Chapter 49
I watched how Daphne took care of Claus. It was like seeing someone na biglang natauhan nang dumaan ang isang delubyo.
Hindi ko pa nakakausap si Claus dahil saglit ko silang pinagmasdan. Daphne was in tears at hindi mapigilan ni Claus ang mapangiti dahil sa reaksyon nito.
Biglang sumikip ang puso ko. Kahit wala pang sinasabi si Claus tungkol sa planong pinagkaisahan nila, pakiramdam ko totoo ngang sangkot siya.
Biglang nagtama ang mga mata namin ni Claus kaya agad napawi ang malapad niyang ngiti. He gave me a half smile kaya tipid rin akong ngumiti sa kaniya.
Hindi ko alam kung magagalit ba ko sa kaniya o hindi. Alam kong hindi nga niya ko trinaidor kung titignan mo dahil gusto lang din naman niyang madakip si Daymos.
Pero dito sa isip ko, kahit bali-baliktarin mo, he betrayed me for teaming up with our enemies.
"Daph, can you leave us for a while?" masuyo niyang sinabi sa aligagang si Ate.
Napatingin siya sakin at kay Claus. Napakagat labi ito at tumango. Sumulyap muna siya samin bago siya umalis.
Wala sa sariling nilingon ko ang mga taong nasa likod ko. Wala na si Mommy at kakalabas lang ni Daphne. However, Sheun stayed without a blink.
Tinitigan ko lang siya, my eyes did the talking to make him leave. Ngunit agad ko itong pinagsisihan dahil mukhang ganoon rin siya. May sinasabi ang mga mata niya na hindi ko maintindihan.
Hanggang sa umalis na siya at nanatili akong nakatitig sa pintuang nilabasan niya.
"Cesca..." Claus softly called.
Hindi ako sanay na tinatawag niya 'kong Cesca, but he's the only one who calls me that and it was only be him because he was a special friend and he betrayed me.
"Paano mo nagawa 'yun sakin?" mariin kong tanong.
He heaved a deep sigh, "I don't have a choice. I... I didn't know what to do when I found out na ako ang ama ng anak ni Daphne."
Sumikip ang puso ko. So, totoo nga? Anak nga nila ni Daphne? But how did it happen? How on earth could they have that affair years ago?
"She was the reason why you went AWOL those fucking years, isn't?"
Yumuko siya at napabuga ng hangin. Dahan-dahan siyang tumango.
"I told you, I never stop caring for her. Even how much I've hated her for choosing what's wrong." sagot niya.
Now I'm torn again between understanding or his betrayal to me. Alam kong wala naman akong karapatang magalit dahil anak niya ang pinag-uusapan at ang taong mahal niya.
Am I too selfish to ask, am I not important? Hindi ba't kami lang dalawa ang magkasama noong sinaktan kami? Ganoon nalang ba niya pinatawad ang babaeng ilang beses na siyang sinaktan?
"H-How did you do it? Paano mo siya napatawad kahit... kahit ilang beses kana niyang sinaktan?" nahihirapan kong tanong.
He licked his lips and looked at me, "It wasn't easy if that's what you're thinking. Katulad mo, nahihirapan din akong tanggapin na matagal niyang itinago sakin ang lahat."
"Nevertheless, I found myself in a suicidal situation which I only thouht of her and our daughter. Gusto kong makasama ng buo ang magiging pamilya ko, Cesca. Gusto ko ng maging masaya."
Ikinuyom ko ang mga kamay ko. Sino ba naman ako para isumbat pa sa kaniya na ako ang taong nakasama niya. But, a part of me saying I'm being selfish.
Claus obviously wants to be happy with Daphne and their child. Hindi ko maatim isipin na ayoko. Ayokong ako nalang ang miserable dahil sobra nakong makasarili no'n.
Nasasaktan ako dahil finally, my other half of pain found his happiness habang ako ay hahanapin muna ang sarili bago ko piliing maging masaya.
I lost myself years ago. Nabuhay akong natakot, lumaban, at nangulila sa ibang tao. When was the last time I made myself contented with something?
I lost my own self. Ni hindi ko na kilala ang sarili ko at sa mga nilalaman ng utak ko. I'm a different person now because of the trials I've conquered.
Some part of me wants to bring back the old Winry, if she ever gets back. Dahil siya ang Winry na ako. Hindi ang ako ngayon.
I already have many demons in my head na hindi ko maalis sa isip ko. I couldn't even afford to forgive kung ang dating ako ay iintindihin ang lahat at taos pusong tatanggap ng sinserong patawad.
"Wala naman akong magagawa diba? You already chose something that you really wanted eversince. Ang maging masaya. Sino ba naman ako para pigilan ka?" tanong ko at napabuga ng hangin.
