Chapter 129
အချိန်ကြာအထိ သူတို့အားလုံးမှာ တိတ်ဆိတ်နေကြကာ လူတိုင်းမှာ ရွှယ်ယန်ကို ကြည့်နေကြသော်လည်း စကားတစ်ခွန်းမျှ မပြောခဲ့ကြပေ။
ရှန်းလျှိုဖုန်းသည်လည်း သူ၏ပုံစံကြောင့် စကားမပြောနိုင်ဘဲ ကြက်သေသေနေရသည်။
ရွှယ်ယန်မှာ သူ့ကို ကြည့်နေရုံမျှသာ ဖြစ်သော်လည်း လှောင်ချိုင့်ထဲတွင် ရှိနေသည့်သားရဲကောင်ကြီးမှ လှောင်အိမ်ကို ကိုယ်လုံးဖြင့် တိုက်နေသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ ထိုသူမှာ နာကျင်မှုဟူ၍ပင် မသိနိုင်တော့ဘဲ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးတွင် သွေးများလွှမ်းနေကာ သံတိုင်မှ ကလန် ကလန် ဟူသောအသံများကိုပင် ကြားယောင်လာသကဲ့သို့ ဖြစ်နေခဲ့သည်။
ထိုသားရဲမှာ လှောင်အိမ်အတွင်းမှ ထွက်ကာ သူ၏လည်ပင်းကို ကိုက်ခဲတော့မည်ဟု ရှန်းလျှိူဖုန်းခံစားနေရသည်။
ရွယ်ယန်မှာမူ အံကြိတ်လျက်သာ သူတို့ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။
ထို့နောက် ရုတ်တရက် လှည့်ကာ ထွက်လာခဲ့သည်။
ရှန်းကျီဖုမှာ အချိန်ခဏကြာထိ ကြောင်အမ်းနေရပြီးမှ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ရွှယ်ယန်၏ရည်ရွယ်ချက်ကို သိရှိသွားခဲ့သည်။
" သွား အမြန် အရှင့်ကိုမြန်မြန်သွားတား…"
ရှန်းကျီဖု လမ်းဘယ်ညာမှ အလုပ်ရှုပ်နေသည့် အရာရှိများကို အမြန်ညွှန်ကြားလိုက်သည်။
ယခုအချိန်တွင် တော်ဝင်မျိုးရိုးမှသခင်လေးတစ်ဦးဖြစ်သည့် ကျွင်းဟွိုင်လန် ကူးစက်ခံရသည်ပင် အရေးကြီးနေသည်ဖြစ်ရာ အကယ်၍ ကွမ်းလင်ဘုရင်သည်သာ ကူးစက်ခံလိုက်ရပါက သူတို့ထံတွင် ခေါင်းတစ်ရာရှိလျှင်ပင် ဘုရင်မင်းမြတ်မှာ ဖြတ်ရန်လုံလောက်မည် မဟုတ်ချေ။
အရာရှိများ ပျားပန်းခတ်မတတ် ဖြစ်သွားရသည်။
သို့သော်လည်း ရွှယ်ယန်မှာ ထွက်လာသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ကျန်းနန်၏ဥယျာဉ်မြေကြီးမှာ မည်မျှပင် လမ်းလျှောက်ရန် ခက်ခဲနေပါစေ မြင်းပေါ်သို့ တန်းတန်းမတ်မတ်တက်လိုက်သည်။
ထို့နောက် ချက်ချင်းဆိုသလို ပျောက်ကွယ်သွားလေသည်။
လူတိုင်းမှာ ကျွင်းဟွိုင်လန်၏ခြံဝန်းဂိတ်တံခါးဝသို့ရောက်သည်အထိ တတ်နိုင်သမျှ နည်းလမ်းအားလုံးကိုသုံးကာ အမှီလိုက်ခဲ့ကြရသည်။
သို့သော်လည်း ရောက်သည်နှင့် ကျွင်းဟွိုင်လန်၏ခြံဝန်းတစ်ခုလုံးတွင် ကျင်းယီဝေ့အစောင့်များဖြင့် ပြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရပြီး အတွင်းသို့ဝင်ရန် ကြိုးပမ်းလိုက်သည်နှင့် သူတို့၏ရင်ဘတ်ရှေ့သို့ ရောက်လာသည့် ချွန်မြနေသော ဓားသွားများကို မြင်လိုက်ရသည်။
" အရှင်က ဘယ်သူမှပေးမဝင်ရဘူးလို့ အမိန့်ထုတ်ထားပါတယ်…"
