" Aunque estes en el cielo...
Sigues aquí, cerquita de mí. "
× Alexia ×
Powodują gęsią skórkę i strach wymieszany z ekscytacją, oplatający swymi sidłami całe ciało. Są takie wydarzenia, które będą nawracać, przypominać o sobie i staną się nieodłącznym towarzyszem życia. Niektórych rzeczy po prostu nie da się zapomnieć.
- Możesz pomyśleć, że to absurdalne, bo byłam w tym momencie wykończona, na pograniczu życia i śmierci. Ale ja po prostu wiedziałam, że to Anioł. - odwróciłam się w jego stronę i uchwyciłam jego chłodną dłoń, kładąc ją sobie powyżej piersi. - Czułam to tu, w sercu. - przełknęłam głośno ślinę. - Ujrzałam ostre, białe światło i zarys postaci, jednak nie byłam w stanie przyjrzeć się jej z dokładnością. Mimo to jestem pewna, że widziałam skrzydła. - Neymar nie przerwał mi, nie wybuchnął też śmiechem, tylko wciąż wpatrywał się we mnie. Wzrokiem pełnym zainteresowania, jak gdyby studiował właśnie jakąś ciekawą książkę. - Zanim się to stało, przeklinałam na głos Boga. Wypomniałam mu to, że odwrócił się ode mnie, kiedy ja beznadziejnie ufałam w jego pomoc, kiedy wierzyłam, że rzeczywiście mnie wysłuchuje. Jedyną pamiątką, jaka zachowała mi się z rodzinnego domu jest ten obrazek. - sięgnęłam do kieszeni kurtki po portfel, z którego wyciągnęłam lekko już podartą, lecz wciąż wyraźną zdobycz. Przedstawiał on zdjęcie pięknego anioła, a z drugiej zaś strony widniał tekst napisany starannym, ukośnym pismem. - Miałam go przy sobie, kiedy zabrano mnie do domu dziecka. - podałam go Neymarowi, a on wziął go w swoje dłonie.
- Jeśli kiedykolwiek poczujesz się zatroskana, samotna i będziesz myślała, że nikt Cię nie rozumie, rozejrzyj się dookoła. Ujrzysz tam twego Anioła Stróża. On zawsze będzie przy Tobie. Podpisano: Kochająca Mama. - brunet przeczytał na głos słowa, które już od małego doskonale znałam na pamięć.
- Powtarzałam to sobie ilekroć czułam się źle. Gdy zostałam adoptowana, Maria, mama Sergiego, opowiadała mi bardzo dużo o aniołach, ten temat nigdy mnie nie nudził. Naprawdę wierzyłam, że każdy z nas kroczy przez życie ze swym osobistym opiekunem. Więc po tym wszystkim, kiedy depresja porwała mnie w swoje szpony, czułam się oszukana, wiesz? Pytałam, gdzie przez cały ten czas podziewał się mój Anioł, rzekomy Stróż, który miał odgradzać mnie od wszelkiego zła. Pod wpływem bólu i emocji, wykrzyczałam przez łzy, że to jedna, wielka bujda. Byłam bliska skończenia ze sobą, naprawdę dzieliło mnie od tego zaledwie kilka sekund. Wtedy właśnie się pojawił. - wzięłam głęboki oddech, przymykając oczy i wspominając ten obraz, który już zawsze pozostanie wyryty w mojej pamięci. - Powiedział tylko cztery, krótkie słowa, ale za to takim głosem, Neymar, że... - przerwałam, by znaleźć odpowiedni sposób na opisanie tego, ale tak naprawdę nie byłam w stanie tego porównać. - Zwrócił się do mnie z głębokim smutkiem, a jednocześnie tak, że przeszyło mnie całą na wskroś i ciarki przeszły mi po plecach. Nie wiem, ile dokładnie to trwało, czy pięć sekund, czy może pięć minut. - wzruszyłam ramionami. - Jedyne, czego jestem pewna, to że od śmierci uchronił mnie Anioł. I, że od tamtej nocy, już nigdy nie płakałam.
×××
- Muszę przyznać, że trochę się dziwię. - gdy zegarek na desce rozdzielczej wskazał godzinę 22, prawie podjechaliśmy pod mój dom. Odpięłam pas i odwróciłam się w stronę Neymara.
