လင်း ဆီမှာဖုန်းလာသောအခါ မိုး ဖုန်းကိုပိတ်လိုက်မိသည်။
'တောင်းပန်ပါတယ် မ။ မိုး ဟာတကယ့်ကို ကံမကောင်းတဲ့လူသားပါ။ မ အနားမှာ မိုး ဆက်နေနေဦးမယ်ဆိုရင်မ ဒီထက်ပိုဆိုးတဲ့ အရာတစ်ခုခုဖြစ်နေလိမ့်မယ်။ မိုးကြောက်တယ်,မ။ မိုး ကြောက်တယ် ... ´
ဦးကောင်းထက်ပြန်လာတော့ သူ့သမီးအခန်းထဲသို့ အရင်ဆုံးသွားကြည့်လေသည်။ ထုံးစံအတိုင်း မိုး ကတော့ ကုတင်ပေါ်ခွေခွေလေးပင်။
" သမီးဆရာမက သမီးလေးကိုမျှော်နေတဲ့ပုံပဲ။ သမီး ဆရာမဆီတစ်ခေါက်လောက်တော့သွားသင့်တယ်.... ချက်ချင်းသွားဖို့ Daddy မပြောပါဘူး။ သမီးစိတ်ကြည်လာမှာပါ ..... "
အဖေပြောတော့ မိုး သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်မိပြန်သည်။
သူ့ မမကို မိုးတွေ့လည်း တအားတွေ့ချင်မိသည်။ သို့ပေမဲ့ သွားတွေ့ရမှာကိုလဲ သူကြောက်နေ၏။ လင်း ကသူ့ဆီကို ဖုန်း ၂ခေါက်လောက်ထပ်ဆက်ခဲ့တာမို့ ၃ ရက်မြောက်တဲ့နေ့မှာတော့ မိုး စိတ်ကိုတင်းလိုက်ပြီး သွားတွေ့ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။ ကျေးဇူးရှင်ကို ထိုကဲ့သို့ရှောင်နေလို့မရတာလည်း သူသိပါသည်။ ထို့ကြောင့်သူ အန်တီဝင်းကို ကြက်ပေါင်းရည်လေး ပြုတ်ခိုင်းပြီးဆေးရုံဖို့သွားဖို့ ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။
အဖေကတော့ ထိုနေ့က အရေးတကြီးအလုပ်ကိစ္စရှိနေတာမို့ ကိုယ်တိုင်လိုက်မပို့ပေးခဲ့နိုင်သောကြောင့် ဘကြီးညိုကားနှင့်သာ သွားခဲ့ရသည်။
မိုး ကြက်ပေါင်းရည်ထည့်ထားသည့်ဓာတ်ဗူးလေးကိုကိုင်ရင်း တုန်ယင်တဲ့ခြေလှမ်းတို့နဲ့အတူ လင်း ရှိရာ ၃ လွှာကအခန်းဆီ အရောက်သွားခဲ့၏ ။
အခန်းပေါက်ဝနားရောက်တော့ မိုးခြေလှမ်းကိုတစ်လှမ်းချင်းလေးပင်စွာလှမ်းနေသည်။ အပေါက်ဝနားရောက်တော့ တံခါးလဲဖွင့်ထားတာမို့ အခန်းပြင်ကသာ အသာလေးချောင်းကြည့်လိုက်၏ ။
အထဲမှာ မ ကကုတင်လေးပေါ် လှဲလျောင်းနေဆဲပဲ။ သို့ပေမဲ့ မျက်လုံးလေးတွေတော့ ဖွင့်ထားပြီး သူ့ဘေးနာက လူ ၂ယောက်နဲ့စကားပြောနေသည်။ တစ်ယောက်ကတော့ မိုး ရဲ့အတန်းပိုင်ဆရာမဒေါ်မြတ်မြတ်ဆွေ။ နောက်တစ်ယောက်တော့ကိုတေဇာပင်ဖြစ်သည်။
တေဇာနဲ့စကားပြောနေတဲ့ မ ရဲ့မျက်နှာလေးက လန်းဆန်းလို့နေသဖြင့်မိုး စိတ်ချသွားရ၏ ။
' ငါ ... မလိုအပ်တော့ဘူးပဲလေ .... ´
စိတ်အားညှိုးငယ်စွာနဲ့ပဲ မိုး အခန်းပေါက်နားကနေ လှည့်ကာ လာရာလမ်းအတိုင်း ပြန်လျှောက်ခဲ့လေတော့သည်။
X X X X X
" ဘယ်လိုနေသေးလဲ ဝတ်ရည်?ခေါင်းကဒဏ်ရာက ၄ ချက်တောင်ချုပ်ထားရတာဆိုတော့ တအားနာနေသေးလား ? "
" မနာတော့ပါဘူး ကိုတေဇာ။ သက်သာပါတယ်... "
" လက်ကော ? ပြီးတော့ခြေထောက်ကကော ဘယ်လိုနေသေးလဲ ? "
" ဟိုနေ့တွေကလောက်တော့ မနာကျင်တော့ပါဘူး။ ကျွန်မနေသာနေပါပြီ ... "
"တော်သေးတာပေါ့ဗျာ .... "
လင်း နဲ့တေဇာစကားပြောနေကြစဉ်မမမြတ်ကတော့ ကုတင်ခြေရင်းကသာ လက်လေးပိုက်ကြည့်နေရင်း အကြည့်က အပေါက်ဝဆီ တစ်ချက်ရောက်သွား၏ ။
" ဟင်! မိုးဝဿန်များလား .... "
မမမြတ်ရဲ့နှုတ်မှ လွှတ်ခနဲထွက်သွားတဲ့နာမည်ကြောင့်လင်း အပေါက်ဝဆီကို ဖြတ်ခနဲလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဟုတ်ပေသည်သူ့ကလေးရဲ့ကျောပြင်လေး ။နောက်ကရိပ်ခနဲမြင်လိုက်ရတာတောင်မှ သူ့ကလေးဖြစ်မှန်း လင်း တိတိကျကျသိနိုင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့်သူ မမမြတ်ကိုလှမ်းပြီး
