伪装学渣
Wei Zhuang Xue Zha
ZAWGYI
မင္းကိုလာရွာတာ
". . . . . ."
"ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ခ်တာလား?"
ရွဲ႕ယြီသည္ အေရးမစိုက္ဟန္ျဖင့္ 'အင္း' တစ္လံုးသာဆိုလိုက္ၿပီး ေျပာရင္းႏွစ္လွမ္းမွ်ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္၏ ၊ ကိုင္ထားသည့္တုတ္အား ေျမျပင္တစ္ေလွ်ာက္တရြတ္ဆြဲလို႔သြားရာ လမ္းေလွ်ာက္စဥ္တြင္ ရြံ့ေျမျပင္ထက္တဂ်စ္ဂ်စ္ျမည္ေနေတာ့သည္။
ခ်ဖို႔ပင္မျပင္ဆင္ရေသးသည့္ က်ိဳးသာ့ေလ : ". . . . . ."
ရွဲ႕ယြီဆိုသည့္လူက ရန္ပြဲျဖစ္ေပၚေအာင္ အလြန္တရာဆြဲေဆာင္ႏိုင္သူပင္ ၊ က်ိဳးသာ့ေလတစ္ေယာက္ ငယ္ရာမွႀကီးသည့္တစ္ေလွ်ာက္ ရန္ျဖစ္လာသည့္ထဲ ပြဲျဖစ္ရာ၌အႏွီလူႀကီးလူေကာင္းသာမရွိပါက ရာခိုင္နႈန္း(၈၀)ေလာက္ကရန္ပြဲဆိုတာမျဖစ္ေျမာက္ပါေခ်။
ရွဲ႕ယြီ၏အၿမဲ ဤကဲ့သိုမီးခိုးတလူလူၾကားရပ္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးမွာဆို တစ္ခါတစ္ရံ၌ စကားပင္မဆိုဘဲ အၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႔တင္ကို တစ္ဖက္လူ၏စိတ္ထဲျဖစ္ေပၚလာစၿမဲမွာ - ေကာင္းၿပီေလ ၊ မင္းကရန္ျဖစ္ခ်င္ေနတာမလား ၊ မင္းကငါ့ကိုၾကည့္မရဘူးမလား! ငါကမင္းကိုႏိုင္ေအာင္မခ်ႏိုင္ဘူးလို႔ မင္းထင္ေနတာမလား!
ထိုအထိေတြးၿပီးေနာက္မွာေတာ့ က်ိဳးသာ့ေလသည္ ရွဲ႕ယြီအားလွမ္းဆြဲလိုက္ပါ၏။
"ရွဲ႕Boss ၊ မင္း. . . . . . ငါလက္နက္တစ္ခုခုရွာၿပီးတဲ့ထိေတာ့ ေစာင့္ပါဦး။"
ရွဲ႕ယြီသည္ လက္ထဲကတုတ္ကိုသာကမ္းေပးလိုက္သည္ ၊ သူကေတာ့ လက္ခ်ည္းဗလာ လက္သီးခ်င္းယွဥ္ထိုးခ်လည္းအဆင္ေျပသည္။
"အခုမင္းမွာရွိသြားၿပီေနာ္။"
". . . . . ."
ရွဲ႕ယြီပံုစံက သိသာလြန္းေနရာ သူတို႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ရပ္ေနၾကသည့္လူတစ္စုသည္လည္း သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ ၊ ကြမ္ေမာက္အုပ္စုထဲက ေကာင္ေလးကၾကည့္တာႏွင့္ခ်ခ်င္ေနမွန္း သတိထားမိလိုက္ရာ ေလသံကိုျမႇင့္၍ဆဲဆိုေတာ့သည္။
"ေကာင္းၿပီ ၊ ဒီေန႔ဒီအေႂကြးကို မင္းတို႔နဲ႔အျပတ္ရွင္းမယ္ ၊ အစ္မေမ ပံုမွန္ဆိုခင္ဗ်ားကိုက်ဳပ္တို႔က ဒီတစ္ဝိုက္ရဲ႕အစ္မႀကီးျဖစ္တာမို႔ ေလးစားသမႈရွိခဲ့တယ္ ၊ ခင္ဗ်ားကိုအျမင္ၾကည္ေပးခဲ့တယ္ ၊ ဒါကိုခင္ဗ်ားက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အဟုတ္ႀကီးထင္မွတ္လိုက္တာေပါ့ေလ--- ---"
"မင္းေမလူး ၊ သူတို႔နဲ႔ေစာက္စကားဘာလို႔ေျပာေနဦးမွာလား. ."
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည့္သူက စီးကရက္ျပာတို႔ကိုေတာက္ခ်ကာ လမ္းေလွ်ာက္ပံုကလည္း ပံုမွန္မဟုတ္။
"ဒီေန႔လာတာက ကြမ္ေမာက္ကိုဖ်က္စီးဖို႔ပဲ!"
ဟယ့္ေက်ာင္းသည္ ထိုအထိၾကားၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ ေခါင္းထဲရွိသည့္ 'ခဏေနလို႔ ကေလးေလးကိုေတြ႕ရင္ အံ့ၾသသြားေအာင္လုပ္မယ္ ၊ ဖာ့ခ္ ငါကေတာ့စံျပဘဲပါပဲကြာ ၊ ငါ့ရဲ႕ သားသားနားနားထြက္ေပၚလာပံုကိုသာ ကေလးေလးေတြ႕သြားလို႔ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ေသမတတ္ရင္ထဲထိေလာက္မွာ ၊ ၿပီးရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းတြဲၿပီး လမ္းေပၚ႐ိုဆန္ဆန္ ပတ္ေလွ်ာက္ၾကမယ္' ဆိုသည့္အေတြးတို႔မွာဆို ခ်က္ခ်င္းပဲအစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာကြဲေၾကသြားတာ့သည္။
ဟယ့္ေက်ာင္းသည္ အကၽြမ္းတဝင္မရွိသည့္လမ္းေထာင့္၌ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လ်က္ မ်က္စိေရွ႕က စနစ္တက်မရွိသည့္ လူေနရပ္ကြက္တစ္ခုအားၾကည့္ေနမိၿပီး 'ကြမ္ေမာက္' ဟူသည့္စကားလံုးႏွစ္လံုးအား မွတ္သားေနမိသည္။
စိတ္ထဲမွဆိုမိ၏ ၊ ကေလးေလးရဲ႕ ဒီလိုရန္ပြဲသတ္လို႔ေနတဲ့ေန႔ရက္ေတြက စိတ္လႈပ္ရွားဖို႔ေတာ့တကယ္ေကာင္းသား။
ရွဲ႕ယြီသည္ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ေရွ႕သို႔ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး ေလသံတိမ္တိမ္ျဖင့္ေမးလိုက္သည္။
"ဘယ္ကလူေတြလဲ ၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ? . . . . . . ဒီလိုလာၿပီး ေသာင္းက်န္းလို႔ေတာ့မရဘူးေလ။"
ရွဲ႕ယြီသည္ ခဏမွ်နားေထာင္ေနလိုက္၏ ၊ ထိုလူတစ္စုမွာ ေစာက္စကားေတြသာမ်ားလြန္းျပီး တကယ့္ အသံုးဝင္မည့္သတင္းစကားမ်ားကိုေတာ့ျဖင့္ တစ္ေၾကာင္းေသာ္မွ်မၾကားရ ၊ ဘာကိစၥေၾကာင့္နဲ႔ အုပ္စုဖြဲ႕ျပီး ျပႆနာလာရွာသည္ကို မသိရေသးေခ်။ သူသည္ အစကေတာ့ စိတ္ရွည္သည္းခံၿပီး သူတို႔တစ္ေတြ အေၾကာင္းအရင္းအသစ္ေတြမ်ား ေျပာဦးမလားဟု နားေထာင္ေနေပမယ့္ ထိုတစ္စုမွာ ဟိုေျပာဒီေျပာကိုမွ ဟိုးပေဝသဏီကစကားေတြကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါဆိုၿပီး ေျပာေလတိုင္းဆဲေရးစကားမ်ားသာထြက္လို႔လာသည္။
"အႏုပ္စုတ္ကုတ္စုတ္ ေတေလၾကမ္းပိုးေတြေလ ၊ တအားစိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းတာ ၊ ေျမာက္လမ္းဘက္ကလာၾကတာေတြ ၊ မင္းေမငါယိုး. . . . . ."
