"Doe eens uit." Zegt Alaric tegen me, naar mijn jas wenkend. Scheef kijk ik hem aan. "Waarom heb ik hem überhaupt aan gedaan dan?"
"Omdat S,' Begint hij, en staart me aan met een lief gezichtje. 'Ik dan kan zien hoe je hem uit doet." Ik voel me rood aanlopen. Ik blijf hem aanstaren, en hij blijft terug naar me kijken met een verleidelijk lachje.
"Nou geen tutje worden als Keelia." Grapt hij.
"Ik ben geen tutje. En Keelia ook niet." Snauw ik naar hem. Maar hij blijft voor me staat en kijkt me uitdagend aan.
"Gedraag je dan ook niet zo." Ik grom, en laat dan mijn jas over mijn schouders zakken, voelend hoe mijn vleugels de frisse lucht in schieten. Zijn hand streelt langs mijn wang. "Kijk aan, mijn tutje word groot." Het enige wat ik doe is met mijn ogen rollen en hem arrogant aankijken. "Ik dacht dat je me wat ging leren?"
"Ik kan je natuurlijk ook leren hoe je het best jongens gek maakt. Maar daar ben je al best goed in." Ik moet aan vanmorgen denken. Dat zou de oude ik nooit zomaar doen. Zij zou er niet eens aan denken.
"Ik vond het ook leuk vanmorgen, maar nu moet je je toch echt even focussen." Oppert hij met een deskundige stem. Alsof ik degene was die... nouja. Laat ik hem maar negeren. "Je bent een vervelend mannetje." Hij begint te lachen. "Dat zeg je wel, maar je ogen zeggen wat anders."
"Alaric!" Ik zucht diep.
"Oke snoes, laten we beginnen bij het begin." Hij gaat achter me staan.
"Kan je ze bewegen?" Ik probeer het, maar voel niet eens een beetje beweging komen. Handen klemmen zich om mijn vleugels, en laten ze langzaam bewegen. Ik voel voor het eerst de spieren die er bij zijn gekomen. "Deze moet je aanspannen." Hij klinkt ineens heel proffesioneel, en ik doe wat hij zegt. Langzamerhand begin ik mijn spieren zelf aan te spannen.
"Goed zo. Voel alle spieren in je vleugels, wees je bewust van hen aanwezigheid." Ik concentreer me, en voel hoe het me na een tijdje lukt om mijn mijn gehele vleugels te bewegen.
"Yes. Het is gelukt!" Zeg ik blij, en spring de lucht in.
"Dat zie ik ja. Nu sneller klappen met je vleugels." Ik zet meer druk op de gevaartes op mijn rug. En door de kracht waarmee ze slaan, begin ik te wankelen op mijn benen. "En nu?" Vraag ik hem opgewonden.
"Kijken of je in de lucht kunt blijven. Kom hier." Ik ga naast hem staan.
"Nu ga je rennen, gewoon recht vooruit. Dan spring je, en begin je te klappen met je vleugels. Kijken of het lukt." Ik knik naar hem, en begin te rennen, wat niet super makkelijk is door de sneeuw die overal ligt. Op een gegeven moment spring ik, en laat mijn vleugels het werk doen. Ik pletter de sneeuw in. Achter me hoor ik gelach, en ik hijs mezelf op uit de koele sneeuw. De sneeuw van mijn kleding afkloppend, pak ik een hoop sneeuw, klop het bij elkaar, en gooi het richting Alaric. Hartstikke mis.
"Zanzu zal het zwaar met je krijgen."
"Hoezo?" Zeg ik lachend, en ga weer bij hem staan.
"Hij zal het je leren. Zanzu is echt enorm goed in boogschieten."
"Cool, wie leert me zwaardvechten?" Vraag ik nieuwsgierig.
"Als eerst de leraar, maar Luna-Mae is de beste uit de groep, ze zal je wel willen helpen." Luna-Mae is enorm aardig, en een beetje raar. Met haar energie verbaasd het me niet dat ze een van de beste is.
