My life was not easy. But then, you walked into my life

Hoofdstuk 36: wolf en terugval

Ik was mij heel bewust van mijn omgeving en voelde het direct aan toen Paul in de beweging kwam en dichterbij liep. Ik krabbelde met moeite overeind en liep langzaam van hem weg. "Laat haar even." zei Sam die er voor ging staan. Intussen liep ik verder naar de bosrand en bleef ik daar een tijdje staan, iedereen liet mij met rust. Zodra ik voelde dat mijn bot weer genezen was, sprong ik de bossen in en rende zo hard als ik kon. Ik hoorde stemmen mij nog na roepen, maar ik negeerde het en rende gewoon door. Het duurde dan ook niet lang voordat de rest de achtervolging had ingezet en ik zware poten achter mij op de grond hoorde ploffen.

Onderweg sloot een grijze wolf zich naast mij aan, ik herkende Leah maar kon natuurlijk met niemand behalve Jake communiceren. Ik wist dat Jacob ook de achtervolging had ingezet, maar hij hield zich stil en maakte geen aanstalten om mij te laten stoppen. Op een open veldje minderde ik vaart tot ik uiteindelijk stil stond en Jacob naast mij kwam staan. "Gaat het?" vroeg hij. Ik knikte met mijn kop naar hem. "Ik wilde gewoon mijn hoofd leeg maken." zei ik en keek even achter mij naar de andere wolven die zich op het grasveld hadden verzameld. "Besef je wel dat je nu langer wolf bent dan je ooit bent geweest? hoe voel je je?" vroeg Jacob waarna ik hem weer aan keek. "Moe." antwoorde ik. Zodra de adrenaline van het rennen langzaam weg ebde merkte ik pas hoe uitgeput ik eigenlijk was, mijn lichaam hield het ook niet meer vol. Ik zakte door mijn poten met een klap op de grond en veranderde ook gelijk terug. 

"Calicia!" hoorde ik Paul roepen, maar zijn stem was vaag en ver weg voor mij. Meerdere handen probeerden mij overeind te helpen en iemand trok mij een shirt aantrok. "Ze moet terug naar huis, haar lichaam kan het nog niet aan om zo lang wolf te zijn. Kijk hoe mager ze is geworden." zei Paul bezorgt. "Dat komt omdat ze de afgelopen dagen tijd heel weinig heeft kunnen eten, omdat ze zo ziek was. Haar wolf heeft al haar energie en reserves verbruikt, we moeten dat shiften langzaam op bouwen. Ook met Leah." zei Sam.

Ik voelde mij steeds benauwder en het voelde alsof iemand mijn keel leek dicht te knijpen. Ik begon naar adem te happen, maar raakte ook mijn bewustzijn langzaam kwijt. "Calicia kijk me aan, rustig ademhalen." zei Sam die zorgde dat ik hem aan moest kijken. Hij trok mij langzaam overeind zodat ik zat, maar mijn lichaam was zo op dat ik weer achterover viel. "Bel Carlisle!" riep hij. Hij maakte plaats voor Paul, hij legde zijn warme handen om mijn gezicht. "Ssstt, je maakt jezelf van streek." zei hij zacht. "Je hebt een terugval, iets wat je al vaker hebt gehad en getriggerd is door je wolf nu." zei hij. Hij nam mij daarna voorzichtig in zijn armen en tilde mij op, alsof ik ontzettend breekbaar was. Maar zijn geur kalmeerde mij, het hielp mij rustig ademhalen. Zodra Paul het door had hield hij mij dichter tegen zich aan en begon naar huis te rennen.