Unicode
သူ့အသံကခံစားချက်ကင်းမဲ့နေပီး စကားလုံးတွေကအေးစက်တယ်။
သူကထူးထူးခြားခြားထိတ်လန့်စရာကောင်းနေတဲ့သွင်ပြင်မဟုတ်ပေမဲ့လဲ သူ့ရဲ့အေးစက်မှုန်မှိုင်းနေတဲ့အသံက ဟွာဟန်အတွက်တော့ဒီမြင်ကွင်းကိုမြင်နေရတာကအတော်လေးလန့်စရာကောင်းတယ်။
စန်းကျုံးကကောင်ဆိုးလေးတွေကခနလောက်ကြောင်ရပ်နေပီး ရုတ်တရပ်သူတို့တွေက one-one fight ရမှာမဟုတ်မှန်းနားလည်သွားတယ်။
သူတို့တွေက group လိုက်ချရအောင်ရောက်လာတာပဲ။
အစတုန်းကရည်ရွယ်ချက်ကဟေးဖျီနဲ့ချရမှာဆိုပေမဲ့ အခုတော့ သွမ့်ကျားရန်ဆီကိုဦးတည်ချက်ပြောင်းသွားတယ်။ သွမ့်ကျားရန်ကရိကျုံးကလူဖြစ်ပီးတော့ ဟွာဟန်ကိုလဲအောင်ချထားတော့သေချာပေါက်သူကရန်သူပဲ။
ဟွာဟန်နဲ့ရင်းနှီးတဲ့ကောင်လေးတချို့ကချဖို့မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ ဘယ်သူကအရင်စအော်ပီး သွမ့်ကျားရန်ဆီကိုပြေးလာလဲတော့မသိဘူး။
သွမ့်ကျားရန်ကဟွာဟန်ကိုပြင်းပြင်းထန်ထန်ရိုက်ပီးသွားတော့ သူ့ဒေါသတွေလဲပြေသွားပီ။ သူကရှောင်လိုက်ပီး သူတို့နဲ့ထပ်ချဖို့စိတ်ကူးမရှိဘူး။
ဒါပေမဲ့တစ်ဖက်ကအတွေးတွေကသူနဲ့လုံးဝခြားနားတယ်။ သူဖရိုဖရဲဖြစ်နေချိန်မှာ ဟွာဟန်ကမြေကြီးပေါ်ကနေကုန်းထလာပီး အသက်ရှူမဝသလိုပုံပေါ်နေတယ်။ဟေးဖျီကဟွာဟန်ဆီကနေအလင်းတစ်ချက်လက်သွားတာကိုမြင်လိုက်တဲ့အခါမှာ သူလဲမဖမ်းမိတော့ ကျယ်လောင်စွာသတိပေးရုံပဲတတ်နိုင်တယ် "ဓား!သူ့မှာဓားရှိတယ်!"
ဒါပေမဲ့လဲအဲ့တာကနောက်ကျသွားတယ်။
သွမ့်ကျားရန်ရဲ့ဘယ်ဘက်လက်ပေါ်ကိုဓားအဖျားဖြတ်သွားပီး သူ့ရဲ့လက်ဖြူပေါ်ကနေသွေးတွေအများကြီစီးကျလာတယ်။
ဟွာဟန်မှာပြန်ထဖို့အားရှိသေးလိမ့်မယ်လို့သူထင်မထားဘူး။
ခွေးရူးတစ်ကောင်လိုပြေားလာတဲ့ ဟွာဟန်ကိုကြည့်ပီး သွမ့်ကျားရန်ကို့ရိုးကားယားဖြစ်သွားတယ်။ သူတင်မဟုတ်ဘူး ဘေးကကောင်တွေလဲလန့်သွားတယ်။
သွေးမြင်တဲ့အဓိပ္ပါယ်နဲ့သွေးမမြင်ရတဲ့အခြေအနေကခြားနားသွားပီ။
သာမန်အထက်တန်းကျောင်းသားတွေကဘယ်သူမှဓားကိုတမင်သာသာယူလာမှမဟူတ်ဘူး။ ဓပါလာတဲ့ဆိုးရွားတဲ့အရာတစ်ခုဖြစ်လာဖို့လွယ်ကူတယ် အခြေအနေဆိုးရင်ဆိုးသလောက် သေဆုံးတာမျိုးတွေပါရှိလာနိုင်တယ်။
အဲ့ဒီအပြင် သွမ့်ကျားရန်ဒဏ်ရာရတဲ့လက်အခြေအနေကတစ်ချက်ကြည့်ရုံနဲ့တင်အတော်လေးကြောက်စရာကောင်းတယ်။
ဟွာဟန်ကဓားကိုကိုင်ထားတုန်းဖြစ်ပီးကောက်ကောက်ကျစ်ကျစ်ပြုံးတယ် "အာ့ဆိုရင်ရော တွန်းအပေးအုံးမှာလား?စကားမပြောနိုင်တော့ဘူးလား? အဲ့တာကခေါင်းတွေမူးဝေမလာဘူးလား?"