ကျင်းယီဝေ့အစောင့်များထဲမှ တစ်ဦးက ခံစားချက်ကင်းမဲ့နေသည့် အမူအယာဖြင့် ပြောလာခဲ့သည်
" ကျေးဇူးပြုပြီး ပြန်ပါ…"
သဘာဝကျစွာပင် အရာရှိများမှာ ကျင်းယီဝေ့၏ဓားသွားများအောက်တွင် ရှေ့သို့တိုးမဝင်ရဲဘဲ ခြံဝန်းထဲသို့ ခြေဖျားထောက်၍သာ မျှော်လင့်ချက်ကင်းမဲ့နေသည့်အကြည့်များဖြင့် လှမ်းကြည့်နေရသည်။
သို့သော် ခြံဝန်းအတွင်းတွင်တော့ ဝါးပင်များယိမ်းနွဲ့သံနှင့် ရေကျသံများမှလွဲ၍ ခြံဝန်းတစ်ခုလုံးတိတ်ဆိတ်နေသည်။
ခြံဝန်းထဲတွင် ရှင်းလင်းနေကာ သွားလာနေသည့်သူဟူ၍ မရှိချေ။
ကျွင်းဟွိုင်လန် အိမ်မက်ယောင်နေသည်ဟုပင် ခံစားလိုက်ရသည်။
သူနေ့စဉ်နေ့တိုင်း ဆေးရည်များကိုသောက်သုံးနေစေကာမူ သူ၏ခံနိုင်ရည်မှာ ပုံမှန်အချိန်များကဲ့သို့ တိုးတက်လာခြင်းမရှိပေ။ မနက်ခင်းတစ်ခုတွင် သူဆေးသောက်ပြီးနောက် အစာနှစ်လုတ်အပြည့်သာစားနိုင်လိုက်ပြီး သူ၏လက်ကျန်ခွန်အားအကုန်ဖြင့် အရာရှိများ၏တင်ပြချက်များကို နားထောင်ခဲ့ရသည်။ ကျွင်းဟွိုင်လန် သူ၏အတွေးများကို ရှင်းလင်းရန်ပင် ရုန်းကန်ကြိုးပမ်းနေရပြီး မြို့ထဲတွင် ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း ရက်အတော်ကြာလုပ်ဆောင်ရန် မှာကြားပြီးနောက်တွင် သူအိပ်မောကျသွားခဲ့သည်။
ထို့နေ့မှစ၍ ဒုတိယမြောက်နေ့တွင် သူဆေးသာသောက်နိုင်ခဲ့ပြီး အစာကို တစ်လုတ် နှစ်လုတ်ပင် မစားနိုင်တော့ပေ။ အရေးကြီးကိစ္စများဆောင်ရွင်ပြီးနောက်တွင် သူနောက်ကျိနေသည့်ခေါင်းဖြင့်သာ အိပ်ပျော်ခဲ့ရသည်။
သူ့ကိုယ်သူ ဆေးသောက်ရန် ဖိအားပေး၍ ဆေးသောက်ရန်ကြိုးပမ်းလိုက်ပြီးနောက် အိပ်ရာပေါ်သို့ လှဲချကာ ထပ်မံ၍ အိပ်မည်အပြုတွင် ခြေသံများကို ကြားလိုက်ရသည်။
ကျွင်းဟွိုင်လန်မှာ သူ၏မျက်လုံးများကို ဖွင့်ရန်ပင် ခက်ခဲနေရသည်။
မည်သည့်အရေးကြီးကိစ္စကြောင့်များ သူ့ကိုယခုအချိန်၌ လာရှာရသည်နည်း။ ကျွင်းဟွိုင်လန် နိုးထနိုင်ရန်အတွက် သူ့ကိုယ်သူတိတ်တဆိတ်ခိုးဆိတ်လိုက်ကာ ကုတင်မှလိုက်ကာများကိုဖယ်၍ ထထိုင်နိုင်ရန် ကြိုးပမ်းလိုက်သည်။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ခြေသံမှာ တံခါးအပြင်ဘက်တွင် ရပ်တန့်သွားခြင်းမရှိချေ။
ထိုသူမှာ မရပ်တန့်ခဲ့ဘဲ တံခါးနားတွင်လှည့်ပတ်ကာ ထို့နောက် အခန်းတွင်းသို့ တန်းတန်းမတ်မတ်ဝင်လာခဲ့သည်။
ကျွင်းဟွိုင်လန် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ အက်ရှနေသည့်အသံဖြင့် ချောင်းဆိုးလျက် ပြောလိုက်သည်။
" မင်းကို ဝင်မလာဖို့ မပြောထားဘူးလား… ဘာလို့ ငါ့စကားကို မနာခံရတာလဲ…"
