We waste time looking for the perfect lover, instead of creating the perfect love.
-Tom Robbins
Sofia's POV
"Sofie, dear!" my mom hugged me but I didn't respond. Plastic naman ang nanay ko eh.
"Welcome back!"
"Nah! Quit calling me Sofie! I'm not Sofia anymore! I'm Monique, okay?" I said then rolled my eyes in frustration. Naiirita ako sa pagmumukha ng nanay kong magaling!
Natahimik siya bigla. Tiningnan niya ko mula ulo hanggang paa saka niyakap ulit.
Ano bang problema nito?
"Nagbago ka na," bulong niya.
Actually, ako pa rin naman ang dati mong anak, iba na nga lang ngayon dahil hindi na ko magpapaloko at magsusunod-sunuran sayo!
"Stop it mom!" pagkasabi ko nyan, tinulak ko agad siya.
"Hindi na ako magpapaloko sa inyo! Masyado na kayong umaabuso!" dagdag ko.
"Sofie, hin—" I cut her off.
"I said stop it! You're not deaf, are you?" I retorted.
"Hindi ko nam—" ang bobo talaga nitong nanay ko! Haist! Hindi marunong umintindi! Eh paano niya naman kasi ako maiintindihan, eh puro sarili niya lang ang iniisip niya.
"Damn it!" I cursed. Nakakarindi na eh! Punyemas!
"Mother fucker!" bulong ko habang naglalakad papasok sa room ko.
Binalibag ko ang maleta ko sa tabi ng desk ko. Ganun pa rin ang ayos ng kwarto ko. Tss! I hate it!
Ang pangit pa ng bedsheet! Sino bang namili nito? Tss! Walang taste!
Hinatak ko yung bedsheet, ni-roll na parang bola and... dunk! Shoot sa trash bin!
Anyway, kung nalilito kayo yung sino ako. Ako lang naman ang nag-iisang anak ng nanay kong bullshit! Ako si Sofia Monique dela Cruz. Ex ako ni Charles. Niloko ko siya. Ginamit ko siya. Ang sama-sama kong tao. Ang dumi-dumi ko! Yun ang akala niyo dahil yun ang pagkakaalam niyo.
Unfortunately, kailangan ko lang namang gawin yun para sa IKABUBUTI ng lahat. Pero yun pala ang dahilan ng IKASASAMA ng lahat. Pati relasyon namin ni Charles, nasira. Ni hindi ko nga alam kung may babalikan pa ba ako rito. Hindi ko alam kung paano haharapin si Charles at humingi ng tawad sa lahat ng pagkakamali ko.
It's been two years since we separated. Malamang he's over me, now. Pero ako... HINDI PA.
Napakalaking tanga ko kasi noon eh!
**Flashback**
"Mom, no please. I beg you," halos halikan ko na ang paa niya sa pagmamakaawa.
"No, Sofie. That's my final decision. Don't be so stubborn, you little brat! It's for your own sake! Be open-minded!" pero yan ang lagi niyang sagot.
Feeling ko tuloy ako na ang pinakabobo at pinakawalang utak na nilalang sa mundo dahil feeling ko hindi ko naiintindihan ang sitwasyon at hindi ko pinapakinggan si mommy.
"Mom, please, I don't want to lose HIM."
She took a big sigh before answering me.
"Then choose... Your MOM... or... Your LOVER."
My tears started to fall continuously. My lips are trembling and my hands are shaking.
"I choose................ YOU."
Nakaluhod pa rin ako. Parang hindi ko kayang tumayo. Feeling ko babagsak lang din ulit ako.
Unti-unti siyang lumapit sakin.
Nakatingin lang ako sa mga paa niya na papalapit sa pwesto ko.
"Fine. Go to room now. Go get some rest. We'll meet them later. Do I make myself clear?" sabi niya habang hinihila ang kamay ko patayo.
Nakayuko akong sumagot.
"Yes mom."
Nagsimula na akong maglakad papuntang kwarto nang magsalita siyang muli.
"I love you."
"I love you, too, mom," matamlay kong tugon. Ni hindi ko siya nagawang tingnan sa mata. Tiningnan ko lang siya sa gilid ng mga mata ko habang sinasabi ko yung mga katagang yan.
