မနက်စောစော မိုး တို့သားအဖနှစ်ယောက်လားရှိုးလေဆိပ်ကနေ ရန်ကုန်သို့ပြန်ဆင်းလာခဲ့ကြသည်။ဖေဖေကတော့နေ့လည်အစည်းအဝေးရှိလို့ဆိုပြီး အိမ်တောင်မပြန်တော့ပဲ ရုံးသို့တန်းသွားလေသည်။ မိုး ကတော့အိမ်ခဏပြန်ပြီးနားသည်။ ညဂျူတီမို့လို့ဆေးရုံကိုလဲအေးအေးဆေးဆေးမှပဲ သွားရမည်မို့ ရှမ်းပြည်ကအပြန်ပါလာတဲ့ အသီးအနှံလေးအချို့ကို သူ့မမအိမ်သို့သွားပို့ရင်ကောင်းမလားလို့တွေးနေမိသည်။သူ့မမက မနက်ပိုင်းကျောင်းချိန်မို့ ဒီအချိန်လောက်ဆိုရင်တော့ အိမ်ပြန်ရောက်လောက်ရောပေါ့ဟုတွေးကာ သစ်သီးလေးတွေကို ပလတ်စတစ်ဗူးလေးတစ်ခုထဲသို့ပြောင်းထည့်ရင်း သူ့မမဆီသို့ ကားလေးဖြင့်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
သူ့မမအိမ်ရှေ့ရောက်တော့နေ့လည်၂ နာရီလောက်ရှိနေပါပြီ ။ သစ်သီးဗူးလေးကိုင်ကာ မိုး ခြံရှေ့၌ရပ်လိုက်တော့ သစ်ပင်ရိပ်အောက်မှာ ပန်းအိုးဖြင့်နှင်းဆီပင်လေးတွေပျိုးနေသော အန်တီတင့်ကလှမ်းမြင်လိုက်ပြီး သူ့ကိုတံခါးထဖွင့်ပေးလေသည်။
"ဒေါက်တာမလေး ပါလား .... ဝင်ဝင်ဒေါက်တာမလေး ... "
" ဟုတ်ကဲ့ .... ဆရာမ ရှိလား အန်တီ ? "
မိုး ခြံထဲဝင်ရင်းမေးလိုက်တော့ အန်တီတင့်ကခေါင်းညိမ့်ရင်း
" ရှိပါတယ်....ဒေါက်တာမလေးရဲ့ဆရာမက မနက်ထဲကဖျားနေလို့ကျောင်းမသွားဖြစ်ဘူးလေ ..... "
ဖျားနေတယ်လို့ ကြားလိုက်ရတာနဲ့ မိုး ရဲ့မျက်လုံးလေးတွေဟာ ချက်ချင်းဝိုင်းစက်သွားပြီး ရင်ထဲစိုးရိမ်မှုတို့က လွှမ်းမိုးသွားခဲ့၏ ။
အန်တီတင့်ကအိမ်ထဲသို့အရှေ့မှဝင်သွားပြီး လင်း ရဲ့အခန်းထဲသို့ဝင်သွားလေသည်။ အန်တီတင့်ဝင်လာတော့ လင်း ကအခန်းထဲ၌ ဟိုတစ်လောကသူကိုယ်တိုင်ဆေးပေးထားတဲ့ ကလေးရဲ့ sneaker ဖိနပ်အဖြူလေးကိုငေးကြည့်နေသည်။ အဲ့နေ့ကသွေးတွေထွက်နေတဲ့ မိုး ရဲ့ခြေဖဝါးနဲ့ ထိုဖိနပ်လေးပေါ်နင်းလိုက်မိတာမို့ ဖိနပ်မှာသွေးစက်အချို့ကစွန်းထင်းခဲ့လေသည်။ ဒါကို လင်းတွေ့တော့ တယုတယပြန်ဆေးပေးပြီး သူ့အခန်းထဲမှာ သိမ်းပေးထားတာ ယနေ့အထိပင်။ သူ့ကလေးကို တစ်ရက်တော့ ထိုဖိနပ်လေးသွားပေးရဦးမယ်လို့တွေးနေစဉ်မှာပဲ
" လင်းရေ ....လင်း ရဲ့တပည့်ဒေါက်တာမလေးရောက်လာတယ်..... "
သူ့ကလေးရောက်နေတယ်လဲဆိုရော ညှိုးနွမ်းသယောင်ပေါ်နေတဲ့ လင်း ရဲ့မျက်နှာလေးဟာ ချက်ချင်းအပြုံးရိပ်ဘက်သို့သမ်းလို့သွားပါသည်။
" ကလေးရောက်လာတယ်ဟုတ်လား အန်တီတင့်..... "
" ဟုတ်တယ်လင်း ... ဒီမှာ ....."
လင်း ကုတင်ပေါ်က ထလိုက်စဉ်မှာပဲ မိုး အခန်းအတွင်းဝင်လာပြီး
" မထပါနဲ့ မ .... ဖျားနေတယ်ဆို .. ဆက်လှဲနေပါ ..... "
လင်း ရဲ့ပုခုံးလေးကို မိုး အသာလေးဖိလိုက်ကာ ကုတင်ပေါ်ပြန်ထိုင်ခိုင်းလိုက်လေသည်။ ထို့နောက်သူလဲ ကုတင်ထောင့်စွန်းလေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး လက်ထဲက သစ်သီးတွေထည့်ထားတဲ့ ဗူးလေးအား သူ့မမထံ လှမ်းပေးလိုက်သည်။
" ခြံထွက်စတော်ဘယ်ရီသီးနဲ့ ပျားလိမ္မော်သီးလေးတွေ လာပေးတာပါ ... "
လင်း လဲ မိုးပေးတဲ့ဗူးလးကိုလှမ်းယူလိုက်ပြီး
"ကျေးဇူးပါပဲ ကလေး .... မနက်ဖြန်ဘုရားမှာ အရင်ကပ်ပေးမယ်နော်.... "
လင်း ခပ်ပြုံးပြုံးလေး ပြန်ပြောရင်းသစ်သီးဘူးလေးအား အန်တီတင့်ထံလှမ်းကားလိုက်လေသည်။ သူ့မမက သူပေးတာကို ဘုရားမှာအရင်ကပ်လှူပေးမယ်ပြောတာမို့ မိုး သဘောကျစွာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ အန်တီတင့်ကဘူးကိုယူပြီး အခန်းအပြင်မထွက်သွားမှီ
" ဒါနဲ့ကော်ဖီသုံးဆောင်မလား အအေးသုံးဆောင်မလားဒေါက်တာမလေး ? "
အန်တီတင့်မေးတော့ မိုးခေါင်းတစ်ချက်ခါလိုက်ပြီး
"ရေလေးတစ်ခွက်ပဲပေးပါနော်အန်တီ ... "
"အော်ဟုတ်ကဲ့ .... "
အန်တီတင့်ပြန်ထွက်သွားတော့မှ မိုး သူ့မမမျက်နှာကိုသေချာကြည့်လိုက်မိသည်။
" ဟင်! "
နှုတ်ခမ်းထောင့်ချိုးနား၌ပေါက်ထားတဲ့ဒဏ်ရာကိုလဲ မြင်လိုက်ရရော မိုး ရင်ထဲစူးခနဲအောင့်သွားရသည်။
" ဒီဒဏ်ရာက ဘာဖြစ်ရပြန်တာတုန်း မ ရယ်... "
မိုး အက်ကွဲကွဲလေသံနဲ့မေးလိုက်တော့ လင်းခေါင်းလေးကိုငုံ့လိုက်ပြီး မျက်လွှာကိုအောက်ချလိုက်သည်။ လင်း ဘာမှပြန်မဖြေပဲ တိတ်နေကတည်းက မိုး သဘောပေါက်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်ချလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ လင်း ရဲ့နဖူးပြင်လေးကို မိုး လက်ဖဝါးလေးနဲ့ စမ်းကြည့်လိုက်ပြီး
" ကိုယ်ကနွေးနေသေးတာပဲ ...ဆေးခန်းမသွားထားဘူး မဟုတ်လား ? "
မိုးမေးလိုက်တော့ လင်းခေါင်းလေးပြန်မော့ကာ သူ့ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးပြ၏ ။
" ဟုတ်တယ်... မသွားဖြစ်ဘူး ... "
မိုး ကသိနေတယ်လေဆိုတဲ့အကြည့်မျိုးနဲ့ သူ့မမကိုတစ်ချက်ပေတိပေစောင်းကြည့်လိုက်တော့ လင်း ရဲ့ခပ်ဖွဖွလေးရယ်နေလေသည်။
" ဒီလောက်ဖြစ်ထားတာတောင်မှ ရယ်နိုင်သေးလို့တော်ပါသေးရဲ့ ..... "
မိုး မချိပြုံးလေးပြုံးပြီးပြောလိုက်တော့
