My life was not easy. But then, you walked into my life

Hoofdstuk 12: Geheimen en Paul

Een aantal dagen gingen voorbij, dagen waarin in ik niet naar school hoefde. Ik sliep veel, werd om de zoveel tijd wakker gemaakt door Carlisle omdat het volgens de regels zo hoorde bij een hersenschudding. Ik had veel last van hoofdpijn en misselijkheid, maar gelukkig bestonden daar pijnstillers voor. Regelmatig kwamen de jongens op bezoek, na schooltijd of in het weekend. Sommige namen mijn huiswerk mee en probeerden mij vervolgens te helpen met uitleg en maken, heel lief allemaal. Misschien wel te lief, ik had zo het idee dat Sam iedereen had opgedragen lief voor mij te zijn omdat ze anders ruzie zouden krijgen met hem. Of het was allemaal een groot complot, ze probeerden mij ergens van af te leiden. De Cullen familie deed heel geheimzinnig, Carlisle en Esmé waren soms een hele lange tijd weg zonder te vertellen waar ze heen waren. Dan kwamen ze weer thuis met een verdrietige of juist hele vrolijke stemming en stapels papieren. Het was allemaal heel vaag en niemand die mij wilde vertellen wat er aan de hand was.

Ik stond langzaam op van de bank waar ik al dagen op lag en liep naar de tuin, daar ging ik rustig op een bankje zitten en ademde de frisse buitenlucht even diep in. De zon scheen fel in de tuin, vaak betekende dit dat de Cullens de hele dag op jacht waren of zich rond het huis verscholen omdat ze niet in de zon konden komen zonder hun geheimen prijs te geven. Genietend sloot ik mijn ogen en doezelde een beetje weg door de warmte. "Calicia daar ben je!" riep ineens een opgeluchte stem. Mijn ogen vlogen open van schrik en ik zag Edward naar mij toe komen, een zachte zucht gleed over mijn lippen. "Ik ben alleen maar even buiten, mag ik." zei ik geërgerd. "wow, rustig maar. Volgens mij ben je er wel weer aan toe om naar school te gaan hè?" vroeg hij. Langzaam knikte ik. "Maar volgens Carlisle moet ik deze week nog thuis blijven, maandag mag ik naar school. Kijken hoe het gaat." zei ik en haalde mijn schouders op. "Je ziet er in elk geval al weer een stuk beter uit, de wond geneest ook snel en ik denk dat je hersenschudding ook langzaam afzwakt." zei hij wijs. Zachtjes grinnikte ik. "Dankjewel." zei ik. 

Ik keek even op toen ik nieuwe voetstappen hoorde, Paul kwam naar ons toe lopen. Hij was er elke dag en geloof me, dat vond ik echt totaal geen probleem. Hij maakte grapjes, vermaakte mij, ik kon heel goed met hem over van alles praten en daarbij voelde ik mij ontzettend op mijn gemak bij hem in de buurt. "Zo, dokter is er niet dus jij dacht: Ik glip even lekker de deur uit?" vroeg hij lachend. "Zoiets ja, de hele dag binnen zitten en tegen de zelfde gezichten aan kijken word je ook alleen maar ziek van." grapte ik. Edward lachte en gaf mij een zachte duw "Ik zal jullie alleen laten, maar niet weg gaan hè." zei hij. "Zou niet durven, dan plakt Carlisle er met gemak nog 2 weken bed of bankrust achteraan." zei ik. 

Edward liep weg en Paul ging naast me zitten. "Nog nieuws?" vroeg ik waarop hij knikte. "Sam heeft besloten dat de jonkies mogen meedoen met de grote jongens: wachtlopen, school en klifduiken." zei hij. Ik knikte rustig en leunde tegen zijn schouder, voor het eerst sinds onze ontmoeting legde hij voorzichtig zijn armen om mij heen. Met een tevreden gevoel kroop ik dichter tegen hem aan, waardoor hij mij wat steviger vast hield. Zo bleven we een tijdje zitten zonder iets te zeggen, tot Paul toch iets kwijt moest. "Zeg...... zou je voor mij kiezen als je inprent, of voor de ander?" vroeg Paul wat ongemakkelijk. "Daar kan ik niet goed op antwoorden, ik weet zelf niet eens wat ik er mee moet." zei ik eerlijk. "Maar als ik zo de verhalen over je hoor, lijken we best wel goed bij elkaar te passen. Je bent al net zo gemeen, bad ass en gevaarlijk als ik dat ben." zei ik grinnikend. "Ik moet echt niet een of andere softie hebben die niet tegen mij op kan, daar wals ik echt zo over heen." zei ik. Hij bleef stil. "Maar ja, hoe lang zou het überhaupt duren voordat het zal gebeuren. Ik ben nog geen eens een wolf, laat staan dat ik kan inprenten." zei ik zacht.

We bleven zo nog lang samen zitten, kletsen over koetjes en kalfjes. Tot het tijd werd voor Paul om te gaan, hij moest wachtlopen. Hij bracht mij netjes naar binnen en ging toen weg, nadat hij nog even over mijn wang hand gestreeld. Zodra hij weg was mistte ik hem al best wel erg, de afgelopen dagen hadden we al best een sterke band samen opgebouwd. Misschien voelde ik toch meer voor hem dan dat ik liet blijken. Misschien moest ik mijn wolf te voorschijn laten komen, inprenten of een of andere sul. Die inprent breken en dan verder gaan met Paul.....

Hallo lieve lezers,

Graag zou ik van jullie een reactie krijgen over dit verhaal. Wat vinden jullie er van? Wat zouden jullie graag nog meer willen zien? Hebben jullie tips

Dankjewel!!

Liefs,