သွမ့်ကျားရန်ကမျက်လွှာပင့်လိုက်ပီး သူ့မျက်နှာကိုဒဏ်ရာရနေတဲ့လက်နဲ့ပဲထိုးချပစ်တယ်။
ဟွာဟန်မှာနှာခေါင်းပေါက်ထဲမှာပူခနဲဖြစ်သွားပီး မျက်လုံးတွေပြာဝေသွားတယ်။သူအောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ မြေကြီးပေါ်မှာသွေးတွေကိုတွေ့တယ်။
သူခနလောက်ကြောင်သွားပီး ခနနေတော့သူနှာခေါင်းသွေးတွေထွက်နေပီမှန်းသိလိုက်တယ်။
ဟွာဟန်နာကျင်စွာနဲ့နှာခေါင်းကိုထိလိုက်တယ်။ သွမ့်ကျားရန်ကအဲ့တာကိုတွေ့တော့ ဒဏ်ရာရနေတဲ့ဘယ်ဘက်လက်ကိုကိုင်ပီး ပြုံးရင်းပြောလိုက်တယ် "ငါ့ကိုခေါင်းမူးလားလို့မင်းပြောလိုက်တာလားလို့?"
မြေပြင်ပေါ်ကသူ့ရဲ့သွေးတွေနဲ့အတူသူ့ရဲ့ လှောင်ရယ်သံကအတော်လေးအရှက်ရစေတယ်။
သူ့ရဲ့အပြုအမူကစန်းကျုံးကကောင်လေးတွေရဲ့ဒေါသကိုလုံးဝနှိုးဆွနိုင်တယ်။ စန်းကျုံးကကောင်တွေကသွမ့်ကျားရန်ဆီကိုဦးတည်လာတာကိုတွေ့တော့ဟေးဖျီကဘေးကိုအပြေးရောက်လာတယ် "မင်းတို့ကချချင်တာပေါ့ရတယ်လေ!"
ဟေးဖျီဝင်ပါတာကိုတွေ့တော့ သူ့နောက်ကအဖော်တွေကလဲရှေ့ကိုတိုးလာတယ်။
"ငါတို့ရဲ့ကျောင်းလူဆိုးလေးကိုဝင်ကူမယ်မယ်ဘယ်သူတွေသဘောတူလဲ?"
"မင်းတို့ကအဖွဲ့ထဲမှာ ဓားလေးတစ်လက်ရှိတာနဲ့ ကန်တွေမြစ်တွေကိုသိမ်းမယ်ပေါ့?"
"ရိကျုံးကညီအစ်ကိုတို့ဒီကောင်တွေကိုကျောင်းမှန်းကန်မှန်းသိအောင်ဆုံးမလိုက်ကြရအောင်"
ရင်းဟွားဖန်ကဟွာဟန်ရဲ့လက်ထဲကဓားကိုအဝေးကိုကန်ထုတ်လိုက်တယ်။ ပီးတော့လူအုပ်ထဲဝင်ပီအော်ပြောလိုက်တယ် "ဟွာဟန်!မင်းကငါ့ကိုမျက်နှာပျက်စေတာပဲ!ငါမင်းကိုသတ်မယ်!"
ရင်းဟွားဖန်ကရန်သူဘက်ကနေပြောနေတာကိုတွေ့တော့ စန်းကျုံးကကောင်တွေဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေတယ် "ကောကျိရယ် မင်းရောဘယ်လို့လဲ!ဘယ်ဘက်ကိုကူမှာလဲ?"
ရင်းဟွားဖန်ကသန်မာတော့ သူ့ကိုပြန်ဖြေလာတယ် "သေချာပေါက်အစ်ကို့ကိုပဲကူညီမှာပေါ့! ဟွာဟန်ကအထူးခွေးတစ်ကောင်လို့မထင်ဘူးလား?မင်းကသူ့ကိုဦးဆောင်ရတာပဲ"
စန်းကျုံးကကျောင်းသားတွေမှာနဂိုတုန်းကရင်းဟွားဖန်ကခေါင်းဆောင်။ အခုတော့ သူတို့အတွင်းမှာပဲ ကိုးလို့ကန့်လန့်တွေဖြစ်ကုန်ပီ။
"Fu*k ငါတကယ်ရန်မဖြစ်ချင်တော့ဘူး"
"ဒီတိုင်းဖြစ်နေတာဘယ်သူ့ကိုချရမလဲမသိတော့ဘူး"
"မင်းရဲ့အစ်ကိုကြီးကအရမ်းကြောက်စရာကောင်းတယ် ဒဏ်ရာရနေတာတောင်နှစ်ယောက်ယလောက်နဲ့တိုက်နိုင်တယ် သူတို့နဲ့ပဲပေါင်းမယ်"
"ခုကခုနှစ်ယောက်သုံဖွဲ့ဖြစ်သွားတာလား ဘယ်ဘက်ကပါရမှာလားဟ?"
"ရိုးရိုးသားသားပြောရမယ်ဆိုရင် နှစ်ဆယ့်ရှစ်"
"...ညီအစ်ကိုတို့ရပ်လို့မရဘူးလား?"
ဟေးဖျီကအပေါင်းအပါတွေကိုအော်ပီးစိတ်ဓာတ်မြှင့်လိုက်တယ် "ရှက်စရာအကောင်းဆုံးထဲကတစ်ခုပဲ, kill!!!!"
