Wanneer ik wakker word, is het enige wat ik hoor de ademhaling van Ciáran. Wat is er gebeurd? Denk ik. Ciáran ligt tegen een grote boom aangeleund, en ik leun weer tegen hem aan. Heb ik hier de hele nacht gelegen? Schiet door mijn hoofd, wat word beantwoord als ik een zenuwachtig knipperlicht zie verschijnen vanuit Ciáran's broekzak. Een telefoon.
Zal ik kijken? Denk ik. Nogmaals kijk ik naar Ciáran, hij ligt in een diepe slaap. Hij ziet er zo lief uit, zo onschuldig en klein. Heel anders dan als hij wakker is. Grinnik ik. Snel wend ik mijn blik van hem af, en ga heel langzaam met mijn hand richting zijn broekzak. Zodra hij niet op de aanraking reageert, pak ik heel voorzichtig zijn telefoon uit zijn broekzak. Na een snelle blik kom ik overeind, en ga aan de andere kant van de boom staan, waar ik de telefoon van de stand-by stand af haal.
Shit. Vergrendeling. Wat zal het zijn? Ik probeer een aantal woorden. Macht, verschillende soorten eten, Heran, zijn eigen naam.. Wat zal er nog meer in zijn hoofd om gaan? Mijn vinger gaat naar de D. A. D. I. N.
Een zucht van opluchting ontglipt mijn mond wanneer de vergrendeling verdwijnt. Zie je wel, hij houd wel van Dadin.
Snel schuif ik het luikje omlaag en lees het eerste stukje van de binnengekomen berichtjes.
Dadin: Pap zoekt je, je moet naar huis komen
Pap: Ciáran, waar ben je?
Pap: Ciáran? Reageer. Ik weet dat Serena bij je is.
Pap: We hadden een afspraak. Je zou...
Meer van de berichten is niet te zien. Ik ben enorm nieuwsgierig en besluit verder te lezen, waarop ik de berichten aanklikt. Achter me hoor ik iemand zich uitrekken. Snel doe ik het schermpje uit.
''Serena?'' Hoor ik zacht, waarop ik achter de boom vandaan kom, en de telefoon achter mijn rug verstop.
''Goeiemorgen..'' Zeg ik, met een licht trillende stem. Hij mag er niet achter komen dat ik zijn berichten heeft gelezen, of bijna heb gelezen.
''Goeiemorgen.'' Antwoord hij met een brede glimlach.
Hij grijpt hij naar zijn broekzak. Oh shit. Denk ik, terwijl mijn handen klam worden van de spanning.
''Uhmm, heb jij mijn telefoon gezien?'' Vraagt hij terwijl hij om zich heen kijkt, en een paar kleine planten struikjes onderzoekt.
''Geen idee, niet gezien, ik ga hem wel zoeken.'' Snel draai ik me om en doe alsof ik aan het zoeken ben.
''Serena wacht,' Begint hij, waarna hij naar me toe komt. Een knipperend lichtje schijnt onder mijn shirtje vandaan, waar ik hem onder had verstopt.
''Serena? Wat heeft dit te betekenen?'' Vraagt hij wanneer ik de telefoon te voorschijn haal.
Ik verstijf, maar hervat mezelf al snel. ''Ooh, kijk nou,' Zegt ik zo onschuldig mogelijk.'Ik heb hem gevonden!'' Ciáran pakt de telefoon aan.
''Doe niet zo dom, wat is hier aan de hand?'' Hij kijkt streng. Of het nou kwaad is of streng, is niet duidelijk. Zijn gezicht kijkt alleen niet gelukkig, en ik weet dat ik hem niet voor de gek kan houden.
''Ik.. Ik.. Ik.. ' Ik zoek naar woorden, en bedenk me dan iets wat misschien zou kunnen werken. 'Sorry.'' Is het enige wat ik uit kan brengen. Misschien is dit wel het moment om contact te maken met min moeder.
''Kan ik mijn moeder bellen?'' Zijn gezicht is zijn strenge gloed kwijtgeraakt, en staat weer op lief en bezorgt.
''Je kan haar niet zomaar bellen. Laten we eerst even bedenken hoe je jouw verdwijning uit gaat leggen.'' Ik zal hem wel kunnen zoenen, zo opgelucht ben ik.
''Dus.. Wat had je in gedachten?'' Begin ik rustig. Ciáran denkt diep na, en schud dan met zijn hoofd. ''Wat zou ze geloven? Waarom ben je zo lang weg geweest?''
