Tatlong araw na ang lumipas matapos ang ginawang pagbabantay ni Chandria sa maysakit na si Aliyah. Dalawang araw namang hindi nagparamdam si Daniel. Wala siyang ideya kung nasaan ito ngayon.
He has already stopped bugging her with creepy texts and blackmails. Chandria was supposed to be happy of that, but there's still a part of her system that misses him. It's her heart, no wonder.
Iwinaksi ni Chandria ang larawan ni Daniel sa kanyang isipan at marahas na bumuga ng hininga. Itinuon niya ang pansin sa pagpaparada ng sariling sasakyan sa gilid ng isang pamilyar na cottage.
Ipinilig niya ang kanyang ulo upang masilip sa kabilang bintana ang malawak na dagat na dati na niyang napuntahan kasama si Daniel. Gumuhit ang mapait na ngiti sa kanyang labi habang pinagmamasdan ang repleksiyon ng lumulubog na araw sa umaalong katubigan.
Awtomatikong lumihis ang tingin ni Chandria doon nang tumunog ang kanyang cellphone. Dali-dali niya iyong kinuha mula sa kanyang bag. Nabuhay ang galak sa kanyang sistema ngunit agad din siyang nanlumo nang makitang galing kay Vince ang text.
She was actually expecting a message from somebody else...from Daniel.
Disappointed as she is, Chandria suddenly felt lazy to read the long message despite its sense of importance. Still, she obliged to see the content.
From: Vince
Where are you? Nandito ako sa bahay mo. I'm having a little problem with scheds. I'll have to postpone our flight. Sorry, Chandria. :( May two weeks extension pa ang pagstay ko dito. But if you insist, pwede ka namang umuna.
"Oh gosh!" bulalas ni Chandria matapos niyang basahin ang mensahe ni Vince. "Two weeks pa ang akong mananatili dito! Should I be happy with this?"
Napailing si Chandria nang pumasok sa kanyang isipan ang binigay na option ni Vince. Sinabi nitong umuna na siya kung gusto niya. Pwede naman iyon. Pero may parte sa kanyang utak na umaayaw. Iyon ang parteng nasa ilalim pa rin ng impluwensiya ni Daniel hanggang ngayon.
Nasa malalim na pag-iisip si Chandria nang muling tumunog ang kanyang cellphone. Napapitlag siya sa kanyang kinauupuan nang rumehistro sa screen ang paborito niyang kulay.
Daniel calling...
Kagat-labi niyang sinagot ang tawag, "Hello?"
Daniel's chuckle vibrated on her ears as he answered over the phone, "I can see your car from where I stand. You're parking on that cottage again, huh?"
Nanlaki ang mata ni Chandria dahil sa napagtanto. Nandito rin ang binata! Mabilis niyang inilibot ang tingin sa buong lugar ngunit wala siyang makitang Daniel Markus Ford sa pagitan ng mga matatanda at batang naglalakad sa dalampasigan. Dagdag pa ang senaryong nag-aagaw na ang dilim at liwanag, lalo siyang nahirapan sa paghanap ng maaaring pinagpwestuhan ng binata.
"Why don't you step out of your car?" mapanghamong tanong ng binata. Naririnig niya sa background ang malakas na hampas ng alon.
"Come here."
She rolled her eyes and sneered, "I don't even know where the fuck you're standing now."
"How would you know if you won't look for me?" He let out a soft chuckleㅡthe kind she could hardly hear. "Lumabas ka na kasi. Come here and have a date with me."
She hissed over the phone. "Shut up, Daniel! You can't fool me. After two days na hindi ka nagparamdam, tatawag ka na lang bigla tapos mag-aaya ng date?" She sarcastically laughed. "Ibababa ko na cellphoneㅡ"
She heard him gasp and grunted, "Come on, Chandria! This is going to be our last date..." Humina ang boses nito at narinig niya ang malalim nitong paghinga. "Can't you grant it for me before you leave? Please, isang date na lang. Kahit ito lang."
Mariin siyang napapikit. May kung anong tumusok sa kanyang puso nang marinig ang pinaghalong lambing at lungkot sa boses ni Daniel. He sounded desperated but it was melody in her ears. To hear him begging for her makes her feel wanted. That's one thing she has not felt for a long time... until this moment, when Daniel happened.
"Fine..." She bit her lower lip and uttered, "Last date it is."
She ended the call and kept her phone in her bag again. Realization suddenly hit her as she check herself in the mirror. Daniel was actually asking for a last date. By that, he seemed to have accepted her plan of leaving. Is he letting her go now?
This is what Chandria actually wantedㅡto be completely free from his tight gripㅡbut it pained her now that it's slowly happening. She sighed deep and tried to remove the sadness that enveloped her system. Isang sulyap pa ang kanyang iginawad sa salamin bago tinulak pabukas ang pinto ng kotse.
Mabilis siyang naglakad patungo sa dalampasigan. Maraming tao ang naririto kahit malapit nang gumabi. May mga batang nagtatakbuhan at amoy niya ang aroma ng barbecue na niluluto at pinapaypayan ng mga dalaga sa isang tabi.