အဖွဲ့သုံးဖွဲ့ဆီကနေအသံတွေထွက်လာတယ်။
သွမ့်ကျားရန်: " ... "
သွမ့်ကျားရန်ကရုတ်တရပ်ဒီအခြေအနေမှာ ဝင်ပါချင်စိတ်မရှိတော့ဘူး။
တခြားသူတွေချနေတဲ့အချိန်မှာ သူကတစ်ယောက်တည်းအေးဆေးနေနေလိုက်တယ်။ သွမ့်ကျားရန်သူတို့တွေချနေတာကိုပြည့်နေလိုက်တယ် ခနကြာတော့ သူတို့တွေကရန်ဖြစ်နေတဲ့ဗဟိုနေရာကနေဘေးတွေကျဲသွားကြတယ်။
ဒီဖိုက်တာတွေကြားထဲမှာ အထိနာဆုံးက ဟွာဟန်နဲ့သူ့ရဲ့အဖွဲ့ပဲ။ နောက်ပိုင်းကျ ရင်းဟွားဖန်နဲ့ဟေးဖျီရဲ့အပေါင်းအပါတွေကတစ်စိတ်တည်းတစ်ဝမ်းတည်းဖြစ်သွားပီး ဟွာဟန်နဲ့တခြားသူတွေကိုနှစ်ဖက်လုံးကထိုးနှက်ချက်တွေကိုခံခိုင်းတော့တယ်။
အဆုံးသတ်မှာတော့ သူတို့တွေကအထက်တန်းကျောင်းသားတွေဖြစ်ပီး တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက်ကနက်နဲတဲ့ရန်ငြိုးတွေမရှိတော့ တိုက်ခိုက်တာတွေကတဖြည်းဖြည်းအားလျော့သွားကြတယ်။
အဲ့ဒီအချိန်ရောက်ခါမှ သွမ့်ကျားရန်ကနှစ်ဖက်လုံးကိုအားလျှော့လိုက်ဖို့ပြောလိုက်တယ် "ဟျောင့်တွေ ရန်မဖြစ်ကြနဲ့တော့ ညနေပိုင်း self study ချိန်ကစတော့မယ် စာသင်ခန်းထဲကိုသွားမယ်ဆိုသွား အင်တာနက်ကဖေးဆိုလဲသွားတော့ အရေးမပါတဲ့ရန်ပွဲတွေနဲ့ ငယ်ဘဝကိုမဖျက်ဆီးစမ်းနဲ့"
သွမ့်ကျားရန်ကပြောရင်းပြောရင်းနဲ့ ရန်ပွဲကိုနာမည်တစ်ခုတပ်ပေးလိုက်တယ် "နောက်တစ်ခါထပ်ချဖို့တကယ်မလိုတော့ဘူး ငါတို့ဖြစ်ပျက်သွားတာတွေကို full stop ချလိုက်တော့ ဟွာဟန်ကလွဲပီးကျန်တဲ့လူတွေကညီအစ်ကိုကောင်းတွေပဲ"
ဟွာဟန်ကအော်လိုက်တယ် "သွမ့်ကျားရန် နင့်မေကြီးတော် –"
ရင်းဟွားဖန်နဲ့ဟေးဖျီကသူ့ကိုလက်သီးတစ်ချက်စီကျွေးလိုက်တယ်။
သွမ့်ကျားရန်စကားတွေကကလေးဆန်တယ်ဆိုပေမဲ့လဲအတော်လေးယုတ္တိရှိတယ်။ နောက်တစ်ခါထပ်ချဖို့တကယ်စိတ်ဝင်စားစရာမရှိဘူး။
ဖြည်းဖြည်းချင်းနှစ်ဖက်လုံးကရပ်သွားတယ်။
သွမ့်ကျားရန်နဲ့ဟွာဟန်ကလွဲပီး ကျန်တဲ့သူတွေကဒဏ်ရာအသေးလေးတွေပဲရကြတယ်။ လူတွေအများကြီနဲ့ဆန့်ကျင်သလိုဖြစ်သွားတော့ ဟွာဟန်ကိုတစ်ယောက်တည်းလမ်းကြားလေးမှာ သူ့အပေါင်းအပါတွေကချန်ခဲ့တယ်။
ဟွာဟန်ထွက်သွားတဲ့အခါမှ သွမ့်ကျားရန်သူ့လက်မောင်းကိုကြည့်လိုက်တယ်။
ဒဏ်ရာကမသေးတဲ့အပြင် ဟွာဟန်ကိုပါထပ်ထိုးထားတော့ သွေးတွေကလုံးဝမရပ်ဘဲဖြစ်နေတယ်။
"သွမ့်ကော မင်းဒါကိုလုပ်ရအုံးမယ် အနည်းဆုံးတော့ပတ်တီးစည်းရမယ်လေ" ရင်းဟွားဖန်ကသွမ့်ကျားရန်လက်ပေါ်ကအနာကိုကြည့်ပီး မထိန်းနိုင်ဘဲပြောမိတယ် "မေးခိုင်ပိုးဝင်သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ?"
ဟေးဖျီကဒီလိုအခြေအနေနဲ့ရင်းနှီးတယ် "ဒီနားမှာဆေးခန်းတစ်ခုရှိတယ် အဲ့ဒီက boss ရဲ့ နည်းလမ်းတွေကလဲအတော်လေးကောင်းတယ်"
သွမ့်ကျားရန်ခေါင်းညိမ့်လိုက်တယ်။
ဟေးဖျီပြောတဲ့ဆေးခန်းက အဲ့ဒီလမ်းထဲမှာ နည်းနည်းပဲလမ်းလျှောက်ရတယ်။
ဆေးခန်းက boss ကလူငယ်လေးတစ်ယောက်ဖြစ်ပီးဟေးဖျီရင်းနှီးနေပီ။boss ကသူ့ကိုမြင်တော့လှမ်းနှုတ်ဆက်တယ် "Hey ဘာကိုထိပြန်ပီလား?