သို့သော်လည်း ထိုအချိန်တွင် ကျွင်းဟွိုင်လန်၏စကားမဆုံးခင်မှာပင် သူကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းပွေ့ဖက်လိုက်မှုထဲသို့ ကျဆင်းသွားရသည်။
ထိုသူမှာ သူ၏လက်မောင်းများအတွင်းသို့ ဆွဲသွင်းကာ ကျွင်းဟွိုင်လန်အား ကုတင်ပေါ်မှာပင် ဆွဲချတော့မလိုဖြစ်သွားလေသည်။
ဤသည်မှာ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သူအလွန်ပူလောင်နေကြောင်းကို သတိပြုမိသွားခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုသူမှာ ကျွင်းဟွိုင်လန်၏ခေါင်းကိုအုပ်မိုးကာ သူ၏မျက်နှာကို လည်ပင်းအနီးသို့ ဖိကပ်လိုက်ပြီး ကျွင်းဟွိုင်လန်၏နဖူးနှင့်ပါးပြင်ပေါ်တွင် ဂဟေဆော်ထားသည့်သံထည်ကို ရေထဲတွင်စိမ်လိုက်သကဲ့သို့ အေးမြနေသည့်အရေပြားအပိုင်းအစကို ခံစားလိုက်ရသည်။
" မင်းကဘယ်သူ့ကိုကာကွယ်ဖို့တွေးနေတာလဲ…"
ထိုသူမှာ အံကိုကြိတ်လျက် သွားကြားမှပင် ညစ်ထုတ်ထားရသကဲ့သို့ ကြောက်မက်ဖွယ်အသံကို ထုတ်ဖော်နေသည်။
" မင်းသာလုပ်ရဲရင် ဘယ်သူမှအသက်ရှင်မှာမဟုတ်ဘူး…သေသေချာချာကြားလိုက်ရဲ့လား ကျွင်းဟွိုင်လန်…"
ကျွင်းဟွိုင်လန် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြားလိုက်ရသည်မှာ ရွှယ်ယန်၏အသံပင်ဖြစ်သည်။
အချိန်ခဏအတွင်း အရင်နေ့ရက်များတွင် သူကျားကန်နေရသည့် ခံနိုင်ရည်မှာ ပြိုလဲကျတော့မလို ဖြစ်သွားရသည်။ နေမကောင်းဖြစ်နေသူတစ်ဦး၏ခံစားချက်မှာ ပို၍ထိလွယ်ရှလွယ်ဖြစ်တတ်ပြီး သူ၏နှာခေါင်းထိပ်များနာကျင်လာရသည်နှင့် မျက်ရည်ပါကျလာရသည်
ကျွင်းဟွိုင်လန် အခြားသူများနှင့် အထိအတွေ့ရှိသွားမည်ကို စိုးရိမ်မိသော်လည်း ကပ်ဘေးနှင့်ပတ်သက်၍ မကူညီဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ချေ။
ယခုအချိန်တွင်မူ ထိုသူရောက်ရှိလာပြီဖြစ်သည်။
ကျွင်းဟွိုင်လန် သူ့ကိုယ်သူမထိန်းနိုင်တော့ဘဲ လက်ကိုမြောက်ကာ လှမ်းဖက်လိုက်လေသည်။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သူ၏လက်ဖဝါးမှာ ရွှယ်ယန်၏ပုခုံးပေါ်မှ စိုစွတ်အေးစက်သည့် အဝတ်ကို ထိမိသည်နှင့် ချက်ချင်းဆိုသလို နိုးထလာရသည်။
" မင်းဘာတွေလုပ်နေဝာာလဲ…" ကျွင်းဟွိုင်လန် ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးရင်းမှ ရွှယ်ယန်ကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး " ရောဂါကကူးစက်တတ်တယ်…"
" ကိုယ်ကဒါကိုကြောက်မှာတဲ့လား…" ရွှယ်ယန် အံကြိတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
