လင်းပေးတဲ့အင်္ကျီကို မိုး သိပ်သဘောကျလွန်းလို့ ကျောင်းကိုမကြာခဏ ဝတ်လာတတ်သည်။ မိုးရွာတဲ့နေ့ဆိုလဲ အိမ်ပြန်ခါနီး ကားဆီသွားဖို့တောင်စိုမှာဆိုးလို့တဲ့ ပြန်ချွတ်ကာကျောပိုးအိတ်ထဲ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်နဲထုတ်ပြီးမှ ထည့်လေသည်။
ဒီလိုနဲ့ပဲနေ့တွေညတွေ အလီလီပြောင်းလဲနေခဲ့သည်။ မိုး မှာကျောင်းစာတွေလုပ်ရတဲ့ အလုပ်အပြင်နောက်ထပ်အလုပ်တစ်ခုရှိသေးသည်။ ညညဆို ဒိုင်ယာရီရေးတဲ့အလုပ်ပဲဖြစ်ပေသည်။ သူ့မှာ ဟိုးငယ်စဉ်အခါထဲက ဒိုင်ယာရီလေးတွေရေးရေးလေ့ရှိသည်။ သို့ပေမဲ့ လင်း နဲ့စတွေ့တဲ့နေ့ကစပြီး သားရေအဖုံးအနက်နဲ့ ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးထဲမှာ သီးသန့်ရေးသည်။
ရေးပြီးတာနဲ့ အမြဲထည့်သိမ်းနေကြဖြစ်ပေမဲ့လဲ လူဆိုတာ တစ်ကြိမ်တစ်ခါတော့ မှားယွင်းပြီးမေ့လျော့တတ်ကြစမြဲမဟုတ်ပါလား။
ထိုနေ့က August လ 31 ရက်ဖြစ်သည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်လင်း ရဲ့မွေးနေ့လဲ ဖြစ်သလို ဒုတိယလပတ်စာမေးပွဲရဲ့နောက်ဆုံးနေ့ဖြစ်၏ ။
မနေ့ညက မိုး, လင်း ကိုသူကိုယ်တိုင်လက်နဲ့ဖန်တီးထားတဲ့ အရာတစ်ခုခုပြန်လက်ဆောင်ပေးချင်ခဲ့သည်။ တစ်ပတ်လောက်ထဲက သူကြိုစဉ်းစားပြီး အကြံရလိုက်တာကတော့ မ,ကိုသူကိုယ်တိုင်မွေးနေ့ကိတ်ဖုတ်ပေးဖို့ပဲဖြစ်သည်။
၃၀ ရက်နေ့ညက စာတွေကို အပြီးသတ်စောစောပြန်နွှေးသည်။ ထို့နောက်ဒေါ်ကြီးဝင်းနဲ့တူတူ သူဝယ်ထားတဲ့ မုန့်ဖုတ်နည်းစာအုပ်အတိုင်း ဝယ်ထားတဲ့ပစ္စည်း အစုံပလုံနှင့်ကိတ်မုန့်တစ်လုံးဖြစ်လာအောင်ဖန်တီးရှာသည်။
သို့ပေမဲ့ တူးတူးသွားတာနဲ့ အရသာမမှန်တာကြောင့်လွှင့်ပစ်ရတဲ့ကိတ်တွေက မနည်း။ တစ်အိမ်လုံးလဲညော်နံ့တွေမွှန်နေသဖြင့်ဒေါ်မူယာသွယ်ကလာပြီး ပွစိပွစိလုပ်သေးတာကြောင့်မိုး နဲ့စကားများမလိုတောင်ဖြစ်ကြသေးသည်။ လက်မှာအပူတွေလဲလောင်ခဲ့ရသည်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ မတူးတဲ့ ရနံ့မွှေးမွှေးကိတ်လေးတစ်လုံး ရရှိခဲ့လေသည်။ ထိုအခါ မိုးပျော်လွန်းလို့ ထခုန်ရပါသေးသည်။ ပြီးတော့မှ Chocolate cream နဲ့ Strawberry cream တို့ကို အပေါ်ကနေ လှလှပပလေး သုတ်ကာ ပုံဖော်၏။ အပေါ်က Strawberry သီးလေးတွေတောင်တင်ပြီး အလှဖော်ထားသေးသည်။
" အရမ်းလှတယ်မဟုတ်လား အန်တီဝင်း ? "
" သိပ်လှတယ်သမီးလေး။ ဆရာမကြိုက်မှာ ကျိန်းသေတယ်... "
သူ့ကိတ်သူပြန်ကြည့်ပြီး မိုး တပြုံးပြုံးဖြင့်ပီတိဖြာခဲ့သည်။ အဲ့နေ့ညကတော်တော်မိုးချုပ်နေပြီဆိုပေမဲ့ သူ့ရဲ့ရေးနေကျ ဒိုင်ယာရီလေးကို ထုတ်ရေးဖြစ်အောင်ရေးလိုက်သေးသည်။