"ကျွန်တော်မဟုတ်ဘူး" ဟေးဖျီ ကပြောတယ် "ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း"
Boss ရဲ့အကြည့်တွေကသွမ့်ကျားရန်ဆီကိုရောက်သွားပီး လက်ပေါ်ကဒဏ်ရာပေါ်ကိုရောက်သွားတယ်။
"ကောင်ချောလေးကအနာတရဖြစ်ရုံတင်မကတော့ဘူး ခုနှစ်ချက်ရှစ်ချက်လောက်ချုပ်ရတော့မယ်" boss ကသွမ့်ကျားရန်ရဲ့ဒဏ်ရာကိုအကြမ်းဖျင်းကြည့်လိုက်တယ် "ဒီနေရမှာထိုင် မင်းကိုဆေးပေးမယ် ထုံဆေးနဲ့ဆိုရတယ်မလား?"
သွမ့်ကျားရန်ကရတယ်ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
အပ်နေချုပ်နေတဲ့ပချိန်မှာ ရင်းဟွားဖန်ကသွမ့်ကျားရန်ရဲ့လက်ကအရေပြားပေါ်ကိုထိုးထိုးဝင်သွားတဲ့အပ်ကွေးကွေးကြီးကိုတွေ့လိုက်တယ်။ ကွဲနေတဲ့ဒဏ်ရာပေါ်မှာ ချုပ်ရိုးကလွန်ထိုးနေတာကိုမြင်တဲ့အခါမှာတော့ မထိန်းနိုင်ဘဲ မျက်လုံးကိုအတင်းအုပ်ထားလိုက်တယ်။
ဟေးဖျီကမေးမြန်းလိုက်တယ် "မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ?"
ရင်းဟွားဖန်: "ငါကချွန်တာတွေကိုကြောက်တယ်!ဒီမြင်ကွင်းကိုမကြည့်နိုင်ဘူး!"
ဟေးဖျီ: " ... "
ရင်းဟွားဖန်: "သွမ့်ကော!မင်းအရမ်းနာမှာပဲ!"
သွမ့်ကျားရန်ကထုံဆေးအရှိန်ကြောင့်ထူးပီးနာတာမျိုးမရှိဘူး။ သူရင်းဟွားဖန်ကိုရယ်မလို့လုပ်လိုက်ပီးတစ်ခုခုကိုရုတ်တရပ်သတိရသွားတယ်။
သူညစာစားမဲ့ဟာကိုလုံးဝမေ့သွားတာပဲ။
Milk tea ကလဲရန်ဖြစ်တဲ့နေရာမှာ ပစ်ထားခဲ့တာ။
Milk tea ကိုအာရုံစိုက်တာမဟုတ်ဘူး အာရုံစိုက်တာကလုရှင်းစစ် ...
သွမ့်ကျားရန်ဖုန်းကိုထိမလို့လုပ်လိုက်ပေမဲ့ boss ကသူ့ကိုအာရုံပျက်တယ်ဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ကြည်ပီး သူ့ကိုတားလိုက်တယ် "မရှုပ်နဲ့စမ်း!"
Boss တစ်ယောက်ချုပ်လို့ပီးသွားတဲ့အခါမှာတော့ သွမ့်ကျားရန်ဖုန်းကိုမြန်မြန်ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ mised call ပေါင်းရှစ်ရာလောက်ကိုတွေ့လိုက်တယ်။
သွမ့်ကျားရန်အကြမ်းဖျင်းကြည့်ကြည့်လိုက်တော့ အားလုံးကလုရှင်းစီခေါ်ထားတာ။ သွမ့်ကျားရန်သူ့ရဲ့ဘယ်ဘက်လက်ကိုကြည့်ပီတိတ်ကျသွားတယ်။
သူတိတ်နေတုန်းမှာ WeChat ကနေကျိုးရှင်းချန်ဆီကနေ စာတွေတစ်စောင်ပီးတစ်စောင်ရောက်လာတယ်။
[ရှောင်သွမ့် မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ]
[ညစာစားအုံးမှာမလား? လုကောကမင်းကိုရှာချင်နေတယ်]
[ငါ့ရဲ့ဆန်ပြုတ်လေးရော?]
မင်းဆန်ပြုတ်သောက်ဖို့ကြသိတယ်လို့ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ သူ့ရဲ့ဖုန်းလေးကရုတ်တရပ်တုန်လာတယ်။
သွမ့်ကျားရန် Caller ID ကိုကြည့်ပီးရုတ်တရပ်အကြံတစ်ခုရသွားတယ်။
အငှားဖုန်ဖြေမယ်။
ဟေးဖျီကသူဖုန်းကိုပဲစိုက်ကြည့်နေတာတွေ့တော့ သတိပေးတယ် "သွမ့်ကျားရန် မင်းရူးနေလား?ဖုန်းဖြေလေ"
ရင်းဟွားဖန်: "ဘယ်သူခေါ်တာလဲ?"