ကျွင်းဟွိုင်လန်မှာမူ နေမကောင်းဖြစ်နေခဲ့ခြင်းကြောင့် အားအင်ဟူ၍မရှိတော့ချေ။ ရွှယ်ယန်လည်း မယဉ်ကျေးနေတော့ဘဲ ကျွင်းဟွိုင်လန်၏တွန်းဖယ်ခြင်းကို နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ်မျှသာ ဖိနှိပ်လိုက်ပြီးနောက် လှုပ်ရှား၍မရတော့အောင် သူ၏လက်မောင်းအတွင်း တင်းကြပ်စွာထည့်ထားလိုက်သည်။
ကျွင်းဟွိုင်လန်၏မျက်လုံးများ နီမြန်းသွားလေသည်။
" မင်း… ငါနဲ့ဝေးဝေးမှာနေလေကွာ.." သူ၏အသံမှာအက်ကွဲနေပြီး လည်ချောင်းမှာ သီးလုမတတ်ဖြစ်နေသည်။
ရက်အနည်းငယ်မျှဖျားနာခဲ့ပြီးနောက်တွင် ကပ်ရောဂါပျောက်ကင်းနိုင်သည် မကင်းနိုင်သည်မှာ ကံနှင့်သာ သက်ဆိုင်တော့သည်ကို ကျွင်းဟွိုင်လန် သိရှိခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။
သူလုပ်နိုင်သည့်အရာမှာ ကျင်းလင်၏ရောဂါပြန့်ပွားရေးကိုထိန်းချုပ်ရာတွင် တတ်နိုင်သမျှကူညီပေးပြီး ဖျားနာလာသည့်လူနည်းနိုင်သမျှ နည်းအောင် အကောင်းဆုံးလုပ်ဆောင်ပေးခြင်းသာ…
သူ၏ရောဂါ ကုနိုင်သည် မကုနိုင်သည် သို့မဟုတ် အသက်ရှင်နိုင်မည်လားဆိုသည့်အရာအတွက်တော့ ကျွင်းဟွိုင်လန် ပြင်ဆင်မှုများ လုပ်ဆောင်ထားပြီးဖြစ်သည်။
ယခင်ဘဝတွင် အဆုံးတွင် သူ၏အရင်းနှီးဆုံးသူတစ်ဦးသာ ကျန်ရစ်ခဲ့ရသော်လည်း ယခုအချိန်တွင်မူ သူ၏အသက်အား မိသားစုတစ်ခုလုံး၏လုံခြုံရေးဖြင့် လဲလှယ်နိုင်မည်ဆိုပါက ထိုအရာမှာ ထိုက်တန်လေသည်။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သူပြင်ဆင်ရန်လိုသည့် နောက်ထပ်အချက်တစ်ခုမှာ ရွှယ်ယန်နှင့်ရင်ဆိုင်ရမည့်အကြောင်းပင်။
ရွှယ်ယန်၏မျက်လုံးများသည်လည်း နီမြန်းနေခဲ့ပြီး သူ၏စကားကို လုံးလုံးမနားထောင်ခဲ့ပါချေ။
" မဖြစ်နိုင်ဘူး…" ရွှယ်ယန် ကျွင်းဟွိုင်လန်ကို တင်းကြပ်စွာဖိကာ စကားတစ်လုံးချင်းစီကို ပြင်းထန်စွာပြောခဲ့သည်။
ကျွင်းဟွိုင်လန်၏မျက်လုံးထဲတွင် မျက်ရည်များငွေ့သီလာကာ ကျဆင်းလာတော့မလိုဖြစ်နေပြီး " ငါကနေမကောင်းဖြစ်နေပြီးသား.. မင်းငါနဲ့အတူတူလိုက်သေမလို့လား…"
ရွှယ်ယန်၏မျက်လုံးများ ပို၍နီမြန်းလာသည်။
ကျွင်းဟွိုင်လန် သူ၏လျှာပေါ်မှစကားလုံးများကို ပြောပြီးနောက်မှသာ သတိပြုမိလိုက်သည်။ မကြာမီ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးလည်သွားကာ ရွှယ်ယန်သူ့ကိုဖက်လျက် အိပ်ရာပေါ်သို့ အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် ဖိချလိုက်သည်။
ထို့နောက် ရူးသွပ်လုမတတ်ခံစားချက်များနှင့်ပြည့်နေသည့် အနမ်းနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းတစ်ခု သူ၏နှုတ်ခမ်းပေါ်သို့ ပြင်းထန်စွာကျရောက်လာသည်။