ဒါပေမဲ့ ရေးပြီအမြဲအံဆွဲထဲသို့ ပြန်ထည့်နေကျသူမှာ ထိုနေ့ညက ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးပြန်မထည့်မိမှန်း မသိတော့ချေ ။ အရမ်းကိုပင်ပန်းနေပြီးလေးလံတဲ့မျက်ခွံတို့ကို မဖွင့်နိုင်တော့တာမို့ အိပ်ယာထဲထိုးအိပ်လေတော့သည်။
မနက်ရောက်တော့လဲ အိပ်ယာထနောက်ကျမှနိုးတာမို့ စားပွဲပေါ်ကို ဂရုစိုက်မကြည့်မိသွား။ အမြန်ရေချိုးသွားတိုက်ပြီး လွယ်အိတ်ကောက်မကာ တစ်ချိုးတည်း လစ်သည်။ မနက်စာတောင်မစားနိုင်ခဲ့။
ကျောင်းရောက်တော့ စာမေးပွဲဖြေကြရသည်။နေ့လည်ကျောင်းဆင်းတဲ့အခါမှာတော့
" မ, ဘုရား မသွားတော့ဘူးလား "
" မနက်ဖြန်ပိတ်တာပဲ မနက်ဖြန်မှ သွားတော့မယ်ကလေးရယ်... "
" ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့က မမွေးနေ့လေ မနက်ဖြန်ကမွေးနေ့မှ မဟုတ်တော့တာ ... "
"နေ့ရက်တွေက အဓိကမကျပါဘူး ကလေးရယ်။ အဓိကကျတာက စိတ်ပဲ မဟုတ်လား။ မနက်ကအိမ်ကဘုရားမှာပန်းရေချမ်း ဆွမ်းသေချာကပ်လှူခဲ့ပြီးပြီ။ မနက်အစောကြီး တန်းဆွမ်းခံကြွတဲ့ ဘုန်းဘုန်းတွေကိုတောင်မှ ဆွမ်း နဲ့ ဆွမ်းဟင်း ကပ်လှူခဲ့သေးတယ် ... "
"အော်ဒါဆို မနက်က မ အစောကြီး ထရမှာပေါ့နော်... "
" ၄ နာရီထဲက ထတယ်..... ဒါပုံမှန်ပါပဲ ကလေးရယ်.... "
" အစောကြီးပဲ မိုး ဆို ၆ နာရီခွဲတောင်မှ ပြူးပြဲထရတာ .... "
မိုးပြောပြီး ရယ်လိုက်သည်။ကျောင်းဆင်းလို့ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ ခါတိုင်းလိုပဲ ဆရာတပည့်၂ယောက်ထမင်းလက်စုံအတူစားကြသည်။ ပြီးတော့
" မ အရင်တက်နှင့်နော်... မိုးနောက်ကလိုက်လာခဲ့မယ်... "
"အော်အင်း ပါကလေး ..... "
လင်း လဲရှေ့မှ တက်သွားနှင့်လိုက်သည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှာ ခါတိုင်းနဲ့မတူပဲ စာအုပ်တွေ ပြန့်ကျဲနေတာ လင်း မြင်လိုက်တာမို့ ပြန့်ကျဲနေသည့်စာအုပ်များအား လင်း တစ်အုပ်ချင်းစီယူကာ စီရီပေးနေသည်။
ထိုစဉ်
" ဘုတ်..... "
လက်နဲ့တိုက်လိုက်မိတာမို့ သားရေဖုံးအနက်နဲ့စာအုပ်လေးတစ်အုပ်အောက်သို့ပြုတ်ကျသွား၏ ။ လင်း လက်ထဲမှာရှိနေတဲ့စာအုပ်တွေကိုနေရာတကျ ထားလိုက်ပြီးမှအောက်ကိုကျသွားသည့်စာအုပ်လေးကိုကောက်ယူလိုက်မိသည်။
စာအုပ်လေးက ပွင့်လျက်သားကျသွားတာမို့ လင်းကောက်ယူလိုက်စဉ်အမှတ်မထင်စာအုပ်ထဲမှ စာသားအချို့ကို မြင်တွေ့လိုက်ရလေတော့သည်။
[1.6.2008]
' ကျောင်းစတတ်တဲ့နေ့မှာတင်ကံကောင်းခြင်းတွေဟာ ယူဆောင်လာခဲ့သလား?