- Dziwisz się czemu? - z ciekawością przekrzywił głowę w bok.
- Że nie uciekłeś z krzykiem po tym, co Ci powiedziałam, ani że nie okrzyknąłeś mnie wariatką. Choć kto tam wie, co mieści się pod tą twoją bujną czupryną. - otworzyłam drzwi, wyskakując z samochodu. Kiedy się odwróciłam, brunet właśnie wyłonił się przez okno.
- Tak dla twojej wiadomości, nie uważam Cię za wariatkę. No, może nie w tym sensie. - dodał szybko, uśmiechając się lekko. W jego hipnotyzujących oczach odbijało się już zmęczenie. - Uważam za to, że to, co Ci się przydarzyło, było piękne.
- Wierzysz mi. - z moich ust nie wydobyło się pytanie, tylko czyste stwierdzenie. Patrząc teraz na niego, miałam przeczucie, a raczej czułam, wiedziałam, że mi uwierzył.
- To, że nie każdy ujrzał w swym życiu anioła, nie znaczy, że nie istnieją, w końcu wiatru też nikt nie widział. - zauważył słusznie. - Ich działanie, jak działanie wiatru, możemy poznać po skutkach. Myślę, że ktoś taki, jak ty, czyli ktoś, kto doświadczył dotknięcia anioła, powinien tę łaskę pielęgnować. Jesteś wyjątkowa, Alexio Putellas. - pochylił się, wyciągając ku mnie rękę, by palcem wskazującym musnąć czubek mojego nosa.
Spuściłam wzrok, zastanawiając się nad tym przez chwilę, by uświadomić sobie, że ma rację. Jestem w pewnym sensie wyjątkowa. I nawet nie zdawałam sobie z tego sprawy.
- Jutro po pracy przyjeżdżam po Ciebie i omawiamy kolejny krok mojego planu, by odzyskać względy u Bruny.
- Jasne, miło, że pytasz, czy mam czas i ochotę. - odwróciłam na pięcie, przekomarzając się z nim.
- Możliwość spędzenia wieczoru w moim towarzystwie zupełnie za darmo? Żartujesz? - prychnął, poprawiając fryzurę, na co ja jedynie wywróciłam oczami i pomachałam mu, znikając za drzwiami kamieniczki. Już po przekroczeniu progu mieszkania, coś mi nie pasowało. Z tarasu dobiegały mnie głosy rozmów, a nie wiedziałam o tym, że kogoś się spodziewamy, tym bardziej o tej porze. Położyłam telefon na blacie w kuchni i wychyliłam głowę na taras. Takiego widoku, jaki zastałam, nie spodziewałabym się ani przez chwilę.
×××
× Sergi ×
Stając przed pastelową kamienicą, w której na własną rękę żyła moja siostra, nie mogłem pozbyć się myśli. Myśli, że pojawiam się tu dopiero po raz drugi, że przez te wszystkie lata żywiłem do niej urazę i winiłem za coś, czego nie zrobiła. Kochałem ją, opiekowałem się nią odkąd tylko dołączyła do naszej rodziny, uważałem ją za moją małą siostrzyczkę, choć w rzeczywistości była młodsza zaledwie o miesiąc. Za każdym razem, kiedy sobie uświadamiałem, ile lat zmarnowałem i jak ją skrzywdziłem, łzy ciskały mi się do oczu.
Ale teraz jestem tutaj, przed jej domem, i zamierzam nadrobić stracony czas. Uniosłem dłoń i nacisnąłem na dzwonek, zastanawiając się, jak teraz będzie wyglądało nasze życie. Drzwi otworzyły się niespełna po minucie, lecz bynajmniej to nie blondynka stanęła za nimi.
- O kurcze - wyrwało mi się na widok znajomej twarzy. Cofnąłem się dwa kroki, by sprawdzić numer budynku, ale nie pomyliłem się. Co więc robiła tutaj dziewczyna, z którą Rafinha na ostatniej imprezie zakuł mnie w kajdanki i pozostawił na pastwę losu?
- O kurcze - powtórzyła po mnie, mrużąc brwi. - Kolejny sławny piłkarz puka do mych drzwi, kiedy w końcu do tego przywyknę?
