Merhabalar😍
İlk hikayem, bu yüzden beğenip beğenmeyeceğinizi bilmiyorum. Sizlerin okuyup beğenmesini elbette çok isterim ancak kitap yazmak beni rahatlatıyor ve olumsuzluklardan uzaklaşmamı sağlıyor.
Sizinle çıktığım bu yola selametler olsun 💘
Tek ufak ricam olacak oy ve yorumlarınızla desteklerinizi görmek isterim. (Dilerseniz okumaya başlama tarihinizi yazmakla başlayabilirsiniz.) Şimdiden teşekkürler iyi okumalar 😍
-Nur
Hayat karşına çıkması mümkün olan iyi kötü tüm olayları yaşamana sebep olabilecek her niteliği taşır. Ben hayatım boyunca gülüp mutlu olurken kısım kısım zorluklar da karşıma çıktı elbette. Her defasında kırıldım, talihsiz olaylar yaşadım ancak yalnız kalmadım her zaman ailem ve yaşımın her dönemindeki birbirinden değerli arkadaşlarım beni yalnız bırakmadı ve en büyük destekçim oldular.
Ben durumu normalden fazlaca iyi olan ailenin tek kızı ancak tek torunu değildim. Hayatım boyunca istediğim her şey vardı ve hiçbir zaman eksiksiz yaşamadım. Tabi ki bunu dedem olan Kadir Küçük'e borçluydum. Daha sonrasında ise bu durumu dedemden sonra büyük bir ustalıkla bu güne kadar idare eden Erdem ve Efsun ikilisine yani annem ve babama. Ne yazık ki ben onlar kadar bu işlere sahip çıkmak istemiyordum.
Evet, ailedeki varislerden biriydim ancak ben bu kadar gösterişli bir hayatın içinde olmak istemediğim için kendime uzun çabalar sonucu mütevazi bir hayat kurmayı başardım. Tabi ki ailem ile bağımı koparmadım hala Kadir ve Erdem Küçük'ün yoğun istekleri üzerine ne zaman darda kalırsam eğer kullanabileceğim fazlaca miktar ile doldurulmuş olan bir kredi kartım vardı. Öğrencilik hayatım boyunca kullanmıştım ancak artık kullanmam için bir sebep yoktu.
Çünkü sonunda çok beklediğim sonuçlar açıklandı ve artık fizik öğretmeni olduğum için kendimle bir hayli gurur duyuyordum. Zorlu ve fazlaca sıkıntılı üniversite yıllarımı geride bıraktığım için tarifi imkansız bir şekilde rahat ve mutluydum. Başıma bin bir türlü musibet gelmiş olsa da kesinlikle bana kazandırdığı şeyler için çok fazla memnundum.
Atamaların zor olduğu bir dönemde ilk yılımdan atanmıştım ve bu duruma ben bir hayli sevinirken Küçük ailesi bana belli etmek istemiyor olsa dahi sitem ediyorlardı. Ancak içten bir şekilde mutlu olduğumu bilmeleri onların rahat olmalarını sağlıyordu.
Şimdi üniversite bitti derken yabancısı olduğum şehir, tanımadığım insanları beni bekliyordu. Aslında yabancısı değildim ancak yerlileri kadar da bilgi sahibi değildim elbette. Vücudumu saran heyecan dalgasıyla birlikte o kadar mutluydum ki içim içime sığmıyordu. Okulların açılmasına pek fazla bir zaman kalmamıştı ve dahası ilk yılım ilk tecrübem olacağı için heyecanlı olmamak elde değildi.
Hayalimdi öğretmen olmak ve birilerinin benden bir şeyler öğrenmesini her zaman çok istemiştim. O yüzden uzun yıllar boyunca nasıl bir öğretmen olmam gerektiğini kafamda kurgular dururdum.
Sabırlı bir kişiliğe sahip olduğum için öğrenciler beni zorlasa da ben onlara öğretmek için zorlayacaktım mesela. Beraber güzel bir dönem geçirmeyi umut edip hayallerini her zaman kurmuştum ve kurmaya devam ediyordum. Her şeyden önce okullar açılmadan kendi hayatımı düzenli bir şekilde ayarlamalıydım.
