伪装学渣
Wei Zhuang Xue Zha
ZAWGYI
အိမ္စာအစားေရးေပးၿပီး နားလည္မႈယူၾကမယ္
ရွဲ႕ယြီသည္ သူ႔ထံရွိစိတ္ရႈပ္ခံျပင္းေနျခင္း ၊ သည္းမခံႏိုင္ျခင္းတို႔ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာ့ပါးလို႔သြားပါေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္မူသတိမထားမိခဲ့ေခ်။
သူသည္ စာရြက္ေလးအားျပန္လို႔ေခါက္လိုက္ပါၿပီး အမႈိက္ပံုးေဘးနားႏွစ္စကၠန္႔မွ်ေတြေဝေနခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္မူ မပစ္ျဖစ္လိုက္ေတာ့။
ဟယ့္ေက်ာင္းထံတြင္ တစ္စံုတစ္ရာေသာထူးျခားခ်က္တို႔ရွိေလ၏။
သူ႔၏ ဘာကိုမွေလးေလးနက္နက္မရွိ ၊ ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ပံုစံကိုယ္ကကို သူ႔အားအျပည့္အဝပင္ေၾကာ့ရွင္းလွသည့္ဟန္ပန္ထင္ဟပ္ေစသည္။
အမွတ္ေတြအဆင့္ေတြနည္းခ်က္က ၾကည့္တဲ့သူေသြးဆူေဒါသထြက္လာေစေလာက္မည္ ၊ ဘာသာရပ္ဆရာတိုင္း အနည္းငယ္ေလးအေျဖလႊာအားၾကည့္မိသည္ႏွင့္ အၿမဲငိုရမလိုလိုရယ္ရမလိုလိုပင္ျဖစ္ကာ ေခါင္းကိုက္လာရစၿမဲ။ သို႔ေသာ္ျငား ရံဖန္ရံခါအတန္းၿပီးခ်ိန္တို႔၌ ဝူက်ိန္႔(သခ်ၤာဆရာ)သည္ ဟယ့္ေက်ာင္းအားေဘာလံုးကန္ဖို႔လာရွာတတ္သည္။
"ေကာင္ေလး ၊ သခၤ်ာခ်ိန္တုန္းကမင္းဘာလဲေျပာထားတာေလ ၊ ေန႔လည္ၾကကြင္းကိုလာခဲ့ ၊ ငါမင္းကိုသင္ခန္းစာေပးေပးမယ္။"
ထိုကိစၥမွာ ရွဲ႕ယြီႏွင့္လံုးလံုးေသာ္မွ်မသက္ဆိုင္ ၊ သို႔ေပသည့္ အဘယ့္ေၾကာင့္မွန္းမူမသိပါ ဟယ့္ေက်ာင္းတစ္ေယာက္နာမည္ေခၚအဆူခံရေလတိုင္းတြင္ သူပါေရာေႏွာပါတတ္ၿမဲျဖစ္သည္။
ဝူက်ိန္႔သည္ ရွဲ႕ယြီကိုပါလက္ညႇိုးထိုးလို႔လာ၏။
"ဟိုေကာင္ေလး မင္းေရာလာခဲ့။"
ဤသို႔ျဖင့္ ေန႔လည္စာစားၿပီးေနာက္၌ ကြင္းစီသို႔ဟယ့္ေက်ာင္းရဲ႕ဆြဲေခၚျခင္းအားခံရေတာ့သည္။ ထို႔အျပင္ ဝမ့္သာ ၊ ေလာ္ဝိန္ခ်န္တို႔ကပါအားျဖည့္ပါဝင္လို႔လာၾကသည္။
ဝူက်ိန္႔ဘက္တြင္ေတာ့ အဖြဲ႕ကေတာင့္၏ ၊ ေလာင္ထန္ကလြဲၿပီး ကပ္ရပ္ခန္းကသမိုင္းဆရာအျပင္ကို ဌာနမွဴးက်န္းေတာင္ပါေသးေလသည္။
ဝူက်ိန္႔၏ေျမျဖဴခဲပစ္ေပါက္သည့္အရည္အခ်င္းကေတာ့တိက်ေကာင္းမြန္လွေပမယ့္ ေဘာလံုးကန္တာမွာေတာ့ သိပ္ၿပီးမေကာင္းလွပါ ၊ တကယ္ကေန႔တိုင္းရံုးခန္းထဲမွာပဲအထိုင္မ်ားၿပီး အားကစားမလုပ္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းပါ၏ ၊ ထို႔အျပင္အသက္ကလည္းရလာၿပီး အ႐ိုးအဆစ္တို႔မွာလည္း လူငယ္ေတြနဲ႔ဆိုယွဥ္လို႔မရေတာ့။
"ငါတို႔ဒီလိုလုပ္ရေအာင္ ၊ ခဏေနၾကရင္လႊတ္ထားမယ္။"
ပြဲအလယ္နားခ်ိန္၌ ဟယ့္ေက်ာင္းကတီးတိုးဆိုလာ၏။
"ေခြး႐ူးတို႔တစ္ေတြကို အရင္ဂိုးအနည္းငယ္ေလာက္သြင္းပါေစဦး။"
ဝမ့္သာကေျပာသည္။
"အစ္ကိုေက်ာင္း ၊ ဒီလိုၾကခက္သြားလိမ့္မယ္ေနာ္ ၊ သူတို႔ကစေကးတကယ္ေကာင္းတာ ၊ ငါကမင္းနဲ႔လည္းယွဥ္ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး ၊ ဟန္ေတြပန္ေတြလုပ္ရမွာတအားခက္ရင္ ငါေတာ့ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။"
ဟယ့္ေက်ာင္းသည္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထခ်ရင္း ဝမ့္သာ၏ေခါင္းကိုတစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္၏။
"ခ်ီးကိုခက္ ၊ ငါမင္းကိုသင္ေပးမယ္။ သူတို႔ဂိုးသြင္းတဲ့အခ်ိန္ မင္းကဒီလိုဒူးေထာက္ခ်လိုက္ လုပ္တတ္လား ၊ ၿပီးရင္အလြန္အားမလိုအားမရျဖစ္ေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေျမျပင္ကိုလက္သီးနဲ႔ထိုးခ်ပစ္ၿပီး အမွားလုပ္လိုက္မိလို႔ အရမ္းေနာင္တရသြားတဲ့ပံုစံမ်ိဳးလုပ္. . . . . ."
ဝမ့္သာသည္ နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ေၾကာင္အလို႔ပင္သြားေတာ့သည္။
"အဲ့ေလာက္ႀကီးက ခ်ဲ႕ကားရာမေရာက္ဘူးလား?"
"ဒရာမာခင္းလြန္းတယ္ ၊ မင္းဘာသာမင္းပဲသ႐ုပ္ေဆာင္. ."
ရွဲ႕ယြီသည္ေဘးတစ္ဖက္၌ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လ်က္ လက္ထဲတြင္မူေရဘူးကိုကိုင္ထားကာအဖံုးဖံုးရင္းေျပာလိုက္သည္။
"အျခားသူေတြသြားၿပီးဆြဲေခၚမေနနဲ႔။"
"ဒါကအကုန္အတူပူးေပါင္းပါဝင္ဖို႔လိုအပ္တယ္. ."
ဟယ့္ေက်ာင္းကထပ္မံဆိုလိုက္သည္။
"မင္းကအျခားသူမွမဟုတ္တာ ၊ မင္းကငါ့ထံုေက်ာေလ။"
ရွဲ႕ယြီပင္ျပန္လည္ခြန္းတံု႔မျပန္ရေသး ေလာ္ဝိန္ခ်န္ကအရင္ထရပ္ကာ မပါဝင္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာလာပါေတာ့သည္။
"ေဘာလံုးကိုဟန္ေဆာင္ကန္မယ္ ၊ ဒါကာယစိတ္ဓာတ္ကို ဆန္႔က်င္ရာေရာက္တာပဲ ၊ ငါေတာ့လက္မခံဘူး။"
ဟယ့္ေက်ာင္း : ". . . . . ."