Pagkapasok ko sa kwarto ko, agad kong sinarado ang pinto at padabog itong ni-lock.
Inihagis ko lahat. As in LAHAT ng bagay na mahahawakan ko including my cellphone na picture pa namin ni Charles ang wallpaper.
"Arrrrrgggggghhh!" napasabunot ako sa buhok sa sobrang frustration!
Nahawakan ko yung remote control at ibinato ko ito sa flatscreen TV na nasa mini living room ng kwarto ko... Ayon, BASAG! Kulang pa nga yan actually.
Kinuha ko yung laptop na regalo sakin ni mommy nung birthday ko.
Nilapag ko lang naman ito sa sahig......... then......... inapakan ko lang naman. At sa sobrang inis ko tinalunan ko pa habang sarcastic na tumatawa.
"Mwahahahahaha! Hahahahaha! Konti na lang masisira na... masisira na ang ulo ko."
Napaupo ako sa sahig pagkatapos kong siraan yung laptop. Sinasabunutan ko pa rin ang sarili ko habang umiiyak.
Tumigil ako bigla at saka tumawa na parang wala ng bukas.
"Hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahaha!"
Bigla na lang akong tumayo at kinalalkal ang cabinet ko na malapit sa study table ko.
Kinuha ko yung bow and arrow ko. Nag-aaral kasi ako ng archery dati.
I smirked.
Matagal-tagal ko ng di nagagamit 'to. Nami-miss ko ng gamitin. Hindi naman siguro masama kung ite-testing ko di ba?
Hindi pa naman ako nasiraan ng bait para pumatay ng tao. Slight pa lang naman.
Isinuot ko na ito sakin at inayos ko na ang posisyon ko.
Tinutok ko ito sa ceiling kung saan nakakabit ang mamahaling chandelier.
**Ting**
BULLS EYE!
Nabasag yung chandelier at nalaglag sa akin yung glass pieces.
Bigla na lang nagdilim ang paligid ko at ang huli ko lang naramdaman ay may bumaon sa katawan ko at may likidong patuloy na umaagos papunta sa binti ko.
**End of flashback**
Nagising na lang ako noon na nasa isang kwarto na puro puti ang paligid. May kumikirot din sa kamay ko at nakita kong may malaking karayom na nakatusok dito. Ang haba rin ng damit na suot ko at ang dami kong bandage sa katawan.
Inabot ako ng three days doon. Actually, ayaw pa nga akong paalisin ng mga doktor dahil hindi pa magaling yung mga sugat ko pero wala naman akong mapapala doon. Ang boring boring dun! Tapos may mga nurse pang palaging nagpupunta sayo, palaging nagbabantay sayo. Ano ako bata?! Tapos akala mo naman concern talaga sila sayo! Mga plastic! Tss!
Akala ko nung una, mamamatay na ako but UNFORTUNATELY, hindi. Like, what the hell? Parang patay na rin naman ako eh! Oh no, scratch that! Unti-unti pala nila akong pinapatay.
Pagkauwi ko noon sa bahay, nakita ko si mommy na masayang nakikipag-usap sa phone. Napaka-flirt talaga ng linta na yan.
**Flashback**
"Really? Oh come on babe! Blah blah blah," si mommy yan, may kausap sa phone.
But... did I hear the word 'BABE'? If I am not mistaken, sweetie or sweetheart ang endearment nila ni dad. Why is she calling dad 'babe' if it is not their endearment in the first place?
Hmp! Whatever! Don't care!
Napairap ako nang marinig ko ang kalandian ng nanay ko. Sino ba talaga ang kausap niya sa phone? Parang hindi naman siya ganyan makipag-usap kay daddy.
Natigil din siya, FINALLY, nung napansin niya na ang existence ko.
"I'll call you later. Bye!" huminto muna siya at parang nag-aalangan kung itutuloy niya ba ang sasabihin sa kausap niya sa phone.
"I love you," bulong niya sa phone saka in-end ang call.
I rolled my eyes. Tsk! Binulong pa, rinig naman.
"Who's that?" I'm pertaining to the person she was talking on the phone with.
"Nothing. Just a..." dahil sa mukhang wala siyang maisip na sasabihin, ako na ang nagtuloy.