Claus gave me a pitiful looked. "I'm sorry. I'm sorry if I betrayed you. I'm sorry if you thought that you weren't important to me. God knows you are. God knows I loved you and I care for you. Nagawa ko ang lahat ng ito dahil doon."
Peke akong ngumiti, "Do you know how much I hate that word? Ilang beses ko narinig 'yan sa buong isang linggo. Pwede rin ba kong mag-sorry?" ani ko at sinusubukang pigilan ang galit ko.
"Sorry dahil napaka-selfish ko para sabihing hindi ka naging totoong kaibigan dahil pinagmukha mo kong tanga. Dahil mas pinili mo 'yung taong ilang beses kanang sinaktan kaysa sa taong naging kasama mo noong mga panahong nasasaktan ka." mariin kong sinabi.
Hindi ko namalayang tumulo nanaman ang luha ko.
"Alam mong pinagmumukha nakong tanga ng dalawang 'yun pero sumali ka pa. Sumali ka pa na siyang taong natatangi nalang na pinagkakatiwalaan ko."
"Believe me, I told them about that. I never want to make you stupid. Dahil pinagmukha rin nila akong tanga. I just learned to accept it and get over with it. Bakit hindi mo rin 'yun magawa?" bulalas niya.
Nagulat ako sa sinabi niya. Maging siya'y nagulat rin. Napakagat labi ako hanggang sa narinig ko nanaman ang putanginang salitang sorry.
"Siguro nga gano'n talaga kapag nahanap na nila ang kasiyahan sa puso nila. Don't worry, I'll take note of that. Acceptance." sabi ko at umatras.
Sinubukan niyang bumangon ngunit sa tingin ko'y hindi niya pa kaya.
"Winry, don't go. Mag-uusap pa tayo." pigil niya.
Sinubukan kong ngumiti, "No, you're actually right. Truth hurts, isn't?" sabi ko hanggang sa umabot nako sa pinto.
"I wish you all the best." malungkot kong sinabi bago tuloyang lisanin ang kwarto niya.
Naabutan ko silang tatlo sa labas. Napatingin sila sa loob ng marinig nila ang tawag ni Claus sakin.
Nagkatinginan kami ni Ate at halatang naguguluhan siya.
"Take care of him," napapaos kong bilin kay Ate bago huminga ng malalim.
She smiled, "I will..."
Tumango lamang ako at bumaling kay Mommy. "Halika na, Mom. Iuuwi na kita sa mansyon."
Tipid na ngumiti si Mommy, "Hindi na muna, hija. Iuuwi ako ni Yanara sa kanila para makilala ko ang apo ko."
Pinilit kong ngumiti at tumango. Sinulyapan ko si Sheun bago naglakad paalis. Alam kong susundan niya ko dahil sa kaniya naman ako uuwi.
Tahimik kami buong byahe. Parehong malalim ang iniisip naming dalawa ngunit walang ni isa ang nagbalak magsalita.
I don't know what to say anyway.
Sheun drive peacefully with his eyes fixated only on the road. Tunog lamang ng kotsye sa labas ang tanging ingay na bumabalot sa amin.
I wasn't participating on the road kaya nagulat ako ng tumigil ang sasakyan niya sa isang pamilyar na lugar.
It wasn't a special place to remember though. Dito ko lang naman nakuha ang acceptance niya na tanggapin ako sa pamamahay nila at hindi ang tiwala niya.
Sa Manila Bay.
"B-Bakit tayo nandito?"
Kinalas niya ang seatbelt niya bago tumingin sakin. Hindi ko mawari kung bakit ganito siya makatingin. Madilim ang kaniyang mga mata at masyado akong naapektuhan.
Malakas ang tambol ng puso ko ng maalala ang gabing 'yun. I was innocent and yet seek for his trust and acceptance.
Umupo kami sa libreng upuan roon na siyang pagitan ng lupa at tubig.
"Do you want to eat those street foods?" tanong niya.
Napakagat labi ako at sinulyapan ang mga vendors.
"Why are you doing this?" mataman kong tanong.
"I know it was a long day for you. Then, I thought maybe you should probably take a rest and take time to enjoy the scenery." he said as he point out the sky.
Napaawang ang labi ko ng makita ang mala-rosas na kulay ng kalawakan at pinagsamang asul at dilaw habang lumulubog ang araw. Lahat ng tao ay napatingin roon at halatang namamangha rin.
Nanatili lang akong nakatingin sa palubog na araw kahit na alam kong kanina niya pa ko tinititigan.
Nang mawala ang araw ay natulala nalamang ako sa dagat dahil hindi ko kayang tumingin sa mga mata niya.
"When you told me here what happened to your face, I started to think that you were that little girl who saved me." aniya kaya napatingin nako sa kaniya.