" မမ အဲ့ဒါကလေး ဟုတ်တယ်။ လုပ်ပါဦး ...ခေါ်ပေးပါဦး မမရယ်.... ပြန်လှည့်သွားပြီ ..... "
လင်း လှဲနေရာမှ ချက်ချင်း ထဖို့ဘေးလေးစောင်းတော့တေဇာက ဆွဲထူပေးလိုက်ရသည်။ ကုတင်အောက်ကိုအတင်း ဆင်းဖို့ ပြင်ပြန်တော့
" ဟာ ဝတ်ရည်... မဆင်းနဲ့လေ။ ခြေထောက်ကထောက်လို့ မရသေးဘူးမဟုတ်လား .... "
လင်းခေါင်းအတင်းခါယမ်းကာ
" ကျွန်မလျှောက်နိုင်ပါတယ်..... "
တေဇာတားနေတဲ့ကြားကခြေ ၂ ဖက်ကိုအောက်သို့ချလိုက်ကာ ဘယ်လက်နဲ့ပဲ drip ပုလင်းကို လှမ်းဖြုတ်လိုက်သည်။ ဖိနပ်တောင်စွပ်ပဲ လှမ်းမယ်လုပ်တော့တေဇာကဘေးမှတွဲကိုင်ကာ
" ညာဘက်ခြေထောက်တော့ ဖိနပ်လေးစီးပါဗျာ .... "
" ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်။ ကျွန်မကို မတွဲပါနဲ့နော်..... "
လင်းနောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ပြီး ကလေးသူ့ကိုအထင်လွဲစေမဲ့ အရာတွေ ထပ်မမြင်တွေ့စေချင်တော့ပါ ။ ဘယ်ဘက်က ပတ်တီးအဖွေးသားနဲ့ခြေကျင်းဝတ်ကထောက်လိုက်တော့တော်တော်လေးကိုနာကျင်ပါသည်။ သို့ပေမဲ့ လင်း နာတာကိုမေ့ဖျောက်ကာ အခန်းအပြင်သို့သာ အရောက်လှမ်းချင်နေ၏ ။ဘေးကတေဇာ တွဲတာလဲ မခံ ။ ကလေးကိုမြင်ချင်တဲ့စိတ်နဲ့ခြေထောက်ထော့နင်းထော့နင့်နဲ့ အခန်းပေါက်ဆီသို့ ကြိုးစားပမ်းစားနဲ့လျှောက်လှမ်းလာခဲ့သည်။
" သမီးရယ်လာမှတော့ အခန်းထဲဝင်တွေ့မှပေါ့။ ဟိုမှာ သမီးဆရာမက သမီးကိုမျှော်နေရှာတာ .... သူ့မှာ သမီးကို သိပ်တွေ့ချင်ရှာနေတာ။ ခဏဖြစ်ဖြစ်ဝင်တွေ့လိုက်ပါကွယ်..... "
" ဟင့်အင်း သမီးမတွေ့တော့ပါဘူး တီချယ်။ ဒီဓာတ်ဗူးလေးပဲပေးပေးပါနော်။ ဒါဆရာမလင်းဝတ်ရည်သော်အတွက်ကြက်ပေါင်းပြုတ်ရည်လေးတွေ ပြုတ်လာပေးခဲ့တာ ... "
ဓာတ်ဗူးလေးကို ဆရာမမြတ်မြတ်ဆွေလက်ထဲ မိုး အတင်းထိုးထည့်ရင်း လှည့်ပြန်ရန်အလုပ်မှာ
" ကလေး ..... "
သူ့မမရဲ့အသံဖြစ်ပြီး မရဲ့အသံတွေကတုန်ယင်နေသည်။ ပြီးတော့သိပ်လဲ မကျယ်တိုးဖျော့ဖျော့သာ ။
မိုး ချာခနဲပန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ခြေတစ်ဖက်ကိုသာအားပြုထောက်ထားတဲ့ ဗလာကျင်းနေတဲ့ခြေဖျား၊ ညာလက်မှာကျောက်ပတ်တီးစည်းထားကာ ဘယ်လက်က drip ပုလင်းလေးကိုမြှောက်ကိုင်လို့ထားသေးသည်။ ခေါင်းကပတ်တီးကလဲ ယခုတိုင်ရှိနေဆဲ။ မျက်နှာလေးက ဖြူဖျော့နေပြီးနှုတ်ခမ်းလေးကလဲ ဖြူဖတ်ဖြူလျော်နဲ့။ သူ့ကိုမျက်ရည်ကြည်တွေဝေ့တက်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ လှမ်းကြည့်နေရှာသည်။
"သြော်လင်းလင်း ရယ်..... ဘာလို့ထလာပြန်တာတုန်း .... "
မမမြတ်လှမ်းပြောလိုက်စဉ်မိုး သူ့မမနားသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းလှမ်းသွားကာ လင်း ရဲ့ရှေ့၌ ခြေအစုံရပ်ရင်းကြေကွဲတဲ့မျက်ဝန်းတို့နဲ့ ကြည့်နေမိသည်။
" ကလေး .... ဘယ်ဘက်မျက်ခုံးပေါက်သွားတယ်ဆို။ အရမ်းနာနေသေးလား ? "
သူ့မျက်ခုံးနားကပ်ထားတဲ့ ပလာစတာကို လင်း စိုးရိမ်တကြီးကြည့်ကာမေးရှာသည်။
'မ ရယ်... မ အခုခံစားနေရတဲ့ ဒဏ်ရာတွေနဲ့ယှဉ်ရင်မိုး ဒဏ်ရာက ပါမွှားလေးပါ မရယ်.... ´
မိုး စို့နင့်တက်နေတာမို့ ယခုတိုင်စကားကပြောမထွက်သေး။ မျက်ရည်တွေက ပါးပြင်ထက်ဖြိုင်ဖြိုင်ကျဆင်းလာပြီး လင်း ရဲ့ရှေ့၌ ဒူးထောက်ချလိုက်၏။
ပြီးတော့လက်အုပ်လေးချီကာ သူ့မမခြေဖမိုးပေါ်သို့ ခခယယဦးချလိုက်ပါတော့သည်။
" အို ကလေး .... ဘာလုပ်တာလဲ ကလေးရယ်... "
" မိုး ~~~တောင်း ~~ ပန်~ ပါတယ်~~ မိုး ကို ~~ ခွင့်~ မလွှတ်ပါနဲ့နော်~~ "
