းထဲအဝင္မခံဘဲ သူ႔ကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ မ်က္စိေ႐ွ႕ကလွစ္ခနဲေနေအာင္ထြက္ေျပးတတ္သည္။
အခုေတာ့ သူ႔စိတ္တိုင္းက် ခ်ာတိတ္ကိုေမာင္ပိုင္စီးလို႔ရၿပီ။ အကာအကြယ္ယူစရာ မမထားနဲ႔အမေတြလည္းမ႐ွိေတာ့။ ဒီေန႔မနက္ေစာစာကပဲ ၿမိဳ႕ကိုျပန္သြားၾကၿပီျဖစ္သည္။