ရႊီယန္႔ေမမွာ မၾကာေသးခင္ကမွပင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ထားျခင္းေၾကာင့္ အသံကဝင္ေန၏ ၊ မသိစိတ္မွေန ဆက္လက္ဆဲဆိုဦးမလို႔ေပမယ့္ တစ္ဝက္မွ်အေရာက္မွာေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရၿပီး လွည့္၍ရွဲ႕ယြီကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ ၊ ငါကမွေမးခ်င္တာပါ မင္းတို႔ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔? ေလက်စ္ ၊ မင္းသူ႔ကိုဆြဲေခၚျပီးျပန္ေတာ့။"
က်ိဳးသားေလသည္ ေဘးတြင္ရပ္လ်က္မွ စဥ္းပင္မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ေျပာလိုက္၏။
"ဆြဲေခၚလို႔မႏိုင္ဘူး။"
ရႊီယန္႔ေမ : ". . . . . ."
လိုတိုရွင္းေျပာမည္ဆို ေရွ႕ရက္အနည္းငယ္က ရႊီယန္႔ေမတြင္ ကုန္ကားအနည္းငယ္ေရာက္ဖို႔ရွိေလသည္ ၊ ဒီကြမ္ေမာက္ေစ်းဘက္၌ လူကမေလာက္သျဖင့္ ႀကီးၾကပ္သူအား လူနည္းနည္းထပ္ရွာေပးဖို႔ခိုင္းလိုက္သည္ ၊ ႀကီးၾကပ္တဲ့သူဆိုတာကလည္း ေလာဘႀကီးၿပီး ပိုက္ဆံလည္းျဖတ္ေသး ၊ ဒီလိုစိတ္မခ်ရသည့္လူေတြကိုလည္း အလုပ္လာလုပ္ဖို႔ေခၚလာေလသည္။
အဆံုးတြင္ေတာ့ ပစၥည္းခ်လို႔ၿပီးေနာက္ ပစၥည္းစစ္သည့္အခါတြင္ အေရအတြက္ကမကိုက္ျဖစ္ေတာ့သည္။
သူတို႔ကိုရွာၿပီး စာရင္းပင္မရွင္းရေသး ထိုလူတစ္စုက တစ္ျပန္ႀကီးလာကိုက္ပါေလေတာ့သည္ ၊ ကြမ္ေမာက္အေဆာက္အဦးေရွ႕ ေသာင္လာတင္ေနၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔က လူေကာင္းေတြကိုလာစြပ္စြဲေနတာပဲ ၊ က်ဳပ္တို႔အေပၚ မဟုတ္တမ္းတရားေတြေျပာတာ ၊ စိတ္ထိခိုက္ရတဲ့အတြက္ အေလ်ာ္ေပးရမယ္ ဟူ၏။
ၾကားရတာ ရယ္စရာပင္ေကာင္းေနေတာ့သည္။
သို႔တိုင္ ဒီလိုကိစၥရပ္မ်ိဳးက ဒီဘက္ပိုင္း၌ ေန႔တိုင္းလိုလိုျဖစ္ေနၾကပင္ျဖစ္သည္။
ယဥ္ေက်းမႈကမရွိ ၊ လံုျခံဳေရးပိုင္းကလည္း ပရမ္းပတာျဖင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးေနာက္ လမ္းသရဲလုပ္ဖို႔သာ ဆႏၵရွိၾကၿပီး 'စိတ္တူကိုယ္တူ' သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအပါတို႔ႏွင့္စုေဝးကာ လူမိုက္ဂိုဏ္ငယ္ ၊ အဖြဲ႕ငယ္တို႔ဖြဲ႕ထားၾကသည္ ၊ ေအာင္ျမင္သည္အထိေတာ့မေရာက္ေပမယ့္ သူ႔ဟာႏွင့္သူအင္အားအနည္းငယ္ေတာ့ ရွိၾကသည္။
အလုပ္ၾကမ္းဆိုတာကလည္း တစ္သက္လံုး အလုပ္ၾကမ္းလုပ္သြားလို႔မွမျဖစ္တာပင္။
ဒါ့အျပင္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ လမ္းသလားေနျခင္းကိုပင္ အလြန္သားနားတယ္ဟု ထင္ေနၾကေသးသည္။
ရႊီယန္႔ေမမွာ သူတို႔ႏွင့္ မဆုတ္သာမတိုးသာအေျခအေနမ်ိဳးျဖင့္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာရွိရသည္မွာ သူတို႔ႏွင့္ရန္ပြဲမျဖစ္ခ်င္တာေၾကာင့္ပါေပသည္ ၊ အသက္ပဲရလာလို႔လား မသိပါ တျဖည္းျဖည္း ဂ႐ုဏာစိတ္ျဖင့္ သက္ညႇာေပးတတ္လာၿပီး ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ခြင့္လြတ္ေပးလိုက္ခ်င္၏ ၊ နဂိုကေတာ့ သူတို႔ကိုေျခာက္ၿပီး ေမာင္းထုတ္ရန္သာ စိတ္ကူးထားေပမယ့္ ထိုအမႈိက္သ႐ိုက္ေကာင္တစ္စုမွာ သခၤ်ိဳင္းမေရာက္လွ်င္ မ်က္ရည္က်မည္မဟုတ္သည့္ အမ်ိဳးအစားေတြေပ။
ရႊီယန္႔ေမသည္ ရွဲ႕ယြီသတိမထားမိခင္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ လက္ထဲကနည္းနည္းသာေသာက္ထားရေသးေသာေၾကာင့္ လႊင့္ပစ္ဖို႔ႏွေျမာေနမိသည့္ စီကရက္အား တိတ္တိတ္ေလးခိုး၍ပစ္ထုတ္လိုက္ပါၿပီး ထရပ္ကာေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
"ငိုးပဲ ၊ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။"
"ဒီအိုႀကီးအိုမကို ၿခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုင္ခ်င္ၾကတာေပါ့ေလ.
ရႊီယန္႔ေမက ဆက္လို႔ေျပာသည္။
"စိတ္ထိခိုက္နစ္နာသြားတယ္ဆိုလည္း ေဆးစရိတ္အတြက္ စဥ္းစားေပးလို႔ရပါတယ္။"
ရွဲ႕ယြီ : "ခ်။"
က်ိဳးသာ့ေလ : "တစ္ခါေလာက္ခ်ေပးလိုက္ အမွန္တရားေပၚလာလိမ့္မယ္။"
ေဘးဝန္းက်င္ရွိ သြားသြားလာလာျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကသူတို႔မွာ အကုန္စိတ္ဝင္တစားပြဲၾကည့္လို႔ေနသည္ ၊ သို႔တိုင္ထိုအနီးတဝိုက္ေနထိုင္ၾကသူတို႔ကေတာ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္မ်က္ႏွာေဘးတို႔ျဖင့္သာ ပြဲၾကည့္လ်က္ရွိၾကသည္ ၊ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးအား ၾကည့္ခ်င္လွ်င္ ဘယ္ရက္မဆိုျမင္ေတြ႕ေနၾကရျခင္းေၾကာင့္ေပ။
ရႊီယန္႔ေမက ဆိုလာ၏။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က ခ်ီးကိုခ်မွာလား ၊ ျမန္ျမန္သာျပန္ၾကစမ္း!"
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ လူအေရအတြက္မွာ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ခန္႔ရွိၿပီး သူတို႔ဘက္ႏွင့္သိပ္မကြာလွ။
ႏွစ္အုပ္စုလံုး ဟိုဟိုဒီဒီအခ်ိန္ဆြဲေနၾကတာ နာရီဝက္ပင္ျပည့္ေတာ့ေပမည္ ၊ ရွဲ႕ယြီသည္ လက္ေကာက္ဝတ္ကို သံုး/ေလးႀကိမ္မွ်လွည့္ကာ ခ်က္ခ်င္းပဲလက္ပါဖို႔စိတ္ကူးမိစဥ္မွာပင္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရွိလူအုပ္ထံမွ အသံတို႔က႐ုတ္တရက္ႀကီး ပိုမိုဆူညံလာခဲ့သည္။
ရွဲ႕ယြီသည္ ေစာင္းငဲ့လို႔ၾကည့္လိုက္မိရာ လူတစ္စုတစ္ဖက္လမ္းထိပ္မွ လာေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရ၏ ၊ လက္ထဲမွာလည္း အကုန္လက္နက္ေတြကိုင္ေဆာင္လို႔ထားၾကၿပီး အထူးသျဖင့္ ဦးေဆာင္လာသူမွာဆို လမ္းေလွ်ာက္ပံုက တက္ႂကြကာ မာန္ပါလ်က္ရွိေခ်သည္။
မည္ကဲ့သို႔ေသာအေျခအေနမွန္း မသိၾကေသာ္ျငားလည္း ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္လူအုပ္စုမွာဆို အလိုလိုကိုထိုသူတို႔အတြက္ လမ္းတစ္ခုဖြင့္ေပးမိၾကသည္။
". . . . . ."