Inilibot niya ang kanyang tingin ngunit wala talaga siyang nakitang Daniel Markus Ford. Ni anino nito'y wala. Niyakap niya ang kanyang sarili dahil sa malamig na hanging humahampas sa kanyang katawan. Bahagyang siyang tumingala sa kalangitan na ngayo'y nagkukulay-rosas na. Bigla siyang na-relax dahil sa magandang tanawin.
Nasa ganoong posisyon pa rin si Chandria nang biglang may yumakap sa kanyang beywang mula sa likuran. Napasinghap siya at pilit na kumawala. Pero nang marinig ang pamilyar na boses ng taong nakayakap sa kanya ngayon, agad din siyang kumalma.
"Dan..." pabulong niyang tawag.
Naramdaman ni Chandria ang paghigpit ng yakap nito kasabay ng pagbigay nito ng maliliit na halik sa tenga niya. Nakikiliti siya ngunit hinayaan niya ito sa ginagawa. Hindi siya takot na may makakita man sa ginagawa ni Daniel. Wala rin naman sigurong nakakakilala sa kanila dito. Isa pa'y wala rin siyang pakialam. Gusto lang niyang i-enjoy ang sandaling ito kasama si Daniel.
"I miss you, Chandria." sambit nito at marahan siyang pinaharap.
Umirap si Chandria upang itago ang kanyang ngiti. "Two days kang hindi nagparamdam."
"Busy." simpleng sagot nito at nagkibit-balikat. "Nandito nga ako para magrelax ng kunti, e. This place is my stress-reliever."
She nodded. His hands were still on her waist as she pulled her to close the distance between them. Pinasadahan niya ng tingin ang binata at lumabi nang makita ang maliliit na balbas sa mukha nito. Gusot din ang suot nitong polo. Mukhang napabayaan ng binata ang sarili.
"Nakalimutan mo atang magshave?" Nilaro ni Chandria ang balbas nito gamit ang sariling daliri.
Nangunot ang noo ni Daniel at seryosong tumitig sa kanyang mata. "Pangit ba?"
"Bagay naman sayo... kaso..." Nilunok niya ang namumuong bara sa kanyang lalamunan. "Ayoko sa mga lalaking may balbas."
Narinig niya itong tumikhim at bahagya siyang itinulak. Napaawang ang labi ni Chandria dahil sa naging asta ni Daniel. Na-offend ba ito sa sinabi niya?
"Kung hindi mo naman kasi ako binibigyan ng problema..." Nag-iwas ito ng tingin at tumikhim. "Fine! Magse-shave na ako palagi."
Napa-iling na lamang si Chandria. "Huwag mo na ulit pababayaan ang sarili mo."
Bumuntong-hininga si Daniel. "Huwag ka na kasing umalis para may mag-aalaga sa akin." malumanay na sambit nito.
"Ano ka, bata?" sarkastiko niyang tanong at humarap sa dagat. "Gagawin mo pa talaga akong yaya."
"You didn't get it, do you?" balik na tanong ni Daniel. Hinawakan nito ang kanyang balikat at muli siyang pinaharap. "I want you to become my wife."
Napaawang ang labi ni Chandria. "Huh?"
"Funny, right?" Pumeke ng tawa si Daniel. "I badly want to keep you here with me. But how can I do it? Aalis ka na bukas. Ano pang magagawa ko? Ban your flight? I've tried to but I failed. Kidnap you? I can't. Marami ang maaapektuhan. Ayoko ring mawala ang tiwala ni Tito George. Tell your father? I've planned to do so, pero ayokong pangunahan ka. Two days akong nagtiis na hindi ka makita kasi gusto kong masanay na wala ka na. Pero shit lang! Nakita na naman kita at heto na naman ako, nagiging desparado na matali ka na. Pero anong magagawa ko? Bukas aalis ka na. Iiwan mo na ako at hindi ka na babalik pa. Damn it! Magpakasal na lang kasi tayo!"
Marahas na bumuga ng hangin si Daniel at mabilis itong tumalikod sa kanya. Napakagat-labi si Chandria habang pinagmamasdan ang pagtaas-baba ng balikat ng binata. Hindi niya namalayan ang pamumuo ng luha sa gilid ng kanyang mata.
Bakit kasi ngayon pa? Kung kailan buo na ang disesyon niya. Huli na si Daniel. Huli na ang kanyang Dan.
Mariing pumikit si Chandria. "Postponed 'yong flight namin bukas kaya two weeks pa ang pananatili ko dito."
Humarap si Daniel sa kanya. Rumehistro ang pinaghalong tuwa at galit sa mukha nito. "You mean..."
"Yes." Marahan siyang tumango. "Pero sana, ito na ang huli nating pagkikita. Huwag na nating pahirapan ang sarili natin. Let's just..." Humugot siya ng malalim na hininga at sinalubong ang malamlam na tingin ni Daniel "Let's just move on, Dan."
****
A/N
Last chapter na next. Kapit lang mga besh. Malapit na tayo finish line hahaha...Chandria wag ka na pakipot dyan! Char!😅😂