" အဲ့ဒါဆို မ ကထိုင်ငိုနေရမှာလား ကလေးရယ်? ထိုင်ငိုတယ်ဆိုတာ အရှုံးသမားတွေရဲ့အလုပ်လေ ..... "
လင်းပြောတာကို မိုး မျက်တောင်တစ်ချက်မခတ်ပဲ သူ့မမမျက်နှာလေးအား စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။ ပြီးတော့ ပြုံးတယ်ဆိုရုံလေးမျှ သူ့မမကိုပြုံးပြလိုက်ပြီး
" အိမ်မှာ ဘာလိမ်းဆေးရှိလဲ ?ဆေးထည့်ထားတဲ့ boxလေးဘာလေး မရှိဘူးလား ? "
သူမေးလိုက်တော့ မ ကဘေးစားပွဲပေါ်မှ ပလတ်စတစ်boxလေးတစ်လုံးကို လှမ်းယူပြီး ကုတင်ပေါ်၌ ချပေးလေသည်။ မိုးလဲ ထို boxလေးအတွင်းသို့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်ပြီး
" မြန်မာေဆးတွေများတာပဲ .... "
ဆရာခို လိမ်းဆေးဗူးလေးကိုကောက်ယူလိုက်ပြီး အဖုံးကိုဖွင့်ကာ ဂွမ်းထုတ်ထဲမှ ဂွမ်းနည်းနည်းယူပြီးဆေးကိုတို့ယူ၍ သူ့မမနှုတ်ခမ်းထောင့်က ဒဏ်ရာလေးကို သုတ်လိမ်းပေးနေသည်။
မ ရဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးမှာ ထို့သို့ဒဏ်ရာဖြစ်နေခြင်းကို မြင်တွေ့ရတော့ မိုး ရင်ထဲခံပြင်းပြီး နာကျင်နေရသည်။ဆေးလိမ်းပေးနေချိန်၂ယောက်မျက်နှာရဲ့ ကြားအကွာအဝေးဟာ နီးစပ်နေသည်မို့ တစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ရှုသံကို တစ်ယောက်ကြားနေရပါသည်။ လင်း ရဲ့နှာသီဖျားကပြန်ထွက်လာတဲ့လေဟာ မိုးရဲ့နားသယ်မွှေးလေးတွေကို လှုပ်ခါသွားစေတာမို့ မိုး ကြတ်သီးထသွား၏ ။
သူ့နှုတ်ခမ်းကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ မိုး ကို လင်း ကြည့်ပြီး ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာတာမို့
" ဟို ... ပြီးပြီလားဟင်ကလေး ? "
အသံသဲ့သဲ့ လင်းမေးလိုက်တော့ မိုး အနောက်သို့ပြန်ဆုတ်လိုက်ပြီး
" မနက်က ဘာဆေးသောက်ထားသေးလဲ ? "
စကားလမ်းကြောင်းလွှဲပြီးပြောလိုက်တော့
" ပါရာစေတမောသောက်ထားတယ်ကလေး .... "
" အစာကော ဝင်ရဲ့လား ? "
" အင်း ....နေ့လည်က ဆန်ပြုတ်လေးသောက်ထားတယ်.... "
ရုတ်တရက်သူ့မမလက်လေးကို မိုး လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး သူ့မမကို ရီဝေသောအကြည့်တို့ဖြင့်ငေးကြည့်ကာ
"နေကောင်းအောင်နေပါ မ ရယ်... မ ကျန်းကျန်းမာမာရှိနေတာကိုပဲ မိုး လိုလားတယ်.... "
သူ့ကလေးပြောတော့ လင်း တစ်ချက်လေးရယ်ပြလိုက်ပြီး
" အင်းပါ ကလေးရယ်... မနေကောင်းအောင်ကြိုးစားပြီးနေပါ့မယ်နော်... "
ထိုစဉ်အခန်းထဲသို့နွေးလေး ဝင်လာသဖြင့်မိုး သူ့မမကိုကိုင်ထားတဲ့လက်ကို ပြန်ဖြုတ်လိုက်သည်။
"မမ ...."
"နွေးလေး .... "
နွေးလေး ကရေခွက်လေးကို မိုး ဆီကမ်းပေးလိုက်ပြီး
" ဖွားဖွားရဲ့အခန်းထဲရောက်နေလို့ မမရောက်လာတာ ချက်ချင်းမသိလိုက်ဘူးရယ်... "
မိုးနွေးလေးကို ပြုံးပြလိုက်ပြီး
" မမလဲ အခုပဲရောက်လာတာနွေးလေးရဲ့ .... အခြေအနေဘယ်လိုလဲ ? "
" အားလုံး fine တယ်မမ .... နှလုံးလဲ မအောင့်တော့ဘူး .... အသက်ရှုလဲဝတယ်.... "
ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ပြောလိုက်တဲ့နွေးလေး ရဲ့ပါးလေးကို မိုး လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး
" အဲ့လိုအသံလေးပဲ အမြဲကြားချင်ပါတယ်ရှင်... "
" ဟီး .... စိတ်ချ အမြဲကြားစေရမယ်နော်... "
" ဟုတ်ပါပြီကွာ .... "
မိုး နဲ့သူ့ကြားမှာ လာထိုင်တဲ့နွေးလေးရဲ့ခေါင်းကို လင်း အသာလေးပွတ်သပ်ပေးရင်း သူ့သမီးကိုမိခင်မေတ္တာတွေပြည့်လျှံနေသည့်အကြည့်တို့ဖြင့်ကြည့်နေတဲ့ မြင်ကွင်းကို မိုး မြင်လိုက်ရလေသည်။
စကားခဏတာ ထိုင်ပြောပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ မိုး လက်ပတ်နာရီကို ကြည့်လိုက်ပြီး
" မိုး ချိန်းထားတာလေး တစ်ခုရှိသေးလို့ ပြန်တော့မယ်မ .... "
"အော်အင်းပါ ကလေးရယ်.... "
သူပြန်မယ်ပြောလိုက်တာ့ လင်း ရဲ့မျက်နှာလေးက သိပ်မရွှင်လန်းတော့ပေ ။
"နောက်လဲ ခဏခဏလာလည်နော်မမ ... "
" အင်းပါနွေးလေးရယ်မမ လာလည်ပါ့မယ်... ဒါနဲ့နွေးလေးကကျောင်းဘယ်တော့ပြန်တက်ရမှာလဲ ? "
သူမေးလိုက်တော့ ကြားက လင်း က
" သမီးလေးကိုကျောင်းအုပ်ကြီးက နားလည်မှုနဲ့ကျောင်းမတက်ပဲ စာမေးပွဲပဲ လာဖြေဖို့ စီစဉ်ပေးထားတယ်.... "
"အော်အင်းပေါ့ကျောင်းပိတ်ဖို့လဲ သိပ်မှမလိုတော့ပဲ .... အဲ့တော့စာတွေကော လိုက်နိုင်ရဲ့လား ? "
" ဟုတ်ကဲ့ မမ လိုက်နိုင်ပါတယ်... မနက်၈ နာရီလောက်ဆိုရင်ကျောင်းကဆရာမတွေက အိမ်အထိလာသင်ပေးကြတယ်လေ ....မေမေ့ရဲ့မျက်နှာနဲ့ကျောင်းကဆရာမတွေကနွေး ကိုဆို တအားဂရုစိုက်ကြတာ .... "
" အင်းပေါ့ မ ကိုယ်တိုင်ကိုကလဲကျောင်းဆရာမဆိုတော့ .... ကဲ မမ သွားပြီနော်.... မ မိုး သွားတော့မယ်.... "
သူထရပ်ပြီး အခန်းပြင်ထွက်မယ်လုပ်တော့ လင်း တို့သားအမိနှစ်ယောက်စလုံးက လိုက်ထလိုက်ကြတာမို့
" လိုက်မပို့ပါနဲ့တော့ ... အပြင်မှာလေစိမ်းတွေတိုက်တယ်မ ရဲ့ ... အခန်းထဲမှာပဲနေခဲ့နော်...."