ရႊီယန္႔ေမသည္လည္း လွမ္းလို႔ၾကည့္လိုက္၏။
"အဲ့ဒါဘယ္သူလဲ ၊ ဘာလုပ္တာတုန္း?"
က်ိဳးသာ့ေလမွာ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွေန ရင္းႏွီးမႈတစ္စံုတစ္ရာကထင္ဟပ္လို႔လာသည္။
"ဒီေကာင္ေတြကို နည္းနည္း. . . . . . နည္းနည္းရင္းႏွီးေနသလိုပဲ?"
ရွဲ႕ယြီသည္ စကားမဆိုမိပါဘဲ စိတ္ထဲကေနၿပီးသာ Fuckဟုတစ္ခ်က္မွ်ဆဲေရးမိလိုက္ပါ၏။
"မင္းမ်ားမ်ားစား ၊ အရသာဘယ္လိုေနလဲ ၊ စာေကာင္းတယ္ဆို ထမင္းေနာက္တစ္ပန္းကန္ထပ္ယူပါဦးလား!"
ရွဲ႕ယြီအသိျပန္ဝင္လာခ်ိန္တြင္ေတာ့ လူကိုယ္တိုင္မွာ အန္တီေမ၏ထမင္းစားပြဲ၌ ထိုင္လ်က္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ သူသည္ တူျဖင့္ ပန္းကန္ထဲကထမင္းတို႔ကို အသာေလးထိုးဆြေနမိပါ၏ ၊ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ရႊီယန္႔ေမတစ္ေယာက္ ဝက္သားႏွပ္တစ္တံုးအား တူျဖင့္ညႇပ္ယူေနသည္ကို ၾကည့္ေနမိလိုက္သည္--- --- အသားကိုညႇပ္ထားသည့္တူမွာ သူ႔ကိုေက်ာ္လြန္သြားၿပီး အဆံုးတြင္ေတာ့ သူ႔ေဘးကလူ၏ပန္းကန္ထဲဆိုက္ေရာက္လို႔သြားပါေလသည္။
ဟယ့္ေက်ာင္းမွာ ေက်းဇူးပါဟုအထပ္ထပ္ဆိုေနမိသည္။
"အရသာက အရမ္းေကာင္းတယ္ ၊ ဒီဝက္သားႏွပ္ေပါ့ ၊ အဆီမ်ားေပမယ့္ မအီဘူး ၊ ဟင္းအစပ္အဟက္ကလည္း တည့္တယ္။"
အန္တီေမသည္ ဟယ့္ေက်ာင္းပန္းကန္ထဲ ေနာက္တစ္တံုးထပ္လို႔ထည့္ေပးလိုက္ျပန္၏ ၊ အမႊမ္းတင္ခံရ၍ ေပ်ာ္လို႔ေနကာ ဝံ့ႂကြားစြာျဖင့္ဆိုလိုက္သည္။
"ဘာကိုေက်းဇူးတင္ေနတာတုန္း ၊ ငါတို႔ကိုအားနာေနဖို႔ကိုမလိုဘူး။"
". . . . . ."
ရွဲ႕ယြီသည္ တူကိုခ်လိုက္၏ ၊ စကားလည္းေျပာခ်င္စိတ္ကိုမရွိ။
က်ိဳးသာ့ေလကေတာ့ျဖင့္ ဘာကိုမွမခံစားမိဘဲ အေတာ္ေလးပီတိရႊန္းလ်က္သာေနသည္။
"ေဟ့--- --- မင္းခုနကေလ ေသာက္ရမ္းမိုက္တယ္။ မင္း အဲ့ေလာက္လူအမ်ားႀကီးကို ဘယ္ကေနမ်ားရွာလာတာလဲ သားႀကီး?"
ဟယ့္ေက်ာင္းကေျပာသည္။
"တစ္ဖက္လမ္း အင္တာနက္ဆိုင္က ၊ လွ်ပ္တစ္ျပက္အုပ္စုဖြဲ႕ သ႐ုပ္ေဆာင္လိုက္တာ။"
က်ိဳးသာ့ေလ : ". . . . . ."
ခုနတုန္းက ဟယ့္ေက်ာင္းမွာ လူအုပ္ကိုဦးေဆာင္ကာ ေပၚထြက္လို႔လာၿပီး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲအေျခအေနကိုထိန္းသိမ္းလိုက္၏ ၊ ဤလူသည္ကား ဒရာမာလည္း ခင္းလြန္းတတ္ေပရာ ဟိုလူတစ္စုမွာဆို သူ႔အားဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္းကတစ္ေယာက္ေယာက္ဟု တကယ္ႀကီးထင္မွတ္လို႔သြားၾကသည္။ က်ိဳးသာ့ေလမွာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ႏွစ္ေထာင္းအားရစြာျဖင့္ၾကည့္ကာ အဆံုးတြင္ေတာ့ ဗိုက္ကိုလက္ႏွင့္ဖိ၍ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လ်က္မွ ရယ္လိုက္မိေတာ့သည္။
"ရွဲ႕Boss မင္းရဲ႕ထံုေက်ာကေတာ့ တအားကိုေတာ္ခ်က္ဗ်ာ. . . . . . ဒီလူေနာက္က်ရင္ ေသခ်ာေပါက္ကို နာမည္ဂုဏ္သတင္းႀကီးမွာပဲ။"
ရွဲ႕ယြီသည္ စိတ္ထဲမွဆိုမိ၏ - ဟုတ္တယ္ ၊ အနာဂတ္မွာ ေျမတူးစက္ေမာင္းမယ့္ အစ္ကိုႀကီးေလ ၊ မေတာ္ဘဲေနမလား။
အန္တီေမ့အိမ္က ထမင္းစားခန္းမွာေသးလွေပ၏ ၊ ဧည့္ခန္းေနရာထဲက ေနရာနည္းနည္းဖဲ့ယူထားသည့္ အခန္းငယ္ကေလးပင္ျဖစ္သည္။ အရင္ကဆို လူမ်ားမ်ားစု၍စားေသာက္ၾကမည္ဆိုတိုင္း ေနာက္ေဖးဝင္းထဲ၌ စားပြဲဝိုင္းအႀကီးႀကီးျပင္ဆင္လိုက္ၾကသည္သာ ၊ မိုးေလဝသအေျခအေနကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ဖို႔ေတာ့လိုေပ၏ ၊ သာယာၿပီး မဂၤလာရွိသည့္ရက္ကို ေရြးၾကရသည္။
ရွဲ႕ယြီေနာက္သို႔သာေက်ာကိုမွီလိုက္မည္ဆို နံရံကိုပင္မွီခ်လို႔ရေပသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ. ."
ဟယ့္ေက်ာင္းသည္လည္း တူကိုခ်လိုက္ၿပီး စားပြဲေအာက္ထဲလက္ထိုး၍ ရွဲ႕ယြီကိုတို႔လိုက္၏။
"ဘာလို႔မစားတာလဲ။"
ရွဲ႕ယြီမွာ အေတာ္ၾကာကမွ တစ္ခြန္းသာဆိုလာသည္။
"စိတ္အနားယူေနတာ။"
ရႊီယန္႔ေမရဲ႕ ဟယ့္ေက်ာင္းဆိုသည့္ေကာင္ေလးအေပၚထားသည့္အျမင္ကေတာ့ သိပ္ကိုေကာင္းလွေပသည္။ ဒါကသူမရဲ႕ေရွာင္ယြီ ပထမဆံုးအတန္းေဖာ္ကိုေခၚလာဖူးျခင္းလည္းျဖစ္၏ ၊ ထိုတစ္ေယာက္မွာ နႈတ္လည္းခ်ိဳၿပီး စကားေျပာလည္းေကာင္းလွ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ဝက္သားႏွပ္ဟင္းမွာဆို က်ိဳးသာ့ေလပင္ဘယ္ႏွစ္တံုးမွမစားလိုက္ရ အကုန္ဟယ့္ေက်ာင္းပန္းကန္ထဲသာ ေရာက္လို႔သြားသည္။
"အန္တီေမ ၊ ထပ္မထည့္ေတာ့နဲ႔. ."
