My life was not easy. But then, you walked into my life

Hoofdstuk 35: afwijzing en mezelf verliezen

De dagen daarna ging het steeds beter, af en toe hadden zowel Leah als ik een terugval. We waren allebei nog niet in een wolf veranderd en Carlisle had verteld dat het misschien ook moeizaam zou gaan omdat onze wolven waren vergiftigd. Wij waren wel aan de beter hand, maar hij kon ons niet helpen met het genezingsproces van onze wolven.

Ik liep rustig de trap af naar beneden, zodra ik ook maar een stap beneden neer zette keken Paul en Seth gelijk mijn kant op. Iets wat al een aantal dagen zo ging zodra ik naar beneden was gekomen. "Buiten." zei ik alleen maar en liep via de achterdeur de tuin in. Paul en Seth liepen achter mij aan, het was tijd. "Voordat jullie ook maar besluiten om elkaar de koppen in te slaan, moet je weten dat dit mijn beslissing is en dit mijn beslissing altijd is geweest en geen van jullie hier in mee hebben geholpen. Mijn besluit staat al vast vanaf het begin van deze nare situatie maar er is de laatste tijd zoveel gebeurd dat ik nooit een keer de kans kreeg om jullie te vertellen, vooral niet omdat jullie elkaar op dit moment niet kunnen uitstaan en jullie alleen niet met elkaar vechten om dat ik hier sta." zei ik. "Ik ben jullie gedrag meer dan zat, niemand van ons wil in deze situatie zitten en jullie maken het er ook niet beter op op deze manier." zei ik en sloeg mijn armen over elkaar. Beide jongens keken schuldig weg, waarna ik even zacht zuchtte.

"Seth, wil je meelopen." zei ik en liep naar de bos rand toe zodat Paul ons niet meer zou horen. Ik keek even met een opgetrokken wenkbrauw het bos in toen ik vreemde sterke kracht voelde, tot ik door kreeg dat het een alfa was die in het bos stond en het Jake dus was. "Calicia wat is er?" vroeg Seth. "Sorry, afgeleid. Ik kan voelen dat Jake in de buurt is, althans mijn wolf voelt het." zei ik en keek Seth aan. Hij knikte en zuchtte daarna even zacht. "Ik weet waarom hij hier is. Ik weet welke beslissing je hebt gemaakt." zei hij. "Ben je boos?" vroeg ik zacht. Hij keek me aan. "Op jou? Tuurlijk niet. Ik wist dat deze dag ooit zou komen, ik wist dat je nooit voor mij zou kiezen. Vanaf het moment dat ik je ontmoette, voelde ik al hoe sterk je band met Paul is. Jullie horen bij elkaar, jullie passen bij elkaar, hij heeft je nodig." zei hij.

"Jake is hier niet alleen, Sam is er ook en nog een paar roedelleden. Omdat niemand weet wat er gebeurd als je een inprent afwijst, staan ze voor de zekerheid klaar." zei Seth en keek naar de bosrand. Daarna keek hij mij aan. "We blijven vrienden, alleen moeten we hier even door heen." zei hij. Ik knikte en knuffelde hem even. Toen ik hem los liet deden we allebei een stap achteruit "Ik Seth Clearwater, wijs jou Calicia May Uley als mijn inprent af." zei Seth zacht. "Ik Calicia May Uley, wijs jou Seth Clearwater als mijn inprent af." zei ik.

Het duurde niet lang voordat Seth en ik allebei schreeuwend op de grond vielen en er wolven uit de bossen sprongen. Seth veranderde 5 tellen later al in een wolf, maar mijn lichaam had er moeite mee. Ik had er altijd moeite mee gehad, maar de pijn die door mijn hart schoot maakt het erger. Alsof iemand constant een mes door mijn hart stak en er weer uit trok. Seth stond intussen wankelend op zijn poten en probeerde weg te lopen, maar na een paar stappen zakte hij steeds door mijn poten en viel op de grond.

Ik moest door de pijn heen, ik moest samen smelten met de pijn. Het was mijn pijn, het was mijn schuld.... Het was ook mijn schuld, misschien had ik gewoon een eind aan mijn leven moeten maken en waren ze van mij af geweest. Waarom zou Paul überhaupt mijn inprent nog willen zijn, misschien zou hij mij wel afwijzen en moest ik dit nog een keer doormaken. Stomme trut dat ik er was, waarom moest ik bestaan en waarom moest ik degene zijn met 2 inprenten. De pijn ebde weg en maakte plaats voor een dof gevoel dat me weg leek te trekken van het grasveld. "Waag het niet om het nu op te geven." schreeuwde iemand vlak mij mijn oor. Ik voelde dat iemand mij in het gezicht sloeg, maar pijn deed het niet. "Oke, zet je schrap!" schreeuwde iemand. Daarna hoorde ik een knak en een verschrikkelijke pijn schoot door mijn arm. Het bracht me terug naar de werkelijkheid, waarna mijn hele lichaam begon te schudden en te trillen en ik uiteindelijk in een wolf veranderde. Gelijk viel ik door de pijn in mijn voorpoot gelijk weer op de grond.

"Moest je nou echt haar arm breken?" vroeg Sam boos aan Edward. ze stonden allebei voor mij. "Ja, dat was de enige manier om haar terug te krijgen. Ze was aan het opgeven. Als ik haar veel langer zo had laten liggen had je nu een begrafenis mogen regelen, we konden horen hoe haar hart steeds iets langzamer ging kloppen en Jasper en ik voelden en hoorden hoe ze zichzelf verloor." zei Edward. "Ik heb hem trouwens gelijk goed gezet dus het genezingsproces gaat goed en ze zal binnen een uur weer alles kunnen." zei hij.