ကြေကွဲဆို့နင့်သော လေသံဖြင့် မိုး, လင်း ရဲ့ခြေရင်းထက်ဝယ်ပြားပြားဝတ်ရင်းတောင်းပန်စကားဆိုလိုက်တော့
" ကလေးရယ်... အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့ ... ထပါကွာ ... မမမြတ်လုပ်ပါဦး ကလေးကိုထူပါဦး .... "
လင်းခြေဖျားပေါ် မိုး ရဲ့မျက်ရည်စက်တွေ တပေါက်ပေါက်လာကျတော့ လင်း ရင်နာရပြန်သည်။ မမမြတ်က ငိုနေတဲ့ မိုး ကိုအတင်းဆွဲထူတော့မှ မိုး ထ၏ ။ဆေးရုံမှ ဝန်ထမ်းအချို့နဲ့ ဖြတ်သွားဖြတ်လာအချို့က ကြည့်သွားကြတာမို့ မမမြတ်လင်း ကိုကော မိုး ကိုပါ အခန်းထပြန်ခေါ်လာပေးလိုက်သည်။
မိုးဘေးမှ သူ့မမကို တွဲပေးရင်း ကုတင်ပေါ်မှာပြန်ထိုင်စေခဲ့သည်။တေဇာရှိနေတာကိုလဲ မိုး ဂရုစိုက်မအားတော့ပေ။
မျက်ရည်တွေမစဲသေးတဲ့ မိုး ကို လင်း drip ပိုက်တန်းလန်းဖြစ်နေတဲ့ ဘယ်လက်လေးနဲ့လှမ်းဖက်လိုက်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး
" ကလေးရယ်တိတ်ပါတော့ကွယ်။ ကလေးငိုနေတော့ မ ကဘယ်စိတ်ကောင်းပါ့မလဲလို့ ... "
ငိုသံသဲ့သဲ့နဲ့ လင်းပြောရှာသည်။ မျက်ရည်တချို့ဟာလဲ လင်း မထိန်းချုပ်ထားနိုင်တော့တာမို့ ထွက်ကျလာပြန်သည်။
" မိုး တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်... မိုးကြောင့်မ အခုလိုဖြစ်ခဲ့ရတာပါ ..... "
" မဟုတ်ရပါဘူး ကလေးရယ်။ ကလေးကြောင့်မဟုတ်ပါဘူးကွာ .... မငိုနဲ့တော့နော်တိတ်တော့နော်... "
ရင်ခွင်ထဲ ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုနေရှာတဲ့ ကလေးလေးကို လင်း လက်တစ်ဖက်နဲ့ မျက်ရည်တွေဖယ်ရှားပေးလိုက်သည်။
တေဇာကတော့ ဖုန်းဝင်လာသဖြင့်အခန်းပြင်ထွက်သွားကာ ဖုန်းပြောနေပြီးဒေါ်မြတ်မြတ်ဆွေကတော့ သူတို့ ဆရာတပည့်ကိုကြည့်ရင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်နေပါသည်။
" မငိုပါနဲ့တော့ဆို ~~~ "
လင်း မငိုဖို့အတင်းပြောခါမှ ကလေးစုတ်လေးက အငိုတိတ်တော့သည်။
" အရမ်းနာနေတယ်မဟုတ်လားဟင်? "
ရှုံ့မဲ့မဲ့နဲ့ မိုးမေးတော့ လင်း ခပ်ပြုံးပြုံးလေးပြန်ဖြေလိုက်သောစကားက
" မနာပါဘူး ကလေးရယ်.... "
" ညာပြောနေတာ .... "
"သြော် ခက်ပြီကွယ်။ တကယ်မနာတာပါ .... ကလေးနဲ့ အခုအပြေးပြိုင်လို့တောင်ရနေပြီ .. "
ကလေးရဲ့မေးဖျားလေးကို လှမ်းဆွဲပြီး လင်း ပြုံးပြုံးလေး လှမ်းစလိုက်တော့
"လျှောက်ပြောနေတာ .... "
လင်း စခါမှပဲ မမချောကငိုမဲ့ငိုမဲ့ထပ်လုပ်ပြန်သဖြင့်
" ဟိတ်ထပ်မငိုရဘူးလေ ..... မ တကယ်မနာတော့တာပါ ကလေးရယ်။ မစိုးရိမ်နဲ့တော့နော်..... "
လင်းပြောတော့ သူခေါင်းလေးကို ငုံ့ကာ မျက်လွှာလေးအောက်ချလိုက်၏ ။
မ ရဲ့ခေါင်း လက်နဲ့ခြေထောက်က ပတ်တီးဖွေးဖွေးတွေက သူ့ရင်ကို နာကျင်စေသည်မဟုတ်ပါလား ။
" ဟို .... ဒါဆို ကျွန်တော်ပြန်လိုက်ဦးမယ်နော်ဝတ်ရည်။ အလုပ်ကိစ္စလေးပေါ်လာလို့ ..... "
တေဇာ အခန်းထဲပြန်ဝင်လာပြီးပြောတော့ လင်းခေါင်းလေးငြိမ့်ပြရင်း
" ဟုတ်ကဲ့ပါ ..... လာကြည့်ပေးလို့ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...... "
" ဟာ မလိုပါဘူးဗျာ .... Hanna အစ်ကိုသွားမယ်နော်။ ၂ယောက်စလုံးနေကောင်းအောင်နေကြဦးနော်။ ဟုတ်ပြီလား ... "
တေဇာ ပြုံးပြုံးလေးပြောပြီး အခန်းထဲမှ ထွက်သွားလေ၏ ။
X X X X X X
" ကဲ ညီမလေး အဲ့ဒါဆို မမ အခု ညီမလေးမေမေကို သွားခေါ်လာခဲ့ပေးမယ်နော်.... "
" ဟုတ်ကဲ့မမမြတ်။ ညီမရဲ့အိမ်မှတ်မိရဲ့လား မမ ? "