ရွဲ႕ယြီသည္ ေဘးတြင္ထိုင္ေနရင္းမွ အန္တီေမ၏ ဟယ့္ေက်ာင္းပန္းကန္ထဲမၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ဟင္းေတြထည့္ေပးေနသည္တို႔ကိုၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
"သူမစားႏိုင္ေတာ့ဘူးရယ္။"
ရႊီယန္႔ေမတစ္ေယာက္ ထိုအခါမွသာတူကိုခ်လိုက္ၿပီး ျပန္ေတြးမိ၏။
"ေကၽြးတာေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားသြားတယ္နဲ႔တူတယ္။"
နားေထာင္ရသည္မွာ ဝက္စာေကၽြးေနသကဲ့သို႔ပါပင္။
ေကၽြးၿပီးေနာက္၌လည္း ရႊီယန္႔ေမသည္ လူကိုမလြႊတ္တမ္းဆြဲလို႔ထားသည္။
"ငါတို႔ေရွာင္ယြီ ေက်ာင္းမွာဘယ္လိုေနလဲဟင္ ၊ သူ႔စိတ္ကလက္တစ္ဆစ္မို႔ မင္းသူ႔ကိုထိန္းၿပီး ေဖ်ာင္းဖ်ေပးေနာ္. . . . . ."
ရွဲ႕ယြီသည္ ရႊီယန္႔ေမအား ေျပာျပခ်င္လာရ၏ ၊ သူ ဒီစာသင္ႏွစ္ထဲမွာ ရန္ျဖစ္ရသည့္အႀကိမ္တိုင္းက အကုန္သူမေရွ႕ကတစ္ေယာက္နဲ႔အတူတူပါဟူ၍။
ဟယ့္ေက်ာင္းဆိုလာသည္မွာ. .
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွာင္ယြီ. . . . . . အာ မဟုတ္ ၊ အန္တီတို႔ရဲ႕ေရွာင္ယြီက ဟို ေက်ာင္းမွာအေတာ္ေလးေကာင္းပါတယ္။"
ရွဲ႕ယြီသည္ ညာဘက္မ်က္ခြံပင္လႈပ္လို႔လာ၏ ၊ သိပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဟု စိတ္ထင့္လို႔သြားခဲ့ရသည္။
ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ေနာက္စကၠန္႔ပိုင္းမွာပဲ ဟယ့္ေက်ာင္း၏ မဟုတ္တမ္းတရားေတြကို ၾကားလိုက္ရပါေတာ့သည္ ၊ ဘာတဲ့ အတန္းကိုလည္းပံုမွန္တက္တယ္ ၊ စာလည္းႀကိဳးစားတယ္ ၊ အေပါင္းအသင္းလည္းဝင္ဆံ့တယ္ ၊ ေက်ာင္းစည္းကမ္းတို႔ကိုလည္း လိုက္နာတယ္ စသျဖင့္အကုန္ထြက္လာ၏။
ေျပာရင္းေျပာရင္းလြန္လာမည္စိုးသျဖင့္ ရွဲ႕ယြီသည္ စားပြဲေအာက္ကေန ဟယ့္ေက်ာင္းလက္အားဆိတ္ဆြဲလိုက္ရသည္။
ရႊီယန္႔ေမတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္နားပံုမွန္မဟုတ္မွန္း သတိကိုမထားမိေခ်။
သူမအထင္၌ သူမ်ားကတစ္ေလွႀကီး အမႊမ္းေတြတင္ေန၍ အားပင္နာလို႔လာရကာ ကိုယ္တိုင္ပင္အျပစ္ကေလးရွာလို႔ ဆိုလိုက္ရသည္။
"ငါတို႔ေရွာင္ယြီက အဆင့္ေတာ့မေကာင္းဘူး။"
"ကိစၥမရွိဘူး. ."
ဟယ့္ေက်ာင္းကေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ထက္ပိုေတာင္မေကာင္းေသး။"
ရႊီယန္႔ေမ : ". . . . . ."
က်ိဳးသာ့ေလသည္ ေန႔လည္စာလည္းမစားလိုက္ရသျဖင့္ ဗိုက္ဆာလြန္းတာႏွင့္ ပါးစပ္ထဲသာသြတ္ကာ က်န္သည့္ဝက္သားႏွပ္တို႔ကိုစားေနလိုက္သည္။
ရႊီယန္႔ေမကေတာ့ မီးဖိုခန္းဘက္လွည့္ကာ အသီးသြားခြဲလ်က္ရွိသည္ ၊ သစ္သီးလွီးဓားကိုကိုင္၍ ပန္းသီးလွီးေနသည္မွာ လူသတ္ေနသည့္အလား တဒုတ္ဒုတ္ျဖင့္ ၾကားရသည္မွာလန္႔စရာပင္ေကာင္းလွသည္။
ရွဲ႕ယြီသည္ မၾကာေသးခင္က ဟယ့္ေက်ာင္းလက္ကိုဆိတ္ဆြဲလိုက္ျပီးေနာက္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမလႊတ္ေတာ့ဘဲ ဟယ့္ေက်ာင္းလက္ေပၚ လက္ေခ်ာင္းကေလးအသာတင္၍ လွမ္းဆြဲရင္းေမးလိုက္သည္။
"မင္းကဘာလာလုပ္တာလဲ?"
ဟယ့္ေက်ာင္းက သူ႔နားအနားကပ္၍ တိုးတိုးေလးဆိုလာ၏။
"မင္းကိုလာရွာတာ။"
ႏွစ္ဦးသားသည္ စကားဆက္မေျပာၾကေတာ့ဘဲ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္စိုက္လို႔ၾကည့္ကာ ႐ုတ္ျခည္း ဘာစကားမွလည္းေျပာေနဖို႔မလိုအပ္ေတာ့ေခ်။
ရွဲ႕ယြီသည္ အၾကည့္မလႊဲမိ ၊ ယခုေလးတင္မွ ဟယ့္ေက်ာင္းကပ္ကာေျပာသြားသည့္ သူ႔နားတစ္ဝိုက္သည္ကား အတန္ငယ္ပူေႏြးေနသလိုခံစားေနရသည္။
ရႊီယန္႔ေမမွာ လုပ္ပံုကိုင္ပံုတို႔ကၾကမ္းတမ္းေပမယ့္ ခြဲယူျပင္ဆင္လာသည့္အသီးပန္းကန္မွာဆို ၾကည့္ရတာမဆိုးဘဲရွိလွသည္။ သို႔တိုင္အသီးပန္းကန္၏ အနားပတ္လည္တြင္ေတာ့ သစ္ၾကားသီးေတြပတ္လည္ဝိုင္းလ်က္ရွိေပသည္။
ဟယ့္ေက်ာင္းသည္ ခ်ီတံုခ်တံုျဖင့္ ေမးလိုက္မိပါ၏။
". . . . . . ဒါက?"
ရႊီယန္႔ေမသည္ လက္သုတ္၍ မီးဖိုခန္းထဲမွထြက္လာကာ ဘြင္းဘြင္းပဲဆိုလိုက္ပါသည္။
"စား ၊ ဦးေႏွာက္ကိုအားျဖည့္ေပးတယ္။"
ရွဲ႕ယြီ : ". . . . . ."
ဟယ့္ေက်ာင္း : ". . . . . ."
ေနာက္ဆံုးျပန္ၾကသည့္အခ်ိန္၌လည္း ႏွစ္ေယာက္လံုး၏လက္ထဲသို႔ ႏွစ္ထုပ္ေတာင္ထည့္လို႔ေပးလာေတာ့သည္။ ခြာၿပီးသားျဖစ္ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသည္ မသိရပါ။ ရွဲ႕ယြီမွာ အနီေရာင္ပလတ္စတစ္အိတ္ကိုဆြဲလို႔ စိတ္ထဲအနည္းငယ္ရႈပ္ေထြးလို႔သြားရသည္။
ဟယ့္ေက်ာင္းကေတာ့ အေတာ္ေလးေပ်ာ္ျမဴးလို႔ေန၏။ ထိုေပ်ာ္ျမဴးေနမႈမွာ ရွဲ႕ယြီႏွင့္အတူ ေဘးခ်င္းယွဥ္၍ ကားဂိတ္သို႔ေလွ်ာက္ျပန္လာၿပီး ကားေစာင့္ေနခ်ိန္အထိ တစ္ေလွ်ာက္လံုးျဖစ္ကာ အဆံုးတြင္ေတာ့ မခ်ဳပ္တည္းထားႏိုင္ေတာ့။
"ဒါကို မိဘနဲ႔လိုက္ေတြ႕တာလို႔ ယူဆလို႔ရလား?"
