"အင္း မနက္ျဖန္လာခဲ့မယ္ေလ၊ ကိုကိုႀကီးတို႔လည္း လွမ္းေျပာတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း အားနာလိုက္တာဗ်၊ ဒီတေလာအတြင္း အိမ္မွာအေရးႀကီးကိစၥတခ်ိဳ႕႐ွိေနလို႔''
".....''
"အိုေက၊ မနက္ျဖန္ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့မယ္၊ ေက်းဇူးပါ ''
အားရတက္ႂကြေျပာေနသည့္သူ႔အသံကို နားထဲမွာ ဒီတိုင္း
ၾကားေနရသည္။ ဝရန္တာဘက္ထြက္ေျပာေနေပမဲ့ နံရံခ်င္းဆက္ေနသည့္ျပတင္းတံခါးကိုဖြင့္ထားေတာ့ တိတ္ဆိတ္သည့္ညအခ်ိန္ေၾကာင့္ အသံကတမင္အက်ယ္ႀကီးမေျပာလည္း ဒီတိုင္းၾကားေနရတာျဖစ္လိမ့္မည္။
ရာ အိပ္ယာထဲကေနမ်က္ဝန္းေတြကိုဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ ျပတင္းေပါက္ဘက္ကိုေက်ာေပးထားသည္ျဖစ္ကာ ရာက တေစာင္းအိပ္ေနတာမို႔ သူ႔အသံကိုပဲၾကားရကာ လူကိုေတာ႕မျမင္ရ။ ခဏေနေတာ့ အခန္းထဲကို ခပ္ဖြဖြေျခနင္းလာသံကိုသတိထားမိသည္။ ထို႔ေနာက္ အလယ္စားပြဲမွာ အသာထိုင္သြားသည္ကို စိတ္ထဲအလိုလိုသိေနမိလ်က္။
ရာနဲ႔သူ စကားမေျပာတာေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။ လေတာင္ခ်ီေရာ့ေပါ့။ ႏွစ္ကုန္စာေမးပြဲေျဖခါနီးကျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥေနာက္ပိုင္း တျဖည္းျဖည္းစကားေျပာတာနည္းလာၿပီး ခုဆိုဘာမွပင္ မေျပာျဖစ္ေတာ့။ အရင္လို ေဘးနားမွာအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္
႐ွိေနတတ္ေပမဲ့ စိတ္လိုလက္ရလာေရာက္ထိကိုင္တာမ်ိဳးေတြလံုးဝမ႐ွိေတာ့ပါ။
မနီးမေဝးမွာေနၿပီး ရာလုပ္ကိုင္တာေတြအဆင္ေျပ၊ မေျပကိုလိုက္ၾကည့္သည္။ အဆင္ေျပမွန္းသိရင္ ဘာမွလုပ္မေပးေတာ့။ အရင္ကတည္းက ရာကအျမဲျငင္းဆန္ေနတတ္လို႔ မလုပ္ေပးေတာ့တာလည္းပါလိမ့္မည္။
သို႔ေပမဲ့ ရာ ခုတေလာသိပ္အဆင္မေျပခ်င္ေတာ့။ ကိုယ္ဝန္လရင့္လာလို႔လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ အထက္တန္းစာသင္ႏွစ္ၿပီးသြားၿပီမို႔ ေက်ာင္းကသြားစရာမလိုေတာ့ပါ။ စိုေျပကေတာ့ ရာ့မွာကိုယ္ဝန္႐ွိေနမွန္းမသိလိုက္။ ထိုအခ်ိန္တုန္းကလည္း လူေကာင္းပကတိလိုပဲသြားလာလႈပ္႐ွားႏိုင္ခဲ့တာလည္းပါသည္။ ခုေတာ့ စိုေျပက သူ႔အဖြားအိမ္မွာ အေဖာ္သြားေနေပးတာမို႔ သူ႔ဆီမလာျဖစ္ေပ။ ေဝလင္းဟန္ကေတာ့ သင္တန္းေတြဆက္တက္ေနသည္မို႔ မလာျဖစ္ဟုဆိုသည္။