" အင်းပါ ကလေးရယ်.... ahhhနေဦး ခဏလေး .... "
မ ကတခုခုကိုသတိရသွားဟန်ဖြင့်ထသွားပြီး အခန်းထောင့်က sneaker ဖိနပ်အဖြူလေးကို သွားယူလာကာ မိုး ကိုလှမ်းပေး၏ ။ ပြီးတော့ မိုး ရဲ့ခြေထောက်ကိုလဲ ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး
"ခြေဖဝါးက အနာက အမာရွတ်ကျန်ခဲ့သေးလားဟင်ကလေး ? "
"ahh မကျန်ပါဘူး မ ရဲ့ ... အနာကသေးသေးလေးဟာကို .... "
မိုး မျက်လုံးလေးတွေကွေးသွားသည့်တိုင်ရယ်ပြီးပြောလိုက်သော်လည်း
" ဘယ်ကသေးရမှာလဲ ... လက်တစ်ဆစ်ကျော်လောက်ရှိတဲ့ဟာကို ... ဖိနပ်ပေါ်မှာတောင်သွေးကွက်တွေကစွန်းနေခဲ့သေးတယ်.... "
လင်းပြောလိုက်တော့ မိုး သူ့ဖိနပ်ကိုသေချာငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး
" မ ဖိနပ်ကိုပြန်ဆေးပေးထားတာလား ? "
" အင်းပေါ့ နို့မို့ဆိုသွေးတွေစွန်းနေတာလေ ... "
" ဟာ မ ရယ်... ဒီတိုင်းထားလိုက်ရောပေါ့ ... ဘာလို့ဆေးရတာလဲ .... မိုး ငရဲတွေကြီးကုန်တော့မှာပဲ .... "
မိုး စကားကိုကြားတော့ လင်း ဟိုးအရင်အချိန်ကို ပြန်သတိရသွားကာ တစ်ချက်လေးရယ်လိုက်မိသည်။
" ငယ်ငယ်တုန်းကအတိုင်း ငရဲကြီးမှာကိုတော့ အခုထိကြောက်သေးတာပဲနော်... "
" ငရဲဆိုတာ ကြီးသော ငယ်သောမရွေးဘူး မ ရဲ့ ....နောက်ဆိုရင်အဲ့လိုတွေ ထပ်မလုပ်ပေးပါနဲ့နော်.... "
" အဲဒါဆိုရင်ရှင်လေးလဲနောက်ကို ကျွန်မအတွက်နဲ့ ဒဏ်ရာရအောင်မလုပ်ပါနဲ့ ... "
သူ့ကို မျက်စောင်းလေးထိုးကာပြောလိုက်တဲ့ မ ရဲ့အမူအယာကြောင့်မိုး အသဲတွေရွစိရွစိဖြစ်လာလေသည်။ဘေးနားမှာနွေးလေး ရှိနေလို့သာ နို့မို့ဆို မ ကိုသူဘာလုပ်မိမယ်မှန်း မသိ ။
" ဟုတ်ပါပြီ မ ရယ်.... အဲ့လို မိုး ကိုဒဏ်ရာမရစေချင်ဘူးဆိုရင်မကိုယ်မလဲ ပိုဂရိုစိုက်ပါ ... ကဲ မိုး သွားပြီနော်... "
" အင်းပါ ကလေးရယ်... ကားကိုဂရုစိုက်မောင်းဦးနော်.... "
" ဟုတ်ကဲ့ပါ မ ..... "
မိုး အခန်းထဲကထွက်လာတော့နွေးလေးဘေးမှာကပ်ပါလာသည်။
" မမနောက်ကိုခဏခဏလာနော်... မမလာတော့မေမေလဲဝမ်းသာနေတာ ... "
" အင်းပါနွေးလေးရယ်နောက်ဆို မမ ခဏခဏလာမယ်နော်....အော်ဒါနဲ့လေ ... "
မိုးနွေးလေးမျက်နှာကိုသေချာငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး
" တကယ်လို့ညီမလေးကော ဆရာမပါ တအားနေမကောင်းတာပဲ ဖြစ်ဖြစ်... တခြားတခုခုဖြစ်တာပဲ ဖြစ်ဖြစ်... မမကို ဖုန်းဆက်ပြီးသာ လှမ်းခေါ်လိုက်နော်.... ဘာမှအားနာနေစရာမလိုဘူး ကြားလား ... "
" ဟုတ်ကဲ့ပါ မမ ... "
အိမ်ပေါက်ဝရောက်တော့ ခြံထဲကို သူ့အဖေကားဝင်လာတာတွေ့ပြီးနွေးလေး မျက်နှာမှာ တခုခုကိုထိတ်လန့်တဲ့ ပုံရိပ်ဖြတ်သန်းသွားတာကို မိုး သတိထားမိလိုက်သည်။
" ဟို မမ ...နွေး ခြံထဲအထိ လိုက်မပို့တော့ဘူးနော်.... "
အခြေအနေကို အကဲခတ်မိတဲ့ မိုး မှာလဲခေါင်းလေးညိမ့်လိုက်၍
" အင်းနွေးလေး ... ခြံထဲမှာနေပူတယ်မလိုက်နဲ့နော်... "
" ဟုတ်မမ ... တာ့တာ့ ... "
" တာ့တာ့ညီမလေး .... "
ချက်ချင်းလှစ်ခနဲဆို သူ့အမေအခန်းထဲသို့နွေးလေး ပြန်ပြေးဝင်သွားလေသည်။ ဒါကိုမြင်ပြီး မိုး စိတ်ထဲထင့်မိ၏ ။ သူခြံထဲကိုထွက်လာလိုက်တော့ ကားပေါ်က ဆင်းလာတဲ့တေဇာ နဲ့ထိပ်တိုက်တွေ့ဆုံလေသည်။
" Hanna ပါလား .... "
တေဇာ ကသူ့ရဲ့နေကာမျက်မှန်ကိုချွတ်ပြီး မိုး ကိုတွေ့တော့ စကားစဆိုသည်။ မိုးတေဇာ့မျက်နှာကို ခပ်တည်တည်ပြန်ကြည့်ပြီး စကားတစ်ခွန်းကို အစဖော်လိုက်လေသည်။
" လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်ကျော်လောက်က ကိုတေဇာညီမကိုပြောခဲ့ဖူးတဲ့ စကားတစ်ခွန်းကို သတိရသေးလား ? "
မိုးမေးတော့တေဇာက မျက်မှန်ကိုအကျီမှာ ချိတ်လိုက်ရင်း
" ဘာစကားများလဲ Hanna ? "
"အော်... မိုး ရဲ့ ဆရာမကို ကိုတေဇာ အသက်ထက်တောင်ပိုမြတ်နိုးမိနေပြီဆိုတဲ့စကားကိုလေ .... "
မိုး စကားကိုကြားပြီးတေဇာ ခပ်ထေထေပြုံးလိုက်ကာ
" ဘာလို့ ဟိုးအရင်ကစကားလုံးတွေကို အစပြန်ဆွဲထုတ်နေရတာလဲ Hanna ? "
တေဇာမေးလိုက်တော့ မိုး ကလဲမဲ့ပြုံး ပြန်ပြုံးပြရင်း
"သြော်.... အခုထက်ထိကော ကိုတေဇာ မိုး ရဲ့ဆရာမကို အဲ့လိုမျိုး ချစ်မြတ်နိုးသေးရဲ့လားလို့ သိချင်လို့ပါ .... "
မိုးပြောတော့တေဇာ ဟက်ခနဲရယ်လိုက်လေသည်။
" ချစ်တာတွေ မချစ်တာတွေက အခုလိုအချိန်အနေမျိုးမှာ အရေးပါသေးလို့လားကွာ .... "
" သိပ်ပါတာပေါ့ ... မိသားစုတစ်ခုမှာ ချစ်ခြင်းတရားနဲ့မေတ္တာတရားက အရေးအပါဆုံးပဲ ကိုတေဇာ ..... ပြီးတော့ မိုး ကိုတေဇာ့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနဲ့ တည့်တိုးပဲပြောချင်တယ်.... "