____________
ဒီေန႔ေလးကေတာ့ အစ္ကိုေက်ာင္းရဲ႕ေမြးေန႔ေလးပါ~🥳
0806 Happy Birthday Zhao Ge ! 🎂💙
UNICODE
အခန်း(၅၇)
မင်းကိုလာရှာတာ
". . . . . ."
"ရန်ဖြစ်တယ်ဆိုတဲ့ ချတာလား?"
ရှဲ့ယွီသည် အရေးမစိုက်ဟန်ဖြင့် 'အင်း' တစ်လုံးသာဆိုလိုက်ပြီး ပြောရင်းနှစ်လှမ်းမျှရှေ့ဆက်လျှောက်လိုက်၏ ၊ ကိုင်ထားသည့်တုတ်အား မြေပြင်တစ်လျှောက်တရွတ်ဆွဲလို့သွားရာ လမ်းလျှောက်စဉ်တွင် ရွံ့မြေပြင်ထက်တဂျစ်ဂျစ်မြည်နေတော့သည်။
ချဖို့ပင်မပြင်ဆင်ရသေးသည့် ကျိုးသာ့လေ : ". . . . . ."
ရှဲ့ယွီဆိုသည့်လူက ရန်ပွဲဖြစ်ပေါ်အောင် အလွန်တရာဆွဲဆောင်နိုင်သူပင် ၊ ကျိုးသာ့လေတစ်ယောက် ငယ်ရာမှကြီးသည့်တစ်လျှောက် ရန်ဖြစ်လာသည့်ထဲ ပွဲဖြစ်ရာ၌အနှီလူကြီးလူကောင်းသာမရှိပါက ရာခိုင်နှုန်း(၈၀)လောက်ကရန်ပွဲဆိုတာမဖြစ်မြောက်ပါချေ။
ရှဲ့ယွီ၏အမြဲ ဤကဲ့သိုမီးခိုးတလူလူကြားရပ်နေသည့် မြင်ကွင်းမျိုးမှာဆို တစ်ခါတစ်ရံ၌ စကားပင်မဆိုဘဲ အကြည့်တစ်ချက်နဲ့တင်ကို တစ်ဖက်လူ၏စိတ်ထဲဖြစ်ပေါ်လာစမြဲမှာ - ကောင်းပြီလေ ၊ မင်းကရန်ဖြစ်ချင်နေတာမလား ၊ မင်းကငါ့ကိုကြည့်မရဘူးမလား! ငါကမင်းကိုနိုင်အောင်မချနိုင်ဘူးလို့ မင်းထင်နေတာမလား!
ထိုအထိတွေးပြီးနောက်မှာတော့ ကျိုးသာ့လေသည် ရှဲ့ယွီအားလှမ်းဆွဲလိုက်ပါ၏။
"ရှဲ့Boss ၊ မင်း. . . . . . ငါလက်နက်တစ်ခုခုရှာပြီးတဲ့ထိတော့ စောင့်ပါဦး။"
ရှဲ့ယွီသည် လက်ထဲကတုတ်ကိုသာကမ်းပေးလိုက်သည် ၊ သူကတော့ လက်ချည်းဗလာ လက်သီးချင်းယှဉ်ထိုးချလည်းအဆင်ပြေသည်။
"အခုမင်းမှာရှိသွားပြီနော်။"
". . . . . ."
ရှဲ့ယွီပုံစံက သိသာလွန်းနေရာ သူတို့မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ရပ်နေကြသည့်လူတစ်စုသည်လည်း သည်းမခံနိုင်တော့ ၊ ကွမ်မောက်အုပ်စုထဲက ကောင်လေးကကြည့်တာနှင့်ချချင်နေမှန်း သတိထားမိလိုက်ရာ လေသံကိုမြှင့်၍ဆဲဆိုတော့သည်။
"ကောင်းပြီ ၊ ဒီနေ့ဒီအကြွေးကို မင်းတို့နဲ့အပြတ်ရှင်းမယ် ၊ အစ်မမေ ပုံမှန်ဆိုခင်ဗျားကိုကျုပ်တို့က ဒီတစ်ဝိုက်ရဲ့အစ်မကြီးဖြစ်တာမို့ လေးစားသမှုရှိခဲ့တယ် ၊ ခင်ဗျားကိုအမြင်ကြည်ပေးခဲ့တယ် ၊ ဒါကိုခင်ဗျားက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်အဟုတ်ကြီးထင်မှတ်လိုက်တာပေါ့လေ--- ---"
"မင်းမေလူး ၊ သူတို့နဲ့စောက်စကားဘာလို့ပြောနေဦးမှာလား. ."
ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သည့်သူက စီးကရက်ပြာတို့ကိုတောက်ချကာ လမ်းလျှောက်ပုံကလည်း ပုံမှန်မဟုတ်။
"ဒီနေ့လာတာက ကွမ်မောက်ကိုဖျက်စီးဖို့ပဲ!"
ဟယ့်ကျောင်းသည် ထိုအထိကြားပြီးသည့်နောက်မှာတော့ ခေါင်းထဲရှိသည့် 'ခဏနေလို့ ကလေးလေးကိုတွေ့ရင် အံ့သြသွားအောင်လုပ်မယ် ၊ ဖာ့ခ် ငါကတော့စံပြဘဲပါပဲကွာ ၊ ငါ့ရဲ့ သားသားနားနားထွက်ပေါ်လာပုံကိုသာ ကလေးလေးတွေ့သွားလို့ကတော့ သေချာပေါက် သေမတတ်ရင်ထဲထိလောက်မှာ ၊ ပြီးရင်တော့ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက် လက်ချင်းတွဲပြီး လမ်းပေါ်ရိုဆန်ဆန် ပတ်လျှောက်ကြမယ်' ဆိုသည့်အတွေးတို့မှာဆို ချက်ချင်းပဲအစိတ်စိတ်အမြွှာမြွှာကွဲကြေသွားတာ့သည်။
ဟယ့်ကျောင်းသည် အကျွမ်းတဝင်မရှိသည့်လမ်းထောင့်၌ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လျက် မျက်စိရှေ့က စနစ်တကျမရှိသည့် လူနေရပ်ကွက်တစ်ခုအားကြည့်နေမိပြီး 'ကွမ်မောက်' ဟူသည့်စကားလုံးနှစ်လုံးအား မှတ်သားနေမိသည်။
စိတ်ထဲမှဆိုမိ၏ ၊ ကလေးလေးရဲ့ ဒီလိုရန်ပွဲသတ်လို့နေတဲ့နေ့ရက်တွေက စိတ်လှုပ်ရှားဖို့တော့တကယ်ကောင်းသား။
ရှဲ့ယွီသည် ဖုန်းချလိုက်ပြီးနောက် ရှေ့သို့လျှောက်သွားလိုက်ပြီး လေသံတိမ်တိမ်ဖြင့်မေးလိုက်သည်။
"ဘယ်ကလူတွေလဲ ၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ? . . . . . . ဒီလိုလာပြီး သောင်းကျန်းလို့တော့မရဘူးလေ။"
ရှဲ့ယွီသည် ခဏမျှနားထောင်နေလိုက်၏ ၊ ထိုလူတစ်စုမှာ စောက်စကားတွေသာများလွန်းပြီး တကယ့် အသုံးဝင်မည့်သတင်းစကားများကိုတော့ဖြင့် တစ်ကြောင်းသော်မျှမကြားရ ၊ ဘာကိစ္စကြောင့်နဲ့ အုပ်စုဖွဲ့ပြီး ပြဿနာလာရှာသည်ကို မသိရသေးချေ။ သူသည် အစကတော့ စိတ်ရှည်သည်းခံပြီး သူတို့တစ်တွေ အကြောင်းအရင်းအသစ်တွေများ ပြောဦးမလားဟု နားထောင်နေပေမယ့် ထိုတစ်စုမှာ ဟိုပြောဒီပြောကိုမှ ဟိုးပဝေသဏီကစကားတွေကိုပဲ ထပ်ခါထပ်ခါဆိုပြီး ပြောလေတိုင်းဆဲရေးစကားများသာထွက်လို့လာသည်။
"အနုပ်စုတ်ကုတ်စုတ် တေလေကြမ်းပိုးတွေလေ ၊ တအားစိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းတာ ၊ မြောက်လမ်းဘက်ကလာကြတာတွေ ၊ မင်းမေငါယိုး. . . . . ."
