Heartbreaks Cure (SIGHTSERIES#2)

CHAPTER SEVEN

"I'm not mad, Ate. I'm sad." My smile faded of what just she said. She bowed her head while now playing her fingers.

Napabuntong hininga ako. I also understand why she's sad. Bata pa siya, kailangan na kailangan pa niya ng atenisyon mula sa magulang.

"You know what, Ate? Sometimes, I felt sad whenever may mga family gatherings sa school na kasama ang parents. I felt jealous everytime I saw my classmates with their family. I always make a wish na sana po, maging ganoon din tayo kasaya."

I heard a slight sob which made my tears started to flow. Hindi ko alam na ganoon pala ang mga iniisip niya sa tuwing palaging si Nanay Sarah ang kasama niya sa mga family gatherings sa school nila. Doon lang din sumagi sa isip ko na umaattend nga siya sa family gatherings pero si 'nay Sarah lang din namam ang nakakasama niya.

"I always pray everynight na sana umuwi na sila mommy at daddy before ang family gatherings. I want to experience rin po kasing masamahan ng parents sa mga school activities, e." She lifted her head up kaya napaiwas ako ng tingin para hindi niya ako makitang umiiyak.

"I didn't know that you always think about that, Baby. I'm sorry if wala si ate sa mga ganoong events sa 'yo..." I felt the guilt because of what she said.

Alam ko sa pakiramdam ang sinasabi niya and I cursed myself because she had to experience the thing I've also experience as well. I wiped her tears. Nalulungkot ako dahil ganito ang pakiramdam ni Lea sa magulang namin. She's still a kid!

"But I'm still happy din po everytime nagbibirthday ako kasi pumupunta po sila at sila pa po ang nagaasikaso," nakangiting sabi nito.

Napangiti ako ng mapait. I didn't even experienced that since they started to work hard. Binibigyan lang nila ako ng allowance at ako na lang daw ang bahala kung anong gusto ko. When I turned 18, that was I think the moment na naging masaya ang kaarawan ko dahil nandoon mismo sila.

"I promise, Baby. Ate's always here for you. If you still have thoughts na nakakapagsad sa 'yo, don't hesitate to tell me, okay?" She looked at me before nodded.

"You're the best ate in the world po and no one can change that!" Naramdaman ko ang pangingilid ng luha ko. I looked up just to stop my tears from falling.

"Ako lang naman kasi ang ate mo," I joked. "Dito ka muna, okay? I'll just get some foods here so we can chill together."

Tumayo ako at ngumiti sa kaniya. Hindi ko na hinintay pa ang sagot niya dahil nakita kong bumalik na siya sa paglalaro niya. Nararamdaman ko na naman ang pangingilid ng mata ko dahil sa mga sinabi ng kapatid ko. Iniwas ko ang tingin ko nang makita ko si 'Nay Sarah na malungkot na nakatingin sa 'kin.

"Narinig ko kayong dalawang nag-uusap at nalulungkot ako sa mga narinig ko lalo na kay Lea," malumanay na sabi ni 'Nay Sarah na tila hudyat 'yon para magsipagtulo ang mga luha ko.

Agad naman niya akong niyakap ng mahigpit. Umiyak ako sa balikat ni 'Nay Sarah habang siya naman ay hinahagod ang likod ko.

"Ang sakit pa lang pakinggan na may ganoong thoughts 'yung nakababatang kapatid ko, 'Nay," humihikbi ko pang pagkukwento.

"Shhh, nararamdaman ko. Maski ako, nalulungkot sa sinabi ni Lea," malungkot pa ring sabi nito.

Hindi ko man lang inisip na ganoon na pala ang nararamdaman ng kapatid ko. Hindi ko man lang siya kinakamusta araw-araw kung anong nararamdaman niya everytime na umaalis ang parents namin. I once asked her pero hindi siya nagsasalita. Now I know why.