မိုးဘာများပြောမလဲလို့တေဇာက မိုး ကိုသေချာစူးစိုက်ကြည့်နေသည်။
" ကိစ္စတစ်ခုခုဖြစ်တိုင်း လက်ပါတတ်တာကယောကျာ်းကောင်းတွေရဲ့ အမူအကျင့်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကိုတေဇာသိမှာပါ ... "
" ဘာ !!! "
တေဇာ သူ့ကိုမျက်မှောင်ကြုတ်ခါးကိုထောက်ပြီး ကြည့်နေပေမဲ့ မိုး မဖြုံပေ ။ သူပြောချင်တာကို ဆက်ပြောလေသည်။
" ဆရာမက ဘာမှမပြောဘူးဆိုပေမဲ့ .... ဆရာမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က ဒဏ်ရာ ဒဏ်ချက်တွေက ကိုတေဇာ့ရဲ့ ပရောဂနဲ့ မကင်းဘူးလို့ မိုး ထင်တယ်... "
တေဇာ ဘာတစ်ခွန်းမှ မငြင်းဆန်ပဲ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေတာကြောင့်မ ကိုဒီလိုဒဏ်ရာတွေပေးနေတဲ့လူဟာတေဇာမှန်း မိုး လုံးဝယုံကြည်သွားခဲ့သည်။
" တကယ်လို့များ ကိုတေဇာ ဆရာမကို ထပ်ပြီးအနာတရဖြစ်အောင်လုပ်မယ်ဆိုရင်.... မိုး ကိုတေဇာ့ကို လုံးဝခွင့်လွှတ်မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာပြောခဲ့ပါရစေ ..... "
သူစကားကုန်ပြောလိုက်တော့တေဇာက မကျေနပ်သည့်အကြည့်တွေဖြင့်မိုး ကိုစူးစူးရှရှကြည့်နေပြီး
"နေစမ်းပါဦး Hanna ... ကိုယ်တို့ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးပြသနာက မင်းနဲ့ လားလားမှ မသတ်ဆိုင်ဘူးဆိုတာ မင်း သိသင့်တာပေါ့ .... "
" မသက်ဆိုင်ဘူးလို့ မပြောနဲ့ ကိုတေဇာ ... ဆရာမက မိုး ရဲ့ ဆရာမဆိုလဲဟုတ်တယ်.... အစ်မဆိုလဲ ဟုတ်တယ်.... ကိုယ့်ရဲ့ အစ်မတစ်ယောက်လုံး ဒီလိုဒဏ်ရာတွေ ရရနေတာကို မိုး ကဒီတိုင်းကြီး ထိုင်ကြည့်နေရမှာတဲ့လား ? "
မိုး စိတ်တိုလာသဖြင့်စကားပြောတဲ့လေသံက မာလာလေပြီ ။
"အေး မင်း သိထားရမှာကလဲ .... ငါကပြသနာကို မီးမွှေးရှာနေတဲ့ လူမဟုတ်ဘူးဆိုတာပဲ .... ငါ့မှာလဲ အဲ့လိုပြသနာတွေဖြစ်လာဖို့ အကြောင်းအရင်းတွေ အပြည့်ရှိတာမို့လို့ မင်းဘာမှဝင်ပြီး မပြောပါနဲ့ .... မင်း ရဲ့ဆရာမက အခုငါပိုင်ဆိုင်တဲ့ အရာဖြစ်နေပြီ .... ငါ့ဘာသာ ဘာလုပ်လုပ်မင်းနဲ့ မဆိုင်တော့ဘူး .... "
မိုး ရဲ့အသံဟာ မာကြောလာသလိုပဲတေဇာ့ ရဲ့လေသံတွေဟာလဲ ခတ်ထန်လာလေပြီ ။ အခန်းအတွင်းမှာရှိနေတဲ့ လင်း တို့သားအမိနှစ်ယောက်က မသိပေမဲ့လဲ အိမ်နောက်ဖေးကနေ ထွက်လာတဲ့ အန်တီတင့်ကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ တင်းမာနေတဲ့ အခြေအနေကို လှမ်းမြင်နေရသည်။
" ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ ကိုတေဇာ ? မ က ကိုတေဇာ ပိုင်ဆိုင်တဲ့ အရာ ဟုတ်လား ? ဟက်.... ဒီမှာ ကိုတေဇာ ... မ ကလေ ... အသွေးနဲ့ အသားနဲ့ဖြစ်တည်နေတဲ့ လူသားတစ်ယောက်ပါ ..... ကိုတေဇာ ပိုင်ဆိုင်တဲ့ သက်မဲ့အရာတစ်ခုမဟုတ်ဘူး .... နှလုံးသားနဲ့ ခံစားချက်ရှိတဲ့ မိန်းမသားတစ်ယောက်... ဒဏ်ရာရရင်နာကျင်တတ်တဲ့ အသိစိတ်ရှိတဲ့ အသွေးနဲ့အသားနဲ့ လူသားရှင့်လူသား .... "
မိုးပြောရင်းဒေါသကြောင့်အသားတွေ တဇတ်ဇတ်တုန်လာပြီး အသံတွေလဲ ကွဲအက်လာခဲ့သည်။ မျက်ဝန်းထဲမှာလဲဒေါသကြောင့်နဲ့ သူသိပ်ချစ်တဲ့ မ ကိုသက်မဲ့ အရာတစ်ခုလိုမျိုး အပြောခံလိုက်ရတာကြောင့်ဖြစ်တည်လာတဲ့ ခံပြင်းမှုတွေစုပုံပြီး မျက်ရည်တွေက ဝဲတက်လို့လာသည်။
"နောက်ဆုံးအကြိမ်ထပ်ပြီး သတိပေးလိုက်ပါ့မယ်....နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ပြီး မ ကိုနာကျင်အောင်မလုပ်ပါနဲ့ ... ကိုတေဇာ ..... "
နောက်ဆုံးစကားတစ်ခွန်းပြောပြီး မိုး ခြံပြင်သို့ခြေလှမ်းကျဲတို့ဖြင့်ဦးတည်ခဲ့လိုက်သည်။တေဇာ ကတော့အနောက်မှာ မိုး ကိုမျက်ထောက်နီနဲ့ လှမ်းကြည့်ရင်းဒေါနဲ့မောနဲ့ကျန်ခဲ့၏ ။
မိုး ကတော့ ကားပေါ်ရောက်သွားတာနဲ့
"တောက်.... "
တောက်ခေါက်သံတစ်ချက်ကားပေါ်ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်လာလေသည်။
" ဒီလူကွာ .... ငါ့ရဲ့ မ ကိုယူတုန်းကယူပြီး ...တော်တော်လူမဆန်တဲ့လူ ...... "
ကားစတီယာတိုင်ပေါ် လက်နဲ့ ခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရိုက်ချလိုက်မိလေတော့သည်။
X X X X X X X X X X X X
မှတ်စု စာအုပ်လေးတစ်အုပ်လေးတစ်အုပ်ကို ဇွဲကောက်ကိုင်ပြီး လှန်ကြည့်လိုက်သည်။
ကားနံပါတ်တစ်ခုက ယခုတိုင်ထင်ရှားနေဆဲ ။
"အေး ရဲဇော်.... ငါ့ကို တစ်ခုလောက်စုံစမ်းပေးစမ်းကွာ ..... ၂၀၀၉ ခုနှစ်၅ လပိုင်း တုန်းက .. ကားနံပါတ်xxxx .... ပိုင်ရှင်ဘယ်သူဆိုတာ စုံစမ်းပေးစမ်းပါ .. အိုခေ သူငယ်ချင်းကျေးဇူးကွာ ...... "
ဖုန်းကိုပြန်ချလိုက်ပြီးတဲ့နောက်
တီချယ်လင်း အတွက်ကျွန်တော်လုပ်ပေးနိုင်တာဆိုလို့ ဒီတစ်ခုပဲရှိပါတယ်...