ရွှီယန့်မေမှာ မကြာသေးခင်ကမှပင် ဆေးလိပ်သောက်ထားခြင်းကြောင့် အသံကဝင်နေ၏ ၊ မသိစိတ်မှနေ ဆက်လက်ဆဲဆိုဦးမလို့ပေမယ့် တစ်ဝက်မျှအရောက်မှာတော့ ထိန်းချုပ်လိုက်ရပြီး လှည့်၍ရှဲ့ယွီကိုစိုက်ကြည့်လိုက်ပါသည်။
"ဘာလုပ်နေတာလဲ ၊ ငါကမှမေးချင်တာပါ မင်းတို့ဘာလုပ်နေတာလဲလို့? လေကျစ် ၊ မင်းသူ့ကိုဆွဲခေါ်ပြီးပြန်တော့။"
ကျိုးသားလေသည် ဘေးတွင်ရပ်လျက်မှ စဉ်းပင်မစဉ်းစားတော့ဘဲ ပြောလိုက်၏။
"ဆွဲခေါ်လို့မနိုင်ဘူး။"
ရွှီယန့်မေ : ". . . . . ."
လိုတိုရှင်းပြောမည်ဆို ရှေ့ရက်အနည်းငယ်က ရွှီယန့်မေတွင် ကုန်ကားအနည်းငယ်ရောက်ဖို့ရှိလေသည် ၊ ဒီကွမ်မောက်စျေးဘက်၌ လူကမလောက်သဖြင့် ကြီးကြပ်သူအား လူနည်းနည်းထပ်ရှာပေးဖို့ခိုင်းလိုက်သည် ၊ ကြီးကြပ်တဲ့သူဆိုတာကလည်း လောဘကြီးပြီး ပိုက်ဆံလည်းဖြတ်သေး ၊ ဒီလိုစိတ်မချရသည့်လူတွေကိုလည်း အလုပ်လာလုပ်ဖို့ခေါ်လာလေသည်။
အဆုံးတွင်တော့ ပစ္စည်းချလို့ပြီးနောက် ပစ္စည်းစစ်သည့်အခါတွင် အရေအတွက်ကမကိုက်ဖြစ်တော့သည်။
သူတို့ကိုရှာပြီး စာရင်းပင်မရှင်းရသေး ထိုလူတစ်စုက တစ်ပြန်ကြီးလာကိုက်ပါလေတော့သည် ၊ ကွမ်မောက်အဆောက်အဦးရှေ့ သောင်လာတင်နေပြီး ခင်ဗျားတို့က လူကောင်းတွေကိုလာစွပ်စွဲနေတာပဲ ၊ ကျုပ်တို့အပေါ် မဟုတ်တမ်းတရားတွေပြောတာ ၊ စိတ်ထိခိုက်ရတဲ့အတွက် အလျော်ပေးရမယ် ဟူ၏။
ကြားရတာ ရယ်စရာပင်ကောင်းနေတော့သည်။
သို့တိုင် ဒီလိုကိစ္စရပ်မျိုးက ဒီဘက်ပိုင်း၌ နေ့တိုင်းလိုလိုဖြစ်နေကြပင်ဖြစ်သည်။
ယဉ်ကျေးမှုကမရှိ ၊ လုံခြုံရေးပိုင်းကလည်း ပရမ်းပတာဖြင့် တော်တော်များများမှာ ကျောင်းထွက်ပြီးနောက် လမ်းသရဲလုပ်ဖို့သာ ဆန္ဒရှိကြပြီး 'စိတ်တူကိုယ်တူ' သူငယ်ချင်းအပေါင်းအပါတို့နှင့်စုဝေးကာ လူမိုက်ဂိုဏ်ငယ် ၊ အဖွဲ့ငယ်တို့ဖွဲ့ထားကြသည် ၊ အောင်မြင်သည်အထိတော့မရောက်ပေမယ့် သူ့ဟာနှင့်သူအင်အားအနည်းငယ်တော့ ရှိကြသည်။
အလုပ်ကြမ်းဆိုတာကလည်း တစ်သက်လုံး အလုပ်ကြမ်းလုပ်သွားလို့မှမဖြစ်တာပင်။
ဒါ့အပြင် သူတို့ကိုယ်သူတို့ လမ်းသလားနေခြင်းကိုပင် အလွန်သားနားတယ်ဟု ထင်နေကြသေးသည်။
ရွှီယန့်မေမှာ သူတို့နှင့် မဆုတ်သာမတိုးသာအခြေအနေမျိုးဖြင့် နှစ်အတော်ကြာရှိရသည်မှာ သူတို့နှင့်ရန်ပွဲမဖြစ်ချင်တာကြောင့်ပါပေသည် ၊ အသက်ပဲရလာလို့လား မသိပါ တဖြည်းဖြည်း ဂရုဏာစိတ်ဖြင့် သက်ညှာပေးတတ်လာပြီး ဖြစ်နိုင်လျှင် ခွင့်လွတ်ပေးလိုက်ချင်၏ ၊ နဂိုကတော့ သူတို့ကိုခြောက်ပြီး မောင်းထုတ်ရန်သာ စိတ်ကူးထားပေမယ့် ထိုအမှိုက်သရိုက်ကောင်တစ်စုမှာ သင်္ချိုင်းမရောက်လျှင် မျက်ရည်ကျမည်မဟုတ်သည့် အမျိုးအစားတွေပေ။
ရွှီယန့်မေသည် ရှဲ့ယွီသတိမထားမိခင်ကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ လက်ထဲကနည်းနည်းသာသောက်ထားရသေးသောကြောင့် လွှင့်ပစ်ဖို့နှမြောနေမိသည့် စီကရက်အား တိတ်တိတ်လေးခိုး၍ပစ်ထုတ်လိုက်ပါပြီး ထရပ်ကာပြောလိုက်တော့သည်။
"ငိုးပဲ ၊ သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။"
"ဒီအိုကြီးအိုမကို ခြိမ်းခြောက်အကြပ်ကိုင်ချင်ကြတာပေါ့လေ.
ရွှီယန့်မေက ဆက်လို့ပြောသည်။
"စိတ်ထိခိုက်နစ်နာသွားတယ်ဆိုလည်း ဆေးစရိတ်အတွက် စဉ်းစားပေးလို့ရပါတယ်။"
ရှဲ့ယွီ : "ချ။"
ကျိုးသာ့လေ : "တစ်ခါလောက်ချပေးလိုက် အမှန်တရားပေါ်လာလိမ့်မယ်။"
ဘေးဝန်းကျင်ရှိ သွားသွားလာလာဖြတ်လျှောက်ကြသူတို့မှာ အကုန်စိတ်ဝင်တစားပွဲကြည့်လို့နေသည် ၊ သို့တိုင်ထိုအနီးတဝိုက်နေထိုင်ကြသူတို့ကတော့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်မျက်နှာဘေးတို့ဖြင့်သာ ပွဲကြည့်လျက်ရှိကြသည် ၊ သူတို့အတွက်တော့ ဒီလိုကိစ္စမျိုးအား ကြည့်ချင်လျှင် ဘယ်ရက်မဆိုမြင်တွေ့နေကြရခြင်းကြောင့်ပေ။
ရွှီယန့်မေက ဆိုလာ၏။
"မင်းတို့နှစ်ယောက်က ချီးကိုချမှာလား ၊ မြန်မြန်သာပြန်ကြစမ်း!"
မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ လူအရေအတွက်မှာ ဆယ်ယောက်ကျော်ခန့်ရှိပြီး သူတို့ဘက်နှင့်သိပ်မကွာလှ။
နှစ်အုပ်စုလုံး ဟိုဟိုဒီဒီအချိန်ဆွဲနေကြတာ နာရီဝက်ပင်ပြည့်တော့ပေမည် ၊ ရှဲ့ယွီသည် လက်ကောက်ဝတ်ကို သုံး/လေးကြိမ်မျှလှည့်ကာ ချက်ချင်းပဲလက်ပါဖို့စိတ်ကူးမိစဉ်မှာပင် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ရှိလူအုပ်ထံမှ အသံတို့ကရုတ်တရက်ကြီး ပိုမိုဆူညံလာခဲ့သည်။
ရှဲ့ယွီသည် စောင်းငဲ့လို့ကြည့်လိုက်မိရာ လူတစ်စုတစ်ဖက်လမ်းထိပ်မှ လာနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရ၏ ၊ လက်ထဲမှာလည်း အကုန်လက်နက်တွေကိုင်ဆောင်လို့ထားကြပြီး အထူးသဖြင့် ဦးဆောင်လာသူမှာဆို လမ်းလျှောက်ပုံက တက်ကြွကာ မာန်ပါလျက်ရှိချေသည်။
မည်ကဲ့သို့သောအခြေအနေမှန်း မသိကြသော်ငြားလည်း ဝိုင်းကြည့်နေကြသည့်လူအုပ်စုမှာဆို အလိုလိုကိုထိုသူတို့အတွက် လမ်းတစ်ခုဖွင့်ပေးမိကြသည်။
". . . . . ."