ဟေးဖျီကမှတ်ထားတာလေးကိုကြည့်လိုက်တယ် "ငါတျဲ"
ရင်းဟွားဖန်ကလန့်သွားတယ် "မင်းတျဲကဘယ်သူလဲ"
သွမ့်ကျားရန်စိတ်ပြန်လည်လာတယ်။ သူခနလောက်တွေဝေသွားပေမဲ့ ဖုန်းဖြေမလို့လုပ်လိုက်တယ်။
အေးစက်စက်အသံကဆေးခန်းလေးရဲ့တံခါးကနေထွက်လာတယ်။
"သွမ့်ကျားရန်" အသံပိုင်ရှင်ကိုတော့ဖော်ပြစရာမလိုတော့ပါဘူး။ သူကနှေးနှေးလေးပြောနေတယ် "မင်းကအဝေးကြီးသွားလိုက်ရတာပဲ"
တံခါးအပြင်ဘက်မှာရပ်နေတဲ့ကောင်လေးကအရပ်ရှည်ရှည်သွယ်သွယ်လေး။ ကောင်လေးရဲ့မျက်လုံးတွေကအခန်းထဲကိုဝေ့ကြည့်လိုက်ပီး နောက်ဆုံးမှာတော့ သွမ့်ကျားရန်ရဲ့ဒဏ်ရာရနေတဲ့ဘယ်ဘက်လက်ပေါ်ကိုကျသွားတယ်။
အဖြူရောင်ပတ်တီးကအထပ်ထပ်ပတ်ထားပီ ပတ်ထားတာကတော်တော်ကြီးတယ်။ အဲ့ဒီအောက်အနာကဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းသိချင်သေးရဲ့။
လုရှင်းစစ်ကအဲ့တာကိုကြည့်နေတာကိုသတိပြုမိတော့ သွမ့်ကျားရန်တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းသွားတယ်။
ရင်းဟွားဖန်ကလုရှင်းစစ်အသံရဲ့အေးစက်မှုကြောင့်ရုတ်တရပ်ကြောင်သွားတယ် "ဒီကောင်ကဘယ်သူလဲ? နည်းနည်းတော့ရင်းနှီးနေသလိုပဲ သူကရန်လာစတာလား?"
ဟေးဖျီကသူ့ကိုမြန်မြန်ပြောလိုက်တယ် "ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း"
ရင်းဟွားဖန်ကမမောမပန်းမေးနေတယ် "သူကဘယ်သူလဲ?"
ဟေးဖျီကတိုးတိုးလေးပြောတယ် "မင်းရဲ့အစ်ကိုကြီးရဲ့ချစ်သူ"
ရင်းဟွားဖန်ကပါးစပ်ကိုအုပ်လိုက်ပီ လက်ငါးချောင်းထဲကနေသက်ပြင်းချတယ် "F**k မရီးလား?"
ဟေးဖျီ: " ???? "
သူအဲ့တာကိုချက်ချင်းကြီတွေ့သွားလိမ့်မယ်လို့သွမ့်ကျားရန်ထင်မထားဘူး။ သူသတိပြန်ဝင်လာတော့တံခါးဆီကိုပြေးသွားလိုက်တယ်။
လုရှင်းစစ်ကသွမ့်ကျားရန်ရဲ့လက်ကောက်ဝတ်ကိုညင်ညင်သာသာလေးကိုင်လိုက်တယ်။
သူဂရုတစိုက်ကြည့်လိုက်ပီး သွမ့်ကျားရန်မှာ ဘယ်ဘက်လက်ကဒဏ်ရာတစ်ခုပဲရှိမှန်းအတည်ပြုလိုက်တယ်။ သူပါးစပ်ဟလာတယ် "နာလား?"
သွမ့်ကျားရန်မနာဘူးပြောချင်ပေမဲ့ သူထုံဆေးရှိန်မပြယ်သေးတော့ ခံရတာသိပ်မသိသာဘူး။
လုရှင်းစစ်မျက်နှာကကြည့်ရဆိုးနေတာကိုတွေ့တော့ သွမ့်ကျားရန်ဉာဏ်ကွန့်မြူးလိုက်ပီး သူ့ဆန္ဒအရခေါင်းညိမ့်လိုက်တယ် "နာတယ်"
လုရှင်းစစ်ကသူ့လက်ပေါ်ကဆေးနံ့ကိုရတော့တိုးတိုးလေးမေးတယ် "ဘယ်နှချက်ချုပ်လိုက်ရလဲ?"
သွမ့်ကျားရန်ကအပြစ်ရှိသလိုခံစားရတယ် "ခုနှစ်ချက်"
" ... " လုရှင်းစစ်မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်တယ်။
ရင်းဟွားဖန်ကသူ့တို့နှစ်ယောက်ကြားကနားလာ်ရခက်တဲ့လေထုကိုတွေ့တော့ "ဟွာလေ မေးရအုံးမယ် ငါ့မရီး–"
ဟေးဖျီ: "မင်းဘယ်သူ့ကိုမရီးခေါ်နေတာလဲ?"
ရင်းဟွားဖန်: "ငါလေ ငါ့အစ်မ မဟုတ်ပါဘူး ဒီကအချောလေး မင်းငါ့အစ်ကိုကြီးနဲ့ရင်းနှီးနေတာဘယ်လောက်ကြာပီလဲ?"