Her zaman olduğu gibi dedem bana tek kişi olmama rağmen fazlaca lüks bir ev dahası araba ve duyunca kahkahalar attığım başka bir husus ise şoförümün hazır olduğunu söylemesiyle hiç şaşırtmamıştı beni. Ben mütevazi bir hayat istiyordum. Baba parası ile geçinen şımarık velet olmak veya öyle görünmek değil kendi ayaklarımın üzerinde duran biri olmak istiyordum. Düşünsenize öğretmenim ve özel bir şoför ile okula bırakılacaktım. Bu durumu yumuşak bir dille pamuk kalpli dedeme anlatmış ve nazik bir şekilde reddetmiştim.
Neyse ki üniversteden arkadaşım Mete, bir nevi abim, görev aldığım yerde yaşıyor ve bana yardım etmeyi ben daha ondan istemeden o teklif etmişti. Çevresi çok geniş ve beni yormadan hemen rahatımı sağlayacağından emindim. Şimdiden bana ev bulmuştu, o kadar düşünceliydi ki onu sevmemek elde değildi. Üniversitede yaşadığım olumsuzluklara rağmen birlikte bu olanlara göğüs gerdiğim ona delice güvendiğim arkadaşım hatta kardeşimdi o benim. Bana geçen yıllarım boyunca hep destek oldu ve ailemin tek çocuğu olduğum için bana kardeş gibi hissettirdi kendisini.
İstanbul'a gitmem ve Mete ile işlerimi halletmem lazımdı. O kadar hevesliyim ki okula yeni başlayan minikler gibi okulu istiyorum. Yarından sonra çok yoğun olacak ve benim düzen kurmam için sadece iki haftam vardı. Ah! Aslında her şey hazır sadece sabah uçağa binecektim o kadar. Şimdilik kendimi huzurlu bir uykunun kollarına bırakmalıyım ki tempolu günlerim beni bekliyordu.
Odama giren güneşin ışıklarıyla kendimi yeni güne hazırlamaya başlamıştım bile. Uçak saatimi çok geç bir saate almadığım için pek fazla oyalanmaya zamanım yoktu. Her şey hazırdı. Kolay bir şekilde tüm yapmam gerekenleri halletmiştim.
Güzel bir duşun ardından kendimi bu güzel şehrimden Trabzonum'dan uzakta geçirmeye başlayacaktım diye düşünürken kahvaltımı yapmak için işe koyulmuştum. Bulunduğum ev ailemindi o yüzden rahattım. Çünkü tektim. Ailem yurtdışında işlerin başındaydı ve ben üniversite yılları boyunca kendi evimde tek yaşadım. O yüzden evimi bırakmak az da olsa beni hüzünlendirsede Mete ile bulacağım evi, kuracağım yeni hayatı heyecanla bekliyordum. Çok fazla değil sadece iki hafta ve hemen biteceğinden emindim.
Kendimce düşüncelerimi bir tarafa bırakıp evi son kez kontrol ettim ve çıktım. Yolculuğum için pek fazla zamanım olmadığının farkındaydım. Havaalanına geldiğimde sadece 20 dakikam olduğunu anlayınca kendimce söylenip "Ne vardı sanki biraz daha geç gitseydim en azından öğleye kadar bekleseydim." saat daha sabahın onuydu.
Ben daha düşüncelerim arasında daldan dala atlarken yapılan anons sesi ile düşüncelerimden sıyrıldım ve yolculuk başlasın diyerek harekete geçtim.
Rutin kontrollerden sonra uçakta yerimi aldım. Çok geçmeden hostesin anonsuyla da kemerler diğer uyarılar derken uçak hareketlenmişti. Bense yolculuk sırasında bıraktım kendimi düşüncelere.
Düşüne dururken uykuya dalıp her yolculukta başıma geldiği gibi yapılan anonsla kendime geldim. Derin bir nefes alarak dışarıya çıktım ve Mete ile haberleştim.