အဲ့နေ့ကတွေ့မြင်ခဲ့ရတဲ့ မြင်ကွင်းနဲ့ အခြေအနေတွေက အခုထိ ဇွဲကိုကိုဇော်၏မှတ်ဥာဏ်ထဲမှာ ထင်ရှားဆဲပါ ။
အိမ်ပြန်သွားတယ်ဆိုပြီး ည ၁၀ နာရီကျော်လောက်အထိဆေးရုံကို ပြန်မရောက်လာလို့ ကျွန်တော်နဲ့ တီချယ်မြတ်တို့ခေါင်းမီးတောင်နေတဲ့အချိန်ပေါ့ ။ ဖုန်းဆက်တော့လဲ တီချယ်လင်း မကိုင်ခဲ့ပါ ။ ဒါကြောင့်မို့ တီချယ်မြတ်က တီချယ်လင်း ရဲ့အိမ်ကိုလိုက်သွားတော့မယ်လို့ ဆိုပြီး တီချယ်လင်း ဆီနောက်ဆုံးတစ်ကြိမ်ဖုန်းထပ်ဆက်ခဲ့ပါသည်။ ထိုတစ်ကြိမ်မှာတော့ တီချယ်လင်း ဘက်မှ ဖုန်းပြန်ဖြေကြားခဲ့ပါတယ်။ သို့ပေမဲ့လဲ တီချယ်လင်း ကိုယ်တိုင်တော့ မဟုတ်ခဲ့ ။
"အေး .... ဒီမှာ တူမကြီးတစ်ယောက်လမ်းဘေးမှာလဲနေတယ်ကွယ်.... အဲ့ဒါအမြန်ဆုံးလာခေါ်ကြပါ ....ဆေးရုံပို့ဖို့လိုအပ်မယ်ထင်တယ်... မြန်မြန်လာခေါ်ကြကွယ်.... "
ချက်ချင်းပဲ တီချယ်လင်း ရဲ့အမေကိုဆေးရုံက nurseလေးတစ်ယောက်ကို ခဏစောင့်ကြည့်ပေးဖို့သေချာအထပ်ထပ်အပ်ခဲ့ပြီးမှ ထိုလူကြီးပြောတဲ့နေရာကို တီချယ်မြတ်ကားနဲ့အတူ ကျွန်တော်တို့အားချင်းလိုက်ချသွားခဲ့သည်။
လူသွားလူလာပြတ်တဲ့ လမ်းနံဘေးတစ်နေရာမှာ တီချယ်လင်း ကို အဖိုးတစ်ယောက်ရဲ့ လက်ပေါ်၌ပြန်တွေ့ခဲ့ရသည်။
တီချယ်လင်း ရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာပေါ်က အဝတ်အစားတွေဟာ စုတ်ပြဲလို့နေပြီး အဖိုးကသူ့မှာဝတ်ထားတဲ့ အပေါ်ထပ်လက်ရှည်အကျီတစ်ထည်ကိုချွတ်၍ တီချယ်လင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ် လွှမ်းခြုံပေးထားလို့သာေတာ်ပေသေးသည်။ ဒါအပြင်ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာလဲသွေးများဖြင့်ပေကျံနေတာကို တီချယ်မြတ်ရဲ့ရှေ့ကားမီးရောင်အောက်၌ မသဲမကွဲ မြင်လိုက်ရတာကြောင့်ကျွန်တော်ကော တီချယ်မြတ်ပါသွေးပျက်သွားကြသည်။
" ညီမလေး လင်းလင်း ...... အို ကွယ်.... ဖြစ်မှဖြစ်ရလေကွယ်.... "
" အဘက စက်ဘီးနဲ့ ဒီလမ်းကဖြတ်လာတာ ... အဲ့ဒါ ဒီကတူမကြီးကိုလမ်းဘေးမှာ လဲကျနေတာတွေ့လိုက်ရတယ်... အစက သူ့ကိုအသက်မှ ရှိသေးရဲ့လားလို့ ထင်မိတာ ...သေချာကြည့်မှ အသက်ရှုနေသေးမှန်း သိလိုက်တယ်...တော်သေးတာပေါ့ တူမကြီးတို့ဆီက ဖုန်းဝင်လာလို့သာ ... ဒီမှာ သူ့အိတ်ထင်တယ်...ရော့ရော့ .. "
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဦးလေးရယ်.... "
ဒါနဲ့ပဲ ကျွန်တော်တို့ တီချယ်လင်းကိုဆေးရုံသို့အမြန်ဆုံးခေါ်သွားခဲ့ကြရသည်။ဆေးရုံရောက်တော့
" လူနာရှင်က ဒီကအမနဲ့မောင်လေးလား ? "
" ဟုတ်ပါတယ်ရှင့်.... "
" လူနာက ပြင်းပြင်းထန်ထန်ကာမပြုကျင့်ခံထားရလို့ pain ဖြစ်ပြီး shock ရသွားတာပါ .... "
" ရှင်!!!! "
" ဗျာ !!!! "
ကျွန်တော်ကော တီချယ်မြတ်ပါအလန့်တကြားဖြစ်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားခဲ့ရ၏ ။
" သားအိမ်အတွင်းဘက်နံရံအမှေးပါးလေးတွေယောင်နေပြီးသွေးယိုစိမ့်မှုအနည်းငယ်ရှိနေပါတယ်... နာကျင်မှုလျော့နည်းသွားဖို့အတွက်ကျွန်မတို့ဆေးတွေထိုးပေးထားပြီးပါပြီ .... မကြာခင်သူပြန်သတိရလာမှာပါ ... အသက်အန္တရာယ်ကတော့ စိုးရိမ်စရာမရှိပါဘူး "
" ဟုတ်... ဟုတ်ကဲ့ပါဒေါက်တာ ... "
ကျွန်တော်ကော တီချယ်မြတ်ပါ ၂ယောက်စလုံးသွေးဆောင့်တက်ခဲ့ကြရပါသည်။ ရင်ထဲမှာ ခံပြင်းမှုတို့က မချိမဆံ့ခံစားခဲ့ရသည်။ ပြီးတော့ အဆိုးဆုံးကတော့ တီချယ်လင်း ရဲ့ကားနောက်ကို မလိုက်သွားခဲ့မိတဲ့ ကျွန်တော့ကိုယ်ကျွန်တော်တော်တော်လေးကိုဒေါသထွက်မိပြီး အပြစ်တင်ခဲ့မိ၏ ။
ထိုညက တီချယ်လင်း ဆီမှ ညည်းသံတွေမကြာခဏထွက်ပေါ်လာသည်။ ကယ်ကြပါဆိုတဲ့ စကားလုံးကိုလဲ နှုတ်မှတစ်ဖွဖွရေရွတ်နေ၏ ။ အမေ ဆိုတဲ့ စကားလုံးနဲ့အတူ ကလေး .. ကလေး ဆိုပြီး သူချစ်ရတဲ့ မိုးဝသန်လွင်ကိုလဲ တမ်းတလို့ယောင်ယမ်းေနတာ မြင်ရတော့ ကျွန်တော့ရင်တွေ ပူလောင်လွန်းခဲ့ရပါတယ်။
အဲ့ညရဲ့ အဖြစ်အပျက်ကတော့ ကျွန်တော့ဘဝအတွက်တစ်သက်တာ မမေ့နိုင်စရာအဖြစ်အပျက်ဆိုးတခုပင်။ ကျွန်တော်တောင်မှ ဒီအဖြစ်အပျက်ကိုတွေ့ရပြီး ဒီလောက်ထိပ်လန့်ခဲ့တယ်ဆိုရင်ကာယကံရှင်တီချယ်လင်း ကကော ....