"A friend?" I sarcastically asked with a smirk on my face.
"Oh uh y-yeah! S-sort of," nauutal na sagot niya.
"Yeah right! A FRIEND. Iba na talaga ang generation nowadays, pati friend tinatawag na 'babe' at sinasabihan ng 'I love you'," I murmured.
"Wanna share your thoughts?" tanong niya nung mapansing may binubulong ako.
"Nah! Don't wanna. Don't you think it's unfair if I would share my thoughts with you then you wouldn't share yours?" I sarcastically said.
"W-what do y-you mean?" see? She even stutters.
I know she is keeping a secret, a secret that is no longer a secret.
"Admit it, mom. You and dad had a fight. You broke up with him, right? You said you can't take it anymore! You're so tired of him! Mom, c-can I a-ask you a question?" nanginginig at nauutal ang boses ko.
She just gave me a go-on-say-it-look.
"Y-you *sniffs* said that you're t-tired of dad *sniffs*, a-are you tired o-of me, too?"
**End of flashback**
Ugh! Ayoko ng alalahanin! Tutulo na naman ang mga luha ko eh! Di na sila napagod. Pero kung sila hindi napapagod sa kakatulo pwes, ako, napapagod na! Pagod na kong masaktan! Pagod na kong magpaloko! Oo, siguro masyado ng cliché ang ganyang linya pero yan talaga ang nararamdaman ko eh! Sawang-sawa na ako!
Anyway, after a week, nalaman kong may ibang pamilya na pala si daddy. Nasa Italy kasi si daddy. Sabi niya pa samin mag-iipon daw siya ng pera para makabili ng sariling bahay sa Italy tapos dun daw kami titira. Lagi ko ngang niyayaya si mommy na kumain sa Italian Restaurant. Iniisip ko kasi na kasama lang din naman si daddy kapag nasa Italian Restaurant kami kasi nagbabakasakali akong yung food na kinakain namin, yun din ang kinakain ni daddy. Miss na miss ko na siya.
Nag-promise pa siya samin pero naiinis ako dahil sinira niya yun kasabay ng pagkasira ng tiwala ko sa kanya.
Kaya siguro nakikipaglandian ang nanay ko sa kung sino-sinong lalaki para pagtakpan lang yung nararamdaman niya... pero akala ko hanggang doon lang yun... di ko akalaing darating yung time na...
**Flashback**
"Mom, ayoko nga sabi! Mom, nilayuan ko naman si Charles ah? Ginawa ko naman lahat! God knows how much I suffered!" halos magmakaawa na ako sa kanya para lang wag niyang ituloy ang plano niya.
Confused? Ganito kasi yon... Nung una, pinapalayo niya ako kay Charles. Ang simple lang kung pakinggan pero God knows how much I tried to! Ang hirap-hirap gawin nun for Pete's Sake!
And I thought, yun na yun. But I'm wrong. My very own mother set me up to Harris Vixen Veyron. Biktima ako ng fixed marriage na ewan ko ba kung bakit mayroon pa rin eh pang stone age pa yun! Tsk! They're just making someone's life complicated.
"Sofie, my daughter, maiintindihan mo rin yan soon pag nasa right age ka na," mahinahon na sabi ni mom.
"Mom, you don't understand!"
"YOU, don't understand! Sofie, please listen to me. This is for your own sake. This is the right thing to do. You will understand soon. You will learn how to love him, I promise."
"B-but—"
"No buts, Sofie."
"Mom—"
"Mother knows best."
With that, she left.
"Ugh! I hate my life! This life is a disaster!" dumive ako sa kama, kinuha ko yung unan at itinakip sa mukha ko saka ako nagsisisigaw.
Tumihaya ako, lumunok ng laway at huminga ng malalim.
"Mother knows best! Tss! Not all the time!" sabi ko sa sarili ko habang binabato ko yung mga unan.
After a few hours of sleep, nagising ako dahil sa basang bagay na dumadapo sa leeg ko.
Napamulat ako at nakita ko kung anong kababuyan ang ginagawa sa akin ni Harry. Tinulak ko agad siya.