Siya naman ngayon ang napatingin sa dagat habang pinagmamasdan ko siya.
Ngayon ko lang muling natitigan ng ganito si Sheun. Tignan siya na para bang ayos na ang lahat. Na parang ako at si Sheun lang dati.
Yung aswang at yung kapre.
Nag-iwas ako ng tingin lalo na't muling kumirot ang puso ko dahil sa naalala.
"You told me, marangal ang ginawa mong pagliligtas sa akin. I know it's too late, but I haven't said thank you for what you did." sinserado niyang sinabi.
I felt good when he said it. Pakiramdam ko, sa buong isang linggo, bago naman ang narinig ko maliban sa salitang sorry.
Tipid akong ngumiti, "Dapat lang. Naging magaling kang swimmer nang dahil do'n."
Humalakhak siya at hindi ko napigilang mapangiti ng dahil ro'n. This is new that's why I'm smiling. Siguro dahil unti-unti ko ng pinapasok ang sinabi ni Claus na acceptance.
"I had a huge crush on you. I haven't told you how I met Daphne and became my girlfriend. Pinahanap siya ni Dad dahil hindi kami naniniwalang patay kana. I was hoping that the brave and smart little girl would survive the tragedy. That is why I approached her dahil siya ang lumabas sa paghahanap ni Dad."
Napakagat labi ako at tinanaw nalang muli ang papadilim na kalawakan, hudyat na maggagabi na. Nagsibukasan na nga ang mga ilaw sa poste at iba pang mga nagbebenta roon.
"And then I met you. Although, Daphne did make me believe she was you, my heart wasn't expecting I could choose someone who's not Dianese."
Umiling ako. Muling sumikip ang dibdib ko dahil sa sinabi niya.
Mataman ko siyang tinignan, "Sinungaling. Hanggang kailan mo ididiin na ako ang pinili mo saming dalawa?" I said with gritted teeth.
Nakita ko ang lungkot at sakit sa mga mata niya. "I'm not saying I didn't chose her. But did you even ask me if that's what I really want? Malaki ang utang na loob ko kay Dianese. Sayo. Matagal ko siyang hinanap at pinangakong proprotektahan dahil ulila na siya. Even if I want you, how could I leave her?"
Natigilan ako sa sinabi niya at hindi ko mapigilang masaktan dahil unti-unti kong nauunawaan.
"Winry, mahal kita." bigla niyang sinabi kaya nagulat ako.
Hindi ko inaasahan 'yun. Hindi ko magawang mapatingin sa kaniya lalo na't alam ko ang maaaring makita niya sa mga mata ko.
"Please, tell me if you believe me. Dahil totoong mahal kita." mahina niyang dugtong.
I heaved a deep sigh, "Sa tingin mo ba, pagmamahal ang sagot sa lahat ng ito? Sa tingin mo ba dahil mahal mo ko mawawala na lahat ng sakit?" tanong ko habang nakatingin na sa kaniya.
He bit his lower lip and sigh. "I don't know. Hindi ko na alam kung ano pa ang gagawin ko para tanggapin mo ulit ako."
"Wala kanang gagawin, Sheun." sagot ko.
Umigting ang kaniyang panga habang halata sa mga mata niya ang pagkabigo. His intense blazing eyes never left mine.
Pakiramdam ko napapaso ako sa bawat pagtama ng mga mata namin. This is his effect on me. Kapag nandiyan, laging delikado. Noon paman alam kong hindi ko kakayanin ang isang Sheun Aldeguer.
"Dahil ako ang may problema. Ayoko ng tanggapin ang pagmamahal mo dahil ito mismo ang nanakit sakin. Sheun, hindi mo ba nakikita? Wala na 'yung dating Winry kasi masyado kana niyang minahal." ani ko.
Nakita ko ang tuloyang pagkabigo sa mukha ni Sheun. Agad akong nag-iwas ng tingin.
Pinaglaruan ko ang mga kamay ko, "At hindi ko alam kung masusuklian ko pa ba ang pagmamahal mo sakin dahil sa tingin ko ubos na ubos nako." diin ko.
Pinipilit kong wag umiyak dahil sa nararamdamang hapdi dito sa puso ko habang nakikita siyang nasasaktan rin.
"I could still see the old you, Winry. Hindi mo maiisip ang lahat ng ito kung hindi yan ikaw. Ikaw parin 'yung babaeng mahal ko." depensa niya.
Umiling-iling ako at humugot ng malalim na hininga.
"This is the place where you asked for my trust and the only thing I gave you that time was acceptance. Even if you still don't trust me. Can you at least, accept me again?" he softly said.
I bravely looked at him na ngayon ay nagdidilim na ang mga mata. Pinaghalong lungkot at galit.