ရူးမတတ်ပါပဲဗျာ ...ဖြစ်ပျက်ပြီး ရက်ပိုင်းအနည်းငယ်မှာ ရူးမတတ်ကို ငိုကြွေးတယ်... တကယ့်ကို အချိန်တိုင်း အရူးတစ်ပိုင်းလိုပါပဲ ...
ဒါပေမဲ့ ဒီလောက်ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ကြားထဲက မိခင်ဖြစ်သူကို ပြုစုပေးနိုင်သေးတဲ့ တီချယ်လင်းကတော့ ကျွန်တော့်ဘဝအတွက်စံပြပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
ကိုတေဇာ ကိုယူခဲ့တယ်ဆိုတာကလဲ သူ့ဘဝရဲ့အတိတ်ဆိုးကို ဖုံးကွယ်ချင်ခဲ့လို့ ဆိုတာထက်မိခင်ဖြစ်သူရဲ့အသက်ကို ကယ်တင်ခဲ့ချင်လို့ဆိုတာ ကျွန်တော်နားလည်သဘောပေါက်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။
"မေမေ မရှိရင်သမီးလဲ အသက်ဆက်ရှင်နိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူးမေမေ ရယ်" ဆိုပြီး မိခင်လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး ငိုယိုနေခဲ့တဲ့ တီချယ်လင်း ပုံစံကိုလဲ ကျွန်တော်ဒီနေ့အထိမမေ့ခဲ့နိုင်ပါ ။
သင်တန်းပြီးလို့ ကျွန်တော်ဒုရဲအုပ်စဖြစ်တော့ ကျွန်တော်ဒီအမှူကို ပြန်စုံစမ်းချင်ခဲ့မိတယ်။ တီချယ်လင်း ကတော့အရာအားလုံးကိုမေ့ချင်ခဲ့ပြီး သူ့ဘဝရဲ့ဂုဏ်သိက္ခာကြောင့်ဘာအမှုမှလဲ မဖွင့်ခဲ့သလို ဘာရဲမှလဲ မတိုင်ခဲ့ ။
အဲ့ဒါကြောင့်ကျွန်တော်ပြန်စုံစမ်းလိုက်လို့ သိရပြန်ရင်လဲ သူ့ဘဝနဲ့သူ သာယာနေပြီဖြစ်တဲ့ တီချယ်လင်း ရဲ့ဘဝနောက်ကြောင်းဖြစ်သည့်အရိပ်မဲကြီးကိုလဲ ပြန်လည်မမြင်ယောင်စေချင်ခဲ့တော့ပါ ။ ဒါ့ကြောင့်မို့ ကျွန်တော်ထိုကိစ္စကိုမေ့ထားတာ ယနေ့ထက်ထိပင်ဖြစ်၏ ။
အခုလိုမေ့ထားခဲ့ပြီးမှ ဘာလို့ပြန်အစဖော်ဖြစ်သလဲဆိုရင်တော့ ...
လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ ရက်က ကျွန်တော်မိုး နဲ့ Bar တစ်ခုမှာတွေ့ဆုံဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ မသောက်စဖူးမိုး တစ်ယောက်မှာ ကျွန်တော်အဲ့ဒီ Bar ကိုရောက်တဲ့အချိန်မှာတော့ အရက်တွေတော်တော်ကို မူးလို့နေပါပြီ ။
" ငါအဲ့လူကြီးကို တကယ်မကျေနပ်ဘူး ဇွဲ ... ငါ့မှာတော့ မကိုမထိရက်မကိုင်ရက်ခဲ့ဘူး ... သူကတော့ သူကတော့ ငါ့ရဲ့မကို စိတ်ဆင်းရဲအောင်နာကျင်အောင်တွေ လုပ်နေတယ်ဇွဲ ရယ်...... ငါလေ မ သာပျော်ရွှင်ရမယ်ဆိုရင်အဲ့လူကို ငါသတ်တောင်သတ်ပစ်ရဲတယ်.... "
" ဟာကွာ ... မိုး ရယ်ဘာတွေလျှောက်ပေါက်ကရပြောနေတာလဲ ... နင်ပြောနေတာ ငါ့လိုရဲတစ်ယောက်ရှေ့မှာနော်.... "
" ဘာလဲ နင်က ငါ့ကို ဖမ်းချင်တာလား ? "
ခွက်ကိုထပ်ကိုင်ပြီးသောက်ဦးမယ်လုပ်နေတဲ့ မိုး ကိုကျွန်တော်တော်တော်လေး တားလိုက်ရသည်။
" နင်သိလား ဇွဲ .... မ ကိုအဲ့လူရိုက်တာလေ .... မခေါင်းကွဲသွားတာ ၄ ချက်တောင်ချုပ်လိုက်ရတယ်.... မ ကလေဆေးထိုးအပ်လေးနဲ့ အထိုးခံရဖို့ကိုတောင်တော်တော်လေးကြောက်တတ်တဲ့လူတစ်ယောက်ဟ ... နင်စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါ မ ဘယ်လောက်တောင်မှကြောက်နေလိုက်မလဲ ??? ဟမ်.... "
ကျွန်တော့ အကျီလည်ဂုတ်ကို လာဆွဲကိုင်ပြီးငိုပြောနေတဲ့ မိုး ကို ကျွန်တော်ပြန်ထိန်းပေးလိုက်ရသည်။
" ငါတို့ပြန်ကြရအောင်ဟာ ... ငါအိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်..... နင်အခုလိုအချိန်မျိုးမှာ ဆက်မသောက်နေသင့်ဘူးဟ .... "
" ဟုတ်တယ်ငါဒီလိုမသောက်နေသင့်ဘူး .. ငါ မ ရဲ့ဘေးနားမှာ သွားစောင့်ပေးပြီး ဟိုလူ့ရန်ကနေ သွားကာကွယ်ပေးနေရမှာ ... "
ရုတ်တရက်မိုး ထရပ်လိုက်တော့ သူ့ဟာသူအရှိန်မထ်ိန်းနိုင်ပဲ ပြန်လဲကျလာသဖြင့်ကျွန်တော်မနည်းလှမ်းဆွဲလိုက်ရသေးသည်။
သြော်သူလဲတော်တော်လေးကို ခံစားနေရမှာပဲလေ လို့တွေးပြီး ထိုညက သူ့အိမ်သို့ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့ပေးခဲ့ရပါသည်။
အစက အဆင်ပြေနေတဲ့ တီချယ်လင်း တို့မိသားစုမှာ အခုအဆင်မပြေတော့ဘူးလို့ ကျွန်တော်ကြားသိခဲ့ရတော့ ရင်ထဲမှာမကောင်း ။ အခုလို ဆရာမတို့မိသားစု ပြန်အဆင်မပြေဖြစ်တာ အဲ့နေ့ကကိစ္စနဲ့များ ပြန်လည်ပတ်သတ်နေမလားလို့ ကျွန်တော်စဉ်းစားမိလိုက်သည်။
ပြီးတော့ ထိုနေ့ကကိစ္စဟာလဲ ကျွန်တော့အတွက်တော့ တီချယ်လင်းအပေါ်အကြွေးတစ်ခု ဆပ်ဖို့ကျန်နေသေးသလို အမြဲခံစားချက်ရှိခဲ့တာမို့ ...