ရွှီယန့်မေသည်လည်း လှမ်းလို့ကြည့်လိုက်၏။
"အဲ့ဒါဘယ်သူလဲ ၊ ဘာလုပ်တာတုန်း?"
ကျိုးသာ့လေမှာ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း စိတ်ထဲမှနေ ရင်းနှီးမှုတစ်စုံတစ်ရာကထင်ဟပ်လို့လာသည်။
"ဒီကောင်တွေကို နည်းနည်း. . . . . . နည်းနည်းရင်းနှီးနေသလိုပဲ?"
ရှဲ့ယွီသည် စကားမဆိုမိပါဘဲ စိတ်ထဲကနေပြီးသာ Fuckဟုတစ်ချက်မျှဆဲရေးမိလိုက်ပါ၏။
"မင်းများများစား ၊ အရသာဘယ်လိုနေလဲ ၊ စာကောင်းတယ်ဆို ထမင်းနောက်တစ်ပန်းကန်ထပ်ယူပါဦးလား!"
ရှဲ့ယွီအသိပြန်ဝင်လာချိန်တွင်တော့ လူကိုယ်တိုင်မှာ အန်တီမေ၏ထမင်းစားပွဲ၌ ထိုင်လျက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ သူသည် တူဖြင့် ပန်းကန်ထဲကထမင်းတို့ကို အသာလေးထိုးဆွနေမိပါ၏ ၊ ထို့နောက်မှာတော့ ရွှီယန့်မေတစ်ယောက် ဝက်သားနှပ်တစ်တုံးအား တူဖြင့်ညှပ်ယူနေသည်ကို ကြည့်နေမိလိုက်သည်--- --- အသားကိုညှပ်ထားသည့်တူမှာ သူ့ကိုကျော်လွန်သွားပြီး အဆုံးတွင်တော့ သူ့ဘေးကလူ၏ပန်းကန်ထဲဆိုက်ရောက်လို့သွားပါလေသည်။
ဟယ့်ကျောင်းမှာ ကျေးဇူးပါဟုအထပ်ထပ်ဆိုနေမိသည်။
"အရသာက အရမ်းကောင်းတယ် ၊ ဒီဝက်သားနှပ်ပေါ့ ၊ အဆီများပေမယ့် မအီဘူး ၊ ဟင်းအစပ်အဟက်ကလည်း တည့်တယ်။"
အန်တီမေသည် ဟယ့်ကျောင်းပန်းကန်ထဲ နောက်တစ်တုံးထပ်လို့ထည့်ပေးလိုက်ပြန်၏ ၊ အမွှမ်းတင်ခံရ၍ ပျော်လို့နေကာ ဝံ့ကြွားစွာဖြင့်ဆိုလိုက်သည်။
"ဘာကိုကျေးဇူးတင်နေတာတုန်း ၊ ငါတို့ကိုအားနာနေဖို့ကိုမလိုဘူး။"
". . . . . ."
ရှဲ့ယွီသည် တူကိုချလိုက်၏ ၊ စကားလည်းပြောချင်စိတ်ကိုမရှိ။
ကျိုးသာ့လေကတော့ဖြင့် ဘာကိုမှမခံစားမိဘဲ အတော်လေးပီတိရွှန်းလျက်သာနေသည်။
"ဟေ့--- --- မင်းခုနကလေ သောက်ရမ်းမိုက်တယ်။ မင်း အဲ့လောက်လူအများကြီးကို ဘယ်ကနေများရှာလာတာလဲ သားကြီး?"
ဟယ့်ကျောင်းကပြောသည်။
"တစ်ဖက်လမ်း အင်တာနက်ဆိုင်က ၊ လျှပ်တစ်ပြက်အုပ်စုဖွဲ့ သရုပ်ဆောင်လိုက်တာ။"
ကျိုးသာ့လေ : ". . . . . ."
ခုနတုန်းက ဟယ့်ကျောင်းမှာ လူအုပ်ကိုဦးဆောင်ကာ ပေါ်ထွက်လို့လာပြီး ရုတ်ရုတ်သဲသဲအခြေအနေကိုထိန်းသိမ်းလိုက်၏ ၊ ဤလူသည်ကား ဒရာမာလည်း ခင်းလွန်းတတ်ပေရာ ဟိုလူတစ်စုမှာဆို သူ့အားဂိုဏ်းတစ်ဂိုဏ်းကတစ်ယောက်ယောက်ဟု တကယ်ကြီးထင်မှတ်လို့သွားကြသည်။ ကျိုးသာ့လေမှာ တစ်လျှောက်လုံး နှစ်ထောင်းအားရစွာဖြင့်ကြည့်ကာ အဆုံးတွင်တော့ ဗိုက်ကိုလက်နှင့်ဖိ၍ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလျက်မှ ရယ်လိုက်မိတော့သည်။
"ရှဲ့Boss မင်းရဲ့ထုံကျောကတော့ တအားကိုတော်ချက်ဗျာ. . . . . . ဒီလူနောက်ကျရင် သေချာပေါက်ကို နာမည်ဂုဏ်သတင်းကြီးမှာပဲ။"
ရှဲ့ယွီသည် စိတ်ထဲမှဆိုမိ၏ - ဟုတ်တယ် ၊ အနာဂတ်မှာ မြေတူးစက်မောင်းမယ့် အစ်ကိုကြီးလေ ၊ မတော်ဘဲနေမလား။
အန်တီမေ့အိမ်က ထမင်းစားခန်းမှာသေးလှပေ၏ ၊ ဧည့်ခန်းနေရာထဲက နေရာနည်းနည်းဖဲ့ယူထားသည့် အခန်းငယ်ကလေးပင်ဖြစ်သည်။ အရင်ကဆို လူများများစု၍စားသောက်ကြမည်ဆိုတိုင်း နောက်ဖေးဝင်းထဲ၌ စားပွဲဝိုင်းအကြီးကြီးပြင်ဆင်လိုက်ကြသည်သာ ၊ မိုးလေဝသအခြေအနေကို တစ်ချက်ကြည့်ဖို့တော့လိုပေ၏ ၊ သာယာပြီး မင်္ဂလာရှိသည့်ရက်ကို ရွေးကြရသည်။
ရှဲ့ယွီနောက်သို့သာကျောကိုမှီလိုက်မည်ဆို နံရံကိုပင်မှီချလို့ရပေသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ. ."
ဟယ့်ကျောင်းသည်လည်း တူကိုချလိုက်ပြီး စားပွဲအောက်ထဲလက်ထိုး၍ ရှဲ့ယွီကိုတို့လိုက်၏။
"ဘာလို့မစားတာလဲ။"
ရှဲ့ယွီမှာ အတော်ကြာကမှ တစ်ခွန်းသာဆိုလာသည်။
"စိတ်အနားယူနေတာ။"
ရွှီယန့်မေရဲ့ ဟယ့်ကျောင်းဆိုသည့်ကောင်လေးအပေါ်ထားသည့်အမြင်ကတော့ သိပ်ကိုကောင်းလှပေသည်။ ဒါကသူမရဲ့ရှောင်ယွီ ပထမဆုံးအတန်းဖော်ကိုခေါ်လာဖူးခြင်းလည်းဖြစ်၏ ၊ ထိုတစ်ယောက်မှာ နှုတ်လည်းချိုပြီး စကားပြောလည်းကောင်းလှ၏။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ ဝက်သားနှပ်ဟင်းမှာဆို ကျိုးသာ့လေပင်ဘယ်နှစ်တုံးမှမစားလိုက်ရ အကုန်ဟယ့်ကျောင်းပန်းကန်ထဲသာ ရောက်လို့သွားသည်။
"အန်တီမေ ၊ ထပ်မထည့်တော့နဲ့. ."