"Kom S, we proberen het tegelijk." Zegt hij, waarmee hij me uit mijn gedachtes haalt. Gelijk daarop begint hij te rennen, en ook ik begin me zo snel mogelijk te verplaatsen. Hij kijkt naar achteren. Een lieve grijns komt op zijn gezicht. Dan springt hij de lucht in, en blijft daarin zweven. Ik doe hem na, maar houd het precies 3 seconden vol in de lucht. Mijn handen worden vast gegrepen, waardoor ik blijf bungelen.
"Hop, vliegen jij." Ik begin wild met mijn vleugels te slaan, en na een beetje uitproberen, heb ik de smaak eindelijk te pakken. Ik kom steeds hoger, tot ik op ooghoogte ben van Alaric.
"Oh mijn god! Het lukt!!" Ik laat zijn handen los, en blijf op mezelf in de lucht. Het voelt geweldig en vrij. Enorm veel eenhoorns vliegen door mijn buik bij de gedachte te kunnen vliegen. "Dit voelt fantastisch!" Roep ik vrolijk. Alaric lacht en geeft me een kus, waarbij hij me stevig vast houd. Ik sla mijn armen (jaja, nog steeds in de lucht!) om hem heen en zoen hem.
"Dat was grappig." Piep ik. Hij lacht en we zweven langzaam naar beneden.
"Tijd om terug te gaan?" Vraag ik, wanneer hij mijn vest uit de sneeuw haalt, af klopt en hem aan mij terug geeft. Ik trek hem over me heen. "Ja. We hebben zo rekenen." Ik zucht diep.
"Waarom??" ik kreun dramatisch, waarop we terug lopen naar het PMA. Voor de deur staat Dadin. Hij kijkt ernstig.
"Serena, waar was je? We waren bezorgd toen je niet bij Taalkunde was!" Ik richt me naar Alaric. "Kan je ons even alleen laten?" Vraag ik hem, hij hoeft er niet bij te zijn als ik een preek krijg. Alaric knikt, en loopt langs Dadin de school in.
"Waar was je?" vraagt Dadin.
"Ik heb leren vliegen het is makkelijker dan ik dacht." ik kijk hem zo nonchalant mogelijk aan. Hij schud zijn hoofd.
"We zitten met een probleem.' Begint hij. 'Ik ben bang dat de directrice meer over jou weet dan we willen. Straks houden ze ons tegen." Vragend kijk ik hem aan. "Waarom denk je dat?"
"Kijk, elke school heeft dossiers van de leerlingen. En vanmiddag zag ik Binkhorst met Kella praten. Maar Binkhorst had een dossier met S. Gins er op. Eigenlijk zou ze niks over je kunnen weten." Shit. Straks weten ze dat ik van aarde kom.
"Hoe komen ze aan die info?" Ik voel me eerlijk gezegd een beetje misselijk worden.
"Weet ik niet. We moeten kijken wat ze allemaal weten van ons."
"En dus??..."
"Moeten we die dossiers te pakken krijgen!"
"Doen we. Maar nu eerst rekenen. Misschien weet Alana waar we het kunnen vinden. Zij kent mijn geheim en de school." Dadin knikt naar me.
"Zorg dat ze het voor zich houd."
Samen lopen we naar het lokaal, waar Keelia triomfantelijk met mijn rekenboek in haar handen staat.
"Kijk eens wat ik voor je heb." Ik wist dat ik iets vergeten was, pak het boek aan en neem plaats aan de tafel naast Keelia. Binkhorst geeft Rekenen. En ik merk dat ik haar voordurend aan staar.
"Oke. Waar was je?" Fluistert Keelia.
"Bij Alaric, hij leerde me vliegen." Ik voel dat Keelia me nog steeds aan staart. Ik kijk naar haar op. "Wat?"
"Die jongen heeft geen goede invloed op je." Boos kijk ik haar aan. "Wat bedoel je daar nu weer mee?"