"WHAT THE FUCK?! AAAAAAHHH! BAKIT ANG MANYAAAAAK MOOOOO?! AAAAAAAAHHHH! YUUUUUCCCKK! STAY AWAY FROM ME ASSHOLE! WAAAAAAAAAH! UWAAAAAA!" naghi-hysterical akong tumakbo sa may pinto pero bakit b-bakit b-b-bakit a-ayaw bumu—
"AAAAAAAAHHH! BASTOOOOSSSS!"
Nagising lang naman ako na hinahalikan niya ko sa leeg! Take note, wet kisses pa! Eeew!
Sabihin niyo nga sakin, hindi siya yung papakasalan ko di ba?
**End of flashback**
Badtrip na nga ako sa nanay ko nun, minanyak pa ko! Hay bwisit!
Alam niyo bang nung time na yon, gusto kong mang-chainsaw ng tao? At yun ay yung Harry na yun! Naka-drugs yata yung pervert na yon!
Kung nagtataka naman kayo kung bakit nakipaghalikan ako sa pervert na Harry na yon wherein nakita kami ni Charles, yun ay dahil sa kung ano mang pinainom sakin ng gagong si Harry!
**Flashback**
"Aaaaaaaaaaahhhhh! Ayoko na Harry! Napapagod na ko. Tigilan mo na ko please," hinihingal kong sabi.
Nasa park kami ngayon. Hinahabol niya kasi ako. Mamanyakin na naman kasi ako ng hayop na 'to kaya tumakbo ako. It's a matter between life and death. OA na kung OA pero nakakadiri talaga siya! Swear!
"Nauuhaw ka na ba?" bigla niyang tanong. Napatingin ako sa kanya. Anyare? Bakit bigla yatang naging mabait 'to?
"Sa tingin mo?" but I gave him a death glare. Malay mo niloloko lang pala ako nito. May balak pala siya.
"Sungit! Concerned na nga!" bulong niya. Sasabat pa sana ako pero umalis na siya.
Hala? Nainis?
After a few minutes, bumalik siya na may dalang drinks.
Haaaay. Buti naman.
Pagkaabot niya sakin ay walang ano-ano'y ininom ko agad. Ma-de-dehydrate na ako eh!
Nagtaka ako kung bakit ang laki ng ngiti niya nung ininom ko yung dala niya pero it's not important, basta nakainom na ako, tapos.
Later on, bigla akong nakaramdam ng hilo at parang may nag-u-urge sakin na halikan siya and BOOM! That's it! I started kissing him passionately and full of desire. Hanggang sa di ko na namalayan ang ginagawa ko.
**End of flashback**
Saka ko lang na-realize na may hinalo siya doon sa pinainom niya sakin. Gago talaga! Tss!
Trinay ko pa ring layuan siya noon kaso lahat sila nilalapit ako sa kanya. Hanggang sa dumating yung time na nag-give up na ko. Hindi ko pinaglaban si Charles. Akala ko magiging maayos ang lahat kung susundin ko si mommy.
MOTHER KNOWS BEST daw eh!
Pero marami ang namamatay sa maling akala.
**Flashback**
Ilang months na ang nakalipas simula nung sinaktan ko ang pinakamamahal ko... si Charles. Ilang months ko na rin siyang pinilit na kalimutan. Ilang months ko na ring pinipilit ibigay ang atensyon at pagmamahal ko na supposed to be kay Charles pero pilit ko na lang binibigay kay Harry.
Sa ilang months na yon, napansin kong palobo ng palobo ang tyan ni mommy. Nagtaka ako dahil hindi naman siya pwedeng mabuntis dahil matagal na silang hiwalay ni daddy.
Ayokong isipin na sa iba yung ipinagbubuntis niya pero napatunayan ko yun nung narinig ko siyang may kausap na ibang lalaki sa phone.
"Jordan, alam mo namang hindi ko pa nasasabi sa kanya. Kaya nga finix marriage ko na siya sa anak ni Melody (mommy ni Harry) para makapagsama na tayo! Konting time na lang naman. Don't worry mawawala na rin si Sofia sa buhay ko... sa buhay natin. blah blah blah," hindi ko na kinaya yung mga narinig ko kaya umalis na ko pero dahil sa occupied ang utak ko at frustated ako, halos di ko na makita ang dinadaanan ko dahilan para masagi at mabasag ko ang vase.