ဟေးဖျီကသူ့ကိုကြည့်လိုက်တယ် "မင်းအင်တာနက်ကိုလျှောက်မကြည့်ကြည့်ဖူးဘူးလား?"
ရင်းဟွားဖန်: "ဟမ်?"
ဟေးဖျီ: "နင်းချန်ရဲ့ABO forum post နံပါတ် 10024 အဲ့တာကိုနှိပ်ပီး love story တစ်ခုကိုကြည့်စမ်းပါ"
ဟေးဖျီကသက်ပြချရင်းပြောတယ် "ငါ့အဲ့ဒီ post ကိုမှတ်မိနေသေးတုန်းပဲ"
ရင်းဟွားဖန်: " ... "
ဟေးဖျီနဲ့ရင်းဟွားဖန်ရဲ့သက်သောင့်သက်သာလေထုကဘာလှုပ်ရှားမှုမှမရှိဘူး။ သွမ့်ကျားရန်ကလုရှင်းစစ်ဆီမှာအစစ်ဆေးခံနေရတော့ စိတ်ကအတက်အကျနဲ့။
သူလုရှင်းစစ်ကိုကြည့်ပီးပြောလိုက်တယ် "ငါ milk tea သွားဝယ်တာ ပြီးတော့လမ်းကြားလေးမှာ ဟေးဖျီနဲ့အလယ်တန်းတုန်းကအတန်းဖော်တစ်ယောက်ကိုတွေ့တယ် သူ့တို့တွေကသူတို့အပေါင်းအပါတွေနဲ့စုနေကြတာ..."
လုရှင်းစစ်ကမျက်ခုံးပင့်ပီးကြည့်နေတော့ သွမ့်ကျားရန်ကရန်ဖြစ်ဖို့ဆိုတဲ့စကားလုံးကိုပြန်မျိုချလိုက်တယ်။
သွမ့်ကျားရန်ကခေါင်းလှည့်ပီး ဟေးဖျီနဲ့ရင်းဟွားဖန်ကိုလဲလာရှင်းပြပေးဖို့ပြောမလို့လုပ်လိုက်တယ်။
ဟေးဖျီကသူ့ရဲ့အကြည့်ကိုတွေ့တာနဲ့ချက်ချင်းပြောလိုက်တယ် "Hey အရင်ပြန်ကြစို့"
ရင်းဟွားဖန်ကလဲတက်ကြွနေတယ် "အေး မင်းတို့စကားပြောနေတာကိုမနှောင့်ယှက်တော့ပါဘူး မင်းမှာပြောစရာရှိရင်လဲ အခုမပြောနဲ့အုံး"
သွမ့်ကျားရန်: " ... "
သွမ့်ကျားရန် ဒီနှစ်ကောင်ကိုမြေမြှုပ်ပစ်ဖို့မစောင့်နိုင်ဖြစ်သွားတယ်။
ဆေးခန်းပေါ်ကဝကြီးမှာပိတ်နေတာကမသင့်လျော်တော့ သူတို့ပြန်သွားတော့ သူတို့နှစ်ယောက်လဲထွက်လာလိုက်တယ်။ လုရှင်းစစ်ကကျောင်းဂိတ်ဆီကိုသွားနေတယ်။
သွမ့်ကျားရန်ကစည်းနဲ့ကမ်းနဲ့သူ့ကိုကိုင်ထားတဲ့ပုံလေးကိုကြည့်ရတာ မိဘရှေ့မှာ အမှလုပ်မိတဲ့ကလေးလေးနဲ့တူနေတယ်။ လုရှင်းစစ်ကရုတ်တရပ်မေးလိုက်တယ် "သူတို့ကဘာလုပ်နေတာလဲ?"
" ... ဒီအတိုင်းသိပ်အရေးမပါတာပါ ငါကဝင်ပါလိုက်ရုံပဲ"
လုရှင်းစစ်ကသူ့ကိုစကားထောက်ပေးတယ် "လက်ကဒဏ်ရာအကြောင်းကျန်သေးတယ်"
ဒဏ်ရာကသိပ်မကြီးပါဘူးလို့သွမ့်ကျားရန်ပြောမလို့လုပ်တဲ့အချိန်မှာ လုရှင်းစစ်ရဲ့လက်ဖျားလေးတွေကသူ့လက်ပေါ်ကပတ်တီးကိုဖြည်းဖြည်းလေးထိနေတယ် "ဘယ်လိုလုပ်ဒဏ်ရာရတာလဲ?"
သူ့လက်ပေါ်ကိုပွတ်သပ်နေတဲ့တစ်ဖက်လူရဲ့အထိအတွေ့ကိုခံသားမိတော့ သွမ့်ကျားရန်နည်းနည်းတုံ့ဆိုင်းသွားတယ် "ဓား"
လုရှင်းစစ်လက်ချောင်းတွေကရပ်သွားပီး သူ့မျက်လုံးထဲကခံစားချက်တွေကနည်းနည်းလွင့်ထွက်သွားတယ်။
သွမ့်ကျားရန်ကအဲ့တာကိုတွေ့တော့ မြန်မြန်ရှင်းပြလိုက်တယ် "ငါကအစတုန်းကရန်မဖြစ်ချင်ပါဘူး ငါကအဲ့ဒီလမ်းထဲမှာနှစ်ဖက်လုံးနဲ့သိတော့ စကားနည်းနည်းလောက်ပြောလိုပ်တာ ဒါပေမဲ့တချို့ကောင်တွေလဲရှိသေးတယ်..."