" မှတ်မိပါတယ်ကွယ်။ ဟိုနေ့ညကမှ လိုက်ပို့ပေးထားတာပဲဟာ ... မမကတစ်ခါသွားဖူးတဲ့လမ်းကို ဘယ်တော့မှမမေ့တတ်ပါဘူး။ ကဲ သမီးလေးမိုးဝဿန်... သမီးရဲ့ဆရာမကိုအဖော်လုပ်ပေးလိုက်ဦးနော်... ဆရာမ ခဏနေပြန်လာခဲ့မယ်ဟုတ်ပြီလား .... "
ဒေါ်မြတ်မြတ်ဆွေ ကမိုးရဲ့ခေါင်းလေးကိုပုတ်ပြီးပြောတော့
" ဟုတ်ကဲ့ပါ တီချယ်။ ကားကိုဂရုစိုက်မောင်းပါနော်တီချယ်... "
" တီချယ့်ကိုစိတ်မပူပါနဲ့ကွယ်..... တီချယ်ကကားမောင်းရင်ပုံမှန်လေးပဲမောင်းတာပါ .... သမီးတို့ ဆရာတပည့်၂ယောက်သာ ထပ်ငိုမနေကြနဲ့တော့ .... ဟုတ်ပလား .... "
မမမြတ်ရဲ့စကားကြောင့်၂ ယောက်သားပြုံးလိုက်မိကြလေ၏။ မမမြတ်ထွက်သွားပြီးနောက်မှာတော့ မိုး ကသူယူလာတဲ့ဓာတ်ဗူးလေးထဲမှ ကြက်ပေါင်းရည်လေးတွေကို ခွက်ကလေးတစ်ခွက်ထဲသို့ငှဲ့၍ သူ့မမကိုတိုက်လေသည်။
"သောက်ရတာ အဆင်ပြေရဲ့လားဟင်မ ? အီလည်လည်ဖြစ်နေလား ? "
" မဖြစ်ပါဘူး ကလေးရယ် ... ကြီးကြီးဝင်း လုပ်ပေးလိုက်တာထင်တယ်.... "
" ဟုတ်တယ်မ .... အန်တီဝင်းက မ ကိုသတင်းမေးတယ်လို့လဲပြောပေးပါတဲ့ ... သူလဲစိတ်ပူနေရှာတာ ..... "
" အကုန်လုံးကို စိတ်ပူအောင်လုပ်မိသွားပြီပဲ။ မအားနာလိုက်တာကွယ်.... "
" အို မဟုတ်တာ မ ရယ်။ မိုး သာ မ ကိုမျက်နှာမပြရဲလောက်အောင်အားနာမိတာပါ .... "
မိုးခေါင်းလေးငုံ့ပြီးပြောတော့
" အဲ့ဒါကြောင့်ဟိုနေ့တွေက လာမတွေ့တာမို့လား ... "
မ ရဲ့အမေးကို မိုးခေါင်းညိတ်၍သာ ဖြေခဲ့၏။
" ဘာလို့ ... ဘာလို့ မိုး ရဲ့ရှေ့ကနေ ကာကွယ်ပေးခဲ့တာလဲဟင်? မသေတောင်သေသွားနိုင်တယ်ဆိုတာ သိရဲ့နဲ့ ဘာလို့ ကာကွယ်ပေးခဲ့ရတာလဲ ? "
မရဲတရဲနဲ့ မိုးမေးသောအခါ မ ကသူ့ကိုပြုံးပြုံးလေးသာ ကြည့်နေပါသည်။
" ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကလေးဖြစ်နေလို့လေ .... မ ... မ ... အရမ်းချစ်ရတဲ့ မိုးဝဿန်လွင်ဖြစ်နေလို့ပေါ့ ... "
လင်းပြောပြီး သူ့ဟာသူရှက်ကာခေါင်းလေးကိုတစ်ဖက်လှည့်လိုက်လေသည်။ သို့ပေမဲ့ မိုး ကတော့ လင်းပြောတဲ့စကားကို ရာနှုန်းပြည့်နားမလည်ခဲ့ပါ။ ချစ်တယ်ဆိုတာ ညီမလေးလိုချစ်တယ်လို့သာ သူသိထားတာ မဟုတ်လား။ ထို့ကြောင့်ဘာမေးခွန်းမှလဲ သူထပ်မထုတ်တော့။
ကြက်ပေါင်းရည်တိုက်ပြီးတော့
" မ ပြန်လှဲနေမလား ? "
" ဟင့်အင်း .... ခဏလေးထိုင်ချင်သေးတယ်..... "
" ဟုတ်ဟုတ်.... "
ကုတင်ခေါင်းရင်းကအမှီလေးကိုခေါင်းအုံးလေးခံပေးလိုက်ရင်း လင်း ကိုကျောမှီထိုင်စေခဲ့သည်။ ပြီးတော့ drip အပ်သွင်းထားရတဲ့ သူ့မမရဲ့ဘယ်ဘက်လက်ဖမိုးကို ကြည့်ပြီး
" မရယ်.... လက်ဖမိုးကယောင်တောင်ယောင်ချင်နေပြီ။ ခဏလေးနော်မိုး ဒီနားမှာရေခဲ့လေးသွားဝယ်လိုက်ဦးမယ်။ပြီးရင် ရေခဲကပ်ပေးမယ်နော်... "
" ရပါတယ်ကလေးရယ်... အဲ့လောက်ကြီးလဲ မယောင်သေးပါဘူး .... "
" အခုလောက်ထဲကရေခဲကပ်ထားမှ မ အနာသက်သာမှာပေါ့။ ခဏလေးပဲနော်မိုး ပြန်လာခဲ့မယ်.... "
ထထွက်ခါနီး မိုး ရဲ့လက်ကို လင်း ခပ်ဖွဖွလှမ်းဆွဲလိုက်ကာ
" မြန်မြန်ပြန်လာနော်ကလေး ..... "
" ဟုတ်ကဲ့ မ။ ဒီဆေးရုံအောက်က ဆိုင်တွေမှာတင်ရှိမှာပါ ..... "
မိုး ခပ်သုတ်သုတ်သာပြေးထွက်လာခဲ့ပြီး လမ်းမှာလဲ တစ်လျှောက်လုံး မျက်ရည်တွေ ဝဲနေမိသည်။ ဆေးထိုးခံရမှာ အင်မတန်ကြောက်လှတဲ့ သူ့မမမှာ ယခုတော့သူ့ကြောင့် ဆေးအပ်တွေတန်းလန်းနဲ့ ဖြစ်ကုန်ရပါပြီ။
ဘယ်လောက်တောင်ကြောက်နေလိုက်မလဲ မ ရယ်... ဘယ်လောက်တောင်နာကျင်နေလိုက်မလဲ .....
