Als kind speelde ik samen met mijn beste vriend vaak Indianen en Cowboys. Ik was de indiaan, en hij was de Cowboy. We renden achter elkaar in het felle zonlicht, opeens viel hij op de grond. Ik vormde een geweer met mijn hand en wees naar hem. Toen hij opstond schreewde ik:
"Ik heb jouw geweer! Bang!"
Zijn levenloze lichaam viel op de grond,en er begon bloed uit zijn lichaam te komen. Ik hoorde geschreeuw, het was zijn moeder die bij ons kwam. Ze huilde en smeekte me om uit te leggen wat er gebeurde, maar ik zei niets. Ik was zo gechoqueerd over wat ik gedaan heb dat ik het gevoel had dat ik m'n stem verloor...
Sinds deze situatie speelde geen enkele kind dit spel meer.
Jaren later, toen ik op een dag in het park zat kwam er een meisje van ongeveer 7 jaar bij me. Ze glimlachte en vormde een geweer met haar hand en wees naar me.
"Bang! Je bent dood!" riep ze.
Ik glimlachte en deed alsof ik dood ben, toen zei ze: "jouw beurt! "
Ik dacht aan de dood van mijn beste vriend terwijl het meisje geduldig naar me keek. Na ongeveer een minuut wees ik naar haar met mijn rechterhand terwijl ik begon te trillen door de angst dat ik nog een persoon ging vermoorden.
"Bang."
Het meisje viel op de grond. De glimlach verdween van haar gezicht toen ze voor het laatste keer ademde.
Gisteren vermoordde ik bijna mijn vriendin op hetzelfde manier...ik kon dit niet meer volhouden.
Voor een laatste keer vormde ik een geweer met m'n hand. Ik hield mijn hand tegen mijn hoofd...
At least I went out with a bang.
~•~•~•~•~•~•~•~•~
Ik heb iemand verloren vandaag...ik heb haar 4 jaar niet gezien en vandaag kreeg ik te horen dat ze door kanker gestorven is...