Sheun cupped my face at pinagtapo ang mga mata naming dalawa. His eyes were full of hope this time kaya mas lalo akong nasasaktan.
He licked his tongue, "Look me in the eyes, baby." then he caressed my hair.
Napapikit ako habang ginagawa niya 'yun.
"Do you still fucking love me? Even a little bit, baby, please, tell me..." he almost whispered kung kaya't nagsitaasan ang balahibo ko.
"H-Hindi ko pa kaya..." napapaos kong sagot.
Napakagat labi ako dahil mukhang hindi nakontento si Sheun sa sagot ko.
"Hindi ko na alam kung may nararamdaman pa ko sayo dahil sa palagay ko, naglaho na'yun." dugtong ko.
Natigilan siya sa sinagot ko. Kitang-kita ko ang pag-awang ng labi niya.
"You couldn't save this marriage, Sheun. I want an annulment." I commanded.
Pilit kong iniinda ang sakit na naramdaman ko dahil ito ang naiisip kong tamang gawi dahil uunahin ko muna ang sarili ko.
Mas lalo siyang nagulat at hindi makapaniwala sa sinabi ko. Unti-unting bumaba ang kamay niya at nanatiling nakatingin sa ibaba.
"Gusto ko ng makawala. Gusto ko ng maging malaya sa lahat ng ito. Gusto ko ng bumalik sa buhay kung saan tahimik at-"
"-kung saan wala ako..." dugtong niya na ikinatigil ko.
Nahahapong ekspresyon ang ipinakita ko sa kaniya. I'm all exhausted with this conversation.
He gave me his cold and dark expression na nagpakaba saking puso.
"Alright. You can now go back with your peaceful life and leave the process of annulment to me." mariin niyang sinabi at agad tumayo para makaalis.
Napahilamos ako at bumuntong hininga. What have I done?
Part of me knows that I've done the right thing pero 'yung iniwang reaksyon niya sakin, para akong sinasaksak ng punyal.
Hindi ako sumunod sa kaniya noong gabing 'yun. Nagpatuloy pa ko sa paglalakad at dinama ang malamig na simoy ng hangin mula sa dagat.
Umuwi ako sa bahay ni Sheun kinabukasan at sinalubong ako ng isa sa mga tauhan nito na nakaitim.
"Wala na po si Boss sa mansyon. Umalis siya kaninang madaling araw. Hindi niya sinabi kung saan." sagot nito.
"Pinasasabi niya rin na pinapalaya kana niya sa mansyon."
Nang marinig ko 'yun. Ginawa kong manhid ang puso ko. Nagawa ko 'yun dahil nakalipat ako sa mansyon ng mga Gokongwei na nasa tamang pag-iisip.
This is what I want and whatever choice I made, paninindigan ko ito.
I might regret it one day, pero magiging masaya parin ako dahil mahahanap ko na ang sarili ko.
Bumalik akong China dahil ipinaubaya ko na ang Gokongwei Empire sa kamay ni Ate Dianara. Me, on the other hand, pinili ko ang Yapenco dahil sa China ang main branch nito at higit sa lahat, ako ang totoong Yapenco.
Hindi hahayaan ng mga intsik na hindi ang totoong tagapagmana nila ang mangangalaga nito.
Ibinalik ni Sheun ang maliit kong kompanya na pinangangalagaan ni Wei para sa akin.
I was living my own peaceful life for the last four months at hanggang ngayon wala parin akong natatanggap o napipirmahang papeles na naglalamang hiwalay na nga kami sa papel ni Sheun.
Hindi ko na binalak makibalita pa kung nasaan siya. For the past four months I muted myself. I always look forward and never go back.
Dahil kapag lumingon ako sa nakaraan, baka magsisi ako.
Baka ang unti-unti kong binubuong sarili bigla nalang muling mawasak ng dahil sa kaniya.
Tumunog ang telepono ko sa office habang nagtitipa ako sa aking laptop. Agad kong sinagot 'yun nang hindi parin inaalis ang mata sa screen.
"Yes?"
Inipit ko ang telepono saking tenga at balikat dahil may inabot akong folder para sa ginagawa kong review sa ipinasang project ng creative team.
"Miss Gokongwei, someone wants to talk to you. She insisted that you'll talk to her." ani ng aking bagong sekretarya.
Kumunot ang noo ko, "She? What's her name?"
"Mrs. Shian Aldeguer-Valerio," sagot nito.
Mas lalong kumunot ang noo ko. Si Miss Shian? Anong ginagawa niya dito?
"Will I let her in, Miss?"
Napalunok ako at huminga ng malalim. Hindi ko alam kung bakit nandito siya pero wala paman ay kinakabahan nako sa maari niyang isumbat sa akin.
"Alright. Let her in."