ရှဲ့ယွီသည် ဘေးတွင်ထိုင်နေရင်းမှ အန်တီမေ၏ ဟယ့်ကျောင်းပန်းကန်ထဲမပြီးနိုင်မစီးနိုင်ဟင်းတွေထည့်ပေးနေသည်တို့ကိုကြည့်ကာ ပြောလိုက်တော့သည်။
"သူမစားနိုင်တော့ဘူးရယ်။"
ရွှီယန့်မေတစ်ယောက် ထိုအခါမှသာတူကိုချလိုက်ပြီး ပြန်တွေးမိ၏။
"ကျွေးတာတော်တော်လေးများသွားတယ်နဲ့တူတယ်။"
နားထောင်ရသည်မှာ ဝက်စာကျွေးနေသကဲ့သို့ပါပင်။
ကျွေးပြီးနောက်၌လည်း ရွှီယန့်မေသည် လူကိုမလွွှတ်တမ်းဆွဲလို့ထားသည်။
"ငါတို့ရှောင်ယွီ ကျောင်းမှာဘယ်လိုနေလဲဟင် ၊ သူ့စိတ်ကလက်တစ်ဆစ်မို့ မင်းသူ့ကိုထိန်းပြီး ဖျောင်းဖျပေးနော်. . . . . ."
ရှဲ့ယွီသည် ရွှီယန့်မေအား ပြောပြချင်လာရ၏ ၊ သူ ဒီစာသင်နှစ်ထဲမှာ ရန်ဖြစ်ရသည့်အကြိမ်တိုင်းက အကုန်သူမရှေ့ကတစ်ယောက်နဲ့အတူတူပါဟူ၍။
ဟယ့်ကျောင်းဆိုလာသည်မှာ. .
"ကျွန်တော်တို့ရှောင်ယွီ. . . . . . အာ မဟုတ် ၊ အန်တီတို့ရဲ့ရှောင်ယွီက ဟို ကျောင်းမှာအတော်လေးကောင်းပါတယ်။"
ရှဲ့ယွီသည် ညာဘက်မျက်ခွံပင်လှုပ်လို့လာ၏ ၊ သိပ်မဟုတ်တော့ဘူးဟု စိတ်ထင့်လို့သွားခဲ့ရသည်။
ထင်သည့်အတိုင်းပင် နောက်စက္ကန့်ပိုင်းမှာပဲ ဟယ့်ကျောင်း၏ မဟုတ်တမ်းတရားတွေကို ကြားလိုက်ရပါတော့သည် ၊ ဘာတဲ့ အတန်းကိုလည်းပုံမှန်တက်တယ် ၊ စာလည်းကြိုးစားတယ် ၊ အပေါင်းအသင်းလည်းဝင်ဆံ့တယ် ၊ ကျောင်းစည်းကမ်းတို့ကိုလည်း လိုက်နာတယ် စသဖြင့်အကုန်ထွက်လာ၏။
ပြောရင်းပြောရင်းလွန်လာမည်စိုးသဖြင့် ရှဲ့ယွီသည် စားပွဲအောက်ကနေ ဟယ့်ကျောင်းလက်အားဆိတ်ဆွဲလိုက်ရသည်။
ရွှီယန့်မေတစ်ယောက်ကတော့ ဘယ်နားပုံမှန်မဟုတ်မှန်း သတိကိုမထားမိချေ။
သူမအထင်၌ သူများကတစ်လှေကြီး အမွှမ်းတွေတင်နေ၍ အားပင်နာလို့လာရကာ ကိုယ်တိုင်ပင်အပြစ်ကလေးရှာလို့ ဆိုလိုက်ရသည်။
"ငါတို့ရှောင်ယွီက အဆင့်တော့မကောင်းဘူး။"
"ကိစ္စမရှိဘူး. ."
ဟယ့်ကျောင်းကပြောသည်။
"ကျွန်တော်က သူ့ထက်ပိုတောင်မကောင်းသေး။"
ရွှီယန့်မေ : ". . . . . ."
ကျိုးသာ့လေသည် နေ့လည်စာလည်းမစားလိုက်ရသဖြင့် ဗိုက်ဆာလွန်းတာနှင့် ပါးစပ်ထဲသာသွတ်ကာ ကျန်သည့်ဝက်သားနှပ်တို့ကိုစားနေလိုက်သည်။
ရွှီယန့်မေကတော့ မီးဖိုခန်းဘက်လှည့်ကာ အသီးသွားခွဲလျက်ရှိသည် ၊ သစ်သီးလှီးဓားကိုကိုင်၍ ပန်းသီးလှီးနေသည်မှာ လူသတ်နေသည့်အလား တဒုတ်ဒုတ်ဖြင့် ကြားရသည်မှာလန့်စရာပင်ကောင်းလှသည်။
ရှဲ့ယွီသည် မကြာသေးခင်က ဟယ့်ကျောင်းလက်ကိုဆိတ်ဆွဲလိုက်ပြီးနောက် တစ်လျှောက်လုံးမလွှတ်တော့ဘဲ ဟယ့်ကျောင်းလက်ပေါ် လက်ချောင်းကလေးအသာတင်၍ လှမ်းဆွဲရင်းမေးလိုက်သည်။
"မင်းကဘာလာလုပ်တာလဲ?"
ဟယ့်ကျောင်းက သူ့နားအနားကပ်၍ တိုးတိုးလေးဆိုလာ၏။
"မင်းကိုလာရှာတာ။"
နှစ်ဦးသားသည် စကားဆက်မပြောကြတော့ဘဲ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်စိုက်လို့ကြည့်ကာ ရုတ်ခြည်း ဘာစကားမှလည်းပြောနေဖို့မလိုအပ်တော့ချေ။
ရှဲ့ယွီသည် အကြည့်မလွှဲမိ ၊ ယခုလေးတင်မှ ဟယ့်ကျောင်းကပ်ကာပြောသွားသည့် သူ့နားတစ်ဝိုက်သည်ကား အတန်ငယ်ပူနွေးနေသလိုခံစားနေရသည်။
ရွှီယန့်မေမှာ လုပ်ပုံကိုင်ပုံတို့ကကြမ်းတမ်းပေမယ့် ခွဲယူပြင်ဆင်လာသည့်အသီးပန်းကန်မှာဆို ကြည့်ရတာမဆိုးဘဲရှိလှသည်။ သို့တိုင်အသီးပန်းကန်၏ အနားပတ်လည်တွင်တော့ သစ်ကြားသီးတွေပတ်လည်ဝိုင်းလျက်ရှိပေသည်။
ဟယ့်ကျောင်းသည် ချီတုံချတုံဖြင့် မေးလိုက်မိပါ၏။
". . . . . . ဒါက?"
ရွှီယန့်မေသည် လက်သုတ်၍ မီးဖိုခန်းထဲမှထွက်လာကာ ဘွင်းဘွင်းပဲဆိုလိုက်ပါသည်။
"စား ၊ ဦးနှောက်ကိုအားဖြည့်ပေးတယ်။"
ရှဲ့ယွီ : ". . . . . ."
ဟယ့်ကျောင်း : ". . . . . ."
နောက်ဆုံးပြန်ကြသည့်အချိန်၌လည်း နှစ်ယောက်လုံး၏လက်ထဲသို့ နှစ်ထုပ်တောင်ထည့်လို့ပေးလာတော့သည်။ ခွာပြီးသားဖြစ်ပြီး ဘယ်အချိန်ကတည်းကကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားသည် မသိရပါ။ ရှဲ့ယွီမှာ အနီရောင်ပလတ်စတစ်အိတ်ကိုဆွဲလို့ စိတ်ထဲအနည်းငယ်ရှုပ်ထွေးလို့သွားရသည်။
ဟယ့်ကျောင်းကတော့ အတော်လေးပျော်မြူးလို့နေ၏။ ထိုပျော်မြူးနေမှုမှာ ရှဲ့ယွီနှင့်အတူ ဘေးချင်းယှဉ်၍ ကားဂိတ်သို့လျှောက်ပြန်လာပြီး ကားစောင့်နေချိန်အထိ တစ်လျှောက်လုံးဖြစ်ကာ အဆုံးတွင်တော့ မချုပ်တည်းထားနိုင်တော့။
"ဒါကို မိဘနဲ့လိုက်တွေ့တာလို့ ယူဆလို့ရလား?"
____________
ဒီနေ့လေးကတော့ အစ်ကိုကျောင်းရဲ့မွေးနေ့လေးပါ~🥳
0806 Happy Birthday Zhao Ge ! 🎂💙