My life was not easy. But then, you walked into my life

Hoofdstuk 13: Waarom zoent hij met haar????

Eindelijk mocht ik weer naar school zonder problemen, maandag en dinsdag was ik al een halve dag geweest omdat Carlisle zeker wilde zijn dat alles goed ging met mij. Vandaag was het woensdag en mocht ik eindelijk een volle dag naar school, ondanks dat school ook best saai kon zijn was ik wel blij dat ik niet meer hele dagen op de bank of in bed hoefde te liggen. De wond op mijn voorhoofd was bijna genezen, mijn hersenschudding was ook dus ik kon weer gaan en staan waar ik wilde. Leraren vonden het fijn dat ik weer terug op school was, alles leek weer bij het oude. Behalve dan dat de leerlingen van de La Push school nu bij ons op school zaten, waardoor de school een stuk voller was. Klaslokalen waren vol en druk, maar leraren wisten hier goed mee om te gaan.

Na de wiskunde les hadden we pauze en wat was ik blij dat die les er op zat, nog altijd had ik een hekel aan wiskunde. Ik snapte er nooit wat van en waar had je eigenlijk die stelling van Pythagoras voor nodig later? "Pauze!" riep ik in Bella's oor en trok haar al mee het lokaal uit, ze liep lachend met mij mee. "Ja je hebt alles aan school gemist, behalve de wiskunde lessen zeker?" vroeg ze. "Kijk, jij begrijpt mij." zei ik lachend en liep met Bella door de gangen. We liepen eerst naar onze kluisjes om de boeken te wisselen en gingen daarna naar de kantine. "Kijk, je lover zit al op je te wachten zoals gewoonlijk." zei ik gebarend naar Edward die al aan de vaste tafel zat. Natuurlijk zaten de rest van de Cullens er ook al, ze waren altijd als eerste. Typisch zo'n vampier dingetje denk ik, opstaan als de klok 12 uur staat en dan hier naar toe racen. 

Samen met Bella haalde ik wat te eten en kletsten wat over de lessen, over Edward natuurlijk en over andere dingen. Toen ik mij omdraaide om naar de tafel te lopen kon ik mijn ogen niet geloven, wat gebeurde daar nou? Een meisje van school liep recht op Paul af, ging op zijn schoot zitten en zoende hem uitgebreid. Paul zoende haar gewoon terug, waarom? Het kabaal van een kletterend dienblad op de grond, liet iedereen op kijken in de kantine. Paul duwde het meisje weg en zocht de kantine af naar het kabaal, tot hij mij had gevonden. Verbaasd keek hij mij aan terwijl ik woedend terug keek, hoe kon hij dit nou doen? Ik begreep best dat we nog niet echt waren ingeprent, maar ik dacht toch echt dat we de afgelopen dagen een band hadden opgebouwd. Blijkbaar had ik het mis, heel erg mis. Ik draaide mij om, liet Bella achter en liep de kantine uit naar buiten. Zware voetstappen achter mij vertelde me dat Paul waarschijnlijk achter mij aan was gekomen. 

Plots greep hij mijn pols en duwde  mij tegen de muur, zijn handen plaatste hij naast mijn hoofd zodat ik gevangen stond. "Wat is jou probleem?" vroeg hij. "Jij zoent met haar, recht voor mijn neus!" zei ik boos. "Ten eerste is ze mijn ex, de zus van Jacob. Ten tweede hebben wij niks zover ik weet en heb ik recht om alles te doen wat ik wil." snauwde hij. "Waarom zou ik op je wachten, als het misschien nog wel jaren duurt voordat je niet meer zo laf bent en eindelijk in een wolf veranderd." zei hij kwaad. Die woorden deden pijn, blijkbaar was ik in iedereens ogen een lafaard. Kende ze uberhaupt het verhaal wel, waarom ik nog niet in een wolf kon veranderen? Wat ik had gezien, wat ik had meegemaakt. Ja tuurlijk kenden de meesten het verhaal, ze waren bij de Cullens thuis toen ik het vertelde. "En als je wel veranderd in een wolf, is het nog maar de vraag of je voor mij zal kiezen." riep hij kwaad. 

De woede raasde door mijn lichaam, hoe kon hij nog weten wat ik wilde of wat ik dacht. Waarom moest hij een besluit voor mij maken. Een hete siddering liep over mijn rug waardoor ik bijna in elkaar zakte van de pijn. Ik zakte door mijn benen en Paul ving mij vlug op en knielde bij mij neer. "Het spijt me, gaat het wel? Calicia, alsjeblieft." zei hij. Zijn stem klonk vol spijt, maar de pijn was te aanwezig om antwoord te geven. Weer kromp ik in elkaar van de hete siddering over mijn rug en drukte mijn nagels in Paul zijn arm. "Je hebt haar getriggerd denk ik." zei een andere stem ineens, Sam stond bij ons. Getriggerd? Wolf?  De beelden van hoe Sam veranderde en onze vader vermoordde kwamen in mij op, de woede nam af en maakte plaats voor diepe angst. De siddering nam af en zwarte vlekjes maakten mijn gezichtsveld wazig. Vaag hoorde ik hoe mijn naam geroepen werd en er aan mij geschud werd. Het laatste wat ik hoorde voordat het zwart werd was: "Ik denk dat die aanvallen van haar, dat flauwvallen, te maken heeft met het wolf worden. Als ze tegen het veranderen aanzit dan neemt haar angst het compleet over, het is mijn schuld dat ze een trauma heeft." En toen was het stil, leeg en zwart.