အေးစက်လွန်းနေတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို လာဆုက်ကိုင်ပေးတဲ့ မ ရဲ့ လက်တွေဟာ သိပ်ကိုနွေးထွေးလွန်းနေခဲ့တယ်။
အပြင်ကေအးစက်မှုအပြင်ရင်ထဲက တလှပ်လှပ်တုန်နေခဲ့တဲ့ကြောက်ရွံ့မှုတွေကိုပါ ရင်ခုန်မှုတွေအဖြစ်မ ကပြောင်းလဲပေးနိုင်ခဲ့သူပါ။
ကလေးလို့ခေါ်တဲ့ စကားသံချိုချိုအောက်ကျောင်းသားတွေ အားလုံးကို နှုတ်ဆက်နေတဲ့ မ ရဲ့ အပြုံးချိုချိုတွေအောက်မှာ မိုး ကျရှုံးခဲ့မိပါပြီ။
မ ကကောင်းကင်ပေါ်မှာရှိနေတဲ့ မိုးမေမေက လွှတ်လိုက်တဲ့ ကံကောင်းခြင်းလက်ဆောင်လေး ဖြစ်မှာပါ။
ဒါကိုရေစက်လို့ သတ်မှတ်ရင်လည်း မိုး အတွက်ဘယ်တော့မှ မကုန်ဆုံးချင်တော့တဲ့ရေစက်ကလေးပါပဲ။
ခွင့်မတောင်းပဲ မ လို့ခေါ်ခဲ့မိတဲ့အတွက်တော့ မိုးကို ခွင့်လွှတ်ပါ မ ရယ် ´
" ဟင် ... "
ပွင့်ဟနေတဲ့ စာအုပ်ရဲ့ပထမစာမျက်နှာက စာသားတွေကိုမြင်ပြီး လင်း တအားကိုအံ့သြသင့်သွားခဲ့သည်။ ပြီးတော့ လက်ချောင်းလေးတွေက အနောက်ကစာမျက်နှာအချို့ကို အလိုလျောက်လှန်လိုက်မိသည်။
စာရွက်တိုင်းရဲ့ ထိပ်မှာနေ့စွဲလေးတွေတပ်ထားပြီးအောက်မှာတော့ ထိုနေ့စွဲနဲ့သက်ဆိုင်သည့်စာပိုဒ်လေးတွေ ပါရှိနေသည်။
' မရောက်လာမဲ့ အချိန်ကိုမျှော်လင့်တကြီးစောင့်စားနေတဲ့ မိုးအတွက်တော့ မြင်ကွင်းက မလှပခဲ့ဘူး မ ရယ်။
မ အတွက်တော့ စာ မရတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ကို စာရှင်းပြယုံသက်သက်ဖြစ်ခဲ့မှာပါ။
မိုးအတွက်တော့ ကိုယ့်အတွက်ရှိနေပြီးသားလူတစ်ယောက်ကို တစ်ခြားတစ်ယောက်က လုယူသွားတော့မလား ဆိုတဲ့ ခံစားချက်။
အစွန်းရောက်တဲ့ ခံစားချက်တွေနဲ့အတူ မိုး ကလေးဆန်ခဲ့မိပါပြီ။
မိုး ရင်ထဲ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ဝမ်းနည်းမှုတွေကိုတော့ မ မြင်ခဲ့မှာ မဟုတ်ဘူးလေ ´
' မ,ကို ဆုံးရှုံးရမှာ သိပ်ကြောက်နေသူပါ ... ´
' မိုးရဲ့ အပြုအမူတွေကြောင့်မုန်းသွားပြီလား မရယ်။
မ ရဲ့ ကြိမ်ချက်တိုင်းဟာ မိုး ရင်ကို အကြိမ်ကြိမ်နာကျင်စေခဲ့ပါတယ်။
ဒါပင်မဲ့ ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ ကိုယ်မို့ ခံယူဝံ့ပါတယ် ´
'မ သာ ထားမသွားဘူးဆိုရင်လေဟော့ဒီက မိုးဆိုတဲ့ကောင်မလေးက ဒီ့ထက်မကတဲ့ နာကျင်မှုတွေကို ခါးစည်းခံဖို့ အသင့်ပါ ´
' အရမ်းချစ်တယ်,မ ရယ်။ မ ကတော့ မိုး အပေါ်မှာအချစ်ဆုံးတပည့်၊ အချစ်ဆုံးညီမလေးတစ်ယောက်လို ချစ်နေတာမှန်း မိုး သိခဲ့ပင်မဲ့ မိုး ကတော့ မ ကို ဆရာမ ... အစ်မ ဆိုတဲ့ သံယောဇဉ်ထက်ပိုနေခဲ့မိပါပြီ။ မကို ချစ်သူတစ်ယောက်လို မိုး ချစ်မိခဲ့ပြီ မ ရယ် .. ´
