Obsessive Love Disorder 2

Chapter 36

“Hindi mo ba ako kayang mahalin, ate?” Hindi ko na alam ang nangyayari.

“N-niko, alam mo naman 'yong age ko, diba?” inosente naman itong napatango.

“Yeah, 23,” simple niyang sagot.

“Iyun ang problema, Niko. Ayos lang sana if magkasing edad tayo. But you're a 10 year old boy! You cannot fall inlove with me?!” 

“Ate, ayaw mo ba sa mas bata? Mas malakas 'yong energy ko kaysa kay Clai at Wilder, Kahit bata ako, ate. I can make you happy.” Ayaw ko ng marinig pa ang sasabihin niya.

“Niko! Hindi na nakakatuwa!” Sumeryoso naman ang mukha niya dahilan para makaramdam ako ng kaba.

“Don't you love me, ate? Iiwan mo na ba ako?” Natigilan naman ako sa sinabi niya. “Just imagine, ate. If you leave me alone, is it just make you a bad person? You're.... Selfish.”

“Yes, i know that i am selfish. But atlease hindi ko sila dinamay sa pagkaselfish ko. I saved my own self without sacrificing anyone.” Napasmirk nalang ito sa sinabi ko. 

“Really, ate? Kung sabihin ko sa iyong alam ko kung nasaan 'yong papa mo? And in just one blink, you will be like me.... No parents,” mapaglaro niyang sabi.

“Saan mo tinago 'yong papa ko?!” Napangiti naman ito ng nakakaloko.

Lumapit naman siya sa akin at umatras naman ako. Hindi pa rin siya tumigil sa paglakad. Hanggang sa aksidente akong napaupo sa sofa. At hinawakan niya 'yong baba ko.

“I will tell you where your father is, if you will love me back.” Ano bang nangyayari kay Niko?

Bakit parang sa isang iglap ay naging masama na ito? Agad ko naman siya tinulak.

“Please, Niko. Don't let me hate you,” sabi ko sa kanya.

“Hate?” Napayuko naman ito. “Ako dapat 'yong magalit sa'yo.”

“Pardon?” Nagulat nalang ako ng agad niya tinapat ang kamay niya sa dibdib niya habang nakatingin sa akin.

“You made me feel like this, ate! Because of you! Kaya ako may Obsessive Love Disorder! Ng dahil sa'yo kaya ko nakuha ang sakit na O.L.D!” sigaw niya dahilan para matigilan ako.

“A-ako?” Hindi makapaniwalang sabi ko.

Bakit ako? Wala naman akong ginawa ah? Bakit ba kasi ganun? Ano bang ginawa ko sa kanila para magkagusto sila sa akin? Seriously?!

“Ate, it's your fault! All yours! Kaya panagutan mo ako!” Ano ka buntis?! Para panagutan kita?!

“Baliw ka na, Niko!” Agad naman ako tumakbo.

Napakunot naman ang noo ko dahil hindi niya ako hinabol. Akmang bubuksan ko na ang pinto, pero agad siya nagsalita dahilan para mapatigil ako.

“Kung lalabas ka at IWAN MO AKO!.... Mamamatay 'yong mama mo.” Napalingon naman ako sa kanya.

“You.... Ikaw ba ang pumatay sa mama mo?” Napatawa nalang ito bigla sa tanong ko.

“Ate, Wala kang ebidensiya na nagpapatunay na ako nga ang pumatay sa nanay ko. And why would i even do that?” Napacross arm naman siya. “Ano naman ang rason para patayin ko ang sarili kong nanay?”

Kung hindi si Niko ang pumatay sa nanay niya? Sino? Nabalik ako sa realidad dahil narinig ko siyang humagikgik. Namumula na ngayon 'yong pisnge niya, habang nakatingin sa akin.

“Ate, if i don't do bad things? You can't leave me, right?” Kunot noo naman akong tinignan siya. “As long as, i didn't kill anyone. You can't leave me.”

“I cha—”

“Kung hindi mo tutuparin ang sinabi mo. Don't understimate me, I'm worse than Clai and Wilder,” seryoso niyang sabi.

Napalunok naman ako ng laway. Dahil sa inasta niya, halatang nagsasabi siya ng totoo. I can't believe na magiging ganito siya, I always thought he was an innocent and a kind person but i was wrong.

“Niko.” Napabuntong hininga naman ako. “Gusto ko lang—”

“I don't take rejection.” Natigilan naman ako. “Diba, sinabi ko na sa'yo, ate. Tanga lang ang taong susuko para sa taong mahal niya.”

Parang may nagsabi rin sa akin 'yan? Hindi ko lang matandaan. I guess, I can't escape now. Nakakasakit sa ulo. Mukhang hindi na nga yata magkakaroon ng peace ang buhay ko.

•••

Pagkapasok ni Niko, ay nakita ko ang pagkadismaya sa kanyang mukha. Dahil nakita niyang basa ang buhok ko at nakapag pajama na ako.

“Ate, umuna ka ng mag half bath? Hindi mo man lang ako hinintay.” Nakapuot niyang sabi sa akin.

I just rolled my eyes, “Mauna na ako matulog.”

“Ate, if you don't act normal and always acting like that. Hindi ako magdadalawang isip na ikulong ka,” nakangiti niyang sabi sa akin.

Nakatingin lang ako sa kanya at hindi ako nakapagsalita. Lumapit naman siya sa akin at niyakap ako.

“Ate, laruin mo 'yong buhok ko. Like you always do,” sabi niya sa akin.

Ginawa ko nalang ang gusto niya.

“Niko, bakit mo ba ako nagustuhan?” seryoso kong tanong sa kanya.

“I don't know why, ate. All i know is you're the only one who make my heart flutter,” mahinahon niyang sabi.

Nagulat nalang ako ng hinalikan niya 'yong baywang ko at malanding tumingin sa akin.

“Niko!” Agad naman ako napaatras. Napatawa nalang ito sa reaksyon ko.

“I'm giving you a warning, Ate. If you're with me. Be careful, cause you didn't know when the time i can't control myself.” Hayop siya!

“Niko.” Hinawakan ko naman 'yong kamay niya dahilan para mapahinto siya. “Kung parati ka lang maging mabait, baka matuto akong mahalin ka.”

Nagulat naman siya sa sinabi ko, at ako naman ay gusto ng sumuka. Nakakadiri 'yong sinabi ko. Hindi naman kasi ako katulad ni mama na pumapatol sa mas bata. Matamis naman itong ngumiti, muntik pa akong na fall sa kacutan niya.

“Sige, ate. Kung 'yan ang paraan para mahalin mo ako ay gagawin ko.” Lumapit naman siya sa akin at hinawakan ang pisnge. “Just don't try to escape from me, ate.”

“O-okay.” Bakit ba ako natatakot sa 10 year old?!

“I know i'm only 10 year old... But i'm a brilliant person than you think,” sabi niya. “Kaya wag mo akong iwan, ate. Kung ayaw mong lumala 'yong sakit ko.”

Tama siya, kung iiwan ko siya lalala lang 'yong sakit niya, pero kung hindi ako aalis dito?..... Siguradong mapapahamak ako!