"Dames, kan het even stil zijn?" Binkhorst' stem galmt door mijn hoofd. Gelijk zijn we stil.
Zodra de bel gaat stroomt het klaslokaal leeg. Ook ik loop zo snel mogelijk weg, om Binkhorst maar te kunnen ontwijken. Luna-Mae komt enthousiast op me af gerent.
''We gaan straks zwaardvechten! Ik coach jou.'' Ze begint te giechelen. ''Ik schep niet gauw op, maar ik was vroeger al de beste zwaardvechter binnen de roedel, en dat ben ik hier nog steeds.''
''Je.. ziet ons als je roedel?'' Ik glimlach naar haar, en de denkt even na.
''Ja! Nee. Misschien. Kom, laten we gaan omkleden!'' Ik twijfel. Ik heb maar twee setjes kleding. ''Deze kleding kan in de was, de trainer heeft nog wel een extra setje liggen.'' Ze sleept me als het ware de gangen door, tot we een volwassen man tegen het lijf lopen. En man. Wat is hij een lekker ding. Enorme spierballen die zichtbaar zijn door een strak shirtje. Ik zucht. Hij heeft een donkere huid, en zijn tanden zijn zó bleek, dat ze licht lijken te geven als hij lacht. Licht bruine ogen laten zijn gezicht er extra lief uit zien.
''Mandaz, dit is de nieuwe leerling.'' De ogen van de hem boren door me heen, en ik begin te stotteren. ''Ik.. Ik ben Serena.'' Ik steek mijn hand uit, die hij stevig vast pakt.
''Heb je nog wat kleding voor haar?'' Mandaz bekijkt me goed, erg goed. Ik houd mijn adem in. ''Dat zal wel lukken.'' Hij glimlacht en verdwijnt. Ik staar hem na. ''Stop met kwijlen schatteboutje.'' Verschrikt haal ik mijn mauw langs mijn mond. ''Grapje grapje. Wacht maar tot je hem ziet zónder shirt.'' Ik krijg het plots enorm warm, en Luna-Mae barst in lachen uit. Tot overmaat van ramp voel ik plots armen om mijn middel heen. ''He S, klaar voor je eerste training?'' Ik haal diep adem en probeer mijn fantasie-beeld van Mandaz zónder shirt uit mijn hoofd te zetten. Ik hoor de hoge giechel stem van Luna-Mae naast me. ''Ojee, geen vies meisjesgedoe verpest he?'' We kijken elkaar aan, en Luna-Mae's gezicht straalt. ''Eigenlijk wel.'' Zeg ik, en bevrijd mezelf uit de stevige greep van Alaric. ''Laten we gaan Luna-Mae, Alaric kan dit niet aan.'' En met een vette knipoog naar de jongen loop ik met haar mee naar de kleedkamer. In de kleedkamer ligt een setje kleding op me te wachten. Luna-Mae trekt haar sporttas open en haalt daar haar kleding uit. Al snel komen er meer meisjes binnen, en kleden we ons om. Trouwens. Het valt echt niet mee. Door mijn vleugels kan ik topjes niet meer over mijn hoofd trekken, dus moet ik het net als mijn broek over me heen trekken. Gelukkig heb ik niet zulke brede heupen. We lopen de sportzaal in, en komen daar ook de jongens van deze sportgroep tegen. Ik zie meteen Alaric naar me grijnzen, en uitdagend grijns ik terug. Hij ziet er niet verkeerd uit, in een kort sport broekje en een strakke sporttop. Ik kijk naar mezelf via de weerspiegeling van het raam. Mijn melkwitte benen steken onder het korte broekje uit. Ik zucht, en voel een hand op mijn schouder. Luna-Mae reikt me een zwaard aan, en als ik om me heen kijk, heeft iedereen zich al in groepjes gevormd. Ik neem het aan en bekijk het goed. Het is niet zwaar, ook niet heel erg hard. ''Later krijg je net als ik een echt zwaard.'' Ik bekijk het zwaard van Luna-Mae. Het is een groot, glanzend zwaard met een licht blauw heft. ''Hij is prachtig..'' Breng ik uit.