ဖတ်နေရင်းနဲ့ လင်း ရဲ့မျက်ဝန်းအိမ်ထဲမှာ အံ့သြမှုတွေများစွာနဲ့အတူ ဝမ်းနည်းခြင်းအရိပ်အယောင်တွေပါ ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ လင်း စာမျက်နှာတွေကို ဟိုလှန်ဒီလှန်ဖြင့်မျက်တောင်မခတ်ဖတ်ကြည့်နေစဉ်၌
" ဘုတ် ... "
သူ့ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးကို ကိုင်ထားကာ တအံ့တသြမျက်ဝန်တို့ဖြင့်စာရွက်တွေကိုတစ်ရွက်ချင်းလှန်ဖတ်နေသည့်လင်း အား
မိုး စိုက်ကြည့်ရင်း လက်ထဲကိုင်ထားသည့် မွေးနေ့ကိတ်လေးအောက်သို့ပြုတ်ကျသွားခဲ့သည်။
ကိတ်မုန့်ပြုတ်ကျသံကြောင့်လင်း ဇတ်ခနဲခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်သောအခါ သူ့ကိုမျက်လုံးဝိုင်းများနှင့်ကြည့်နေသော မိုး .. ။
" ကလေး .... "
လင်း, မိုး ကိုတွေ့ပြီး ပိုလန့်သွားခဲ့သလို မိုး လဲထိုမြင်ကွင်းကိုတွေ့ပြီးတော်တော်သွေးပျက်သွားခဲ့သည်။
မိုး ရဲ့မျက်နှာမှာသွေးမရှိတော့သလို ချက်ချင်းဖြူဆုပ်သွား၏။ မျက်နှာကို လက်ဖြင့်အုပ်ကာ အခန်းထဲမှ ဝုန်းဒိုင်းကျဲ ပြေးထွက်သွားပါတော့သည်။
" ကလေး ..... "
လင်းအော်ခေါ်လိုက်ပေမဲ့ မိုး ပြန်လှည့်မကြည့်တော့ ။ လင်း ချက်ချင်းအနောက်ကနေပြေးလိုက်ဖို့ လုပ်လေသည်။စောစောက မိုး လက်ထဲက ပြုတ်ကျသွားတဲ့ ကိတ်ကလေးကတော့ ၂ ခြမ်းကွဲသွားလေပြီ ။ သို့ပေမဲ့ Happy Birthday Ma ဆိုတဲ့စာတန်းလေးကတော့ ဖတ်လို့ရနေသေးသည်။
လင်း ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ထိုပျက်စီးသွားတဲ့ကိတ်ကလေးကိုခေတ္တမျှ မှင်သက်ပြီးငေးကြည့်နေမိသည်။ ကိတ်အောက်တွင်ခံထားသည့်ကဒ်ထူပြားလေးအား လင်း မယူလိုက်ကာ ကိတ်လေးကိုစားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး အခန်းထဲမှ အမြန်ပြေးထွက်ခဲ့သည်။
အောက်ထပ်မီဖိုခန်းထဲမှဒေါ်ကြီးဝင်းမှာစောစောက မိုးပြေးထွက်သွားတာကိုတော့ မမြင်လိုက်ပဲ အခုမှ မီးဖိုခန်းထဲမှ ထွက်အလာ ဆရာမလေးလင်း ဆင်းလာတာကိုလည်း မြင်တွေ့လိုက်ရသောအခါ မျက်နှာပြုံးရွှင်စွာဖြင့်
" ဆရာမ တပည့်ဖုတ်ထားတဲ့ ကိတ်ကလေး သဘောကျရဲ့လား ဆရာမလေး ? "
လင်း ရဲ့ခြေလှမ်းတွေ တုံ့ခနဲရပ်တံ့လိုက်ပြီး အနောက်က အဒေါ်ကြီးကို လှည့်ကြည့်လိုက်၏။
" ရှင် .... "
" အဲ့ဒါ သူကိုယ်တိုင်ဖုတ်ထားတာ ဆရာမ ရဲ့။ ဆရာမလေးအတွက် သူကိုယ်တိုင်ဖုတ်ပေးချင်လိုဆိုပြီး ဟိုးရက်တွေထဲက စာအုပ်တွေဖတ်မုန့်ဖုတ်တဲ့စက်နဲ့ လိုအပ်တွေပစ္စည်းတွေဝယ်ပြီး လုပ်ကြည့်နေတာ။ ဆရာမတပည့်က ဆရာမလေးကို အားကြီးချစ်ရှာတာ .. "
