Love is when you're starting to care about the person you usually don't care about.
-What Love Is
Kath's POV
"Ang sakit... ng puso ko at si Kath lang ang gamot," sabi niya habang uma-acting na may sakit.
"Damn it! Wala ka naman palang sakit! Nag-aalala kami sayong monster ka! Aaaaarrrgghh! Akala namin mamamatay ka na!" napamura tuloy ako. Nakakainis kasi. Akala mo mamamatay na siya, yun pala pinagtitripan niya lang kami. Mapapatay ko na talaga 'to eh!
"Naks! Akala ko ba gusto mo na akong mawala? Nag-aalala ka pala sakin, Loko? Mahal mo na rin ako 'no?" nakangiti niyang tanong.
"Lul! Baka ako pang makapatay sayo pag nagkataon!" tapos nilapitan ko siya at sinakal. Pero napatigil ako kasi ang init niya.
"Hala! Ba't ang init mo? May lagnat ka?" tanong ko.
"Correction, may labnat. Di mo kasi ako pinapansin sa buong trip," sabi naman niya.
"I don't care! Manang, take him to the hospital. Take note, mental hospital! May sakit yan sa utak!" nag-cross arms ako.
"Saka I don't wanna hear any silly and corny pick-up lines from him. Take that monster away from me," maarte kong sabi.
"Umuwi na lang tayo. Sa bahay mo na lang yan alagaan. Simpleng lagnat lang yan. Kaya mo yang pagalingin, Kath," sabi naman ni Kuya Christian.
"What?! Are you crazy? Ni hindi ko nga kayang alagaan ang sarili ko pag may lagnat, yang monster pa na yan? Alagaan niyo yan kung gusto niyo. Pero much better kung papabayaan niyo na lang yan. Di naman kailangang alagaan ang monster," sabat ko naman. No way! Di nila ko mapipilit na alagaan yan. He's not a baby anymore and I'm not a babysitter either.
But in the end, sa bahay din naman ang diretso namin.
Dumiretso ako ng kwarto pagkadating namin at humiga.
Maya-maya may kumatok.
Hindi ko pinapansin yung kumatok. Pagod ako sa biyahe. I need to take a nap.
Patuloy pa rin siyang kumatok.
Aaaah! Bwisit!
"It's open!" sigaw ko.
"Loko," nanghihinang tawag ni Monster I mean, Tyler.
"Go away! Don't bother me! I'm going to take a nap. Shoo, shoo!" taboy ko sa kanya. Ang mean ko ba? Well, gumaganti lang ako sa lahat ng heartaches and headaches na binigay niya sakin. Kung kaya niyang maging heartless, pwes, kaya ko rin.
"Naka-lock yung room ko. Di ko mahanap yung susi," sabi niya. Di ko pa rin siya tinitingnan. Nakapikit lang ako.
"So what?" fierce kong tanong.
"Di ako kumakain ng susi," I added.
"Pahiga naman. Nahihilo na talaga ako. Please," pakiusap niya.
"No way! Madudumihan yung kama ko! Yuck! Lumaya-aaaah!" akmang hihiga na siya kaya napasigaw ako.
"I can't take it anymore. Just please, let me," pagmamakaawa niya.
"No, and that's final."
"Bu-"
"No buts. Umalis ka na nga di-aaaah! Damn! What the fuck, Tyler?! Y-yuck! Eww!" aaaaaarrrrgggghh! Sinukahan niya 'ko! Yuuuuuck! I wanna die! Lord, please, just take me.
"MANAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAANNNNNGGGGGG!" sigaw ko.
Narinig kong bumukas yung pinto at iniluwa nito si Manang Elisa.
"Oh? Hija? Anong nangyari? Bakit ka sumisigaw?" sunod-sunod niyang tanong.
"Manang," humarap ako sa kanya.
"Look at me. This is so aaarggh disgusting! Manang, I'mma take a bath immediately. I'm going to scrub my whole body! This smells so bad! Eww. Just clean up this mess. Si Tyler itapon niyo na sa dagat. Yung marami pong pating ah? O kaya palapa niyo na lang po sa crocs. Basta bahala po kayo, kahit itapon niyo yan sa garbage truck. O kaya i-flush sa toilet bowl. Basta wag ko lang po yan makita pag labas ko ng banyo," bilin ko. And with that, pumasok na 'ko sa bathroom.