ေလာင္ဝူ၏ေဘာလံုးကန္အစြမ္းအစအရ သူတို႔ကလည္း လႊတ္လို႔သာေပးထားလိုက္သည္။ ဝမ့္သာဆိုလွ်င္ ဟယ့္ေက်ာင္း၏အၾကံေပးခ်က္အားနားေထာင္ၿပီး ဟန္ေဆာင္ပင္ပစ္လဲခ်တတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေပသည့္ ေလာ္ဝိန္ခ်န္ကေတာ့ အေလွ်ာ့ေပးလႊတ္ထားတာမ်ိဳးအားေသေတာင္မလုပ္ေခ် ၊ ဤသို႔ျဖင့္ ဟယ့္ေက်ာင္းသည္ 'ဆိုးဝါးလွသည့္အဖြဲ႕သား'အျဖစ္ခံယူလ်က္ ေလာ္ဝိန္ခ်န္၏စြမ္းေဆာင္မႈတို႔အား အားကုန္သံုး၍လိုက္လံဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေတာ့သည္။
ေလာ္ဝိန္ခ်န္မွာ နာက်င္ခံစားလို႔ပင္သြားရ၏။
"အစ္ကိုေက်ာင္း မင္းဘာလုပ္တာလဲ ၊ မင္းကဘယ္အဖြဲ႕ကတုန္း. . . . . . အစ္ကိုယြီ သူ႔ကိုထိန္းဦး။"
ရွဲ႕ယြီ : "ဘာလို႔ငါလဲ ၊ ငါ့ေသာက္လုပ္မဟုတ္ဘူး။"
အဆံုးတြင္ကား ဝူက်ိန္႔တို႔တစ္ေတြမွာေတာ့ ေဘာလံုးကန္တဲ့ထဲစ်ာန္ဝင္ကာ တက္ႂကြလန္းဆန္းလ်က္ရွိေနၾကၿပီး အသက္(၁၈)ႏွစ္သို႔ျပန္ေရာက္သြားသလိုခံစားမိၾကေလသည္။
ေနာက္တစ္ပြဲထပ္ကန္ဖို႔ကိုပင္ ႀကိဳခ်ိန္းလို႔သြားေသးေတာ့၏။
စာဖတ္ခန္းထဲမွ အသံတို႔မွာတျဖည္းျဖည္းနဲ႔တိုးလို႔သြားသည္။
သူတို႔ရန္ျဖစ္ေနသည္အားအေတာ္ၾကာနားေထာင္ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ရွဲ႕ယြီလည္းအေၾကာင္းရင္းအားနားလည္သေဘာေပါက္လုနီးရွိသြားခဲ့သည္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ရေသာ္ က်ံုးက်ယ္ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႔အေမသူ႔အတြက္ဝယ္ေပးထားသည့္ေဖာင္တိန္ဟာဆိုလွ်င္ မေတာ္တဆထိမိၿပီး က်ံုးေကာ္ေဖးေၾကာင့္ေအာက္ျပဳတ္က်သြားခဲ့ေလရာ ေဘာသီးေႂကြ၍မင္မထြက္လာေတာ့ေခ်။
(၃)ႏွစ္တိုင္တိုင္ရွိလာခဲ့ျပီ ေျဖရွင္းလို႔မၿပီးႏိုင္သည့္ျပႆနာမွာ ထိုအေျခအေနေၾကာင့္ထပ္မံေပါက္ကြဲလို႔လာေခ်ျပန္သည္။
က်ံုးက်ယ္တစ္ေယာက္မွာ အရြယ္ပင္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္တိုင္ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔သူႏွင့္အတိုက္အခံျပႆနာတက္ေအာင္လုပ္ေနေသးတာပါလိမ့္ဟု က်ံုးေကာ္ေဖးေတြးမိရသည္။
"ရွင္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးပဲ စိတ္ေလွ်ာ့ၾကပါေတာ့ ၊ ဒီလိုဆက္ရန္ျဖစ္ေနၿပီး ေျဖရွင္းလို႔ရတာလည္းမဟုတ္ဘူး။"
ကုရႊယ္လန္မွာ စာဖတ္ခန္းထဲကေနလိုက္လို႔ထြက္လာသည္။
က်ံုးက်ယ္သည္ ကားေသာ့အားဆြဲယူ၍ အျပင္ဘက္သို႔ေလွ်ာက္လို႔သြားရင္းမွ. .
"စိတ္ေလွ်ာ့ရမယ္? က်ဳပ္အမ်ားႀကီးစိတ္ေလွ်ာ့ထားတာ။"
က်ံုးေကာ္ေဖးသည္လည္း ေဒါသထြက္လို႔ေန၏ ၊ အထူးသျဖင့္ က်ံုးက်ယ္၏ဆင္ျခင္တံုတရားကင္းမဲ့ကာ လြန္က်ဴးလွသည့္စကားေတြသူ႔အားေျပာလာျခင္းေပ ၊ သို႔ေပသည့္သူသည္စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲရွိရရင္းမွ ေလွကားခြင္၌ရပ္လ်က္ေမးလိုက္သည္။
"ျပန္လာခဲ့စမ္း ၊ မင္းဘယ္သြားတာလဲ? မင္းကအိမ္မွာမေနဘဲ ဘယ္သြားေနမလို႔လဲ?"
က်ံုးက်ယ္မွာကား လွည့္လို႔ပင္မၾကည့္ ၊ လံုးဝေသခ်ာသည္မွာေတာ့ Barသို႔သြားကာအခ်ိန္ျဖဳန္းလ်က္ တစ္ကိုယ္လံုးအရက္နံ့ႏွင့္အထီးက်န္ဆန္မႈတို႔လႊမ္းျခံဳလို႔ေနပစ္လိုက္လိမ့္မည္သာ။
တကယ္တမ္းအိမ္မွာရွိေနရတာကလည္း ဘာစိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာမွမရွိ ၊ ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ အခန္းထဲသာေအာင္းကာ တစ္ခါတစ္ေလသာ့ေလႏွင့္အတူ ဂိမ္းခဏတျဖဳတ္ေဆာ့ျဖစ္သည္သာရွိသည္။
ဝမ့္သာတစ္ေယာက္အိမ္သို႔ျပန္သြားၿပီးေနာက္ ပို႔လို႔လာသည့္စာတိုအတိုင္းပင္ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္ - အိမ္ေရာက္ ၊ အားယားေနၿပီး ပ်င္းဖို႔ေကာင္း ၊ ေတြေဝေနရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုး သြား ဆိုသကဲ့သို႔ပင္။
"မင္းအဲ့ဘက္ကိုမသြားဘဲ ငါ့ကိုလာကူညီစမ္းပါကြ. ."
က်ိဳးသာ့ေလမွာ ဂိမ္းေဆာ့ေလတိုင္း ရွဲ႕ယြီရဲ႕မေကာင္းတဲ့အက်င့္အားသိေလသည္။ ဂိမ္းကစားတဲ့သူေတြထဲ solo playမွာ ရွဲ႕ယြီထက္ပိုၿပီးသင့္ေလ်ာ္မည့္သူ သူမေတြ႕ဖူးေသးေခ် ၊ သိလို႔သာသိေနတာ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြၾကာေနလည္း သူ႔မွာက်င့္သားမရေသးပါ။
"ငါေသေတာ့မွာကို မင္းမျမင္ဘူးလား ရွဲ႕Bossရဲ႕ ၊ မင္းကမခံရေတာ့ မနာဘူးေပါ့ေလဟုတ္လား. . . . . . အား ငါလိုး ၊ သြားၿပီ သြားၿပီ။"
ရွဲ႕ယြီကေတာ့ မလႈပ္မယွက္နဲ႔ပင္။
"မင္းကညံ့တာကိုး။"
". . . . . ."
"ငါကညံ့တာ. ."
က်ိဳးသာ့ေလက စေနာက္လို႔ဆိုလိုက္ပါသည္။
"ငါဒီလိုေတြျဖစ္တာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္မို႔တုန္း ၊ မင္းလိုမ်ိဳး ရန္သူထက္ေတာင္ရက္စက္တဲ့အဖြဲ႕သားကို ဘယ္သူကမ်ားခံႏိုင္ရည္ရွိမတဲ့လဲ ၊ ဟမ္? !"
ရွဲ႕ယြီသည္ ႏွစ္ပြဲေလာက္ေဆာ့အၿပီးမွာေတာ့ အခ်ိန္အားၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းပဲေဆာ့ေတာ့ ၊ ငါထြက္ၿပီ။"
က်ိဳးသာ့ေလမွာ တစ္ခုခုအားေမ့ေနသလိုခံစားေနရရင္းမွ ရွဲ႕ယြီ၏ထြက္ၿပီဟုေျပာလာခ်ိန္ၾကမွ ေခါင္းကိုထုမိရင္း သတိရလို႔သြားေတာ့သည္။
"ဒီေန႔ကအန္တီလန္ရဲ႕ေမြးေန႔မဟုတ္လား။"
"ငါေမ့ေတာ့မလို႔ ၊ ငါ့ဆုေတာင္းစကား အန္တီလန္႔ထံပါးေပးဦး ၊ ပိုပိုၿပီးလွလာပါေစ ၊ အရာရာျပည့္စံုေပ်ာ္ရႊင္ပါေစလို႔. ."
က်ိဳ႕သာ့ေလက အျပစ္တင္ဆိုလာျပန္ေသးသည္။
"မင္းဘာလို႔ငါ့ကိုႀကိဳသတိမေပးတာလဲ။"
ေအာက္ထက္ရွိ ဧည့္သည္အေပါင္းတို႔မွာ မျပန္ၾကေသး။
ကုရႊယ္လန္၏ေမြးေန႔ ၊ မဒမ္ကုမွာ အထူးတလည္ေမြးေန႔ပြဲဆိုတာမ်ိဳးေတြမျပဳလုပ္ေသာ္ျငား လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိမ္သို႔အလွ်ိဳလွ်ိဳေရာက္လို႔လာၾက၏ ၊ လက္ေဆာင္ေတြကိုလည္းစားပြဲထက္စုျပံဳတင္လို႔ထားခဲ့ၾကသည္။
က်ံုးေကာ္ေဖးဆိုသည္မွာကား စီးပြားေရးေလာက၌အထြတ္အထိပ္အေနအထားမွာရွိျခင္းေၾကာင့္ ဒီမဒမ္က်ံုးအားဘယ္လိုပင္ျကည့္မရရွိေနၾကေပသည့္တိုင္ လက္ေဆာင္ေတြမွာအေရအတြက္ရွိသင့္သေလာက္ေတာ့ရွိၾကပါသည္။
"မင္းကိုႀကိဳသတိေပးၿပီး ဘာလုပ္ရမွာလဲ. ."