ဟွာဟန်ကိုရည်ညွှန်းပီပြောတဲ့အခါမှာ သွမ့်ကျားရန်အသံကပုံမှန်မဟုတ်ဘူး။
လုရှင်းစစ်ရှေ့မှာ အဲ့ဒီစကားတွေမပြောချင်တော့ သွမ့်ကျားရန်ကမပီမပြင်ပြောတယ် "စန်းကျုံးကကျောင်းသားတွေမှာ ဓားပါတဲ့တစ်ယောက်ရှိတယ် ငါလဲသူယူလာမယ်လို့ထင်မထားဘူးလေ အဲ့တာနဲ့မတော်တဆခြစ်မိသွားတာ"
"သူ့မှဘယ်လိုလုပ်ဓားရှိနေတာလဲ?"
"မသိဘူး ငါတို့ဘက်မှာတော့ဓားပါဘူး" သွမ့်ကျားရန်ကပြန်ပြောလိုက်တယ် "ဒါပေမဲ့ ငါ့သူ့ကိုထိုးလိုက်တာ နှာခေါင်းသွေးလျှံသွားပုံရတယ်"
"ဒါပေမဲ့ မင်းကဓားနဲ့ခြစ်မိတယ်လေ သူကဘာမှမဖြစ်ဘူး" လုရှင်းစစ်အဲ့ဒီမြင်ကွင်းကိုမြင်ယောင်ကြည့်လိုက်ပီး သွမ့်ကျားရန်လက်ကိုအားနဲ့ဆွဲလိုက်တယ် "သူကဘာပြောလို့ မင်းကအရမ်းစိတ်ဆိုးသွားတာလဲ?"
"သူပြောတာက... ဒီတိုင်းခပ်အအ ကိစ္စတွေပါပဲ" သွမ့်ကျားရန်ကဆက်ပြောနေတယ် "ငါသူနဲ့ပဲရန်ဖြစ်တာပါ နောက်ပိုင်းကျသူတို့တွေချတော့ ငါဘေးထွက်နေတာ"
သူပြောပီတဲ့အခါမှာ သူရှင်းပြတာကမရှင်းဘူးလို့ခံစားလိုက်ရပီး လုရှင်းစစ်ကိုကြည့်လိုက်တယ်။
လုရှင်းစစ်ကဘာမှမမေးသလို ဘာမှလဲမပြောတော့ဘူး။ သူ့ကိုလမ်းတလျှောက်ဆွဲခေါ်သွားတယ်။
ရိကျုံးကလူအများစုကသူနဲ့လုရှင်းစစ်ကိုသိတယ်။ လမ်းတလျှောက်မှာ သူတို့ဆီကအကြည့်တွေရရှိခဲ့တယ်။ သွမ့်ကျားရန်ကကလန်ကဆန်ပြန်လုပ်လိုက်တယ် သူလမ်းတလျှောက်လုံးအဆွဲမခံချင်ဘူး "လုကောငါတို့ကျောင်းပေါက်ဝတောင်ရောက်ပီလေ မင်းဆက်ဆွဲနေအုံးမှာလား?"
လုရှင်းစး်ကသူ့ကိုတစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပီး သူ့ကိုလွှတ်မပေးဘဲ အထက်တန်းဆောင်ဆီကိုဆက်ပီးဆွဲခေါ်သွားတယ်။
သွမ့်ကျားရန်သူ့ကိုပြောလဲမရတော့ ဒီတိုင်းပဲထားလိုက်တော့တယ်။
သူတို့တွေစာသင်ခန်းတံခါးဝကိုရောက်တော့သူ့တို့ရဲ့ကျောင်းကောင်စီအဖွဲ့ဝင်ကောင်မလေးကစာအုပ်အထပ်လိုက်ကြီနဲ့အခန်းထဲကနေထွက်လာတယ်။ ကောင်မလေးကခြေလျှော်သွားပုံရတယ် စာအုပ်တွေကလျှောကျမလိုဖြစ်သွားတယ်။
သွမ့်ကျားရန်ကဆတ်ခနဲ့ လက်လှမ်းပီးကူညီပေးတဲ့အခါမှာ လုရှင်းစစ်ကသူ့ကိုဆွဲပီး သူ့အစားလုပ်ပေးတယ်။
"ကျေးဇူးပါအတန်းခေါင်းဆောင်" ကောင်မလေးကသူ့ကိုကျေးဇူးတောင်တင်သွားသေးတယ်။ သူ့အကြည့်တွေက သွမ့်ကျားရန်ရဲ့ပတ်တီးစည်းထားတဲ့ဘာ်လက်ပေါ်ကိုရောက်သွားတယ် "သွမ့်ကျားရန်ဘာဖြစ်တာလဲ?"