ဒီအကြွေးဟောင်းကိုပြန်ဆပ်ရမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကြောင့်ကျွန်တော်ဒီအမှုကို ပြန်အစဖော်လိုက်ခြင်း ဖြစ်ပေသည်။
X X X X X X X X X X X
ကားဖြင့်ကျောင်းကနေအိမ်သို့အပြန်လမ်း၌ လင်း ကားမောင်းနေရင်းရုတ်တရက်
" ဟင်...... "
လမ်းမထက်ရှေ့တည့်တည့်ကို ကြည့်နေရင်းနဲ့ပဲ သူ့ရဲ့အမြင်အာရုံတွေဟာ ရုတ်တရက်အမှောင်ဖုံးလွှမ်းလို့သွားခဲ့သည်။ ညဘက်လိုအချိန်မျိုးမှာ ရုတ်တရက်မီးပျက်သွားလို့ အကုန်အမှောင်ကျသွားသလိုမျိုးကို ယတိပြတ်မှောင်မဲသွားခြင်းပေ ။
တစ်စက္ကန့်....
နှစ်စက္ကန့်....
သုံးစက္ကန့်....
ဘာမှမမြင်ရတော့သောကြောင့်လင်း အသက်ရှုနှုန်းတွေမြန်ဆန်လာကာအလွန်ထိတ်လန့်သွားတာမို့ ရုတ်တရက်ကားဘရိတ်ကိုဖိနင်းလိုက်မိလေသည်။
" ကျွီ ... "
ထိုလမ်းလယ်ခေါင်တည့်တည့်မှာပဲ အချက်မီးကြိုမပြပဲ ဘရိတ်အုပ်ကာ ရုတ်တရက်ရပ်ချလိုက်တဲ့သူ့ရဲ့ကားအား အနောက်ကအရှိန်နဲ့မောင်းလာတဲ့ ကားတစ်စီးက အရှိန်မထိန်းနိုင်ပဲ လင်း ၏ကားနောက်ပိုင်းကို ဝင်တိုက်ချလိုက်လေတော့သည်။
" ဒုန်း ...... "
" အား ..... "
သူဘရိတ်ဆောင့်အုပ်ချလိုက်ပြီး တစ်ပြိုက်နက်ထဲမှာပဲ အနောက်ကဝင်တိုက်လိုက်တဲ့ အရှိန်ကြောင့်လင်း ခါပတ်ပတ်ထားသည့်ကြားထဲမှ အရှေ့ကကားစတီလ်ယာတိုင်လက်ကိုင်ဖြင့်နဖူးဖြင့်ခပ်ပြင်းပြင်းသွားဆောင့်မိ၏ ။
မျက်နှာတစ်ခုလုံး ပူထူသွားပြီး လင်း ရုတ်တရက်နားတွေအူကာ ဘာမှမကြားရတော့ ။ အနောက်ကကားပေါ်က လူကြီးကလဲဒေါ်သတကြီးဖြင့်သူ့ရဲ့ကားပေါ်မှ ဆင်းချလာသည်။ ပြီးတော့ လင်း ရဲ့ကားဘေးသို့လာရပ်ကာ ကားမှန်ကိုလှမ်းခေါက်နေသည်။
"တောက်.... ကားကိုဘယ်လိုမောင်းနေတာလဲသိဘူး ....သေချင်လို့နဲ့တူတယ်.... "
"ဒေါက်ဒေါက်ဒေါက်..... "
" ဟိတ်.... တံခါးဖွင့်ပေးစမ်း .... "
လင်း ရဲ့ကားမှန်တံခါးကို ဆက်တိုက်ခေါက်နေပြီး အပြင်ကနေဒေါနဲ့မောနဲ့ ထိုလူအော်ဟစ်နေ၏ ။ လမ်းဘေးကလူအချို့လဲ ထိုနေရာသို့ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့ လူတွေတဖြည်းဖြည်းများလို့လာပါသည်။
လင်း ကတော့ ကားစတီလ်ယာတိုင်ပေါ်မှောက်နေတဲ့ခေါင်းကိုပင်ပြန်မထောင်နိုင်သေး ။ ဒါကိုဘေးက မှန်နားကပ်ကာ လာကြည့်ကြတဲ့ လူအချို့က
" အထဲမှာ ဘာဖြစ်သွားလဲမသိဘူး ...ခေါင်းပြန်မမတ်လာတော့ဘူးဗျ ..... "
"ဆေးရုံကားခေါ်ကြရင်မကောင်းဘူးလား ? "
တချို့ကထိုသို့ပြောနေပေမဲ့လဲ ဟိုလူကတော့ဒေါသကမပြေသေး ။ ဆက်တိုက်အော်ကာ လင်း ကိုကားပေါ်ကဆင်းခိုင်းနေသည်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လင်း အသံဆူညံသံတွေပြန်ကြားလာရသည်။ ထိုအခါခေါင်းကိုအသာလေး ပြန်ထောင်ကြည့်လိုက်ကာ မှိတ်ထားတဲ့မျက်လုံးကို ပြန်ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အရာအားလုံးက ဝိုးတဝါးဖြစ်နေဆဲ ။ ဘာကိုမှသေချာရှင်းရှင်းလင်းလင်း မတွေ့ရသေးသဖြင့်မျက်လုံးကို အတင်းပြန်မှိတ်ကာခေါင်းကိုခါယမ်းပစ်လိုက်၏ ။ ပြီးတော့ လင်း မျက်လုံးကိုပြန်ဖွင့်လိုက်ပြန်သည်။ အဲ့လို မျက်လုံးကို ပိတ်လိုက်ဖွင့်လိုက်နဲ့ အကြိမ်ကြိမ်လုပ်လိုက်တော့ မြင်ကွင်းကအနည်းငယ်ပြန်ကြည်လာခဲ့လေသည်။
အဲ့တော့မှ သူ့ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိထားမိလိုက်တော့ဘေးမှာလူတွေက အုံနေလေပြီ ။ ဒီကြားထဲဘေးကနေ အတင်းအော်ဟစ်ပြီး တံခါးဖွင့်ခိုင်းနေတဲ့ လူကြီးကြောင့်လင်းကြောက်လန့်သွားသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးအေးစက်လာပြီးခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြစ်နေသည်။
" ဟိတ်မိန်းကလေး ...ပြောနေတာ မကြားဘူးလား .... ကားတံခါးကို ဖွင့်လို့ပြောနေတယ်လေ .... "
လင်း တုန်ယင်နေတဲ့လက်နဲ့ပဲ ကားမှန်ချတဲ့ခလုတ်ကို ဖိလိုက်တော့ ကားမှန်ကအောက်သို့ကျသွား၏ ။
" မင်းကားကို ဘယ်လိုမောင်းနေတာလဲ ဟမ်? လမ်းလယ်ခေါင်တည့်တည့်အလယ်ကြောကိုလဲ တက်မောင်းသေးတယ်.... အချက်မီးမပြဘာမပြနဲ့ ကားကိုဘရိတ်ဆောင့်အုပ်တယ်... မင်း ရူးနေလားဟမ်..... "
ထိုလူကဇွတ်အော်တော့ လင်းကြောက်သထက်ပိုကြောက်လာသည်။
" ကျ ~~~ ကျွန်မ ~~တောင်း ~~~တောင်း ~~ ပန်ပါ ~~ တယ်~~~ "