'Ik had niet gedacht haar dit ooit aan te doen.' Denk ik. Ik ga haar wijs proberen te maken dat haar nette dochter verslaafd is. De enige smoes die zou kunnen werken. Ik pak de telefoon uit Ciáran's handen tik het maar al te bekende nummer in. Hopelijk hebben we hier bereik.
Na een tijdje gaat de telefoon over, en Ciáran kijkt me met een vragende blik aan. Na een paar tellen weerklinkt er een lieve vrouwenstem aan de andere kant van de lijn.
''Marjolein Gins, met wie spreek ik?'' Bij het horen van de stem van mijn moeder springen er tranen in mijn ogen.
''M.. Mama..'' Is het enige wat ik uit kan brengen. Even is het stil aan de andere kant. Maar dan klinkt er een snikkende stem aan de andere kant.
''Serena liefje! Ik dacht dat ik nooit meer wat van je zou horen. Ben je oke? Waar ben je? Ik mis je zo..''
Ik kijk Ciáran even aan, maar wanneer hij met zijn hoofd schud weet ik dat ik haar niet de waarheid kan vertellen.
''Mama.. Ik mis jou ook, het gaat goed met me. Maar ik kan nog niet naar huis.. Ik.. '' Haastig zoek ik naar de juiste woorden. Wat nu? ''Ik.. Ben al een tijdje verslaafd.. En ben naar een afkickkliniek gegaan om er vanaf te komen.. Ik durfde het je niet te vertellen maar.. Ik kom terug mama..''
"Ik weet dat je liegt." Ik voel hoe tranen in mijn ogen springen.
"En ik weet ook wat er echt aan de hand is, en ik moet je wat vertellen." Ik hou mijn adem in. Aan de andere kant hoor ik een zware mannenstem. "Vertel het haar, des te eerder deze onzin over is." De klootzak van een vader staat er dus bij.
"Mam? Wat weet ik niet?"
"Liefje, ik wou het niet vertellen omdat ik het ook pas op mijn 19e te horen kreeg..' Haar stem begint te trillen. 'Ik weet dat je een aardengel bent, en ook waar je bent. Oma is geboren als een engel.' Mijn mond valt open. 'Ik wou het je niet vertellen omdat ik weet over het feit dat Juaron alle aardengelen in zijn macht wilt hebben. Het zou je in gevaar brengen."
"Mama.. dit is zo.. onverwachts.."
Ciáran komt bij me staan en legt zijn hand op mijn schouder. Hij lijkt alleen minder geschrokken.
"Ik ben zo bang dat jou wat gebeurd liefje.. En toen die avond.. Rick kwam helemaal gestrest aan de deur, en zei dat je weg was en je Kevin had vermoord. Het andere moment keek hij om zich heen alsof hij alles was vergeten. Ik wist dat het gebeurd was met mijn kleine meisje, en dat het de zoon van Heran was die er voor gezorgd heeft dat de geheugens gewist werden." Ik kijk Ciáran beschuldigend aan. En hij knikt me toe.
"Mam.. ik weet niet wat ik moet zeggen."
"Zeg dat je niet boos op me bent en zo snel mogelijk weer naar huis komt." Ik denk na. Willen; ja. Kunnen; Weet ik niet.
"Ik doe mijn best mama. En ik ben niet boos, ik vind het fijn dat je het me verteld."
"Schatje, nog één laatste openbaring.."
"Ja?"
"Ik wil niet dat hij het je zelf verteld. Jouw oma is niet alleen mijn moeder, maar ook die van Juaron." En ik moet Juaron vermoorden. Kansloos.
"Laat je niet leiden door het feit dat hij familie is. Iets wat Oma altijd zei was: Niet alles wat goed lijkt is goed, en niet alles wat slecht lijkt is slecht. Hij zal niet rusten tot hij je in handen heeft meisje.. Beeïndig dat."
Ik ken mijn taak. Nu afwachten of ik dat kan.
"Ik doe mijn best."
"Maak mij en oma trots lieverd. En doe voorzichtig."
"Dat zal ik doen. Ik hou van je mama"
"Ik ook van jou lieverd." Ik hang op, en zak op de grond in elkaar, Ciáran knielt bij me neer.
''Jullie hebben dit allemaal voor me verzwegen.'' Zeg ik.
''Ik weet het ook pas sinds kort.. En dat Juaron ook de zoon is van Sarah wist ik niet.''
''Ik weet niet wat ik moet doen..'' Piep ik zacht
"Het komt goed.." fluistert hij.
Serena voelt nog altijd het koude, met dauw bedekte gras, terwijl ik aan mijn moeder denk, het engel zijn heeft dus een generatie overgeslagen, maar heeft er wel voor gezorgd dat mijn moeders broer een duistere engel is geworden, die alles op alles zet om zijn eigen nichtje en alle andere aardengelen in zijn macht te krijgen. Ik voel dat ik over moet geven bij de gedachte zo een sterk iemand te moeten vermoorden.