ဝမ်းပန်းတသာပြောနေတဲ့ အဒေါ်ဝင်းရဲ့စကားကို တုံ့ပြန်ရန်လင်း စကားလုံးရှာမတွေ့ခဲ့တော့ ။ ရင်ထဲစို့တက်သွားတာပဲ သူသိလိုက်သည်။
" ဟုတ် .. ဟုတ်ကြီးကြီး။ ဟို ကျွန်မ ဒီနား ခဏသွားလိုက်ဦးမယ်.. "
ပြောပြီ ဖိနပ်ကိုမြန်မြန်စီးကာခြေသုတ်တင်ကာပြေးထွက်ခဲ့ပါတော့သည်။
" ကလေး .... "
ရင်ထဲမှာ ကလေး ကလေး ဖြင့်ပဲ့ထပ်နေအောင်အကြိမ်ပေါင်းများစွာအော်ခေါ်ရင်း ခြံရှေ့လမ်းမပေါ် ဘယ်ညာ မျက်စိတဆုံး လိုက်ရှာလိုက်သည်။
ညာဘက်ကြည့်တော့ မတွေ့ ။ ဘယ်ဘက်ကြည့်လိုက်တွေ သူ မိုး ရဲ့ကျောပြင်လေးကို ခပ်ရေးရေး တွေ့လိုက်ရပါပြီ။ တော်တော်လေးကို အလှမ်းဝေးနေပြီဖြစ်တာမို့ လင်း အနောက်ကနေ အမှီ မနည်းပြေးလိုက်ရပေဦးမည်။
X X X X X X X X
မိုးရင်ထဲဗလောင်ဆူနေပါပြီ။ ရှက်လည်း တအားရှက်သည်။ လင်း သူ့အပေါ်တုံ့ပြန်မည့်တုံ့ပြန်မှုကိုလည်း သူရင်မဆိုင်ရဲပေ။ ကျိန်းသေတာကတော့ လင်း သူ့အနားကနေထွက်သွားတော့မည်ထင်တယ်လို့ တစ်ထစ်ချကိုတွေးနေခဲ့ပြီ။ခြေလှမ်းကျဲများက ပြည်လမ်းမထက်အင်းလျားကန်ဘောင်ဆီသို့ ဦးတည်နေပါသည်။ သူ့နောက်က လင်း လိုက်လာတာကိုလဲ မိုး လုံးဝမသိခဲ့။ သူ့အတွေးနဲ့သူရောက်ယက်ခတ်ကာ မျက်ရည်တွေရွှဲရွှဲစိုနေခဲ့သည်။
" ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ မ ငါ့ကိုမုန်းသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ငါ့ကိုထားသွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ မိန်းကလေးအချင်းချင်းချစ်တဲ့သူဆိုပြီး ရွံ့သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ...."
လမ်းတစ်လျှောက်ကလေးငယ်လို ငိုကြွေးခဲ့၏ ။ဘေးကလူတွေ သူ့ကိုကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်ကြည့်သွားကြတာကိုလဲ သူဂရုမစိုက်နိုင်တော့ ။ လမ်းကြားထဲကအထွက်ကန်ဘောင်ရှေ့က ပြည်လမ်းမကြီးထက်သို့အရောက်မှာတော့
" တီ ...... တီ ...... "
ကားဟွန်းသံကြားမှ မိုး သိလိုက်တာက သူ့ဆီသို့အရှိန်ဖြင့်လာနေသည့် ကားတစ်စီး။ မိုး ထိုကားကိုမြင်လိုက်ပြီး ကြတ်သေသေသွားခဲ့သည်။ အရှိန်နဲ့အပြေးမောင်းနှင်လာတဲ့ကားကိုကြည့်ပြီး အမေ့ဆီသို့အရှိန်ဖြင့်မောင်းလာသည့်ကားတစ်စီး၏ အတိတ်ကပုံရိပ်က ဖျတ်ခနဲပြန်မြင်ယောင်လာသည်။ ခြေထောက်တို့ကလဲ ထိုကားကိုမြင်လိုက်ရကတည်းက ရွှေ့လို့ မရတော့ချေ။
" တီ ...... "
🌧️ 🌧️ 🌧️