ရွဲ႕ယြီသည္ ဂိမ္းထဲကထြက္လိုက္၏ ၊ ေျခေထာပ္တစ္ဖက္ကိုျဖင့္ ထိုင္ခံုအစြန္းနားတင္ကာထားမိသည္ ၊ ကြန္ျပဴတာၾကည့္တာၾကာသြားျခင္းေၾကာင့္ အနည္ငယ္လူကနံုးလို႔ေနသည္။
"မင္းကပလတ္စတစ္ပန္းအတုေတြေပးဦးမလို႔လား?"
က်ိဳးသာ့ေလကဆိုသည္။
"မင္းပလတ္စတစ္ဆိုၿပီးအထင္ေသးမေနနဲ႔ ၊ အတုျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔ကဘယ္ေတာ့မွညႇိုးမသြားေတာ့ဘူးေလ ၊ ငါ့ရဲ႕လက္ေဆာင္တိုင္းက အသံုးတည့္ပါတယ္ကြ။"
"ဒါဆို ေႏြရာသီႀကီး မာဖလာေပးတာကလည္း အသံုးတည့္တယ္ေခၚတာပဲလား?"
က်ိဳးသာ့ေလမွာ မိမိလက္ေဆာင္ေရြးရာ၌ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ရွိေနျခင္းကို ဝန္မခံလိုဘဲရွိရာ စကားကတ္လို႔သာေျပာလိုက္သည္။
". . . . . . ေဆာင္းရာသီဆိုတာ အေႏွးနဲ႔အျမန္ေရာက္လာမွာပဲေလ။"
"ငါမင္းကိုခ်ီးမြမ္းေပးရဦးမလား။"
ည(၆)နာရီ (၇)နာရီေလာက္မွာေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျပန္လို႔သြားၾကၿပီျဖစ္သည္။
တစ္အိမ္လံုးလည္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို႔သြားေတာ့၏ ၊ အိမ္ေဖာ္တို႔က အသီးပန္းကန္ေတြသိမ္းကာ တံျမက္စည္းလွည္း ၊ စားပြဲေတြသုတ္လ်က္ရွိၿပီး က်ံုးေကာ္ေဖးကေတာ့ ဧည့္သည္ေတြကိုလိုက္ပို႔နႈတ္ဆက္ေနေလသည္။
ကုရႊယ္လန္မွာ အနည္းငယ္ပင္ပန္းသလိုရွိတာနဲ႔ အေပၚထပ္သို႔တက္ရန္ျပင္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ကိုျဖတ္အေလွ်ာက္၌ ရွဲ႕ယြီရွိေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ခါးထက္တြင္ေအပရြန္အားဝတ္လို႔ထားၿပီး အကၤ်ီလက္တို႔အားလည္း အေပၚသို႔ပင့္ေခါက္တင္လို႔ထားသည္။ လက္ထဲတြင္မူ အသီးအရြက္တို႔ကိုကိုင္ထားလ်က္မွ ေရပိုက္ေခါင္းေအာက္တြင္ ေသေသခ်ာခ်ာေဆးေၾကာေနေလသည္။
အိုးထဲရွိေရတို႔မွာ ဆူပြက္လို႔လာေနၿပီျဖစ္ကာ အေပၚသို႔အေငြ႕ေတြ႐ိုက္လ်က္ရွိ၏။ ရွဲ႕ယြီသည္လက္ဆန္႔၍ အိုးအဖံုးအားလွပ္လိုက္ပါၿပီး ေခါက္ဆြဲအားထည့္လိုက္သည္။ သူလုပ္ကိုင္ေနပံုတို႔မွာ အသားက်လ်က္ရွိၿပီး နည္းနည္းေလးမွျဖစ္ကတတ္ဆန္းရွိမေန။
ရွဲ႕ယြီမွာ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္မစိမ္းသက္လွ ၊ အရင္ကုရႊယ္လန္တစ္ေယာက္အလုပ္မအား၍ သူ႔အားဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္သည့္အခ်ိန္မ်ား၌ ညစာအားသာ့ေလတို႔ ၊ အန္တီေမတို႔စီပင္သြားစားခဲ့သည္မဟုတ္ ၊ ကိုယ္တိုင္ပင္မီးေမႊးကာေခါက္ဆြဲတစ္ပန္းကန္ ဒါမွမဟုတ္လည္း ထမင္းေၾကာ္ကာစားျဖစ္ေလသည္။
ကုရႊယ္လန္သည္အသံမေပးမိဘဲ မီးဖိုခန္းအေပါက္ဝ၌ရပ္လ်က္ၾကည့္ေနမိသည္။
အလြန္႐ိုးရွင္းလွပါသည့္ ေခါက္ဆြဲတစ္ပန္းကန္ ၊ မုန္ညင္းစိမ္း ၊ ႏုပ္ႏုပ္ဆင္းထားသည့္ၾကက္သြန္နီ ၊ ၾကက္ဥေၾကာ္တို႔ပါေလသည္။
လူငယ္ေလးမွာ ေခါင္းငံု႔လ်က္ျဖင့္ မ်က္ဝန္းတို႔က အာရံုစူးစိုက္မႈအျပည့္ရွိေနေလသည္။
ကုရႊယ္လန္သည္ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း မ်က္ဝန္းတို႔ကမသိလိုက္မသိဘာသာျဖင့္ စိုစြတ္လို႔လာသည္။ သူသည္ေက်ာေပး၍ရပ္ကာ မ်က္ဝန္းေထာင့္တို႔အားပြတ္သုတ္မိ၏။
ရွဲ႕ယြီသည္ ဘာမွမ်ားမ်ားစားစားမေျပာေခ် ၊ ကုရႊယ္လန္တစ္ေယာက္ေခါက္ဆြဲအားတစ္လုတ္ၿပီးတစ္လုတ္ျဖင့္စားလို႔ၿပီးကာၾကမွပင္ သူကဆိုလိုက္သည္။
"မား ၊ ေမြးေန႔မွာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။"
ကုရႊယ္လန္သည္ေခါင္းညိတ္ကာ ညင္ညင္သာသာအသိအမွတ္ျပဳလိုက္ေလသည္။
သူမသည္ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေတြလည္း ေျပာမထြက္ျခင္းေၾကာင့္ အဆံုး၌ဤသို႔သာလွ်င္ေျပာလိုက္၏။
"မေစာေတာ့ဘူး ၊ သြားအိပ္ေတာ့ေလ ၊ မနက္ျဖန္ၾကေက်ာင္းလည္းတက္ရဦးမွာ။"
မနက္ျဖန္ဆို တနလၤာသို႔ျပန္ေရာက္ေပမည္။ ရွဲ႕ယြီသည္ကုတင္ထက္လဲေနရင္းမွ ဖုန္းပိတ္ေတာ့မည္ျပင္ခိုက္မွာပင္ noti barထက္စာတိုႏွစ္ေစာင္ေပၚလို႔လာ၏ ၊ အခ်ိန္ကပ္ကေလးပင္။
QQတြင္friendျဖစ္ေနသည့္ ဟယ့္ေက်ာင္းထံမွ။
-ေလာင္ရွဲ႕ ၊ ငါပစၥည္းေကာင္းေလးေတြ႕
ထားတယ္။
-Add WeChat 1502XXX7043 ၊ အိမ္စာအစားေရးေပးၿပီး နားလည္မႈယူၾကမယ္။
ရွဲ႕ယြီ၏ လက္ေခ်ာင္းတို႔မွာစခရင္ထက္ေထာက္လ်က္သားရွိေနရင္း အေတာ္ၾကာကာမွပင္အေမးသေကၤတတစ္ခုပို႔လိုက္၏ - ?
ဟယ့္ေက်ာင္း - ငါတို႔ႏွစ္ကတဲ့ ၊ အထူးျပဳအေနနဲ႔အိမ္စာအစားေရးေပးမွာ။
ဟယ့္ေက်ာင္း - ရွိန္က်ယ္ကေတာ့ေျပာတယ္ အဲ့လူကသူ႔အလုပ္မွာေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းက်င္တာတဲ့ ၊ ေစ်းကလည္းသင့္ၿပီး လက္ေရးကိုလည္းတုၿပီးေရးတတ္ေသးတယ္တဲ့ ၊ ဌာနမွဴးက်န္းေတာင္သတိမထားမိဘူးဆိုပဲ။
ဟယ့္ေက်ာင္း - ၿပီးေတာ့ တစ္ခါမိသြားရင္ ဆယ္ခါအစားျပန္ေပးမွာတဲ့။
ရွဲ႕ယြီ - အဲ့ဒီေတာ့?
