My life was not easy. But then, you walked into my life

Hoofdstuk 37: emoties en black-out

Zodra we bij de Cullens, ook wel mijn thuis, aankwamen moest ik gelijk bij Carlisle op bezoek voor testjes. Ondanks dat ik me al weer een stuk beter voelde liet ik het maar begaan. "Je moet de komende tijd rustig aan doen, het gif is nog lang niet uit je lichaam." zei hij waarop ik knikte. "ik ga met Sam overleggen, Leah en jij moeten het wolf worden langzaam en rustig opbouwen." zei hij waarna ik zuchtte. "Mag ik nu dan eindelijk omkleden?" vroeg ik een tikje geirriteerd omdat ik nog steeds in een T-shirt zat die iemand mij had aangetrokken. Ik wist dat Paul het was geweest omdat zijn geur helemaal om mij heen hing. Carlisle knikte waarna ik snel het kantoor uit liep en mij ging omkleden in mijn slaapkamer.

Toen ik beneden kwam werd mijn aandacht getrokken door de heerlijke geur van pannenkoeken die uit de keuken kwam, ik liep heel snel naar de keuken waar Esmé mij al lachend stond op te wachten omdat ze me had gehoord. "Ik dacht wel dat je honger zou hebben." zei ze lachend en zette een bord met pannenkoeken op tafel. Snel ging ik zitten, pakte een pannenkoek en bestrooide die met poedersuiker en begon te eten. De andere jongens kwamen ook op de geur af die uit te keuken was gekomen en kwamen aan tafel zitten. Iedereen genoot van de pannenkoeken en Esme bleef maar borden op tafel zetten. Uiteindelijk was ik vol na 4 pannenkoeken en keek even naar iedereen die aan tafel zat, ze waren allemaal nog pannenkoek naar pannenkoek aan het weg werken.

Ik mistte 1 persoon en ik wist dat diegene zich een lange tijd niet zou laten zien na wat er gebeurd was. Seth zou de zelfde pijn als mij hebben gevoeld, hij zou me haten. Daarna keek ik naar Paul, hem had ik nog steeds niet fatsoenlijk durven en willen aankijken omdat ik wist dat de pijn van het breken met Seth dan zou verdwijnen. Schuldgevoel bekroop me enorm en een sterke hete rilling kroop over mijn rug. Het ene moment zat ik nog aan de keukentafel en werd alles zwart, het volgende moment werd ik wakker op de bank terwijl Sam voor me zat en mijn hand vast hield. "Wat is er gebeurd?" vroeg ik en keek even om me heen. Sam keek gelijk op en ook Carlisle kwam er gelijk bij staan. "We zaten rustig te eten tot jij ineens out ging en op de grond viel, we hebben je maar op de bank gelegd. Je bent 2 uur weg geweest." zei Sam en aaide even over mijn wang. 

Ik merkte dat Jasper ook ineens dichterbij kwam. "we hebben misschien gevonden waarom je zo vaak out gaat." zei Carlisle. "Ik merkte een piek op in je emoties toen je aan tafel zat, ik kon aanvoelen dat je heel dicht tegen een verandering aan zat toen je ineens out ging." zei Jasper en keek naar Carlisle. "We denken dat het te maken heeft met emoties, zodra je vanuit hoge emoties gaat veranderen ga je out." legde Carlisle uit. "Dat is al vaker gebeurd, weet je nog toen je mij voor het eerst op school zag of toen Paul had gezoend met Rachel en jullie stonden ruzie te maken buiten. Je wilde veranderen uit woede en verdriet maar ging out, we moeten je leren dat veranderen fijn is en niet gekoppeld hoeft te zijn aan emoties." zei Sam. Als ik er zo over na dacht klonk het allemaal wel logisch. "Ik dacht dat wolf worden ook gekoppeld was aan emoties?" vroeg ik aan Sam. hij knikte. "Dat klopt, vaak veranderen we uit woede of verdriet. Maar als je regelmatig veranderd leer je vanzelf dat je geen emoties nodig hebt daar voor, je hoeft dan alleen maar te denken aan je wolf. Vele van ons zijn al zover dat ze geen emoties nodig hebben om te veranderen, maar alsnog neemt dat niet weg dat emoties ons vaak de baas zijn en ons laten veranderen terwijl we dat eigenlijk niet willen." zei hij.