My life was not easy. But then, you walked into my life

Hoofdstuk 30: Dokter Cullen en het dagboek

Point of view: Carlisle Cullen

Minuten bleven langzaam voorbij tikken en het geritsel van omgeslagen bladzijdes vulde mijn gehoor. Daarnaast het schelle gepiep van de monitoren en het gepomp van de beademing. Alle ervaring die ik in 300 jaar als arts had opgedaan, kon ik zo de ton in gooien. Ik had geen idee hoe ik de meiden moest redden en met de minuut voelde ik mij depressiever worden. Wat als er geen oplossing bestond voor de monnikskap vergiftiging, zouden we ze dan voor goed kwijt raken? Sue zou het niet aankunnen om naast haar man ook nog haar dochter te moeten verliezen. Sam had net zijn zusje terug na al die jaren en zou het niet aan kunnen haar voor goed te verliezen. Laten we vooral niet beginnen over Paul en Seth, ze zouden hun inprent en zus verliezen. Als ik Esmé zou moeten verliezen, zou ik mezelf waarschijnlijk al van kant maken.

Ik hoorde een deur open gaan en voelde een vlaag van kalmte en zekerheid door mijn lichaam spoelen. Na een korte blik op de deuropening zag ik Jasper staan, hij keek een lichtelijk boos mijn kant op en wisselde af en toe een blik met Edward. Hij keek op zijn beurt mij aan en wierp een bemoedigende blik toe, we zouden dit overwinnen. "Wel verdomme! Hier staat het!" riep Billy en legde het boek met een klap op tafel. Gelijk stonden Sue, oude Quil en ik bij Billy om te kijken wat er aan de hand was. Het leek op een heel oud dagboek, het was versleten en verkleurd. "Het is een dagboek van 1 van de aller eerste stamoudste." zei Billy. "Hier staat het." zei hij en wees naar de pagina. Een kleine tekening van de monnikskap bloem was te zien en daaronder stond iets geschreven.

*Vandaag zijn mijn jongens beschoten met kogels, kogels gevuld met gif. Na grondig onderzoek door de dokter in onze stam, is gebleken dat deze kogels gevuld zijn met monnikskap. Monnikskap is giftig voor alle wolven, dus ook voor mijn jongens. We waren ten einde raad, niks leek te helpen en langzaam verloren we de strijd en overleden de eersten aan hun verwondingen.*

Nee, zo mocht het niet eindigen. Er moet meer in staan, er moet een manier zijn om de meiden te helpen. Billy sloeg de bladzijde om en we lazen verder wat er stond.

*Het een probeersel, een test die nergens toe zou leiden maar het is gelukt! We hebben het gif uit hun lichamen kunnen krijgen. We weten niet zeker of ze het gaan redden, maar ze zien er al een stuk beter uit en volgens de arts gaan blijft hun toestand stabiel. Ik ben de arts zo dankbaar voor de test die hij wilde uitvoeren. Het verbranden van de monnikskapplant en die as in de wonden wrijven, wie had daar ooit op kunnen komen!* 

Geschokt stonden we naar de bladzijdes te staren. "Hoe komen we aan zo'n plant, die groeien niet in het wild en ik heb geen idee waar ze te krijgen zijn!" zei ik gestrest. Edward had alles in mijn gedachten mee gelezen. "Ik heb een idee, nu maar hopen dat mensen een keer meewerken." zei hij. "Bella!!" riep hij vervolgens en we luisterden afwachten naar de struikelende voetstappen die de trap op kwamen. "Wat is er Edward?" vroeg ze verbaasd toen ze voorzichtig binnen kwam. "Je vader doet het onderzoek in school toch?" vroeg hij, Bella knikte gelijk. "Je moet er voor zorgen dat je een monnikskap bloem krijgt voor ons, het liefst meer dan 1." zei hij dringend. "Ga! neem Emmett en Jacob met je mee en ga! Hun leven hangt hier vanaf." drong hij aan. 

Bella keek geschrokken en rende al struikelend weer naar beneden, vervolgens hoorden we wat stemmen en werden er deuren open en dicht gedaan. De motor van een auto begon te ronken en daarna werd er over het pad weggescheurd. Bella was onze laatste hoop, Charlie was onze laatste hoop.