ရွဲ႕ယြီမွာ မိမိအေနျဖင့္ေက်ာင္းသားဆိုးေတြလုပ္ရပ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္အေပၚအသိအျမင္တို႔မွာနည္းပါးေသးပါေၾကာင္း ခံစားမိလိုက္သည္။ သူ႔အေနႏွင့္အရည္အခ်င္းမျပည့္မွီေသး။
-မင္းနဲ႔ voice callေျပာမယ္ ၊ အခုေျပာလို႔အဆင္ေျပလား?
စိတ္မဝင္စားေပသည့္တိုင္ ရွဲ႕ယြီသည္တက္ႂကြစြာပင္ျပန္လို႔ေျဖလိုက္သည္။
-ေကာင္းၿပီေလ။
ေနာက္တစ္စကၠန္႔မွာပင္ ဟယ့္ေက်ာင္းထံမွဖိတ္ေခၚမႈတစ္ခုေရာက္ရွိလို႔လာ၏။
သာမန္voice callပဲထင္မွတ္ကာ ရွဲ႕ယြီသည္လည္း ေသခ်ာမၾကည့္မိလိုက္ပါေခ်။
ရလဒ္သည္ကား သူႏွိပ္၍လက္ခံၿပီးေနာက္တြင္မူ ဖုန္းစခရင္အလယ္၌ ေရခ်ိဳးလို႔ၿပီးခါစျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္လည္း အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးတစ္ထည္သာလွ်င္ဝတ္လို႔ထားသည့္ ဟယ့္ေက်ာင္းကေပၚလို႔လာေတာ့သည္။
". . . . . ."
ဟယ့္ေက်ာင္းသည္ ေခါင္းပင္မသုတ္ရေသး ၊ ေျခဗလာျဖင့္ၾကမ္းခင္းထက္ရပ္လ်က္ျဖင့္ ခါးကိုငံု႔ကာ ကုတင္ေဘးတြင္အကၤ်ီေရြးလ်က္ရွိေခ်သည္။ လက္ျပင္႐ိုး ၊ ေက်ာ႐ိုးတို႔မွာသူ၏လႈပ္ရွားမႈအလိုက္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းရွိလွ၏ ၊ လည္တိုင္ထက္တြင္မူ ႀကိဳးအနီေလးဆြဲထားလ်က္သားျဖင့္ လူငယ္ဆန္ဆန္အားမာန္အျပည့္တက္ႂကြမႈတို႔ ထင္ဟပ္လ်က္ရွိေခ်သည္။
ရွဲ႕ယြီသည္ ႏွစ္စကၠန္႔မွ်တံု႔ဆိုင္းသြားၿပီးေနာက္မွ ဆိုလိုက္၏။
"မင္းကဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ? ညစ္တီးညစ္ပတ္နဲ႔မင္းရဲ႕အနက္ေရာင္underwearကိုျပသဖို႔လား?"
"Fuck. ."
ဟယ့္ေက်ာင္းကိုယ္တိုင္လည္း လန္႔ဖ်န္႔သြားရၿပီး အကၤ်ီအားေကာက္ယူ၍လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
". . . . . . ဒါဘာတုန္း။"
ဟယ့္ေက်ာင္းမွာအကၤ်ီဝတ္ဖို႔အလုပ္မ်ားေနျခင္းေၾကာင့္ voice callႏွိပ္ရမည့္အစား အမွတ္တမဲ့ျဖင့္video callအားသြားေရာက္ႏွိပ္မိလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ရွဲ႕ယြီဘက္မွာက အလင္းေရာင္သိပ္ၿပီးမေကာင္းလွ ၊ အနည္းငယ္ေမွာင္လို႔ေနၿပီး ၾကည့္ရသည္မွာေတာ့ကုတင္ထက္လဲအိပ္ေနဟန္ရွိ၏ ၊ ဟယ့္ေက်ာင္းသည္ ခပ္ျမန္ျမန္သာအကၤ်ီေဘာင္းဘီတို႔အားေကာက္ဝတ္လိုက္ရေတာ့သည္။
"လက္ေခ်ာ္သြားတာရယ္ ၊ မင္းအဲ့လိုမ်က္ႏွာေဘးမလုပ္နဲ႔ေလကြာ ၊ မင္းပဲအက်ိဳးအျမတ္ရသြားတာ အသိသာႀကီးဟာ ၊ အစ္ကို႔ရဲ႕ကိုယ္လံုးက. . . . . ."
"ကိစၥမရွိရင္ ငါခ်လိုက္ေတာ့မယ္။"
ဟယ့္ေက်ာင္းမွာ မိမိbodyအေၾကာင္းႂကြားလံုးထုတ္မယ့္အေရးအား ရပ္လိုက္ရေတာ့၏။
"ကိစၥရွိတယ္ ၊ ဟုတ္တယ္ ၊ ဟိုအစားေရးေပးမယ့္ဟာ။"
အစားေရးေပးတာတစ္ခုအတြက္နဲ႔ကို ဟယ့္ေက်ာင္းကဘာလိုလို႔ သူတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲရွာၿပီးစကားေျပာဖို႔လိုအပ္သလဲဆိုသည္ကိုျဖင့္ ရွဲ႕ယြီလည္းမသိသည္ေၾကာင့္ စဥ္းစားမေနဘဲေမးလိုက္ေတာ့သည္။
"ႏွစ္ေယာက္စာအိမ္စာဆို 20%ေလွ်ာ့ေပးမွာမို႔လို႔လား?"
"မဟုတ္ဘူး. ."
ဟယ့္ေက်ာင္းကေျပာလာသည္။
"ငါမင္းကိုေပးလိုက္တဲ့စာရြက္ေလ မင္းသိမ္းထားေသးလား ၊ ဘာအိမ္စာေတြလဲဆိုၿပီးကူးထားတဲ့ဟာေလ? ငါၾကည့္ၿပီးကိုယ္ဘာကိုယ္ ဘာေတြေရးလို႔ေရးထားမွန္းနားမလည္ေနလို႔။"
". . . . . ."
ရွဲ႕ယြီသည္ စိတ္ေအးေအးထားလ်က္ျဖင့္ အယုတၱအနတၱညစ္ညစ္ညမ္းညမ္းေတြမပါဘဲ ဟယ့္ေက်ာင္းအား '႐ိုေသသမႈျဖင့္သာ နႈတ္ခြန္းဆက္' လိုက္ပါသည္။ ေယဘုယ်အဓိပၸာယ္မွာေတာ့ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းလွပါသည့္ေနရာတစ္ေနရာ၌သူ႔အားသြားလို႔ေနခိုင္းလိုက္ျခင္းသာ ၊ ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ video callအားပိတ္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။
"မင္းစမ္းၾကည့္ၾကည့္ပါလား ၊ လိုရမည္ရေပါ့ ငါ့စာလံုးေတြနဲ႔ မင္းက ဆက္ႏႊယ္မႈေကာင္းေကာင္းရွိခ်င္ရွိေနမွာ။"
"မင္းေမးရမွာက အစားေရးေပးမယ့္သူနဲ႔ မင္းရဲ႕စာလံုးေတြသာ ဆက္ႏႊယ္မႈေကာင္းေကာင္းရွိမရွိဆိုတာပဲ. ."