''Ciáran..'' Ik kruip weg, en geef achter een boom over. Ciáran houd mijn haar voor mijn gezicht weg. Ik ril zodra alles er uit is, een smerige smaak vult mijn mond. Een hand pakt me bij mijn onderarm vast. Ik kom overeind en word door Ciáran naar een klein beekje in de buurt gebracht, waar ik wat water uit drink en mijn mond spoel.
''Smerig.'' Sis ik, en ik hoor een zacht lachje achter me. Opnieuw neem ik plaats op het koele gras, en Ciáran zakt achter me neer, waarbij hij me dicht tegen zich aan trekt.
"Ik mis haar" Zucht ik.
"Dat begrijp ik. Ik mis mijn moeder ook."
Ik kijkt hem vragend aan. En hij beantwoord mijn blik vrijwel meteen.
"Mijn moeder is gestorven op de dag dat ze mij en Dadin op de wereld zette. Het kasteel werd aangevallen door de weerwolven van Usmork. Het was vreselijk, ook al kan ik me er niks van herinneren. Ze heeft voor ons gevochten, maar na een laatste glimlach naar mijn vader, liet ze zich overmeesteren door een weerwolf, zodat mijn vader de kans kreeg om mij, Dadin, en de tweeling Linque en Dylan te redden.. De moeder van Linque en Dylan én hun tweelingzus Vreda werden vermoord." Er loopt een traan langs zijn wangen.
''Vreselijk Ciáran..'' Ik begraaf mezelf zo diep mogelijk in hem. Stilletjes voegt hij er nog aan toe:
"Allemaal dankzij Dadin.."
Verslagen luister ik naar het verhaal. Vreselijk en wreed verhaal, maar het laatste wat Ciáran zei zit me nog niet helemaal lekker.
''Waarom door Dadin? Hij was nog geen dag oud..'' Gooi ik er uit.
Ciáran mompelt wat, onhoorbaar.
"Ciáran?"
Diep zucht hij. Maar geeft alsnog antwoord.
"Dadin heeft helblauwe ogen, zoals je al opgemerkt hebt.."
Ik knik instemmend. Hoe kan ik die prachtige, blauwe ogen nou missen? Die hebben me maanden gevolgd, overal zag ik die ogen.
"Er rust een vloek op engelen met ogen als die van Dadin.."
Vol ongeloof kijk ik hem aan. Hoe kunnen ogen nou de oorzaak zijn van iets vreselijks dat gebeurde?
"Hij heeft mij gered.." piepte Serena zachtjes.
"Dat kan kloppen, en het is ook niet dat het slechte mensen zijn. Integendeel. Engelen met blauwe ogen als die van Dadin bezitten enorme kracht, ze zijn in staat de werelden te veranderen."
Voor mij is het nog steeds vreemd om het over meerdere 'werelden' te hebben. Alsof Zárácin en Usmork niet vast zitten aan de aarde..
"En het punt is dus..' Vervolgd Ciáran. 'Dat Usmork die kracht wilt hebben.. Volgens mijn vader is dat waarom de weerwolven die dag aanvielen, niet om mijn moeder, Sorana of Vreda om te brengen, maar het idee was om Dadin te krijgen.. Maar omdat er meerdere wiegen in het huis stonden en mijn Moeder en Sorana allebei weerstand boden..." Ciáran stopte met praten om een traan weg te vegen, en Serena maakte zijn zin af.
"Moesten ze hen uit de weg ruimen." Zeg ik terwijl ik Ciáran aankijk. De kracht die hij altijd uitstraalde verdwijnt zodra hij over zijn moeder praat.
''Maar ze willen mij toch ook hebben?'' Ik kijk hem vragen aan. En hij knikt.
''Jullie afzonderlijk zijn krachtig. Maar als je een Geschrevening hebt, zit er een stof in je die de oerkracht van de aardengel tot uiting kan brengen. Als ze jullie beide hebben, zal dat het einde van Zárácin zijn.'' Opnieuw voel ik me enorm misselijk worden, maar houd het binnen.
''Ik.. denk niet dat ik dit kan Ciáran.''
''Je moet wel, het is de enige manier om ons te redden. En jezelf. Juaron zal niet opgeven tot hij de meest krachtige persoon in handen heeft. Eerst was dat mijn moeder..''
Het kwartje valt. Misselijkheid maakt plaats voor angst.
"Daarom ben ik hier en maken jullie een monster van me. Ik moet de rol van Fióna overnemen."