သူ့ကလေးကတော်တော်နဲ့ပြန်ရောက်မလာသဖြင့်လင်း ကုတင်ပေါ်ကနေ အပေါက်ဝဆီသို့သာစိုက်ကြည့်နေရင်းတမျှော်မျှော်ဖြစ်နေချေပြီ။
" လမ်းမှာ ဘာများဖြစ်နေပြီလဲ မသိဘူး .... ဘာလို့အခုထိ ပြန်မရောက်လာသေးတာပါလိမ့်.... "
၁၅ မိနစ်လောက်ကျော်တော့ လင်း ထပ်စောင့်မနေနိုင်တော့ အခန်းပေါက်အပြင်လေးဖြစ်ဖြစ်ထွက်ကြည့်မယ်ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်မှဖြည်းဖြည်းချင်းဆင်းနေစဉ်
" မ ....... ဘာလို့ဆင်းနေတာလဲ။ Toilet သွားချင်လို့လားဟင် ... "
မိုး သူ့မမဘေးနားကို အပြေးလေးရောက်လာပြီးမေးတော့ မ ကသူ့ကိုခေါင်းခါပြကာ
" မဟုတ်ပါဘူး ကလေးရယ်... ကလေးသွားတာကြာတော့ မ စိုးရိမ်လာလို့ပါ ... "
' သြော် မ ရယ်.... မိုးကိုအဲ့လောက်ထိတောင်မှ စိုးရိမ်တာတဲ့လား။ ခန္ဓာကိုယ်က ဒဏ်ရာတွေကိုမှ မညှာမတာ .... ´
ကုတင်အောက်ကို ချလုဆဲဆဲဖြစ်နေတဲ့ မ ရဲ့ခြေ ၂ ဖက်ကို မိုး ကုတင်ပေါ်ပြန်မတင်ပေးလိုက်ပြီး ပြန်လှဲအိပ်ခိုင်းလိုက်သည်။
" မိုး ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး မရယ်။ မ ပဲ မြန်မြန်နေကောင်းလာအောင်လုပ်ရမယ်နော်... ခဏခဏဆင်းလျှောက်နေလို့မဖြစ်ဘူး မရဲ့။ ပိုနာပြီး ပိုဆိုးလာလိမ့်မယ်.... သန့်စင်ခန်းသွားချင်ရင်ပြောနော်မ ... မိုး ဝှီးချဲပါ တခါထဲ ဌားလာလိုက်ပြီ။ ခဏနေ လာပို့ပေးလိမ့်မယ်။မ,အတွက်သီးသန့်ဝှီးချဲ ... "
" အဲ့လောက်ထိ မလိုအပ်ပါဘူး ကလေးရယ်။ Toilet က အခန်းထဲတင်ဟာကို .... "
" ဘာလို့မလိုရမှာလဲ မရဲ့။ အခန်းထဲဆိုပေမဲ့လေးငါးလှမ်းလောက်လှမ်းနေရဦးမယ်လေ ..... "
ပြောနေရင်း မိုး လင်း ၏ယောင်နေတဲ့လက်လေးကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ထုတ်ထားတဲ့ရေခဲထုတ်နဲ့ အသာလေးကပ်ပေးနေသည်။
သေသေချာချစေ့စေ့စပ်စပ်ရေခဲထိုင်ကပ်ပေးနေတဲ့ ကလေးရဲ့ မျက်နှာလေးကို လင်းငေးကြည့်နေရင်း
" ကလေး .... "
" ရှင်..... "
" ကလေး မ ကိုချစ်နေသေးလားဟင်? "
ရုတ်တရက်မေးလာတဲ့ လင်း ရဲ့အမေးကြောင့်မိုး မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ မိုး တစ်ချက်ကလေး ပြုံးလိုက်ကာ
" မ ကဘာလို့မေးတာလဲ ? "
မိုး ကသူ့အမေးကိုမဖြေပဲ ပြန်မေးခွန်းထုတ်လိုက်တာကြောင့်လင်း နည်းနည်းရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်သွားကာ
" မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီတိုင်းမေးကြည့်တာပါ ..... "
"သြော် ..... "
အော်ဆိုတဲ့စကားလုံးနဲ့သာ မိုး ရင်ထဲကမျှော်လင့်ချက်တွေကို ရပ်တံ့ခဲ့ရပြန်သည်။
နောက်တစ်နေ့ကျတော့လဲ မနက်အစောကြီးထဲက မိုးဆေးရုံသို့ရောက်လာသောကြောင့်
" ကလေး ဒီနေ့ကျောင်းမတက်ဘူးလား ? "
" မတက်တော့ဘူးလေ မ ရဲ့ .... မရဲ့မေမေလဲ အိမ်ပြန်နားလို့ရအောင်မိုးစောစောလာခဲ့တာ ... "
" အန်တီ .... ဒီနေ့ မိုးစောင့်ပေးမှာမို့လို့ အန်တီစိတ်ချလက်ချအိမ်မှာပဲ နားနေလိုက်ပါနော်... ညလဲ မိုး ပဲစောင့်အိပ်ပေးမယ်.... "
" အို သမီးရယ်... သမီးလေးလဲ မနေ့ကလာထား ဒီနေ့လဲလာရနဲ့ ပင်ပန်းနေပါပြီကွယ်... ညနေကျ အန်တီပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်.... "
" ရပါတယ်အန်တီရယ်။ သမီးတစ်စက်လေးတောင်မှ မပင်ပန်းပါဘူး .... အိမ်မှာပဲနားနော်.... အန်တီ့ကို ဘကြီးညိုကပြန်လိုက်ပို့ပေးလိမ့်မယ်..... "
" အို မလိုပါဘူးကွယ်။ အားနာလို့ပါ။ အန်တီ့ဘာသာပဲ ပြန်လိုက်ပါ့မယ်...."
လင်း ရဲ့မေမေကငြင်းတော့အခန်းဝမှာရပ်စောင့်နေတဲ့ ဘကြီးညိုက လှမ်းပြောသည်။
" အားမနာပါနဲ့ဗျာ။ ရပါတယ်ကျွန်တော်ပို့ပေးပါ့မယ်..... "
ဒီလိုနဲ့ပဲ လင်းမေမေကို ဘကြီးညိုက ကားဖြင့်အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးခဲ့သည်။
သူ့မေမေပြန်သွားတော့မှ
" ကလေးရယ်ကျောင်းစာတွေ လွတ်ကုန်တော့မှာပဲ .... "
လင်းပြောလိုက်တော့ မိုး ခပ်သဲ့သဲ့လေးရယ်လိုက်ရင်း
" ဟက်....ကျောင်းစာပျက်မှာကိုတော့ စိတ်ပူစရာမလိုပါဘူး မရယ်.... "