ရွဲ႕ယြီသည္ေျပာလိုက္၏။
"သူမင္းရဲ႕အဲ့ဒီပံုစံလိုမ်ိဳး ေရးႏိုင္ပါ့မလားလို႔ေလ။"
ရွဲ႕ယြီသည္ေျပာၿပီးတာႏွင့္ တန္း၍ခလုတ္ႏွိပ္ကာခ်ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္မွာကား home screenရွိရာသို႔ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားလ်က္ အေစာကတည္းက uninstallဖို႔ေမ့ေနေလသည့္ ပညာရွိအသီးဆိုသည့္appဟာဆိုလွ်င္ 'ဂိမ္း'ဆိုသည့္အကန္႔ထဲရွိလို႔ေနဆဲျဖစ္လ်က္ အစိမ္းေရာင္အကြက္ကေလးမွာမ်က္စိပေဒသာေတာ့ရွိလွေပ၏။
မသိလိုက္မသိဘာသာျဖင့္ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္တြင္ကား အေမွာင္ထုကႀကီးစိုးလို႔လာေနၿပီျဖစ္သည္။ ေလသည္ျပတင္းအျပင္ဘက္မွ ေအးျမမႈကိုသယ္ေဆာင္လ်က္ ဝင္ေရာက္လို႔လာေနသည္။
ရွဲ႕ယြီသည္ မ်က္ဝန္းတို႔အားမွိတ္လိုက္ေလ၏ ၊ အသိစိတ္တို႔တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာ့နည္းလို႔လာေနသည့္တိုင္ သူသည္ ေႏြရာသီကုန္ဆံုးေတာ့မည္ဆိုတာကိုေတာ့ သတိမူမိသည္။
ထိုပူျပင္းကာ မြန္းက်ပ္လ်က္ရွိလွပါေသာေႏြ ၊ ဖုန္းထဲမွေန 'မင္းေမယိုးငါ့လက္နက္ကိုလုသြားတာ' ဆိုသည့္က်ိဳးသာ့ေလ၏ေအာ္သံ ၊ ဟယ့္ေက်ာင္း၏ သူ႔maskအနက္ကိုခၽြတ္ရင္းမွရယ္လ်က္ျဖင့္ 'ငါက(၈)ႏိုင္ငံေသြးေႏွာ' ဟုဆိုလာခဲ့ပါသည့္ ထိုေႏြရာသီဟာဆိုလွ်င္ ကုန္ဆံုးေတာ့မည္ပဲျဖစ္ေလသည္။
UNICODE
အခန်း(၃၅)
အိမ်စာအစားရေးပေးပြီး နားလည်မှုယူကြမယ်
ရှဲ့ယွီသည် သူ့ထံရှိစိတ်ရှုပ်ခံပြင်းနေခြင်း ၊ သည်းမခံနိုင်ခြင်းတို့ဖြည်းဖြည်းချင်းလျှော့ပါးလို့သွားပါကြောင်း ကိုယ်တိုင်မူသတိမထားမိခဲ့ချေ။
သူသည် စာရွက်လေးအားပြန်လို့ခေါက်လိုက်ပါပြီး အမှိုက်ပုံးဘေးနားနှစ်စက္ကန့်မျှတွေဝေနေခဲ့ပြီးနောက်တွင်မူ မပစ်ဖြစ်လိုက်တော့။
ဟယ့်ကျောင်းထံတွင် တစ်စုံတစ်ရာသောထူးခြားချက်တို့ရှိလေ၏။
သူ့၏ ဘာကိုမှလေးလေးနက်နက်မရှိ ၊ ဂရုမစိုက်တဲ့ပုံစံကိုယ်ကကို သူ့အားအပြည့်အဝပင်ကြော့ရှင်းလှသည့်ဟန်ပန်ထင်ဟပ်စေသည်။
အမှတ်တွေအဆင့်တွေနည်းချက်က ကြည့်တဲ့သူသွေးဆူဒေါသထွက်လာစေလောက်မည် ၊ ဘာသာရပ်ဆရာတိုင်း အနည်းငယ်လေးအဖြေလွှာအားကြည့်မိသည်နှင့် အမြဲငိုရမလိုလိုရယ်ရမလိုလိုပင်ဖြစ်ကာ ခေါင်းကိုက်လာရစမြဲ။ သို့သော်ငြား ရံဖန်ရံခါအတန်းပြီးချိန်တို့၌ ဝူကျိန့်(သချင်္ာဆရာ)သည် ဟယ့်ကျောင်းအားဘောလုံးကန်ဖို့လာရှာတတ်သည်။
"ကောင်လေး ၊ သင်္ချာချိန်တုန်းကမင်းဘာလဲပြောထားတာလေ ၊ နေ့လည်ကြကွင်းကိုလာခဲ့ ၊ ငါမင်းကိုသင်ခန်းစာပေးပေးမယ်။"
ထိုကိစ္စမှာ ရှဲ့ယွီနှင့်လုံးလုံးသော်မျှမသက်ဆိုင် ၊ သို့ပေသည့် အဘယ့်ကြောင့်မှန်းမူမသိပါ ဟယ့်ကျောင်းတစ်ယောက်နာမည်ခေါ်အဆူခံရလေတိုင်းတွင် သူပါရောနှောပါတတ်မြဲဖြစ်သည်။
ဝူကျိန့်သည် ရှဲ့ယွီကိုပါလက်ညှိုးထိုးလို့လာ၏။
"ဟိုကောင်လေး မင်းရောလာခဲ့။"
ဤသို့ဖြင့် နေ့လည်စာစားပြီးနောက်၌ ကွင်းစီသို့ဟယ့်ကျောင်းရဲ့ဆွဲခေါ်ခြင်းအားခံရတော့သည်။ ထို့အပြင် ဝမ့်သာ ၊ လော်ဝိန်ချန်တို့ကပါအားဖြည့်ပါဝင်လို့လာကြသည်။
ဝူကျိန့်ဘက်တွင်တော့ အဖွဲ့ကတောင့်၏ ၊ လောင်ထန်ကလွဲပြီး ကပ်ရပ်ခန်းကသမိုင်းဆရာအပြင်ကို ဌာနမှူးကျန်းတောင်ပါသေးလေသည်။
ဝူကျိန့်၏မြေဖြူခဲပစ်ပေါက်သည့်အရည်အချင်းကတော့တိကျကောင်းမွန်လှပေမယ့် ဘောလုံးကန်တာမှာတော့ သိပ်ပြီးမကောင်းလှပါ ၊ တကယ်ကနေ့တိုင်းရုံးခန်းထဲမှာပဲအထိုင်များပြီး အားကစားမလုပ်ဖြစ်ခြင်းကြောင့်လည်းပါ၏ ၊ ထို့အပြင်အသက်ကလည်းရလာပြီး အရိုးအဆစ်တို့မှာလည်း လူငယ်တွေနဲ့ဆိုယှဉ်လို့မရတော့။
"ငါတို့ဒီလိုလုပ်ရအောင် ၊ ခဏနေကြရင်လွှတ်ထားမယ်။"
ပွဲအလယ်နားချိန်၌ ဟယ့်ကျောင်းကတီးတိုးဆိုလာ၏။
"ခွေးရူးတို့တစ်တွေကို အရင်ဂိုးအနည်းငယ်လောက်သွင်းပါစေဦး။"
ဝမ့်သာကပြောသည်။
"အစ်ကိုကျောင်း ၊ ဒီလိုကြခက်သွားလိမ့်မယ်နော် ၊ သူတို့ကစကေးတကယ်ကောင်းတာ ၊ ငါကမင်းနဲ့လည်းယှဉ်နိုင်တာမဟုတ်ဘူး ၊ ဟန်တွေပန်တွေလုပ်ရမှာတအားခက်ရင် ငါတော့ဖြစ်မယ်မထင်ဘူး။"
ဟယ့်ကျောင်းသည် ဆောင့်ကြောင့်ထချရင်း ဝမ့်သာ၏ခေါင်းကိုတစ်ချက်ပုတ်လိုက်၏။
"ချီးကိုခက် ၊ ငါမင်းကိုသင်ပေးမယ်။ သူတို့ဂိုးသွင်းတဲ့အချိန် မင်းကဒီလိုဒူးထောက်ချလိုက် လုပ်တတ်လား ၊ ပြီးရင်အလွန်အားမလိုအားမရဖြစ်နေတဲ့ပုံစံမျိုးနဲ့ မြေပြင်ကိုလက်သီးနဲ့ထိုးချပစ်ပြီး အမှားလုပ်လိုက်မိလို့ အရမ်းနောင်တရသွားတဲ့ပုံစံမျိုးလုပ်. . . . . ."
ဝမ့်သာသည် နားထောင်ပြီးနောက် ကြောင်အလို့ပင်သွားတော့သည်။
"အဲ့လောက်ကြီးက ချဲ့ကားရာမရောက်ဘူးလား?"
"ဒရာမာခင်းလွန်းတယ် ၊ မင်းဘာသာမင်းပဲသရုပ်ဆောင်. ."
ရှဲ့ယွီသည်ဘေးတစ်ဖက်၌ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လျက် လက်ထဲတွင်မူရေဘူးကိုကိုင်ထားကာအဖုံးဖုံးရင်းပြောလိုက်သည်။
"အခြားသူတွေသွားပြီးဆွဲခေါ်မနေနဲ့။"
"ဒါကအကုန်အတူပူးပေါင်းပါဝင်ဖို့လိုအပ်တယ်. ."
ဟယ့်ကျောင်းကထပ်မံဆိုလိုက်သည်။
"မင်းကအခြားသူမှမဟုတ်တာ ၊ မင်းကငါ့ထုံကျောလေ။"
ရှဲ့ယွီပင်ပြန်လည်ခွန်းတုံ့မပြန်ရသေး လော်ဝိန်ချန်ကအရင်ထရပ်ကာ မပါဝင်ချင်ကြောင်းပြောလာပါတော့သည်။
"ဘောလုံးကိုဟန်ဆောင်ကန်မယ် ၊ ဒါကာယစိတ်ဓာတ်ကို ဆန့်ကျင်ရာရောက်တာပဲ ၊ ငါတော့လက်မခံဘူး။"
ဟယ့်ကျောင်း : ". . . . . ."