ကားစတီလ်ယာတိုင်ကိုပဲ တင်းကျပ်စွာလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေတဲ့ လင်း ကိုထိုလူက မကျေနပ်သည့်အကြည့်ဖြင့်ကြည့်ရင်း
" ဒီတိုင်းတောင်းပန်နေလို့မရဘူးလေ ....အောက်လေးဘာလေးလဲ နည်းနည်းပါးပါးဆင်းကြည့်ဦး .... မင်းကားနဲ့ဝင်ဆောင့်မိလို့ ငါ့ကားခေါင်းပိုင်းတစ်ခုလုံးကြေမွကုန်ပြီ .... "
ထိုလူပြောတော့ လင်း ဝိုင်းစက်သောမျက်လုံးများဖြင့်သာ ပြန်ကြည့်နေမိပါသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ယင်နေတာမို့ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမယ်မှန်းလဲမသိတော့ ။ လူကပူထူလို့နေလေပြီ ။
" ဟိတ်ငါပြောနေတယ်လေ ဆင်းကြည့်ဆို .... "
" ဟုတ်~~~ ဟုတ်~~ ကဲ့ပါ ရှင်~~~ "
တုန်ယင်သောလက်တို့နဲ့ပဲ ကားတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ကာ လင်း ကားပေါ်မှတုန်တုန်ချိချိဖြင့်ဆင်းလာလိုက်သည်။ အဲ့အခါကျမှ လူတွေကကျောင်းအဖြူအစိမ်းယူနီဖောင်းကိုတွေ့လိုက်ကြပြီးကျောင်းဆရာမတစ်ယောက်ဆိုတာ ဝိုင်းသတိထားမိကြလေသည်။ ပြီးတော့စောစောကထိခိုက်ကာစမို့သွေးပူပြီး ဘာမှမဖြစ်ပေမဲ့ အခုမှ မျက်ခုံးပေါက်သွားသည့်နေရာမှသွေးစက်တစ်စက်က စီးကျလာ၏ ။
" ဟိတ်လူ .... ခင်ဗျား စွတ်ဆက်ခေါ်မနေနဲ့ဦး ... ဒီမှာဆရာမလေးက နဖူးမှာဒဏ်ရာရထားတယ်..... "
" ဆရာမ အဆင်ပြေရဲ့လား ? "
ဘေးနားက လူအချို့က ဝိုင်းပြောတော့မှ ထိုလူနည်းနည်းရှိန်သွားသည်။ လင်း ကကျောင်းဆရာမတစ်ယောက်ဖြစ်နေတာကြောင့်လဲ ပါပေသည်။
ဘေနားရောက်လာတဲ့ မိန်းမတစ်ဦးက သူ့မှာပါလာတဲ့ တစ်သျူးထုတ်ထဲမှ တစ်သျူးကိုထုတ်ပြီး တုန်ယင်နေတဲ့ လင်းရဲ့လက်ထဲကို လာထည့်ပေးသည်။
" ဆရာမ ဒဏ်ရာပေါ် ဖိထားလိုက်...သွေးတွေထွက်နေတယ်.... "
" ဟုတ်~~~ ဟုတ်ကဲ့ ~~ကျေး ~~ကျေး ~ ဇူး ပါ ~~ အမ ~~~ "
လင်း တဇတ်ဇတ်တုန်နေတဲ့ လက်နဲ့ပဲစောစောကမိန်းမလှမ်းပေးသည့်တစ်သျူးဖြင့်သူ့မျက်ခုံးပေါ် အသာဖိထားလိုက်တော့ လင်း လက်တွေက တုန်နေတာကိုဘေးကလူတွေကမြင်ကြတော့
" ဆရာမအသိမိတ်ဆွေတစ်ယောက်ယောက်ဖုန်းဆက်ခေါ်လိုက်ပါလား ..... "
" ဟုတ်တယ်ဆရာမပုံစံက သိပ်အဆင်ပြေတဲ့ပုံမပေါ်ဘူး ...... "
အားလုံးဝိုင်းပြောကြတော့ ဟိုလူဘာမှ ဆက်မပြောသေးပဲ လင်း ကိုသာရပ်ကြည့်နေသည်။ လင်း ပုံစံကလဲ တကယ့်ကို ဟန်တဲ့ပုံမပေါ်ပေ ။ တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့်အင်မတန်စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံက သိသာထင်ရှားလို့နေပါသည်။
ကားထဲသို့ ခဏပြန်ဝင်လိုက်ပြီး လင်း စလင်းဘတ်အိတ်ထဲမှ ဖုန်းကိုထုတ်လိုက်သည်။ ဖုန်းကိုင်ထားတဲ့လက်က ယခုတိုင်တုန်ယင်နေဆဲ ။
ရုတ်တရက်အတွေးထဲ ပထမဆုံးဝင်လာတဲ့သူက သူ့ရဲ့ကလေးလေးပါ ။
ဟင့်အင်း ... မဖြစ်ဘူး ကလေးကို အလကားသတ်သတ်စိတ်ပူအောင်မလုပ်ချင်ဘူး ....
လင်းတွေးလိုက်ပြီး သူ့ယောကျာ်းတေဇာ့ရဲ့ ဖုန်းကိုသာ လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ သို့ပေမဲ့ ဖုန်းက ၂ ချက်လောက်ဝင်ပြီးမှ
" လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသော ဖုန်းမှာ မအားသေးပါသဖြင့်.... "
ဒါတေဇာ့ဘက်မှ ဖုန်းတမင်ချလိုက်ခြင်းသာဖြစ်သည်ဆိုတာကို လင်းကောင်းကောင်းကြီးသဘောပေါက်လိုက်တာမို့ သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။
ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ .... အခြားလူခေါ်ဖို့ကလဲ .... ကလေးရယ်မတောင်းပန်ပါတယ်... မ မှာ ကလေးပဲရှိတော့တယ်ကွယ်....
စိတ်ထဲကနေ အားနာမှုများစွာနဲ့ပဲ 'ကလေး' ဆိုပြီး သူမှတ်ထားတဲ့ ဖုန်းနံပါတ်လေးကို နှိပ်လိုက်လေတော့သည်။
မိုး ဆီလဲကျရော ဖုန်းကတစ်ချက်ပဲဝင်ရသေးသည်။ ချက်ချင်းတစ်ဖက်ဆီမှ သူ့ကလေးလေးအသံကို ကြားလိုက်ရသဖြင့်လင်း အားတက်သွားခဲ့သည်။
" ဟဲလို .... မ ... "
" ဟဲ ~ ဟဲလို ~~ ကလေး ~~~ ဟိုလေ ~~~ မ ~~~ မ ယာဉ်တိုက်မှုဖြစ်လို့ ~~~ အဲ့ဒါ ~~ ကလေး ဒီကိုလာခဲ့ပေးလို့ ~~ ရမလားဟင်??? "
တုန်ယင်သော အသံဖြင့်သာ လင်း အထစ်အငေါ့များစွာဖြင့်သူ့ကလေးကိုအားကိုးတကြီးလှမ်းခေါ်လိုက်မိပါတော့သည်။
🌧️🌧️🌧️