My life was not easy. But then, you walked into my life

Hoofdstuk 23: Eindelijk thuis

Ik bleef op mijn hardst rennen en zigzagde tussen de bossen door. Kon ik nou maar gewoon in een wolf veranderen, dan had ik haar aan gekund. Ik voelde mij uitgepunt en hield het niet lang meer vol, ik was verdwaald en Rachel kwam steeds een stukje dichter bij. Toen ik een bruggetje zag over de rivier, wist ik eindelijk waar ik was. Als ik nu dat bruggetje zou halen, was ik over de grens en volgens het verdrag tussen de Cullens en de stam mocht niemand bij een ander op het land komen mits er toestemming was. 

Uiteindelijk rende ik het bruggetje over, maar aan de zware poten en het gekraak van hout te horen ging Rachel gewoon achter mij aan. Wist ze niks van de regels? Of wilde ze haar eigen leven riskeren om mij te pakken te krijgen. Ik rende een stuk door en kwam het grasveld op, daar stond het huis van de Cullens, mijn thuis. "Esmé!!" Gilde ik huilend toen ik haar in de tuin aan het werk zag. Ik voelde hoe 2 zware poten in mijn rug beukten, waardoor ik op de grond viel. "Jongens! Carlisle!" Schreeuwde Esmé en rende naar mij toe. Binnen een seconde stond iedereen op het grasveld voor mij, ook Rosalie en Alice waren op het lawaai afgekomen. Zelfs Bella was op de veranda gaan staan en keek geschokt toe. 

Jasper was de eerste die wat deed, hij rende op mij af en sloeg de wolf van mij af. Esmé hielp mij overeind en sloot mij in haar armen terwijl ik huilde van angst. "Je kan haar geen pijn doen! Het is Rachel, de zus van Jacob. Als je haar pijn doet, beginnen jullie een oorlog!" riep ik snikkend. De jongens probeerden Rachel uit mijn buurt te houden en probeerden haar terug te dringen maar het lukte niet, ze zouden het nooit voor elkaar krijgen zonder haar pijn te doen. "Houd haar in bedwang! Ik heb een oplossing!" zei Carlisle. Hij kwam er aanlopen met een spuit verdoving, toen ik de lange dikke naald zag rilde ik even. Iedereen behalve: Bella Esmé en ik, doken boven op Rachel en hielden haar stevig vast terwijl Carlisle de spuit in haar kont duwde. Daarna lieten ze haar los en keken vanaf een afstandje toe wat er gebeurde.  

Rachel wilde nog aanvallen, maar viel met een plof op de grond en veranderde terug. Bella gooide een deken over haar heen, Rachel leek te slapen. "Verdoving, het beste middel." zei Carlisle opgelucht. "Ik zal Jake bellen." zei Bella die haar telefoon pakte. "Zeg hem dat hij Sam en Billy, als dat mogelijk is, moet meenemen, we moeten hier over praten." zei Carlisle. "Emmett, zou je haar even op de bank willen leggen." zei hij vervolgens. Emmett knikte, tilde Rachel op en liep met haar naar binnen. "Kom, jij kan ook wel wat rust gebruiken." zei Esmé tegen mij en nam me mee naar de keuken. Ik ging op een stoel zitten en wachtte rustig tot Esmé klaar was, ze zette een grote kop dampende chocolademelk voor mij neer en drukte een kusje op mijn voorhoofd. "We hebben je zo gemist, al was het maar een paar dagen. Je bent voor ons, onze dochter." zei ze en ging op de stoel tegen over mij zitten, langzaam schoof iedereen aan tafel. "Het spijt me zo erg, ik had je nooit mogen slaan." zei Esmé zacht. Ik glimlachte even en pakte haar hand. "Het zit wel goed Esmé, ik ging ook veel te ver. Ik had geen controle meer over mijn emoties en elk woord wat ik zei vloog er uit zonder er bij na te denken. Ik had nooit zo tegen jullie allemaal mogen doen." zei ik

Ik zuchtte even zacht en keek naar mijn chocolade melk. "Waarom vocht je niet terug? Die keer dat je voor het eerst veranderde vloog je Leah aan. Je was zo sterk." zei Carlisle. Ik keek hem even aan en knikte. "Toen veranderde ik omdat ik zo kwaad was op Leah." zei ik zacht. "Maar ik kan het niet meer, ik kan mijn wolf niet controleren. Ik kan niet uit mezelf veranderen en als ik dat wel doe, bijvoorbeeld omdat ik heel kwaad wordt om iets, dan hou ik het amper 5 minuten vol en val ik flauw." zei ik zacht. "Daarbij wist ik niet dat Rachel een wolf was, Jake heeft me altijd verteld dat zijn zussen geen wolven waren. Het was nogal een verrassing dat ik haar tegen kwam en ze mij wilde vermoorden om het feit dat ik Paul zijn inprent ben." zei ik. Iedereen keek me verbaasd aan en het bleef een tijdje stil, tot er hard op de deur werd geklopt. "Ah, daar zal Jacob zijn." zei Carlisle die opstond en de deur open ging doen.