လောင်ဝူ၏ဘောလုံးကန်အစွမ်းအစအရ သူတို့ကလည်း လွှတ်လို့သာပေးထားလိုက်သည်။ ဝမ့်သာဆိုလျှင် ဟယ့်ကျောင်း၏အကြံပေးချက်အားနားထောင်ပြီး ဟန်ဆောင်ပင်ပစ်လဲချတတ်နေပြီဖြစ်သည်။ သို့ပေသည့် လော်ဝိန်ချန်ကတော့ အလျှော့ပေးလွှတ်ထားတာမျိုးအားသေတောင်မလုပ်ချေ ၊ ဤသို့ဖြင့် ဟယ့်ကျောင်းသည် 'ဆိုးဝါးလှသည့်အဖွဲ့သား'အဖြစ်ခံယူလျက် လော်ဝိန်ချန်၏စွမ်းဆောင်မှုတို့အား အားကုန်သုံး၍လိုက်လံဖိနှိပ်ချုပ်ချယ်တော့သည်။
လော်ဝိန်ချန်မှာ နာကျင်ခံစားလို့ပင်သွားရ၏။
"အစ်ကိုကျောင်း မင်းဘာလုပ်တာလဲ ၊ မင်းကဘယ်အဖွဲ့ကတုန်း. . . . . . အစ်ကိုယွီ သူ့ကိုထိန်းဦး။"
ရှဲ့ယွီ : "ဘာလို့ငါလဲ ၊ ငါ့သောက်လုပ်မဟုတ်ဘူး။"
အဆုံးတွင်ကား ဝူကျိန့်တို့တစ်တွေမှာတော့ ဘောလုံးကန်တဲ့ထဲစျာန်ဝင်ကာ တက်ကြွလန်းဆန်းလျက်ရှိနေကြပြီး အသက်(၁၈)နှစ်သို့ပြန်ရောက်သွားသလိုခံစားမိကြလေသည်။
နောက်တစ်ပွဲထပ်ကန်ဖို့ကိုပင် ကြိုချိန်းလို့သွားသေးတော့၏။
စာဖတ်ခန်းထဲမှ အသံတို့မှာတဖြည်းဖြည်းနဲ့တိုးလို့သွားသည်။
သူတို့ရန်ဖြစ်နေသည်အားအတော်ကြာနားထောင်ပြီးနောက်တွင်တော့ ရှဲ့ယွီလည်းအကြောင်းရင်းအားနားလည်သဘောပေါက်လုနီးရှိသွားခဲ့သည်။ အနှစ်ချုပ်ရသော် ကျုံးကျယ်ငယ်ငယ်တုန်းက သူ့အမေသူ့အတွက်ဝယ်ပေးထားသည့်ဖောင်တိန်ဟာဆိုလျှင် မတော်တဆထိမိပြီး ကျုံးကော်ဖေးကြောင့်အောက်ပြုတ်ကျသွားခဲ့လေရာ ဘောသီးကြွေ၍မင်မထွက်လာတော့ချေ။
(၃)နှစ်တိုင်တိုင်ရှိလာခဲ့ပြီ ဖြေရှင်းလို့မပြီးနိုင်သည့်ပြဿနာမှာ ထိုအခြေအနေကြောင့်ထပ်မံပေါက်ကွဲလို့လာချေပြန်သည်။
ကျုံးကျယ်တစ်ယောက်မှာ အရွယ်ပင်ရောက်နေပြီဖြစ်သည့်တိုင် ဘယ်လိုဖြစ်လို့သူနှင့်အတိုက်အခံပြဿနာတက်အောင်လုပ်နေသေးတာပါလိမ့်ဟု ကျုံးကော်ဖေးတွေးမိရသည်။
"ရှင်တို့နှစ်ယောက်လုံးပဲ စိတ်လျှော့ကြပါတော့ ၊ ဒီလိုဆက်ရန်ဖြစ်နေပြီး ဖြေရှင်းလို့ရတာလည်းမဟုတ်ဘူး။"
ကုရွှယ်လန်မှာ စာဖတ်ခန်းထဲကနေလိုက်လို့ထွက်လာသည်။
ကျုံးကျယ်သည် ကားသော့အားဆွဲယူ၍ အပြင်ဘက်သို့လျှောက်လို့သွားရင်းမှ. .
"စိတ်လျှော့ရမယ်? ကျုပ်အများကြီးစိတ်လျှော့ထားတာ။"
ကျုံးကော်ဖေးသည်လည်း ဒေါသထွက်လို့နေ၏ ၊ အထူးသဖြင့် ကျုံးကျယ်၏ဆင်ခြင်တုံတရားကင်းမဲ့ကာ လွန်ကျူးလှသည့်စကားတွေသူ့အားပြောလာခြင်းပေ ၊ သို့ပေသည့်သူသည်စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲရှိရရင်းမှ လှေကားခွင်၌ရပ်လျက်မေးလိုက်သည်။
"ပြန်လာခဲ့စမ်း ၊ မင်းဘယ်သွားတာလဲ? မင်းကအိမ်မှာမနေဘဲ ဘယ်သွားနေမလို့လဲ?"
ကျုံးကျယ်မှာကား လှည့်လို့ပင်မကြည့် ၊ လုံးဝသေချာသည်မှာတော့ Barသို့သွားကာအချိန်ဖြုန်းလျက် တစ်ကိုယ်လုံးအရက်နံ့နှင့်အထီးကျန်ဆန်မှုတို့လွှမ်းခြုံလို့နေပစ်လိုက်လိမ့်မည်သာ။
တကယ်တမ်းအိမ်မှာရှိနေရတာကလည်း ဘာစိတ်ဝင်စားဖွယ်ရာမှမရှိ ၊ ထမင်းစားပြီးသည်နှင့် အခန်းထဲသာအောင်းကာ တစ်ခါတစ်လေသာ့လေနှင့်အတူ ဂိမ်းခဏတဖြုတ်ဆော့ဖြစ်သည်သာရှိသည်။
ဝမ့်သာတစ်ယောက်အိမ်သို့ပြန်သွားပြီးနောက် ပို့လို့လာသည့်စာတိုအတိုင်းပင်ဖြစ်နေလေတော့သည် - အိမ်ရောက် ၊ အားယားနေပြီး ပျင်းဖို့ကောင်း ၊ တွေဝေနေရင်းနဲ့ အချိန်တွေကုန်ဆုံး သွား ဆိုသကဲ့သို့ပင်။
"မင်းအဲ့ဘက်ကိုမသွားဘဲ ငါ့ကိုလာကူညီစမ်းပါကွ. ."
ကျိုးသာ့လေမှာ ဂိမ်းဆော့လေတိုင်း ရှဲ့ယွီရဲ့မကောင်းတဲ့အကျင့်အားသိလေသည်။ ဂိမ်းကစားတဲ့သူတွေထဲ solo playမှာ ရှဲ့ယွီထက်ပိုပြီးသင့်လျော်မည့်သူ သူမတွေ့ဖူးသေးချေ ၊ သိလို့သာသိနေတာ ဒီလောက်နှစ်တွေကြာနေလည်း သူ့မှာကျင့်သားမရသေးပါ။
"ငါသေတော့မှာကို မင်းမမြင်ဘူးလား ရှဲ့Bossရဲ့ ၊ မင်းကမခံရတော့ မနာဘူးပေါ့လေဟုတ်လား. . . . . . အား ငါလိုး ၊ သွားပြီ သွားပြီ။"
ရှဲ့ယွီကတော့ မလှုပ်မယှက်နဲ့ပင်။
"မင်းကညံ့တာကိုး။"
". . . . . ."
"ငါကညံ့တာ. ."
ကျိုးသာ့လေက စနောက်လို့ဆိုလိုက်ပါသည်။
"ငါဒီလိုတွေဖြစ်တာ ဘယ်သူ့ကြောင့်မို့တုန်း ၊ မင်းလိုမျိုး ရန်သူထက်တောင်ရက်စက်တဲ့အဖွဲ့သားကို ဘယ်သူကများခံနိုင်ရည်ရှိမတဲ့လဲ ၊ ဟမ်? !"
ရှဲ့ယွီသည် နှစ်ပွဲလောက်ဆော့အပြီးမှာတော့ အချိန်အားကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"မင်းပဲဆော့တော့ ၊ ငါထွက်ပြီ။"
ကျိုးသာ့လေမှာ တစ်ခုခုအားမေ့နေသလိုခံစားနေရရင်းမှ ရှဲ့ယွီ၏ထွက်ပြီဟုပြောလာချိန်ကြမှ ခေါင်းကိုထုမိရင်း သတိရလို့သွားတော့သည်။
"ဒီနေ့ကအန်တီလန်ရဲ့မွေးနေ့မဟုတ်လား။"
"ငါမေ့တော့မလို့ ၊ ငါ့ဆုတောင်းစကား အန်တီလန့်ထံပါးပေးဦး ၊ ပိုပိုပြီးလှလာပါစေ ၊ အရာရာပြည့်စုံပျော်ရွှင်ပါစေလို့. ."
