My life was not easy. But then, you walked into my life

Hoofdstuk 45: trauma en daar ging het lichtje uit

Carlisle had me gewaarschuwd dat hij Sam absoluut niet binnen wilde hebben omdat het huis wel eens gesloopt zou kunnen worden door een gevecht en ik kon Carlisle geen ongelijk geven. Ik liep met Paul naar buiten en we stonden op de veranda te wachten tot Sam er aan kwam, Jake kwam ook aanlopen en ging op de bank zitten die op de veranda stond. "Probeer alsjeblieft niet te vechten, ik kan en mag jullie niet stoppen." zei Jacob. 

Het duurde dan ook niet lang voordat er een woeste zwarte alfa wolf het bos uit kwam lopen, hij was zo kwaad dat die zichzelf niet kon beheersen als mens en zijn wolf de controle had gegeven. Een paar anderen waren met hem mee gelopen, ik herkende Seth sowieso omdat ik hem vaker had gezien als wolf maar hij bleef ver uit te buurt van Sam. Verder stonden er nog 3 wolven aan de rand van het bos te kijken naar wat er zou gebeuren. Maar veel gebeurde er niet, Sam stond er op te wachten tot ik zou veranderen en met hem in gesprek zou gaan maar ik hield mij krampachtig vast aan het hekwerk van de veranda en kwam niet in beweging. Edward kwam naar buiten, keek me even zorgelijk aan en besloot om Sams gedachten te vertolken. 

"Sam wil weten hoe je in hemelsnaam het in je hoofd kreeg om midden in de nacht weg te lopen zonder bericht achter te laten." zei hij en keek naar mij. Ik deed mijn mond open om wat te zeggen maar er kwam geen geluid uit, beelden spookten door mijn hoofd en flitsen voor mijn ogen langs. Beelden van de bloederige moord die zich voor had gedaan bij mijn ouders. Beelden van een zwarte wolf die mijn vader open scheurde uit woede. Ik begon te zweten terwijl mijn hele lichaam tegelijkertijd koud begon aan te voelen. Sam gromde en kwam ongeduldig dichterbij lopen omdat hij niet door had wat er gebeurde. Edward pakte mijn schouders vast en schudde me zacht door elkaar. "Calicia, er gebeurd niks. je bent bij ons veilig." zei hij duidelijk maar het leek niet te helpen. Het beeld van mijn moeder bleef voor mijn ogen hangen, hoe ze daar dood op de grond lag en met wijd gesperde ogen mijn lag aan te kijken terwijl haar lichaam steeds leger en leger bloedde. Mijn lichaam begon te shaken van angst.

"Carlisle het gaat niet goed met haar!" riep Edward onnodig hard naar binnen want ik wist dat hij Edward had gehoord als ie had gefluisterd. Paul probeerde mij te kalmeren met zijn stem en ik voelde hoe zijn warme had over mijn koude rug wreef. Ik begon steeds gejaagder adem te halen en voelde een korte windvlaag en zag even 2 gouden ogen mijn bezorgt en onderzoekend aankijken. "Dit hebben we al lang niet meer gezien." zei hij en probeerde mij wakker de houden door op mijn wang te tikken. "Ze heeft dat trauma van vroeger nog steeds niet verwerkt, nu ze Sam zo kwaad ziet komt alles terug." zei Carlisle. Weer doken beelden voor mijn ogen op, een zwarte wolf met bloedvlekken overal in zijn vacht dook recht op mij af met zijn open bek en scherpe tanden. Met een gil zakte ik in elkaar op de vloer, draaide mijn ogen weg en ging het lichtje uit. Ik viel bewusteloos en zakte in een zwart gat en liet me meevoeren