Heartbreaks Cure (SIGHTSERIES#2)

CHAPTER TWENTY-ONE

Nagpauna na lang ako ng lakad dahil ayokong makita niya akong mukhang tangang kinikilig sa mga simpleng pakulo niya. Claude really knows how to amaze me even in the every smallest thing he does.

"Iba ang gising ngayon. Banat na banat ang mukha sa kakangiti ni babae," natatawang pangaasar na bungad
sa 'kin ni Raylene.

Agad ko siyang sinamaan ng tingin. "Tinamad ka na naman bang kumain sa bahay niyo?"

Napangiti ito. "Hindi ko trip kumain sa bahay today. Mas gusto kong makikain dito atleast, may kasama ako.

Napairap ako. "Paano na lang pala kapag mag-aasawa ka na? Magpractice ka na ngang magluto!"

Inirapan niya rin ako. "Wala nga akong boyfriend pero ang magiging asawa ko na agad-agad ang iniisip mo? Mauna ka muna, babae!"

Napatawa naman ang ibang kasama namin sa hapag. Hindi ko napansin na pati pala si Molly ay nandito. Agad niya lang akong tinaasan ng kilay na ikinairap ko na lang.

"So as usual, same schedule ulit kayo ni Raylene?" Nagulat ako sa presensiya ng aking ina.

"Mom! I never know na nakauwi na pala kayo. Where's dad?" Lumapit ako sa kaniya at binigyan siya ng yakap.

"We're just got home kaninang madaling araw so basically, your dad's still sleeping," she simply said which made me nodded before I took my seat.

"Mukhang ayaw mahiwalay sa 'kin ni Lia, tita,'' nakangiting sagot ni Raylene sa kaninang tanong ng aking ina. Agad ko naman siyang tinaasan ng kilay pero ang bruha, inirapan lang ako.

"Kayong dalawa? Bakit naman humiwalay kayo ng eskwelahan sa kanila?" Seryosong pagtatanong naman ng aking ina bago bumaling sa puwesto nila Molly at Claude.

"Our family wants us to took up the course that related to businesses just for out future, Tita," nakangiting sagot ni Claude na sinangayunan naman ni Molly.

Naglalagay ako ng pagkain sa plato namin ni Claude habang nakikinig sa usapan. Nararamdaman ko na kung saan ito papunta but I just hope na it will not the same argument again, not again.

Tumango ang aking ina. "Mabuti pa kayo, you guys do whatever your parents wants. Si Lia kasi, ipinagpilitan ang gusto niya kaysa sa kursong gusto namin para sa kaniya."

Nabitawan ko ang kubyertos at napabuntong hininga. Here we go again. As what I've expected. Kailan ba matatapos 'tong usapin about sa kursong tinake ko?

"Mom, we already talked about this right? Can you just support me?" I pleaded before I sighed. "Being a professional fashion designer is really my dream since I'd realized na 'yon talaga ang gusto ko. So what's wrong for doing what I really like then?"

Palagi na lang talaga. Kahit kailan, hindi ko man lang naranasang suportahan nila ako. Yes, sila ang tumutulong sa 'kin na magbayad ng tuition ko but it doesn't change the fact na ayaw nila sa gustong pinili ko.

"Anyway... I've been busy doing a lot of works lately." My mom suddenly diverted the topic, hindi man lang pinansin ang sinabi ko.

I felt Claude's hand under the table. He suddenly held mine to make him sure that I'm okay. Alam niya rin naman kasi ang problema ko sa pamilya ko and all he can says that I should understand my parents for everything they're doing na ginagawa ko rin naman.

But is it that hard for them to support what I really want? Is it that hard for them to understand that taking up the course they want me to take won't make me feel myself proud? That won't make myself complete at all?