After ko maligo, pumasok ako sa walk in closet at nagbihis.
Paglabas ko...
Ba't nandito pa 'to? Ang sabi ko di ba itapon na 'to?
"Manang?" tawag ko. Asan na kaya yun? Pero in fairness, napalitan niya na ng pang itaas si Tyler.
"Hija, di ko siya nalipat kasi naka-lock yung kwarto niya. Hinahanap ko nga yung susi eh," pagpapaliwanag ni manang.
"Eh sa guest room po?"
"Hindi ko kasi siya madala roon kasi masakit na ang mga kasu-kasuan ko," sabi ni manang.
Geez. Paano na yan? Anong gagawin ko sa monster na 'to?
"Hoy Tyler! Bumangon ka na dyan! Hindi mo po kama yan. Pasarap ka dyan ah!" sabi ko habang tinatapik yung paa niya.
"Loko, nasusuka ako," sabi niya.
"What?! Nasusuka ka na naman? Buntis ka ba?" natatawa kong tanong.
"Loko, samahan mo ako sa cr. Gusto mo bang sukahan ko na naman 'tong kama mo?"
"Hmp! Halika na nga!"
Umakbay siya sakin. Ramdam ko naman yung body heat niya. Grabe! Mas nagmukha na lalo siyang galing sa impyerno sa sobrang init niya.
"Uminom ka na ba ng gamot?" tanong ko.
"Oo. Pinainom ako ni manang kanina."
**Bluuuuurrrcckkk, aaaacccccckkk, aaaccccckkkk**
Hinimas ko yung likod niya. Naawa ako eh. Kahit na galit ako sa kanya, nakakaawa rin pala siya. Magiging mabait na nga muna ako sa kanya.
Umakbay ulit siya sakin pabalik sa kama. Nung nakahiga na siya, kumuha ako ng face towel, binasa ko tapos pinunasan ko siya.
"You don't have to do this," nanghihina niyang sabi.
"Choosy ka pa! Pasalamat ka nga naawa ako sayo! Kahit na monster ka, may kahinaan ka rin pala," I said then chuckled silently.
"Sorry pala kung nasukahan kita kanina. Di ko naman sinasadya," sincere niyang sabi.
"'Wag mo ng isipin yun."
"Okay lang sayo?" tanong niya.
"Syempre hindi! Kadiri kaya yun! Saka na ko babawi sayo kapag magaling ka na. Di ko yun palalagpasin 'no! Ayoko namang mag-take advantage sayo," sabi ko naman.
"Loko, nasa langit na ba ako?" bigla niyang tanong.
"Shunga! Asa ka pa! Di ka mapupunta don. Dami-dami mong kasalanan sakin eh!" natatawa kong sabi.
"Eh bakit nakakakita ako ng anghel sa harap ko?" tanong niya ulit.
"Sadyang maganda lang ako kaya ganon," I said proudly. Pagbigyan niyo na 'ko, mabait naman ako ngayon eh.
"Oo nga eh. Isa yun sa mga dahilan kung bakit mahal kita," he said smiling. Tapos kinuha niya yung nalaglag kong buhok tapos nilagay niya sa likod ng tainga ko.
My heart is beating so loud.
Pakshet! Ano yun?
May sakit ba ko sa puso? Bakit ang bilis ng tibok?
"Ah-eh ano, ano bang gusto mong kainin? Para magpaluto ako kay manang."
"Soup. I want soup."
"Sige. Iwan muna kita. Sasabihin ko lang kay manang," aalis na sana ako nang hawakan niya yung kamay ko.
"Loko, ikaw yung gusto kong magluto."
"Naku Tyler, epekto lang ba yan ng lagnat o may sakit ka talaga sa utak?" sarcastic kong tanong.
"Baka nga may sakit ako sa utak kasi puro ikaw lang yung laman," napatitig ako sa kanya for a few seconds.
"Wag ka ngang tumitig sakin ng ganyan. Para kang may pagnanasa sakin eh," he said then winked.
