~ Hoofdstuk 57 ~
[Brooke]
Nadat ik mijn gelofte heb uitgesproken is het de beurt aan de ringen. Justin leek me nooit het type om een ring te dragen, met zijn werk in het trainingscentrum en zo. Ook omdat hij bij onze missie meteen zijn ring uitdeed als hij binnen in huis was. Alleen moest hij voor onze echte bruiloft wel een ring hebben. Een veel stoerdere natuurlijk dan mijn meisjesachtige ring.
Net zoals wij zijn onze ringen het tegenovergestelde. De zijne is minder opvallend dan de mijne. Je zou denken dat het moeilijk is om een ring te vinden die perfect bij je verlovingsring past. Alleen had Justin zich daar al op voorbereidt en had hij er een genomen die makkelijk te combineren was met andere. Zijn ring was echter veel moeilijk om te vinden. Te lomp, te veel kleur, te opvallend. Pas bij de tiende winkel had hij hem eindelijk gevonden. Zeg nog maar eens dat mannen niet moeilijk zijn als het op zulke dingen aankomt.
" Agent 059, neemt u Agent 033 als uw vrouw? " Waarom we onze echte namen niet gebruiken maar onze agenten-naam? We wouden iets origineels hebben. Bryan was met het idee aangekomen. " Ja " is Justin's antwoord. " Agent 033, neemt u Agent 059 als uw man? ". Ik zucht onhoorbaar, vooral om mijn zenuwen onder controle te krijgen. " ja ".
En nu komt het moment waarop het officieel is. Nog officiëler dan toen we de ringen omdeden of het moment dat net voorbij is. " dan verklaar ik jullie nu man en vrouw. U mag de bruid kussen " Doordat ik geen hakken aanheb is er nu toch een klein lengteverschil tussen ons twee. Gelukkig zorgt het niet voor problemen als Justin zijn lippen op de mijne drukt.
We kijken mekaar met een glimlach aan voor we door het gangpad stappen. Iets verderop in de tuin staan de tafels voor de receptie. Hoe die verlopen is? Zoals een receptie verloopt volgens mij. Iedereen kwam ons proficiat wensen. De ene bleef al wat langer bij ons staan dan de andere.
Eén van de hoogtepunten vond ik vooral Justin's speech. Hij had er duidelijk zijn werk van gemaakt toen hij me minstens 5 keer de liefde van zijn leven noemde. Wat ik toen deed? Lachen en proberen niet te huilen.
Een ander hoogtepunt was onze huwelijksdans. We hadden lang gezocht naar een perfect liedje. Het duurde zo lang omdat onze muziekkeuze ver uit mekaar ligt. Uiteindelijk had Justin dan toch toegegeven en was het één van mijn lievelingsliedjes geworden. Onze dans kon je eigenlijk niet echt een dans noemen. Mijn buik zat een beetje in de weg om mekaar goed vast te pakken, maar we vonden het niet erg. Justin zeker niet, omdat hij natuurlijk een excuus had voor zijn slechte danskunsten. Zelf vond ik het best schattig dat hij het toch probeerde, voor mij.
--------------------------
A/N: ik dacht, ik verveel jullie maar niet met een extra hoofdstuk over de receptie :p Daarom heb ik er twee momenten uitgenomen haha :p
In het volgende hoofdstuk zal het over de huwelijksreis gaan.
Vote/Comment/Follow