Nag-panic ako sa pagkakabasag ng vase kaya agad kong pinulot yung pieces na nabasag. Nasugatan ako at may ilan pang bumaon sa kamay ko pero hindi ko naalintana ang sakit. Mas masakit kasi yung puso ko eh!
Mas masakit pala kapag nasugatan ka emotionally kaysa physically.
Patuloy ang pagdaloy ng luha ko kasabay ng pag-agos ng dugo sa kamay ko.
"Sofie, what ha—Oh my God! Sofia gsjqkdvwidbwudb."
Hindi ko na naintindihan yung sinabi ni Mommy bigla na nagdilim ang paligid then *twink* I passed out.
**
Nagising ako na nasa ospital NA NAMAN. Favorite place ko 'to eh!
Umupo ako sa hospital bed at napatingin sa dextros na nakakabit sa akin.
Tss! May paganito-ganito pang nalalaman. Di na lang nila ako hayaang mamatay. Mas pinahihirapan lang nila ako eh!
Hinatak ko yung dextros na nakakabit sa kamay ko.
Napa"Aw" ako sa sakit.
Lumabas ako ng ospital na naka-hospital gown pa. Souvenir 'to sa favorite place ko kaya di na ko nag-abalang magpalit.
Maya-maya, para na kong preso na hinahabol ng mga pulis pero sa lagay ko, hinahabol ako ng mga hospital staffs pati ng walang kwenta kong ina. Hindi nga ako mukhang takas sa normal na ospital eh, mukha akong takas sa mental hospital.
Sino ba naman kasi may matinong pag-iisip ang tatakbo sa highway na naka-hospital gown at dumudugo pa ang kamay na halatang hinatak ang swerong nakalagay dito?
"SOFIA, STOP RUNNING! BAKA MADISGRASYA KAAAA!" sigaw ng magaling kong ina. Kunwari pang concern. If I know, nagdadasal na yan ngayon na masagasaan ako.
"SOFIA, STOOOOOOP! PLEAAASSSEE! IT'S DANGEROUS!" sigaw na naman niya. Tss! Kadramahan.
"I WON'T STOP! TUTAL GUSTO MO NAMAN NA AKONG MAWALA DI BA? HINDI MO NAMAN AKO MAHAL DI BA? AYAW MO NAMAN SAKIN DI BA? MOM, AYOKONG MAHIRAPAN KA PANG PAALISIN AKO SA BUHAY MO. ITO NA NGA YUNG PARAAN PARA MAPADALI EH! AT LEAST WALA KA NG RESPONSIBILIDAD! KAYA SANA MAMATAY NA LANG AK—*beep, beep* *BOOOOGGGGSSSHH*"
"SOFIAAAAAAAAAAAAAAA!"
"WAAAAAAAAAAAAAAAAAGGGGG!"
"AAAAAAAAAAAAAAAAAHHHH!"
And for the nth time, I passed out. I wish my soul may rest in peace.
**End of flashback**
Ewan ko ba kung bakit patuloy pa rin akong humihinga. Ayoko na ngang pahirapan pa ang nanay kong magaling eh! Kung ayaw niya sakin, bakit di na lang makisama sa kanya ang tadhana? Ano yun? Pilit ako binubuhay para inisin siya? Para di matupad ang mga hiling niya?
Pero hindi naman siguro dahil dun kaya humihinga pa rin ako ngayon. Siguro binigyan lang talaga ako ni Lord ng chance para maitama ang pagkakamali ko. Para gawin kong makabuluhan ang buhay ko. At para mapatunayan sa ina ko na hindi ako worthless, useless, selfless. It's time to shine. Babawiin ko kung ano ang dapat na akin. Kung ano ang dapat na nangyari noon. Hindi na ako magpapaloko at magiging mahina.
Hindi na ako si Sofia na mahina, uto-uto, tanga at bulag-bulagan... ako na si Monique na kabaligtaran ni Sofia.
And I'm proud to say that I'm stronger than yesterday.
Babalikan kita Charles at itatama ko ang pagkakamali ko noon.
I had a choice... and I chose to break your heart... but after all, I'm still hoping that it's not too late... that maybe I can still fix it... and maybe we can still be together again.