My life was not easy. But then, you walked into my life

Hoofdstuk 42: hinderlijke broer en nachtelijke wandeling

De dagen die daarop volgden waren moeilijk, heel moeilijk. Ik sliep niet goed bij Sam en Emily omdat ik ontzettend veel last had van nachtmerries over school en over Jake, als ik bij de Cullens had geslapen had ik ook nachtmerries gehad maar dan was Jasper altijd in de buurt om mijn emoties onder controle te houden zodat ik rustig door kon slapen. Sam zat Paul en mij ontzettend in de weg en te controleren op alles wat we deden. Hij had Paul gewaarschuwd dat als hij mij ook maar één keer in zijn bed zou vinden voor wat voor reden dan ook, hij op straat zou staan. Ik snapte ook wel dat Sam mij alleen maar probeerde te beschermen, maar hij ging te ver. Ik had mijn alfa en mijn inprent nodig, maar op dit moment leek het of ik geen van beide had. Overdag liet hij Paul zoveel mogelijk wacht lopen zodat we geen enkel moment alleen hadden, als hij thuis kwam was hij mega uitgeput en ging gelijk naar bed.

Ik werd midden in de nacht schreeuwend wakker van de nachtmerrie die ik zojuist had gehad, ik werd overeind getrokken en gelijk lagen er 2 warme en vertrouwde armen om mij heen. De geur van Paul kalmeerde me gelijk en ik haalde even diep adem. Paul wreef zacht over mijn rug en zuchtte daarna even. "Het wordt niet beter hè." zei hij zacht. Ik schudde mijn hoofd en glimlachte even toen hij een kusje op mijn voorhoofd drukte. "ik zou je zo uitnodigen om bij mij in bed te slapen omdat ik weet dat het je kalmeert, maar....." zei Paul en voor hij zijn zin ook maar af kon maken hoorden we de stem van Sam. "Als je dat waagt sta je op straat." zei hij waarschuwend. Zo ging het elke nacht. Ik werd wakker, Paul kalmeerde mij, we praatte even en Sam kwam er al weer tussen.

"Ga maar slapen, ik ga even naar buiten voor frisse lucht en dan moet het vast wel weer lukken." zei ik en knuffelde Paul terwijl ik woedend over zijn schouder richting Sam keek, maar dat deed hem niks. Hij stond daar met zijn armen over elkaar te wachten. Paul drukte een kusje op mijn lippen waarop ik glimlachte naar hem. "kijk, nu moet het zeker wel lukken. Slaap lekker." zei ik en liet hem los. Paul liep naar zijn slaapkamer en ook Sam vertrok weer naar bed. Zuchtend stond ik op en liep ik naar buiten, ik wilde hier niet meer zijn. Het maanlicht verlichtte het bos waarop mijn wolf de controle probeerde over te nemen en dit liet ik ook gebeuren. Binnen een paar seconde stond ik op 4 witte poten en rende ik het bos in. Ik huilde richting de maan en zette de versnelling in, bomen schoten langs mij heen en ik genoot van de wind die door mijn vacht blies. Waarschijnlijk zouden ze mij morgenochtend kwijt zijn en gaan zoeken, Sam zou het niet kunnen waarderen dat ik 's nachts in mijn eentje het bos in ben gegaan maar het boeide mij op dit moment geen flikker. 

Mijn instincten leidde mij zonder dat ik het door had naar de meest veilige plek die ik me op dit moment kon bedenken en die ik miste, voor ik het wist stond ik stil aan de bosrand met het Cullen huis dat voor mij opdoemde. Iemand had mij horen aankomen want er lag een setje van mijn eigen kleren klaar bij de bosrand. ik nam ze voorzichtig mee in mijn bek en veranderde een achter de bosjes en kleedde me aan. Daarna liep ik de bossen uit naar de voordeur die ook al open stond. Ik glimlachte even en liep naar binnen, daarna deed ik de deur achter me dicht en liep ik door naar de woonkamer.