ကျို့သာ့လေက အပြစ်တင်ဆိုလာပြန်သေးသည်။
"မင်းဘာလို့ငါ့ကိုကြိုသတိမပေးတာလဲ။"
အောက်ထက်ရှိ ဧည့်သည်အပေါင်းတို့မှာ မပြန်ကြသေး။
ကုရွှယ်လန်၏မွေးနေ့ ၊ မဒမ်ကုမှာ အထူးတလည်မွေးနေ့ပွဲဆိုတာမျိုးတွေမပြုလုပ်သော်ငြား လူတွေတော်တော်များများ အိမ်သို့အလျှိုလျှိုရောက်လို့လာကြ၏ ၊ လက်ဆောင်တွေကိုလည်းစားပွဲထက်စုပြုံတင်လို့ထားခဲ့ကြသည်။
ကျုံးကော်ဖေးဆိုသည်မှာကား စီးပွားရေးလောက၌အထွတ်အထိပ်အနေအထားမှာရှိခြင်းကြောင့် ဒီမဒမ်ကျုံးအားဘယ်လိုပင်ကြည့်မရရှိနေကြပေသည့်တိုင် လက်ဆောင်တွေမှာအရေအတွက်ရှိသင့်သလောက်တော့ရှိကြပါသည်။
"မင်းကိုကြိုသတိပေးပြီး ဘာလုပ်ရမှာလဲ. ."
ရှဲ့ယွီသည် ဂိမ်းထဲကထွက်လိုက်၏ ၊ ခြေထောပ်တစ်ဖက်ကိုဖြင့် ထိုင်ခုံအစွန်းနားတင်ကာထားမိသည် ၊ ကွန်ပြူတာကြည့်တာကြာသွားခြင်းကြောင့် အနည်ငယ်လူကနုံးလို့နေသည်။
"မင်းကပလတ်စတစ်ပန်းအတုတွေပေးဦးမလို့လား?"
ကျိုးသာ့လေကဆိုသည်။
"မင်းပလတ်စတစ်ဆိုပြီးအထင်သေးမနေနဲ့ ၊ အတုဖြစ်ပေမယ့် သူတို့ကဘယ်တော့မှညှိုးမသွားတော့ဘူးလေ ၊ ငါ့ရဲ့လက်ဆောင်တိုင်းက အသုံးတည့်ပါတယ်ကွ။"
"ဒါဆို နွေရာသီကြီး မာဖလာပေးတာကလည်း အသုံးတည့်တယ်ခေါ်တာပဲလား?"
ကျိုးသာ့လေမှာ မိမိလက်ဆောင်ရွေးရာ၌ချွတ်ယွင်းချက်ရှိနေခြင်းကို ဝန်မခံလိုဘဲရှိရာ စကားကတ်လို့သာပြောလိုက်သည်။
". . . . . . ဆောင်းရာသီဆိုတာ အနှေးနဲ့အမြန်ရောက်လာမှာပဲလေ။"
"ငါမင်းကိုချီးမွမ်းပေးရဦးမလား။"
ည(၆)နာရီ (၇)နာရီလောက်မှာတော့ လူတော်တော်များများပြန်လို့သွားကြပြီဖြစ်သည်။
တစ်အိမ်လုံးလည်း တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လို့သွားတော့၏ ၊ အိမ်ဖော်တို့က အသီးပန်းကန်တွေသိမ်းကာ တံမြက်စည်းလှည်း ၊ စားပွဲတွေသုတ်လျက်ရှိပြီး ကျုံးကော်ဖေးကတော့ ဧည့်သည်တွေကိုလိုက်ပို့နှုတ်ဆက်နေလေသည်။
ကုရွှယ်လန်မှာ အနည်းငယ်ပင်ပန်းသလိုရှိတာနဲ့ အပေါ်ထပ်သို့တက်ရန်ပြင်ကာ မီးဖိုချောင်ကိုဖြတ်အလျှောက်၌ ရှဲ့ယွီရှိနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ခါးထက်တွင်အေပရွန်အားဝတ်လို့ထားပြီး အင်္ကျီလက်တို့အားလည်း အပေါ်သို့ပင့်ခေါက်တင်လို့ထားသည်။ လက်ထဲတွင်မူ အသီးအရွက်တို့ကိုကိုင်ထားလျက်မှ ရေပိုက်ခေါင်းအောက်တွင် သေသေချာချာဆေးကြောနေလေသည်။
အိုးထဲရှိရေတို့မှာ ဆူပွက်လို့လာနေပြီဖြစ်ကာ အပေါ်သို့အငွေ့တွေရိုက်လျက်ရှိ၏။ ရှဲ့ယွီသည်လက်ဆန့်၍ အိုးအဖုံးအားလှပ်လိုက်ပါပြီး ခေါက်ဆွဲအားထည့်လိုက်သည်။ သူလုပ်ကိုင်နေပုံတို့မှာ အသားကျလျက်ရှိပြီး နည်းနည်းလေးမှဖြစ်ကတတ်ဆန်းရှိမနေ။
ရှဲ့ယွီမှာ မီးဖိုချောင်နှင့်မစိမ်းသက်လှ ၊ အရင်ကုရွှယ်လန်တစ်ယောက်အလုပ်မအား၍ သူ့အားဂရုမစိုက်နိုင်သည့်အချိန်များ၌ ညစာအားသာ့လေတို့ ၊ အန်တီမေတို့စီပင်သွားစားခဲ့သည်မဟုတ် ၊ ကိုယ်တိုင်ပင်မီးမွှေးကာခေါက်ဆွဲတစ်ပန်းကန် ဒါမှမဟုတ်လည်း ထမင်းကြော်ကာစားဖြစ်လေသည်။
ကုရွှယ်လန်သည်အသံမပေးမိဘဲ မီးဖိုခန်းအပေါက်ဝ၌ရပ်လျက်ကြည့်နေမိသည်။
အလွန်ရိုးရှင်းလှပါသည့် ခေါက်ဆွဲတစ်ပန်းကန် ၊ မုန်ညင်းစိမ်း ၊ နုပ်နုပ်ဆင်းထားသည့်ကြက်သွန်နီ ၊ ကြက်ဥကြော်တို့ပါလေသည်။
လူငယ်လေးမှာ ခေါင်းငုံ့လျက်ဖြင့် မျက်ဝန်းတို့က အာရုံစူးစိုက်မှုအပြည့်ရှိနေလေသည်။
ကုရွှယ်လန်သည် ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း မျက်ဝန်းတို့ကမသိလိုက်မသိဘာသာဖြင့် စိုစွတ်လို့လာသည်။ သူသည်ကျောပေး၍ရပ်ကာ မျက်ဝန်းထောင့်တို့အားပွတ်သုတ်မိ၏။
ရှဲ့ယွီသည် ဘာမှများများစားစားမပြောချေ ၊ ကုရွှယ်လန်တစ်ယောက်ခေါက်ဆွဲအားတစ်လုတ်ပြီးတစ်လုတ်ဖြင့်စားလို့ပြီးကာကြမှပင် သူကဆိုလိုက်သည်။
"မား ၊ မွေးနေ့မှာပျော်ရွှင်ပါစေ။"
ကုရွှယ်လန်သည်ခေါင်းညိတ်ကာ ညင်ညင်သာသာအသိအမှတ်ပြုလိုက်လေသည်။
သူမသည်ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်တွေလည်း ပြောမထွက်ခြင်းကြောင့် အဆုံး၌ဤသို့သာလျှင်ပြောလိုက်၏။
"မစောတော့ဘူး ၊ သွားအိပ်တော့လေ ၊ မနက်ဖြန်ကြကျောင်းလည်းတက်ရဦးမှာ။"
မနက်ဖြန်ဆို တနင်္လာသို့ပြန်ရောက်ပေမည်။ ရှဲ့ယွီသည်ကုတင်ထက်လဲနေရင်းမှ ဖုန်းပိတ်တော့မည်ပြင်ခိုက်မှာပင် noti barထက်စာတိုနှစ်စောင်ပေါ်လို့လာ၏ ၊ အချိန်ကပ်ကလေးပင်။
QQတွင်friendဖြစ်နေသည့် ဟယ့်ကျောင်းထံမှ။
-လောင်ရှဲ့ ၊ ငါပစ္စည်းကောင်းလေးတွေ့
ထားတယ်။
-Add WeChat 1502XXX7043 ၊ အိမ်စာအစားရေးပေးပြီး နားလည်မှုယူကြမယ်။
ရှဲ့ယွီ၏ လက်ချောင်းတို့မှာစခရင်ထက်ထောက်လျက်သားရှိနေရင်း အတော်ကြာကာမှပင်အမေးသင်္ကေတတစ်ခုပို့လိုက်၏ - ?
ဟယ့်ကျောင်း - ငါတို့နှစ်ကတဲ့ ၊ အထူးပြုအနေနဲ့အိမ်စာအစားရေးပေးမှာ။
ဟယ့်ကျောင်း - ရှိန်ကျယ်ကတော့ပြောတယ် အဲ့လူကသူ့အလုပ်မှာတော်တော်ကျွမ်းကျင်တာတဲ့ ၊ စျေးကလည်းသင့်ပြီး လက်ရေးကိုလည်းတုပြီးရေးတတ်သေးတယ်တဲ့ ၊ ဌာနမှူးကျန်းတောင်သတိမထားမိဘူးဆိုပဲ။
ဟယ့်ကျောင်း - ပြီးတော့ တစ်ခါမိသွားရင် ဆယ်ခါအစားပြန်ပေးမှာတဲ့။
ရှဲ့ယွီ - အဲ့ဒီတော့?