ထိုအချိန်က မိုး ရယ်ပြီးပြောတဲ့စကားကို လင်း နားမလည်ခဲ့ပေမဲ့နေ့လည်၁ နာရီလောက်ကျ သူ့တို့ဆီကို ဇွဲကိုကိုဇော်နဲ့ ဇာလီတင့်တို့ရောက်လာကြတဲ့အခါမှပဲ လင်း သဘောပေါက်လိုက်ပါသည်။
" ဒီမှာ ဒီနေ့နဲ့ ဟိုရက်တွေတုန်းက နင်ပျက်သွားသမျှစာတွေ ငါတို့ အကုန်ကူးထားပေးတယ်နော်မိုး .... "
ဇွဲ က မိုး ကိုစာအုပ်တချို့ကို လှမ်းပေးရင်း သူ့ကလေးအား 'မိုး' လို့အဖျားစွတ်ခေါ်လိုက်တာကြောင့်စိတ်ထဲခေါင်းစဉ်မတပ်တတ်တဲ့ စိတ်ခံစားချက်တစ်ခုဟာ ပြင်းပြင်းပျပျကိုပေါ်ပေါက်လာသည်။ လင်း မျက်နှာသိသိသာသာပျက်ယွင်းသွားတာကို မိုး ကသတိမထားမိပေမဲ့ဘေးနာက ဇာလီတင့်ကတော့ လင်း မျက်နှာကိုသေချာစိုက်ကြည့်ပြီး တခုခုသဘောပေါက်လိုက်သည့်အထာဖြင့်။
"ကျေးဇူးပါပဲ ဇွဲ .... "
တခါ မိုး က ဇွဲကိုကိုဇော်အား ဇွဲ လို့ခေါ်လိုက်ပြန်တော့ လင်း မျက်နှာကဖြူဖျော့ပြီး သူ့ကလေးကိုလဲ မကြည့်တော့ပဲခေါင်းလေးကို ပြူတင်းတံခါးဆီသို့သာ လှည့်လိုက်ပါတော့သည်။
" အဟမ်း .... ကူးပေးတဲ့အထဲ ငါလဲပါတယ်လေ ... နင်ကငါ့ကိုကျကျေးဇူးမတင်ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား ... "
ဇာလီတင့်အံ့ကြိတ်ပြတော့ မိုး ထရယ်လိုက်ကာ
" ဇွတ်ကိုကျေးဇူးတင်ခံချင်နေတော့တာပဲ ...ကျေးဇူးအထူးတင်ပါတယ်ရှင့်မဇာလီတင့်ရေ ရပြီလား "
" ဟွန့်ငဇွဲ ကိုကျတော့လေပြေလေညှင်းသံလေးနဲ့ကျေးဇူးတင်တယ်လေးဘာလေး ငါ့ကျတော့ နင်ကဆောင့်အောင့်တဲ့လေသံနဲ့ကျေးဇူးတင်တယ်.... "
" ဟာ .. ဇာလီတင့်နင်မရစ်နဲ့နော်...ဆေးရုံလာပြီး လာရစ်နေတယ်ပြသနာပဲ ..... "
" ဟွန့်..... "
ဇာလီတင့်နဲ့ မိုး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မျက်စောင်းတိုက်ပွဲနွှဲနေကြတုန်း ဇွဲ သူ့ဆရာမအနားသွား၍
" ဆရာမ ဒဏ်ရာတွေကတော်တော်များတာပဲ။ နာနေသေးလားဟင်။ ခေါင်းတွေဘာတွေကော ကိုက်သေးလား ? "
" အခုတော့ မကိုက်တော့ပါဘူး သားရယ်... စစဦးဆုံး သတိရရချင်းလောက်ပဲကိုက်တာပါ .... လက်ကတော့ တစ်လလောက်နေမှ ပတ်တီးဖြည်ရမယ်ထင်တာပဲ ..... "
" ခြေထောက်ကကော ... လမ်းလျှောက်လို့ သိပ်မရလောက်ဘူးထင်တယ်နော်ဆရာမ ... "
" အင်း ဟုတ်တယ်... သိပ်မထောက်နိုင်သေးဘူး ... "
" ဘာဖြစ်သွားတာတဲ့လဲ ကျိုးသွားသေးတာလားဟင်? "
ဒီတစ်ခေါက်မှာတော့ လင်း မဖြေရသေးခင်မှာပဲ မိုး ကကြားထဲမှ ဝင်ပြောသည်။
"ခြေဆစ်လွဲသွားပြီး အရွတ်ယောင်သွားတာ ... တစ်ပတ်နှစ်ပတ်လောက်တော့ လမ်းသိပ်မလျှောက်ဖို့ ဆရာဝန်က မှာထားတယ်..... "
"သြော် ဟုတ်လား .... ချိုင့်ထောက်နဲ့လျှောက်ဖို့ကျတော့လဲ ညာလက်က မကောင်းတော့ ဆရာမတော်တော်အဆင်မပြေ ဖြစ်မှာပဲ .... "
" အင်း ဟုတ်တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့်ငါ ဝှီးချဲယူထားတာ ..... "
"အော်အေး အဆင်ပြေသားပဲ အဲ့ဒါ .... "
ဇွဲ နဲ့မိုး စကားပြောနေပြန်တော့ အနောက်က ဇာလီတင့်ဘာမှ ဝင်မပြော။ ဒီတိုင်းလွှတ်ပေးထားပြီး သူ့ဆရာမရဲ့ အရိပ်အချည်ကိုပဲစောင့်ကြည့်နေ၏။
" နင်တို့တွေနေ့လည်စာကော စားပြီးကြရဲ့လား ? "
" ဟင့်အင်း ... "
" အင်း ... "
ဇာလီတင့်ကခေါင်းခါလိုက်သလို ဇွဲ ကခေါင်းညိမ့်လိုက်သဖြင့်
" ဇာလီ နင်မစားရသေးဘူးလား ... ငါလိုက်ကျွေးမယ်လေ ...ဆေးရုံအောက်က ဆိုင်လေးလဲကောင်းသားပဲ မဆိုးဘူး .... "
"နေပါစေ သူ့ကိုငါပဲ ဝယ်ကျွေးလိုက်မယ်... နင်ဆရာမဘေးမှာပဲ သေချာဂရုစိုက်ပေးပါ။ ဆရာမကလမ်းလျှောက်လို့လဲ မရတော့အပေါ့အပါးသွားချင်ရင်ဒုက္ခရောက်မယ်.... "
ဇွဲ ကအလိုက်သိစွာဝင်ပြောတော့
" ရပါတယ်သားရယ်.... ကလေး လိုက်ချင်လိုက်သွားနော်.... "
လင်း ကလိုက်သွားဖို့ပြောပေမဲ့လဲ
" ဟာ မလိုက်ပါနဲ့ သူ့အတွက်စိတ်မပူနဲ့ ငါ့တာဝန်ထား။ နင်ဒီမှာပဲနေပြီး ဆရာမကိုသာသေချာဂရုစိုက်ပေးနော်။ ငါတို့ပြန်မယ်.... "
"အေးပါဟယ်စိတ်ချလက်ချသာပြန်ကြနော်.... "
" ဆရာမ အဲ့ဒါဆို သားတို့ ပြန်တော့မယ်နော်.... "