''Lukt het hier?'' Mandaz komt aangelopen en mijn adem stopt even. Gewoontjes legt hij zijn hand op de schouder van Luna-Mae. Zij glundert, en krijgt kuiltjes in haar bruine wangen. ''Gaat goed. Wil jij even handschoenen voor haar pakken Man?'' Hij knikt naar haar, en loopt weg.
''Man, hij is super gespierd.'' Met een brede lach kijkt Luna-Mae me aan en antwoord: ''Het zit in de familie.'' Het is.. Familie? ''Is het je vader?'' Ze begint te lachen. ''Veel mensen schatten hem oud. Hij is 35 en is niet mijn vader maar mijn broer. Half broer dan.'' Ik sta met mijn mond vol tanden. ''Gewoon wauw.'' Als Mandaz terug komt lopen en de handschoenen bij me aan doet, beginnen ik en Luna-Mae nog harder te giechelen. Heerlijk dit, dat meidengedoe.
''Je houd het heft dus zo in je handen..'' Luna-Mae doet het nu voor de zoveelste keer voor, erg simpel.
''En nu gewoon er mee zwaaien. Wees wel een met het zwaard. Gebruik het en zie het als een verlenging van je arm.'' Ik zwaai er wat mee, en zodra ik het goede gevoel te pakken krijg zwaai ik strakker en doel gerichter. ''Hier, laat mij eens. Luna-Mae, kom maar.'' Hij pakt het zwaard rustig uit mijn handen, waarbij hij mijn hand even aanraakt, en gaat tegenover Luna-Mae staan. Luna-Mae loopt met het zwaard op hem af, en begint op de meest gave manieren op hem in te hakken. Hij weert alles af, maar met moeite. Na een tijdje richt hij zich weer tot mij. ''Dat moest even, het is vermoeiend om de hele tijd geduld te moeten hebben. Luna-Mae, gaan we zo even wat drinken? Gooi ik er even een pauze in.'' Waarom? Geen idee. Maar ik zoek snel naar Alaric, en wanneer ik zie dat hij druk bezig is, val ik de broer en zus in de rede. ''Goed als ik mee ga?'' Luna--Mae begint te grinniken. ''Natuurlijk. Lijkt me gezellig.'' Bij hem verschijnen ook kuiltjes in zijn wangen, net als bij zijn zusje. Mandaz loopt naar een muur toe, waar een microfoon hangt. ''Pauze jongens, tot over 10 minuten.'' Hij komt op ons afgelopen, en samen lopen we in onze sportkleding naar buiten. Zo makkelijk, nauwelijks kou voelen. We praten, drinken en ik raak betoverd door de manier waarop Mandaz verteld over zijn tijden in het leger. Eenmaal terug voel ik me enorm opgeladen. Het lukt eindelijk om ook maar het heft goed in mijn handen vast te houden en er licht mee te zwaaien.
''Super Sereen. Je bent enorm vooruit gegaan.'' Trots kijk ik Luna-Mae aan. ''Morgen boogschieten jongens. Nu douchen en naar tijd voor jezelf pakken. Serena, het gaat goed komen. Je hebt aanleg'' Mandaz loopt weg, en wanneer hij in het hok zijn shirt uit trekt, zie ik een enorme tatoeage op zijn rug staan, wat er geweldig uit ziet. ''He. Je kwijlt weer.'' Lachend loop ik samen met Luna-Mae weg.
Buiten kom ik Alaric tegen. Hij staat tegen een muurtje aangeleund. ''Dat ging beter dan ik gedacht had. Leuk he, die leraar.'' Gemeen staart hij me aan. ''Hij ziet er super goed uit, alleen een beetje oud. Als je me wilt excuseren, ik ga een douche nemen.'' Ik draai me om en loop weg. ''Ik mag niet mee zeker.'' Ik steek mijn tong naar hem uit. ''Wat denk je zelf.'' En loop Alaric achterlatend weg.