Point of view: Paul
Ze was in slaap gevallen, mijn mogelijk inprent. Vanaf het moment dat ik in een wolf veranderde, was ik opzoek gegaan naar mijn inprent. Meisje naar meisje, dorp na dorp. Nooit kwam ik de juiste tegen en potverdorie hier ligt ze nu. Helaas voor mij is de inprent niet wederzijds en is er een of andere stomme pup die haar inprent is. Ik moet en zal er voor zorgen dat ze de mijne wordt. Ze is zo bad ass, zoals ik. Hoe ze Jared te pakken had voor zijn stomme actie, ik moest hem daar nog maar even flink op terug pakken.
Calicia was in haar slaap wel onrustig, ze woelde veel. Soms kreunde ze in haar slaap alsof ze pijn had en mompelde ze zachtjes, het was bijna niet te verstaan. "Heeft ze nachtmerries?" vroeg Sam. "Altijd al gehad, maar het is minder. Toen ze net bij ons was, werd ze een aantal keer in de nacht gillend en schreeuwend wakker. Nu wordt ze soms 's nachts nog wakker en anders pas in de ochtend." zei Carlisle "Ze is nu een stuk onrustiger, maar dat zal wel komen door die wolf van jullie." zei Carlisle. Te boos om zijn naam te noemen, dat snapte ik wel. Ze hadden hun huis open gezet voor ons omdat Calicia het zusje is van Sam en mijn mogelijke inprent. Ze gaven heel veel om Calicia, dat kon je zien.
Ik schrok op van mijn gedachten toen de deurbel ging, snel keek ik naar Calicia maar die sliep rustig verder. Carlisle liep weg om de deur open te doen, ik hoorde dat het een vrouw was die aan de deur stond. "Nu is niet zo'n goed moment." zei hij. Maar toch hoorde ik hakken tikken over de vloer, ze kwamen richting de woonkamer. Een vrouw stapte binnen, ze was netjes gekleed en hield een soort inspectiebord vast. "Mevrouw Higgens, dit is echt niet het goede moment. Calicia is net in slaap gevallen en dat wil ik graag zo houden." zei Carlisle op een strenge doktersachtige toon. "Een inspectie komt nooit goed uit, ik wil weten wat hier aan de hand is." zei de vrouw streng. Normaal was Carlisle de rust zelve, maar hij was het er totaal niet mee eens kon je zien. "Calicia heeft een ongeluk gehad op school, tijdens de gymlessen. Ze heeft een bloedneus, flinke hoofdwond en een fikse hersenschudding. Dus als u het niet erg vind laat ik haar slapen." zei Carlisle geërgerd.
De vrouw knikte en krabbelde wat dingen op het papier dat aan haar bord hing. "Heeft ze nog een terugval gehad op haar gedrag?" vroeg de vrouw. "Nee, alles is prima in orde. Ze doet het zeer goed op school en mijn kinderen houden haar in de gaten." zei Carlisle. "En wie zijn dit?" vroeg ze vervolgens wijzend naar mij en Sam. "Sam en Paul waren zo vriendelijk om haar naar huis te brengen na het ongeluk, de schoolarts wilde geen risico lopen omdat ze bekend staat om het flauwvallen." zei Carlisle. Weer knikte de vrouw en krabbelde verder op papier. "Even terugkomend op haar aanvallen, het flauwvallen. Hoever staat het onderzoek?" vroeg ze. "oorzaak onbekend, het is vreemd." zei Carlisle. "Als u over een half jaar nog geen uitslag heeft over haar rare ziekte, gaat ze met ons mee terug!" zei de vrouw plots. Carlisle stond vol verbazing te kijken. "U zou haar tot haar 18e geven!" zei hij. "Ja, maar u boek geen vooruitgang. We hebben vergaderd en besloten dat ze over een half jaar terug komt in de speciale inrichting tot ze 18 is en dan kan ze op eigen benen gaan staan. Tot ze natuurlijk een terugval heeft van haar gedrag en in de gevangenis beland." zei de vrouw.
Sam en ik keken elkaar aan, wat had dit allemaal te betekenen? Calicia mocht niet weg, Sam had haar net terug en ik had bijna een inprent. "Ik ga er alles aan doen om dit tegen te houden! Ze kan niet terug dat weet u best." zei Carlisle boos. "Er is niks wat u hier aan kan doen." zei de vrouw. "Er is wel iets wat wij hier aan kunnen doen en dat is adoptie." zei Esme die naast Carlisle was gaan staan en hield zijn hand vast. Samen stonden ze hier sterk in. De vrouw stond perplex. "U wilt haar adopteren? Ze is een gevaar, ze is niet in orde. Ze hoort in een inrichting." zei de vrouw. "Ze doet het hier hartstikke prima, we zien haar al als onze dochter. Ze is volkomen opgenomen in ons gezin. We gaan vandaag nog er voor zorgen dat we de adoptiepapieren aanvragen en klaarmaken. Ze hoort bij ons en niet in een inrichting." zei Esme. "Goedendag." zei ze en werkte de vrouw zo de deur uit.
Nog geen 5 minuten later gingen Carlisle en Esme inderdaad weg met de auto om de papieren te regelen.
أنت تقرأ
My life was not easy. But then, you walked into my life
قصص الهواةDit verhaal gaat over Calicia May Smith, ze is 16 jaar. Ze heeft al veel meegemaakt in haar leven en woont nu al 2 jaar bij de Cullens, Dokter Carlisle Cullen heeft zijn huis opengesteld voor haar. Eindelijk lijkt het beter met haar te gaan, dit met...
