My life was not easy. But then, you walked into my life

Hoofdstuk 40: redding en mijn alfa verliezen.

De zware klappen op mijn rug, schouders en nek leken steeds zwaarder te worden en wanneer ik om hulp probeerde te roepen naar andere wolven werd er keihard op mijn snuit geslagen als gevolg dat er aardig was bloed uit mijn bek druppelde en mijn vacht rode vlekken had. Ik hoorde snelle voetstappen en geschreeuw. "Hou daar mee op!" "Hou ze tegen!" toen de klappen ophielden hoorde ik andere stemmen schreeuwen "laat ze niet ontsnappen!" "maak ze af!" "newborns!". Daarna volgde er zachter stemmen die dichterbij leken te komen. "waarom vocht ze niet terug." "we moeten haar helpen." "ze is gewond." 

Zodra iemand mij te dichtbij kwam snauwde ik met een flinke grom van mij af en trok mijn lip op. Carlisle was naar voren gelopen en zette snel weer een stap naar achter. "ik wil je alleen maar helpen." zei hij en hield zijn handen onschuldig omhoog. Sam kwam achter hem te voorschijn en kwam langzaam en behoedzaam dichterbij. "Calicia, we willen je alleen maar helpen." zei hij. Ze moesten mij niet helpen, ik moest Jake helpen. Ik moest hem beschermen, ze zouden terugkomen en hem kwaad doen. 

"Calicia?" hoorde ik plots zonder waarschuwing in mijn hoofd en zag een bruingrijze wolf naast mij verschijnen. "Paul?  waarom hoor ik jou?" vroeg ik verward. "Inprent." zei hij kort daarna keek hij naar mijn lichaam dat helemaal opgekruld lag. "Je moet hem laten gaan, Carlisle zal hem kunnen genezen en je hebt je alfa terug. Als je hem nu niet laat gaan, gaat hij dood." zei Paul waarop ik hartverscheurend jankte. 

Paul veranderde terug en trok gauw een broek aan. "Ze is Jacob aan het beschermen, hij werd aangevallen en zit vast in een berenval." riep Paul. Waarop iedereen ineens dichterbij kwam en handen mij probeerden te verplaatsen, ik hief mijn kop omhoog waardoor Jacob zichtbaar werd en haalde daarna mijn staart en poten langzaam weg. Zijn ademhaling was zwak en er lang een grote plas bloed om hem heen. Emmett en Edward tilden hem zo voorzichtig mogelijk op en de Cullens en Jacob waren in een paar seconde verdwenen. Jankend probeerde ik overeind te komen en achter ze aan te gaan maar de pijn in mijn lichaam was overweldigend, ik had tijd nodig om te genezen van de klappen die ik had gehad. 

"sstt, niet doen. Ze zullen goed voor hem zorgen." zei Sam en hield mij gelijk tegen. Tranen rolden over mijn dikke vacht. "kun je terug veranderen? mijn huis is nu het dichtste bij. Je moet daar blijven tot je voldoende genezen bent om naar de Cullens te gaan. Ik had even nodig om terug te veranderen, maar toen ik eenmaal in mijn mensengedaante op het gras lag, snakten beide mannen naar adem. Mijn lichaam zat onder de paarse en blauwe plekken, Paul hielp me zo goed mogelijk met aankleden. Mijn hele lichaam voelde zwaar en het voelde alsof mijn spieren in brand stonden. Stapje voor stapje kon ik mezelf vooruit slepen, Paul had me geprobeerd op te tillen maar de pijn was te veel. Mijn gedachten waren bij Jake en ik had niet door dat we bij Sams huis waren tot Emily een gilletje gaf. Ze wilde op mij af lopen maar Sam hield haar tegen en Paul jaagde Seth en Yara van de bank. 

Mijn ogen flikkerden soms zilver, Sam legde uit wat er allemaal gebeurd was. Ik voelde mijn band met Jake verschuiven, verslappen en verbrokkelen. Emily maakte mijn gezicht voorzichtig schoon met een natte zachte doek terwijl Paul mij beschermend in zijn armen hield. Tranen liepen over mijn gezicht terwijl Paul mij zachtjes suste. "Ik heb gehoord dat als alfa's een roedel lid verliezen het voelt alsof je zelf een lichaamsdeel kwijt raakt, voor haar zal het nu niet veel anders zijn." zei Sam zacht en pakte mijn hand. 

Wat vinden jullie tot nu toe van het verhaal? Wil je graag nog iets terug zien in het verhaal of heb je wat ideeën voor mij? Ik hoor het super graag!