" သမီးတို့ပြန်လိုက်ဦးမယ်နော် တီချယ်။ ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော်.... "
"အေးပါကွယ်။ ဂရုစိုက်ပြန်ကြနော်သားနဲ့သမီး ... "
" ဟုတ်ကဲ့ .... "
X X X X X X
လှဲနေရာမှ လင်း သူ့အားသူကိုးပြီး ကုန်းထနေသဖြင့်
" မ ရယ်...မိုး ထူပေးပါ့မယ်.... "
" ရပါတယ်... ထတာလောက်တော့။ မ ဘာသာထနိုင်နေပါပြီ .... "
" ထနိုင်တာတော့ ဟုတ်ပါတယ်... ဒါပေမဲ့ မ အဲ့ဒီဘယ်လက်ကို အားပြုထောက်ထတော့ လက်မှာသွင်းထားတဲ့အပ် Drip ပိုက်ထဲသွေးလိုက်ပြီးအပေါက်ပိတ်သွားတဲ့အခါဆေးမဝင်တော့ပဲဖြစ်လိမ့်မယ်။ အဲ့ကျ Nurseတွေက လာလုပ်ကြပြန်တဲ့အခါ မ နာဦးမှာစိုးလို့ပါ ..... "
မိုးပြောလဲပြော ထနေတဲ့ လင်း ကိုလဲကူတွဲထူပေးလိုက်သည်။
တခါတလကျရင်အဲ့ကလေးက သူ့မေမေထက်တောင်ပွစိပွစိလုပ်တတ်တာမို့ လင်း ဘာမှထပ်ပြောမနေတော့ ။
" Toilet သွားချင်လို့လား။ နေဦး မိုး ဝှီးချဲယူဦးမယ်.... "
" မလိုပါဘူး ကလေးရယ်ဟိုနားလေးတင်ဟာကို ... "
" ဟာ မရပါဘူး။ မ ကိုလမ်းကိုမလျှောက်စေချင်တာပါဆို .... "
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ နံရံနားကပ်ထားတဲ့ ဝှီးချဲကို တွန်းလာပြန်သည်။
" ဖြည်းဖြည်းလေးထ ... မိုး လက်ကိုပဲကိုင်ထား .... "
လင်း မိုး လက်ကိုအားပြုကိုင်လိုက်တော့ မိုး ကသူ့ကိုရယ်ပြသည်။
သြော် ကလေးလေးရယ်။ လူက သူ့ကိုစိတ်ကောက်ချင်တာတောင်မှ သူ့ရဲ့ပြုစုမှုလေးတွေကြောင့် မကောက်ရက်တော့ပါလားနော်... ´
လင်း စိတ်ထဲကတွေးရင်း သဘောကျစွာပြုံးလိုက်မိ၏ ။ ဝှီးချဲပေါ်၌ ထိုင်လိုက်တဲ့အထိ မိုး သူ့မမကိုယ်လေးကိုသေချာထိန်းပေးပြီး ဝှီးချဲကိုလဲ သန့်စင်ခန်းရှေ့အထိ တွန်းသွားပေသည်။ ပြီးတော့ တံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပေးကာ အထဲထိ တွဲပေးနေသဖြင့်
" ကဲ ရပါပြီကလေးရယ်။ မ ဘာသာဆက်လုပ်ပါ့မယ်.... "
မိုး Drip ပုလင်းချိတ်သည့်တွန်းလို့ရတဲ့ တိုင်လေးကို အထဲမှာသေချာနေရာချပြီးမှ
" ပြီးပြီဆိုရင်မိုး ကို ခေါ်လိုက်နော်။ တံခါးက စိရုံပဲစိထားပေးမယ်နော်.... "
" ဟုတ်ကဲ့ပါရှင့်.... "
လင်း ရယ်ပြလိုက်မှသာ သူလေးကအပြင်ပြန်ထွက်သွား၏ ။ တကယ့်ကလေးလေး ဟုသာ လင်း စိတ်ထဲနောက်တစ်ကြိမ်ရေရွတ်မိပြန်သည်။
ညနေစောင်းလောက်ကျပြန်တော့လဲ သူ့မှာပျင်းနေတာကြောင့်ကလေးလုပ်နေတဲ့ စာလေးတွေကို လှမ်းယူကြည့်မိပြန်တော့
" အဲ့ဒါဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ မ ရဲ့ ? "
" ကြည့်မလို့ပါ ...ကျောင်းမှာသင်နေတာ ဘယ်အထိတွေရောက်နေပြီလဲ ဆိုတာ ..... "
" ဟာ မကြည့်ပါနဲ့ မရယ်....ပေးပေး အဲ့စာရွက်.... "
မိုး အတင်းပြန်ဆွဲယူပြီး
" ဒါတွေက ဟိုတစ်ခေါက်ထဲက မ မိုးကိုကြိုသင်ပေးထားဖူးတဲ့စာတွေချည်းပါ .... နားနားနေနေနေပါ မရယ်....တော်ကြာ အာရုံစူးစိုက်ရလို့ခေါင်းကိုက်လာဦးမယ်... ဆရာဝန်ကြီးနေ့လည်က roud လှည့်တုန်းကပြောထားတယ်မို့လား အာရုံစူးစိုက်ရမဲ့ အရာတွေ မလုပ်ပါနဲ့ များများအိပ်ပါလို့ ..... "
" အိပ်ချည်းပဲအိပ်နေရတော့ မ ပျင်းလို့ပါ ကလေးရယ်.... "
" ပျင်းရင်ဘုရားစာရွတ်ပြီး တရားမှတ်နေလေ မရယ်.....နော်...နော်လို့ ..... "
နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး မိုးပြောတော့မှ မမလင်းတစ်ယောက်ညိမ်သွားရှာသည်။ ညနေ ၅ နာရီခွဲလောက်ကျတော့ ဆရာမဒေါ်မြတ်မြတ်ဆွေရောက်လာပြီး လင်း ကိုအခြေအနေလာကြည့်၏ ။
လင်းကောသူ့တပည့်မလေးပါ မျက်နှာလေးပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်မြင်ရမှဒေါ်မြတ်မြတ်ဆွေ စိတ်အေးရလေသည်။
ဒီလိုနဲ့ ဆေးရုံမှာ လင်း ၂ ပတ်နီးပါးလောက်တက်ခဲ့ရပြီးမှဆေးရုံဆင်းခွင့်ရခဲ့သည်။ကျောင်းကတော့ လင်း ကို ၁ လတိတ်ိခွင့်ပေးခဲ့တာမို့ လင်း အိမ်မှာအေးဆေးအနားယူခွင့်ရခဲ့ပါသည်။
