My life was not easy. But then, you walked into my life

Hoofdstuk 9: De verleiding van het mes.

Ik was opgestaan om wat drinken voor mezelf te pakken, terwijl Esmé de jongens van LA push wat te eten gaf. Toevallig had ze vandaag juist een taart staan bakken, dus dat was ze aan het uitdelen. Edward liep ook heen en weer om de jongens van drinken te voorzien, ze lieten mij even met rust omdat ze wisten dat ik even alleen wilde zijn. Ik keek via het raam in de keuken naar buiten en zuchtte zacht, waarom moest mijn leven zo ingewikkeld zijn. Achter mij hoorde ik voetstappen die dichterbij kwamen. "Zo, dus jij bent iemand die zijn wolf niet kan loslaten he." zei de jongen vlak bij mijn hoor. "Ga weg." zei ik alleen maar en keek niet eens om. "Normaal laten we Paul dit soort zaken wel is oplossen, maar nu moet ik het maar overnemen." zei hij. 

Uit het niets greep hij mij bij mijn haar vast en sloeg mijn voorhoofd keihard tegen het aanrecht blad. Ik kreeg een ontzettende bloedneus en ik had een wond op mijn voorhoofd. Ik besteedde weinig aandacht aan de pijn en het bloed en meer aan de wraak die ik nu ging nemen. Esmé was zo slim geweest om het mes van het taart snijden op het aanrecht te laten liggen. Ik sloeg de jongen hard in zijn gezicht met mijn vuist waardoor hij op de grond viel, greep het mes van het aanrecht, ging boven op hem zitten en drukte het mes tegen zijn keel. Ik drukte vrij hard want een klein straaltje bloed liep over zijn keel naar de grond. "Bitch!" schreeuwde hij. "Als je je bek niet houdt, snij ik je keel door." snauwde ik terug. 

Snelle voetstappen denderden de keuken binnen. "Jared, wat heb je gedaan!" riep Sam woedend. "Calicia laat hem los." zei Carlisle heel rustig. Ja, dit soort momenten hadden ze vaker mee gemaakt. Toen ik hier net woonde, zette ik wel is een mes op de keel van 1 van de Cullens. Maar zij kregen nooit wonden, Jared wel. "Ik heb lang geen bloed meer gezien." zei ik. "Sorry Carlisle, ik was zo druk en dacht niet na." Zei Esmé. "Als Jared die streek niet had uitgehaald, had ze er ook niks mee gedaan." zei Edward.  "Wat was je idee idioot, dacht je nou echt dat als je haar pijn zou doen en boos zou maken ze wel zou veranderen. Ze heeft hele andere manieren geleerd om zichzelf te verdedigen in de gevangenis, als wij er niet zouden zijn zou ze je afmaken." zei Jasper die dichterbij kwam. Ik voelde hoe ik rustiger werd en de woede langzaam afnam, natuurlijk wist ik dat hij zijn gave gebruikte. Meestal was Jasper de enige die zulke situaties kon stoppen, voornamelijk dankzij zijn gave en zijn geschiedenis in het leger. Deze keer probeerde ik er tegen te vechten. "Het is zijn schuld!" riep ik gefrustreerd. "Dat weet ik." zei hij zacht. "Ik ga niet terug!" zei ik. "Dat hoeft ook niet, we gaan dit niet melden. Dit ligt volkomen bij Jared, niet bij jou." zei Carlisle. "Calicia, laat hem los. Voordat je dingen doet waar je spijt van krijgt." zei Paul nu. Nu zette ik weer meer kracht op het mes, weer liep er een straaltje bloed over Jared zijn hals naar de grond. Spijt? Ik had nooit ergens spijt van als ik iemand verwondde "Paul, bek dicht." gromde Sam gelijk. 

Ik voelde hoe Jasper langzaam naast mij neer knielde. "Laat het mes los." zei hij zacht. Twijfelend keek ik naar het mes in mijn hand. Nu mijn woede weer gezakt was door de gave van Jasper, besefte ik hoeveel pijn ik eigenlijk had. De adrenaline had alle pijn weggehaald, maar het kwam keihard terug waardoor ik er zelfs misselijk van werd. "Het is goed." zei Jasper die mijn pols naar zich toe trok en het mes uit mijn hand haalde. "Kom, Carlisle moest je even behandelen." zei hij en stond op. Langzaam trok hij mij omhoog en bekeek mijn gezicht. "Je ziet er niet uit." mompelde hij. "Dankje." zei ik zacht. "Kom op, ga met Carlisle mee. Ik bewaar een extra stukje taart voor jou." zei Esme en woelde zacht door mijn haar. 

Jasper tilde mij vlug op en zette mij vervolgens op de bank, Carlisle was in een seconde weer terug met zijn dokterstas. In de keuken was Sam, Jared aan het uitschelden en uitfoeteren voor van alles en nog wat. "Dat worden een aantal hele zware nacht shiften." zei Paul grijzend die naast mij kwam zitten. Hij pakte mijn hand waar ik onbewust best hard in kneep omdat Carlisle de wond aan het schoonmaken was en al het bloed probeerde weg te krijgen. Langzaam vielen mijn ogen dicht, maar koude handen maakten mij weer wakker. "Even wakker blijven." zei Carlisle. De bezorgde blik in zijn ogen vertelde dat er iets aan de hand was. "Je hebt denk ik een hersenschudding opgelopen van die klap." zei hij. Ik knikte waardoor de pijnscheuten door mijn hoofd vlogen, ik schreeuwde het uit en verborg mijn hoofd gelijk in mijn handen en armen en begon te huilen. "Ja, dat word een aantal dagen bed rust." zei Carlisle zacht en wreef troostend over mijn rug.