- Mieszkasz z Alexią? - nie kryłem zdziwienia.
- Znamy się od liceum - zaśmiała się, widząc moją minę, po czym zrobiła mi miejsce, zapraszając do środka. Zaprowadziła mnie do niewielkiego, jasnego saloniku połączonego z kuchnią, oznajmiając, że mojej siostry jeszcze nie ma. Pozwoliła mi na nią zaczekać, więc sama oderwała się od stosu notatek porozrzucanych po stole i kanapie, po czym usadowiliśmy się na tarasie, wśród zapalonych lampionów.
- Przytulnie tu macie - stwierdziłem, rozglądając się dookoła. Głupio mi było pokazywać przed Carmen, że pierwszy raz odwiedzałem własną siostrę w jej domu, ale na szczęście ta nie zadawała pytań.
- Dzięki, same się urządzałyśmy i nie ukrywamy, że pękamy z dumy - uśmiechnęła się, rozprostowując nogi na krześle. - Alexia powinna niedługo wrócić, choć... kto wie. Odkąd Neymar ją porywa, zrobiła się strasznie niepunktualna!
- Trochę się zakumplowali, co?
- Bardzo jej pomaga - skinęła powoli głową i miałem wrażenie, że już chciała powiedzieć coś więcej, ale w ostatnim momencie się powstrzymała. Zapewne przypomniała sobie, że niewiele wiedziałem o tym, co dzieje się w jej życiu. - Cóż, może kiedyś sama Ci opowie. Słyszałam, że się pogodziliście.
- To raczej ona mi wybaczyła - naniosłem poprawkę, biorąc całą winę na siebie. Już dość obarczania jej za coś, z czym nie miała styczności. - Chciałbym ją odzyskać, ale nie wiem czy to jeszcze w ogóle możliwe.
- Wiesz, kiedy mi o niej opowiadałeś, wtedy na imprezie, całkiem dobrze się bawiłam. Trochę popiłeś, język Ci się rozwiązał i nie miałeś nawet pojęcia, że ja wiem, kim jesteś i, że znam tą twoją siostrunię - parsknęła śmiechem, a ja jej zawtórowałem. Ten świat naprawdę był mały, po raz kolejny uświadamiałem to sobie na własnej skórze. - Odpowiadając na twoje rozgorączkowane myśli: to na pewno możliwe. Alexia potrzebuje wsparcia od rodziny, a skoro Ci wybaczyła, to znaczy, że się nie gniewa. Znając ją, nie sądzę nawet, żeby przez ten czas w ogóle się gniewała, raczej było jej po prostu przykro, bo niewiele mogła zrobić.
- Posłuchałem twojej rady - westchnąłem, opierając głowę na oparciu krzesła i wpatrując się w gwieździste niebo. Odkąd dowiedziałem się prawdy, dręczyło mnie mnóstwo ciężkich myśli. Sam już nie wiedziałem co zrobić ze swoim życiem. Z Coral. Z moim życiem, którym do tej pory była właśnie Coral. - Spotkałem się z dziewczyną i powiedziałem jej o wszystkim. Już się z tym nie kryła.
- Przykro mi, że spotkało Cię coś takiego. Ludzie to takie nędzne i naiwne kreatury, które myślą, że jak coś spierdolą i zamiotą to pod dywan, to to nagle wyparuje. Tymczasem ten kurz mnoży się i narasta, aż w końcu staje się widoczny i prawda wychodzi na jaw. - westchnęła na głos, kiwając głową z dezaprobatą.
Po tym nastała chwila ciszy. Nie byłem pewien, czy minęła minuta, czy może dwie, ale Carmen niespodziewanie wybuchnęła śmiechem. Oderwałem wzrok od gwiazd i spojrzałem na nią z zainteresowaniem. - Czy ja właśnie porównałam kłamstwo do kurzu i dywanu?
- Prawdziwy artysta stworzy dzieło nawet z gówna. - wyszczerzyłem zęby, rozbawiony tak jak ona. Dostając jakiejś zaraźliwej głupawki, śmialiśmy się tak jeszcze przez dłuższy moment, dopóki nie usłyszeliśmy nadchodzących kroków z salonu.
Błogosławionych Świąt Wielkiejnocy, kochani!