"Kapal mo!"
"But seriously, ikaw nga yung gusto kong magluto."
"Eh hindi naman ako marunong magluto eh. Lalaitin mo na naman ako."
"Bahala kang gumawa ng paraan. Basta gusto ko ng luto mo."
Lumabas na ako ng kwarto at bumaba.
"Manang, turuan niyo nga po akong magluto," nagulat naman si manang sa sinabi ko. Never naman kasi akong nagpaturong magluto sa kanya. First time lang 'to at aba, para kay Tyler pa. Sinuswerte naman siya masyado.
"Ano bang lulutuin mo?" tanong ni manang.
"Soup po."
"Para kay Tyler ba yan?"
I nodded.
Nakita kong ngumiti si manang. Bakit naman kaya? Tinamaan na rin ba ng kabaliwan si manang? Oh my! Baka ako na ang next!
Tinuruan niya kong magluto ng soup. Pero dahil certified tanga ako sa pagluluto, hindi ko kayang gawin yon mag-isa. Kaya tinulungan ako ni manang.
Nung natapos na kami, naglagay ako sa bowl at tinikman ko. And it tastes good! Yes! I'm a shet este chef!
Dinala ko na yung soup kay Tyler.
"Tyler, ito na oh! Ako ang gumawa nito!" pagmamalaki ko.
Ang lapad ng ngiti ko. First time kong magluto nang hindi palpak. Nyahaha!
"Weh?" aba! Bastos 'to ah!
"Promise," tinaas ko pa yung right hand ko.
"Tanong mo pa si manang eh."
"Baka kung ano na naman yung lasa niyan ah!" tingnan mo 'to, ako yung gustong paglutuin tapos wala naman palang tiwala sakin. Tsk!
"Tse! Wag kang kakain ah!" syempre joke lang yun. Nagpakahirap nga kong lutuin 'to para sa kanya tapos di ko naman papatikim sa kanya. Huh? Anong sabi ko? Bakit kung makasabi naman ako ng nagpakahirap para sa kanya parang special siya sakin. Di bale na. Wag niyo na pansinin yun. Forget it.
"Just kidding! Amoy masarap naman eh. Seriously, ikaw talaga nagluto?" paulit-ulit lang? Kakabanas ah!
"Oo nga! Kulit?"
Bigla siyang ngumiti.
Bakit ang wi-weird ng mga tao ngayon? Ano bang meron? May kumakalat bang sakit na kabaliwan?
Sinubuan ko siya. At sa bawat pagsubo ko, nakangiti siya. May dumi ba 'ko sa mukha?
"Hoy! Ba't ka nakangiti?" tanong ko.
"Sino ba namang di mapapangiti kung dyosa yung nasa harapan niya?" nag-wink siya. Hobby niya na yan!
"Tsk! Bola! I-dribble kita dyan eh!"
"Sige. Pero sana pumasok ako sa puso mo," ewan ko ba pero parang gusto kong kiligin sa sinabi niya pero pinipigilan ko.
"Time out na muna. Magsi-cr lang ako," pagkapasok ko ng cr, tumingin ako sa salamin.
"Ano bang nangyayari sakin? Ang weird ko na," bulong ko habang sinasabunutan ko yung sarili ko.
Naghilamos ako. Baka sakaling bumalik na ko sa normal.
Paglabas ko, nakita ko siyang nakatingin sakin.
At asdfghjkl bumilis na naman tibok ng puso ko.
Naglakad na 'ko papalapit sa kanya at nag-start na ulit subuan siya. Kinuhaan ko rin siya ng temperature. Nasa 40.2 yung temperature niya. Pinunasan ko ulit siya para bumaba. Ako rin yung nagpapainom sa kanya ng gamot. Dito ko na rin siya pinatulog. Kawawa naman eh. May unan naman sa gitna kaya no worries.
"Loko, goodnight. I love you."
"Goodnight."
"Next time, may I love you, too na yan."
Next time, may I love you, too na yan.
Next time, may I love you, too na yan.
Next time, may I love you, too na yan.
Para akong kinabahan nung marinig ko yan. Hindi ko alam kung bakit at wala akong balak na alamin pa.