ရှဲ့ယွီမှာ မိမိအနေဖြင့်ကျောင်းသားဆိုးတွေလုပ်ရပ်နှင့်ပတ်သက်သည့်အပေါ်အသိအမြင်တို့မှာနည်းပါးသေးပါကြောင်း ခံစားမိလိုက်သည်။ သူ့အနေနှင့်အရည်အချင်းမပြည့်မှီသေး။
-မင်းနဲ့ voice callပြောမယ် ၊ အခုပြောလို့အဆင်ပြေလား?
စိတ်မဝင်စားပေသည့်တိုင် ရှဲ့ယွီသည်တက်ကြွစွာပင်ပြန်လို့ဖြေလိုက်သည်။
-ကောင်းပြီလေ။
နောက်တစ်စက္ကန့်မှာပင် ဟယ့်ကျောင်းထံမှဖိတ်ခေါ်မှုတစ်ခုရောက်ရှိလို့လာ၏။
သာမန်voice callပဲထင်မှတ်ကာ ရှဲ့ယွီသည်လည်း သေချာမကြည့်မိလိုက်ပါချေ။
ရလဒ်သည်ကား သူနှိပ်၍လက်ခံပြီးနောက်တွင်မူ ဖုန်းစခရင်အလယ်၌ ရေချိုးလို့ပြီးခါစဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံးတွင်လည်း အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးတစ်ထည်သာလျှင်ဝတ်လို့ထားသည့် ဟယ့်ကျောင်းကပေါ်လို့လာတော့သည်။
". . . . . ."
ဟယ့်ကျောင်းသည် ခေါင်းပင်မသုတ်ရသေး ၊ ခြေဗလာဖြင့်ကြမ်းခင်းထက်ရပ်လျက်ဖြင့် ခါးကိုငုံ့ကာ ကုတင်ဘေးတွင်အင်္ကျီရွေးလျက်ရှိချေသည်။ လက်ပြင်ရိုး ၊ ကျောရိုးတို့မှာသူ၏လှုပ်ရှားမှုအလိုက် တောင့်တောင့်တင်းတင်းရှိလှ၏ ၊ လည်တိုင်ထက်တွင်မူ ကြိုးအနီလေးဆွဲထားလျက်သားဖြင့် လူငယ်ဆန်ဆန်အားမာန်အပြည့်တက်ကြွမှုတို့ ထင်ဟပ်လျက်ရှိချေသည်။
ရှဲ့ယွီသည် နှစ်စက္ကန့်မျှတုံ့ဆိုင်းသွားပြီးနောက်မှ ဆိုလိုက်၏။
"မင်းကဘာလုပ်ချင်တာလဲ? ညစ်တီးညစ်ပတ်နဲ့မင်းရဲ့အနက်ရောင်underwearကိုပြသဖို့လား?"
"Fuck. ."
ဟယ့်ကျောင်းကိုယ်တိုင်လည်း လန့်ဖျန့်သွားရပြီး အင်္ကျီအားကောက်ယူ၍လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
". . . . . . ဒါဘာတုန်း။"
ဟယ့်ကျောင်းမှာအင်္ကျီဝတ်ဖို့အလုပ်များနေခြင်းကြောင့် voice callနှိပ်ရမည့်အစား အမှတ်တမဲ့ဖြင့်video callအားသွားရောက်နှိပ်မိလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
ရှဲ့ယွီဘက်မှာက အလင်းရောင်သိပ်ပြီးမကောင်းလှ ၊ အနည်းငယ်မှောင်လို့နေပြီး ကြည့်ရသည်မှာတော့ကုတင်ထက်လဲအိပ်နေဟန်ရှိ၏ ၊ ဟယ့်ကျောင်းသည် ခပ်မြန်မြန်သာအင်္ကျီဘောင်းဘီတို့အားကောက်ဝတ်လိုက်ရတော့သည်။
"လက်ချော်သွားတာရယ် ၊ မင်းအဲ့လိုမျက်နှာဘေးမလုပ်နဲ့လေကွာ ၊ မင်းပဲအကျိုးအမြတ်ရသွားတာ အသိသာကြီးဟာ ၊ အစ်ကို့ရဲ့ကိုယ်လုံးက. . . . . ."
"ကိစ္စမရှိရင် ငါချလိုက်တော့မယ်။"
ဟယ့်ကျောင်းမှာ မိမိbodyအကြောင်းကြွားလုံးထုတ်မယ့်အရေးအား ရပ်လိုက်ရတော့၏။
"ကိစ္စရှိတယ် ၊ ဟုတ်တယ် ၊ ဟိုအစားရေးပေးမယ့်ဟာ။"
အစားရေးပေးတာတစ်ခုအတွက်နဲ့ကို ဟယ့်ကျောင်းကဘာလိုလို့ သူတစ်ယောက်တည်းကိုပဲရှာပြီးစကားပြောဖို့လိုအပ်သလဲဆိုသည်ကိုဖြင့် ရှဲ့ယွီလည်းမသိသည်ကြောင့် စဉ်းစားမနေဘဲမေးလိုက်တော့သည်။
"နှစ်ယောက်စာအိမ်စာဆို 20%လျှော့ပေးမှာမို့လို့လား?"
"မဟုတ်ဘူး. ."
ဟယ့်ကျောင်းကပြောလာသည်။
"ငါမင်းကိုပေးလိုက်တဲ့စာရွက်လေ မင်းသိမ်းထားသေးလား ၊ ဘာအိမ်စာတွေလဲဆိုပြီးကူးထားတဲ့ဟာလေ? ငါကြည့်ပြီးကိုယ်ဘာကိုယ် ဘာတွေရေးလို့ရေးထားမှန်းနားမလည်နေလို့။"
". . . . . ."
ရှဲ့ယွီသည် စိတ်အေးအေးထားလျက်ဖြင့် အယုတ္တအနတ္တညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းတွေမပါဘဲ ဟယ့်ကျောင်းအား 'ရိုသေသမှုဖြင့်သာ နှုတ်ခွန်းဆက်' လိုက်ပါသည်။ ယေဘုယျအဓိပ္ပာယ်မှာတော့ တည်ငြိမ်အေးချမ်းလှပါသည့်နေရာတစ်နေရာ၌သူ့အားသွားလို့နေခိုင်းလိုက်ခြင်းသာ ၊ ပြီးနောက်မှာတော့ video callအားပိတ်ဖို့ပြင်လိုက်သည်။
"မင်းစမ်းကြည့်ကြည့်ပါလား ၊ လိုရမည်ရပေါ့ ငါ့စာလုံးတွေနဲ့ မင်းက ဆက်နွှယ်မှုကောင်းကောင်းရှိချင်ရှိနေမှာ။"
"မင်းမေးရမှာက အစားရေးပေးမယ့်သူနဲ့ မင်းရဲ့စာလုံးတွေသာ ဆက်နွှယ်မှုကောင်းကောင်းရှိမရှိဆိုတာပဲ. ."
ရှဲ့ယွီသည်ပြောလိုက်၏။
"သူမင်းရဲ့အဲ့ဒီပုံစံလိုမျိုး ရေးနိုင်ပါ့မလားလို့လေ။"
ရှဲ့ယွီသည်ပြောပြီးတာနှင့် တန်း၍ခလုတ်နှိပ်ကာချပစ်လိုက်တော့သည်။ ဖုန်းမျက်နှာပြင်မှာကား home screenရှိရာသို့ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားလျက် အစောကတည်းက uninstallဖို့မေ့နေလေသည့် ပညာရှိအသီးဆိုသည့်appဟာဆိုလျှင် 'ဂိမ်း'ဆိုသည့်အကန့်ထဲရှိလို့နေဆဲဖြစ်လျက် အစိမ်းရောင်အကွက်ကလေးမှာမျက်စိပဒေသာတော့ရှိလှပေ၏။
မသိလိုက်မသိဘာသာဖြင့် ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်တွင်ကား အမှောင်ထုကကြီးစိုးလို့လာနေပြီဖြစ်သည်။ လေသည်ပြတင်းအပြင်ဘက်မှ အေးမြမှုကိုသယ်ဆောင်လျက် ဝင်ရောက်လို့လာနေသည်။
ရှဲ့ယွီသည် မျက်ဝန်းတို့အားမှိတ်လိုက်လေ၏ ၊ အသိစိတ်တို့တဖြည်းဖြည်းလျှော့နည်းလို့လာနေသည့်တိုင် သူသည် နွေရာသီကုန်ဆုံးတော့မည်ဆိုတာကိုတော့ သတိမူမိသည်။
ထိုပူပြင်းကာ မွန်းကျပ်လျက်ရှိလှပါသောနွေ ၊ ဖုန်းထဲမှနေ 'မင်းမေယိုးငါ့လက်နက်ကိုလုသွားတာ' ဆိုသည့်ကျိုးသာ့လေ၏အော်သံ ၊ ဟယ့်ကျောင်း၏ သူ့maskအနက်ကိုချွတ်ရင်းမှရယ်လျက်ဖြင့် 'ငါက(၈)နိုင်ငံသွေးနှော' ဟုဆိုလာခဲ့ပါသည့် ထိုနွေရာသီဟာဆိုလျှင် ကုန်ဆုံးတော့မည်ပဲဖြစ်လေသည်။