Trafik olduğunu on dakikaya orda olduğunu beklememi istemişti. Çok kalabalıktı ve Mete gelince beni nasıl bulacak demeye kalmadan biri kolumu tutup çevirince neye uğradığımı şaşırmıştım. On dakika diyen Mete halbuki tam arkamdaymış ve beni gafil avlamıştı. Önce biraz tırsmış olsam da yüzündeki samimi gülümseyişi beni rahatlatmıştı ve kollarının arasına aldı. Önce "Korktun mu?" diye sordu. Sonra biraz tırsmış olduğumu hissetmiş olmalı ki özür dilemesi çok sürmedi.
Mete böyleydi işte. Yakışıklı, kas yığını, kumral, renkli gözleri ve içten gülümsemesi ile güvendiğim kişi en yakınımdı. Çoğu kızların hayalini süsleyen ancak benim için kardeşten öte olan ve kızların bana düşman olmasını da sağlayan kişiydi.
Önce benimle ilgilenmişti. 'Aç mıyım? Yorgun muyum?' Gibi konularda ama ben hemen ev bakmanın derdindeydim ve hevesimi, heyecanımı bildiği için beni kırmadan yavaştan yavaştan bir şekilde işe başlamıştık.
Çok geçmeden benim için bulduğu evlere bakındık ve gerçekten hepsi rahattı. En sonunda Mete ile ortak karar olarak tek kişi için uygun olan evlerden birini tuttuk. Evin eşyalarıyla beraber olması işimi daha da kolaylaştırmıştı. Geldiğimden bu yana dört saat geçmişti ama artık bir evim vardı. Sitede yer alıyordu ve dahası tek kişi için uygun olduğu kadar en fazla iki kişilikti. Her kat iki daireden oluşuyordu ve oldukça yüksek bir yapıttı ancak benimki sadece sekizinci kattaydı.
Ben yorulduğumu hissederek kendimi koltuğa attığımda, Mete
"Sanırım bana yardım etmen gerekecek. Arabadan eşyalarını almalıyız." demişti. Bende başımı onaylarcasına hareket ettirdikten sonra asansörlere doğru ilerledik. Fazla lüks bir site değildi ancak benim gibi orta halde yaşam sürmek isteyenler için fazlasıyla uygundu.
Kısa sürede otoparktan arabanın yanına gittiğimizde bavulumun dışında Mete'nin elindeki poşetlere bakarak "Onlar benim değil" demiştim."Aslında senin" dedi. Ben sorar gözlerle bakarken beni daha fazla bekletmeyip "Yolculuktan sonra yorulursun, ev telaşından fırsat bulamazsın diye senin yerine alışveriş yaptım. O yüzden bunlar senin." dediğinde ona her zamanki sen olmazsan ben ne yapardım bakışlarımı attım.
Eve tekrar döndüğümüzde bana el sürdürmeden mükkemel olan aşçılığı ile bana yemek yapıp uzun uzun sohbet ettikten sonra yolcu etmiştim Mete'yi.
Günümün iyi bitmesine sevinerek kendi kendime gülümserken telefonumun çalmasıyla cebimden çıkartıp kimin aradığına baktım. Annemdi arayan, haftalardır kısa kısa konuştuğum hatta günlerdir konuşmadığım annem. Babamla beraber yurt dışındaydılar ve işlerinin yoğunluğundan dolayı oldukça meşgullerdi. Desteklerinin üzerimde olduklarını bildiğim için pek sorun etmiyordum bu durumu, alışmıştım çünkü. Kısa bir konuşmanın ardından. Düşündüm ki
Ailem yanımda değil ama Mete her zaman yanımdaydı...
"Şanslıyım ki Mete Var!"
Arkadaşlar lütfen desteklerinizi eksik etmeyin oylarınız benim için motivasyon kaynağı niteliğinde tüm değerli canlara teşekkürler :)
BİR KIVILCIM adlı ikinci kitabıma da herkesi beklerim...