ကျွင်းဟွိုင်လန် အလျင်စလို ရှောင်ရန်ကြိုးပမ်းလိုက်သော်လည်း ရွှယ်ယန် သူ့ကို လုပ်ခွင့်မပေးခဲ့ပေ။ ကို့ရိုးကားယားနိုင်သော်လည်း သူတို့၏နှုတ်ခမ်းများမှာ မြံမြဲစွာ ချိတ်ဆက်ထားပြီး အသက်ရှုသံများမှာ တစ်နေရာထဲတွင်သာ ရောယှက်နေခဲ့သည်။
တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကျွင်းဟွိုင်လန် အသက်ရှုပြတ်တောက်လာကာ အားအင်များလည်း ကုန်ဆုံးသွားရသည်။
သူ၏မျက်လုံးများမှာ ဝေဝါးနေသည့်တိုင် ရွှယ်ယန် သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေသည်ကိုမူ မြင်ရသေးသည်။
ထို ပယင်းရောင်မျက်ဝန်းများတွင် မျက်ရည်များဖွဲ့သီနေပြီး သေဆုံးခြင်းအတွက် ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်မှုများရှိနေခဲ့သည်။
သိသိသာသာပင် ရွှယ်ယန်မှာ သူ့ထံတွင်ဖြစ်ပျက်လာမည့်အရာကို ကြောက်ရွံ့နေကြောင်း ကျွင်းဟွိုင်လန် သဘောပေါက်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ထိုသူမှာ ခေါင်းမာမာနှင့် သူ၏အသက်ကို ဇွတ်အတင်းဆွဲဆန့်ချင်နေသည်။
ကျွင်းဟွိုင်လန်၏မျက်လုံးထောင့်မှ မျက်ရည်များကျဆင်းလာသည်။
အချိန်အတန်ကြာပြီးနောက် ရွှယ်ယန်၏မောဟိုက်နေခြင်းမှာ ရပ်တန့်သွားသော်လည်း ကျွင်းဟွိုင်လန်၏နှုတ်ခမ်းများပေါ်တွင် သူ၏နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်ထားဆဲဖြစ်ကာ အသံနိမ့်နိမ့်ဖြင့် ပြောလာသည်
" မင်းပါးစပ်ကနေ ကိုယ့်ကိုအဲ့လိုစကားတွေပြောတာ ထပ်မကြားရစေနဲ့တော့…ဒီအတိုင်းပဲစောင့်ပေးပါ.. ကိုယ်မင်းကိုကယ်မှာကို စောင့်ပေးနော်…"
ကျွင်းဟွိုင်လန် ရွှယ်ယန်ကိုကြည့်ကာ ချောင်းတစ်ဟွတ်ဟွတ်ဆိုးလျက် မေးလိုက်သည်
" ရွှယ်ယန် မင်းသေမှာမကြောက်ဘူးလား…"
ရွှယ်ယန် သူ၏နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ကိုက်လိုက်ကာ " ချီးကိုပဲကြောက်…"
ကျွင်းဟွိုင်လန် အသာအယာနှာခေါင်းရှုံ့လိုက်သည်။
သူ့ကိုယ်သူရှုပ်ထွေးသွားစေသည့်အရာမှာ မည်သည့်အရာဖြစ်ကြောင်းကို ကျွင်းဟွိုင်လန် တွေးတောနေမိသည်။
သူသည် ယခင်ဘဝတွင်ဖတ်ရှုခဲ့ရသော စာအုပ်ကိုသာ အစွဲဖြစ်နေပြီး ရွှယ်ယန်၏ခံစားချက်များကို တုံ့ပြန်ရန်အတွက် သူ့ကိုယ်သူတားဆီးမိခဲ့သည်။
သို့သော်လည်း ယခင်ဘဝ၏အတွေ့အကြုံရှိနေသူမှာ သူသာဖြစ်သော်လည်း ယခုဘဝတွင် မတတ်နိုင်ဘဲ ရွှယ်ယန်နှင့်ချစ်မိသွားသူမှာလည်း သူပဲဖြစ်လေသည်။
ယခုဘဝ၏ရွှယ်ယန်မှာ မည်သည့်အရာမှာ မည်သည့်နေရာတွင်မှားယွင်းနေသည်နည်း။
ကျွင်းဟွိုင်လန် တွေးတောနေမိသည်။ အကယ်၍ သူ၏အသိတရားပျောက်ဆုံးသွားပြီး သေလွန်သည့်အခါ ငရဲကြီးရှစ်ထပ်သို့ ဆင်းရမည်ဆိုလျှင်ပင် သူ့ကိုအပြစ်ပေးဖို့ရန် ကောင်းကင်ဘုံမှ နည်းလမ်းရှိနေမည် ဆိုသည်ကိုပင်…
သူခံစားရလိမ့်မည်….