မိုး ကတော့ကျောင်းလဲတက်ကျောက်ဆင်းရင်လဲ သူ့မမအိမ်သို့ လာပြီးစာလာလာလုပ်ရတာဖြင့်သာ အချိ်န်ကုန်နေသည်။ စာလာလုပ်သည်ဆိုတာထက်သူ့မမကို ပြုစုနေချိန်တွေကသာ ပိုများပါသည်။ ၃ ပတ်လောက်ကြာလာတဲ့အခါမှာတော့ လင်း ဒဏ်ရာလေးတွေကတော်တော်လေးကို သက်သာစပြုခဲ့လေပြီ ။ခေါင်းကပတ်တီးဖွေးဖွေးလေးလဲမရှိတော့သလိုခြေကျင်းဝတ်မှာလဲ ပတ်တီးစည်းစရာမလိုတော့ ။ လမ်းလဲတော်တော်လေးပြန်လျှောက်လို့ ရခဲ့လေပြီ ။
X X X X X X
" ဒါနဲ့လေ မိုးဝဿန်လွင် .... ငါနင့်ကိုပြောစရာရှိတယ်ဟ။ ငါပြောမယ်ပြောမယ်နဲ့ မပြောဖြစ်သေးတာ .... "
ဇာလီတင့်ရဲ့ စကားကြောင့်မိုး သိချင်စိတ်ဝင်လာသည်။
" ဘာများလဲ ....ပြောလေ ဇာလီ .... "
" ဆရာမလင်းဝတ်ရည်သော်လေ ..... "
" မ ? မ ဘာဖြစ်လို့လဲ ? "
ဇာလီ သူ့အနားတိုးကပ်လာကာ နားနားကပ်၍
" ဆရာမလဲနင့်ကိုသဘောကျနေတယ်လို့ ငါထင်တယ်မိုးဝသန်... "
မိုး မျက်လုံးလေးများပြူးကျယ်သွားပြီးနောက်ပြုံးရယ်လိုက်ကာ
" ဟားဟား နင်ကတော့ပေါက်ကရတွေ ... မ ကငါ့ကိုညီမလေးလိုချစ်တာပါဟာ ... "
ဇာလီတင့်ခေါင်းခါကာလေးနက်သည့်အသံနဲ့ထပ်ပြောသည်။
" နင်သတ်ိမထားမိတာပါဟာ .... ငါကတော့ဘေးကလူဆိုတော့ ပိုမြင်မြင်ထင်ထင်ရှိတာပေါ့ .... ဆရာမဆေးရုံတက်ရတုန်းက ငါနဲ့ ဇွဲကိုကို တို့ဆေးရုံလာကြတုန်းကပေါ့ .... "
" အင်း ? "
" နင်က ဇွဲ လို့ခေါ်လိုက်ပြီး ဟိုကောင်ငဇွဲကလဲ နင့်ကို မိုး လို့ခေါ်လိုက်တုန်းကလေ... အဲ့အချိန်မှာ ဆရာမ မျက်နှာသိသိသာသာကြီးကို ပျက်သွားတယ်... ဝမ်းနည်းသွားသလို ပြီးတော့ သဝန်တိုနေတဲ့ ပုံစံကအသိသာကြီး မျက်နှာမှာတန်းပေါ်နေတယ်လေ ... ငါကြည့်နေတာ သူသိလို့လားတောင်မသိဘူး အဲ့အချိန်က သူ့မျက်နှာလေးကိုအောက်ငုံ့ထားတယ်... "
ဇာလီတင့်ရဲ့အကျိုးအကြောင်းဆီလျော်အောင်ရှင်းပြပေးနေတဲ့စကားအချို့ကြောင့်မိုးမျှော်လင့်ချက်လေးခပ်ရေးရေးဝင်လာသလိုလို ဝမ်းသာခဲ့မိသည်။ သို့ပေမဲ့ တစ်ဖက်ကလဲ သူတို့ထင်သလိုမဟုတ်မှာကိုလဲကြောက်မိနေပြန်သည်။
" ဟုတ်မယ်မထင်ပါဘူးဟာ နင်စိတ်ထင်တာဖြစ်မှာပါ .... "
"အော်နင်ကလဲ ငါခန့်မှန်းရင်လွဲခဲပါတယ်ဟယ်.... ဆရာမနင့်အပေါ်ထားတဲ့ ခံစားချက်အမှန်ကို နင်မသိချင်ဘူးလားပြော ? "
" သိတော့သိချင်တယ်ဒါပေမဲ့ သိရပြီး ဘာမှမထူးခြားမှာကိုလဲကြောက်တယ်.... "
"ကြောက်မနေစမ်းပါနဲ့ဟယ်.... နည်းနည်းပါးပါးလေး သတ္တိလေးတော့မွေးမှပေါ့လို့။ ငါပြောသလိုသာ လုပ်ကြည့်လိုက်အဲ့ဒါဆို နင်အဆင်ပြသွားမှာ ကျိန်းသေတယ်... "
" ဘာများလဲ ? "
မိုးမေးတာ့ ဇာလီ ခပ်တိုးတိုးသာပြန်ပြောသည်။
" နင်ငါ့ကိုပြောခဲ့တယ်လေ ဆရာမက နင့်ခံစားချက်အမှန်ကို သိနေတယ်လို့ ..... "
" အင်း .... "
" အဲ့တော့ ဒီလိုလုပ်..... #%E~SX÷°!%&1 ....... "
၂ ကိုယ်ကြားရုံမျှပြောလိုက်တဲ့ ဇာလီတင့်ရဲ့စကားကြောင့်မိုး မျက်လုံးတွေ ထပ်မံပြူးကျယ်လာရပြန်သည်။
" ဟာ နင့်ဟာကလဲ ဖြစ်ပါ့မလား .... မဖြစ်ဘူးနော်... "
" ဘာလို့မဖြစ်ရမှာလဲ ... နင်တခါလုပ်ဖူးသေးတာပဲ ဘာလို့ ၂ ခါမလုပ်ရဲရမှာလဲ .... "
" ဟာ ရူး တိုးတိုးပြောစမ်းပါ ... "
"အောင်မယ်လုပ်မနေစမ်းနဲ့ ဘယ်သူမှမသိဘူး ... "
" နင်ကတော့လေ တကယ်ပဲ .... "
" ငါပြောသလိုသာ လုပ်ကြည့်လိုက်.... သူတကယ်သာနင့်အပေါ်ခံစားချက်ရှိနေရင်... ပြန်ပြီးတုံ့ပြန်လိမ့်မယ်..... "
" မရှိရင်ကော ? "
" နင်ပါးကျိုးရုံပေါ့ ..... "
" ငင့်..... "
မိုး သူ့ပါးလေးသူကိုင်ပြီး ခပ်ဖွဖွပွတ်ရင်းမျက်လုံးထဲ ပုံရိပ်တွေမြင်ယောင်ကာကျောချမ်းနေမိပါသည်။
အဲ့အခါဇာလီတင့် ထရယ်ကာ
" သိပ်လည်း ကြောက်မနေစမ်းပါနဲ့ဟယ်။ ဆရာမက နင့်အပေါ်ဒီလောက်ဂရုစိုက်တာ နင်ပါးကျိုးအောင်လုပ်ပါ့မလား။ နင်ပြန်စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါ မိုးဝဿန်လွင် ရယ်။ ဘယ်သူကများ ကိုယ့်အသက်လောက်မချစ်ပဲနဲ့ သူ့အသက်ကိုတောင်ပေးပြီး ကာကွယ်ရဲမှာတဲ့လည်း ဟယ်... "
'အင်း ... အဲ့ဒါတော့ဟုတ်တယ်.. ဇာလီပြောတာတွေ တကယ်များဖြစ်နေမလား ... ငါစမ်းကြည့်တာ မမှားပါဘူးလေ .... ´
မိုး ခပ်သဲ့သဲ့လေး ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ပြုံးလိုက်မိ၏ ။
🌧️ 🌧️ 🌧️