ကျွင်းဟွိုင်လန် ရွှယ်ယန်ကို ကြည့်လျက် မျက်ရည်များထပ်မံကျဆင်းလာပြန်သည်။
" ငါလည်းပဲ မကြောက်ပါဘူး .." သူ၏လက်ကိုဆန့်၍ ရွှယ်ယန်၏ပါးပြင်ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
ရွှယ်ယန်မှာ ကြောင်အသွားရသော်လည်း ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ကျွင်းဟွိုင်လန်ဆိုလိုသည်ကို သဘောပေါက်သွားခဲ့သည်။
သားရဲကိုချုပ်နှောင်ထားသည့်သံကြိုးမှာ ပျက်စီးသွားပြီး ရွှယ်ယန်၏နှလုံးသားတွင်းမှ တစ်ဟုန်တိုးထိုးတက်လာသည့်ခံစားချက်များကို တားဆီးနိုင်မည့်အရာဟူ၍ မရှိတော့ချေ။
ရွှယ်ယန် ကျွင်းဟွိုင်လန်ကို စူးစိုက်ကြည့်နေပြီးနောက် ထပ်မံ၍ အုပ်မိုးကာ နမ်းရှုံ့လိုက်ပြန်သည်။
ဤအကြိမ်တွင် သူ့ကို ကျွင်းဟွိုင်လန်၏လက်ကိုဆန့်၍တားဆီးခြင်းကိုခံလိုက်ရသည်။
" တကယ်လို့ ဒီတစ်ကြိမ်မှာသာ ဘယ်လိုပြသနာနဲ့မှ မကြုံရတော့ဘူးဆိုရင် ငါတို့အတူတူရှိကြရအောင်…" ကျွင်းဟွိုင်လန် သူ၏လက်ကို ရွှယ်ယန်၏နှုတ်ခမ်းပေါ်သို့ တင်ထားရင်းမှ " ဟုတ်ပြီလား…"
ရွှယ်ယန် သူ့ကိုသာ စိုက်ကြည့်နေကာ မည်သည့်အမူအယာကိုမှ မပြနိုင်ခဲ့ချေ။
သို့သော်လည်း ကျွင်းဟွိုင်လန် အဖြေကို မြင်လိုက်ရပြီးပြီပင်။
" ဒါပေမယ့် အခုတော့ အပြင်ကိုထွက်ရမယ်…မဟုတ်ရင် ငါပြောခဲ့သမျှကို ပြန်ရုတ်သိမ်းပစ်မှာ…" သူပြောလိုက်သည်။
ရွှယ်ယန် လျင်မြန်စွာ ထွက်ခွာသွားသည်။
နေ့လည်ခင်းမတိုင်မီအထိ ချန်အန်းမှခေါ်ဆောင်လာသောသမားတော်များကို နေရာချထားပေးလိုက်ပြီး အခြေအနေကိုလေ့လာရန်နှင့် ဖြေဆေးရှာဖွေရန် အဖွဲ့နှစ်ခုခွဲပေးလိုက်သည်။
အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော ကျန်းနန်တွင် ရောဂါကပ်ဘေးဖြစ်ပွားနေသည်ကို ကြားသည်နှင့် ဧကရာဇ်မှာ သူ၏အနှစ်သက်ဆုံးသားဖြစ်သူ တစ်ခုခုမှားယွင်းသွားမည်ကို စိုးသောကြောင့် ချန်အန်းတွင် နာမည်ကျော်ကြားသည့်သမားတော်မှန်သမျှကို စုစည်းကာ ဆေးဝါးအစုံအလင်ဖြင့် ကျင်းလင်သို့ပို့ဆောင်ပေးခဲ့သည်။
Xxxxxxxxx