"ဒီတိုင်းခြစ်မိတာ"
"အဲ့တာကအရမ်းဆိုးလား?" ကောင်မလေးကစိတ်ပူပေးတယ် "ဂရုစိုက်အုံး ညာဘက်မဟုတ်လို့တော်သေးတယ် အဲ့တာဆိုစာရေးလို့ရမှာမဟုတ်ဘူး"
သွမ့်ကျားရန်ခေါင်းညိမ့်လိုက်တယ်။
ကိစ္စတွေအများကြီးဖြစ်သွားတော့ သွမ့်ကျားရန်မှာ ညစာစားချိန်မရှိလိုက်ဘူး။ စာသင်ခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ ခုံစောင်းထဲက snack တွေပဲထုတ်ပီးဖြည်းဖြည်းချင်းစားနေလိုက်တယ်။
Self-study ချိန်ဆိုတော့ စာသင်ခန်းကတိတ်ဆိတ်နေတယ်။ သူစားလို့ထွက်လာတဲ့ကျိုးတိုးကျဲတဲအသံတွေကြားရတာလုရှင်းစစ်အတွက်သိပ်အဆင်မပြေလှဘူး။
သွမ့်ကျားရန်ကညစာမစားရသေးတဲ့အပြင် ခုနှစ်ချက်တောင်ချုပ်ရတာဆိုတော့ သွေးတွေလဲအများကြီကုန်သွားလောက်တယ်ဆိုတာကိုသူတွေးမိသွားတယ်။
သူတစ်ဖက်လူကိုပဲတစ်ချိန်လုံးစိုက်ကြည့်နေပီး စိတ်လိုလက်ရသာလုပ်ကိုင်ပစ်ချင်တော့တယ်။
သူစိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာ ချန်ယွဲ့ကနောက်ကိုလှည့်ပီး ခုံကိုလာခေါက်တယ်။ သူကဘာလုပ်တာလဲလို့မေးမလို့လုပ်တဲ့အချိန်မှာ တစ်ဖက်လူကဖုန်းကိုလှုပ်ပြတယ်။
သူဖုန်းကိုကြည့်လိုက်တော့ ချန်ယွဲ့ကpost တစ်ခုသူ့ကိုပို့ထားတာ။[ဒါကိုကြည့်]
လုရှင်းစစ်ကခေါင်းစဥ်ကိုကြည့်ဖို့စိတ်မရှည့်တာနဲ့ပဲချက်ချင်းနှိပ်ကြည့်လိုက်တယ်။
[ညနေတုန်းကကျောင်းသားအများစုက ညစာစားဖို့စိတ်ရောက်နေတဲ့အချိန်မှာ back street မှာတော့ ရန်ပွဲတစ်ခုဖြစ်သွားခဲ့ပါတယ်။
မျက်မြင်တွေ့ခဲ့တဲ့လူတစ်ယောက်အနေနဲ့အရာအာလုံးကိုပြောပြဖို့လိုအပ်တယ်လို့ခံစားရပါတယ်။ ရန်ပွဲက ကျောင်းလူဆိုးလေးနဲ့ စန်းကျုံးကဟွာဟန်အမည်ရကျောင်းသားတစ်ယောက်ကနေစတင်ခဲ့ပါတယ် နောက်ဆုံးမှာတော့ တစ်ယောက်ချင်းကနေ ရိကျုံးနဲ့စန်းကျုံးဆိုပီးအုပ်စုလိုက်ရန်ပွဲဖြစ်သွားခဲ့ပီး သမိုင်းကြောင်းအရဆိုပြောင်းလဲမှုပေါ့နော်။
အစတုန်းကတော့ရိုရိုးလေးစကားများရုံပါပဲ။ငါတို့ဘာမှန်းမသိလိုက်ခင်မှာပဲ ကျောင်းလူဆိုးလေးက ဟွာဟန်ရှေ့ကိုf-key နဲ့ဖြတ်ခနဲရောက်သွားတယ် အဲ့ဒီနောက်မှာနောက်ထပ် e-skill နဲ့ ဟွာဟန်ကိုချောင်ပိတ်လိုက်ပါတယ်။ တစ်ဖက်လူကလှည့်ကွက်တစ်ခုထုတ်သုံးခဲ့တယ်။
Ning Cheng ရဲ့သက်တမ်းတလျှောက်မှာ လူတွေကိုဘယ်တုန်းကမှအဓိပ္ပါယ်မရှိဘဲမရိုက်ဘူး။
ဒါဆိုကျောင်းလူဆိုးလေးကရုတ်ရပ်ဘာလို့လူကိုရိုက်တာလဲ?
ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဟွာဟန်က ကျောင်းရဲ့အသည်းကျော်လေးအကြောင်းမကောင်းပြောလို့ပါ။
အဲ့ဒါနဲ့ပဲကျောင်းလူဆိုးလေးကဒေါသထွက်သွားတာပေါ့ ပိုပီကောင်းတာကတော့ သတ်ပစ်လိုက်ရင်ပေါ့ 66666 ငါတခြားဟာတွေထပ်မပြောတော့ဘူး။]
["ပြောကြပါအုန်း ငါဒီညသေတော့မှာလား"မားမားကမင်းရဲ့အချစ်အတွက်ငိုကြွေးနေပါပီ]
[ပုံမှန်အခြေအနေတွေမှာဆို O အတွက်ရန်ဖြစ်တာ ဒီတစ်ခုပဲ O ကရန်ဖြစ်တာ]
[ငါဒီအချိန်မှာ ဘယ်သူ့ကိုမနာလိုဖြစ်ရမှန်းမသိတော့ဘူး ဒါနဲ့စကားမစပ် ဟွာဟန်ဆိုတာဘယ်သူကြီးတုန်း?]
.....
.....
လုရှင်းစစ်ဒါကိုဖတ်ပတော့ သွမ့်ကျားရန်ဘာလို့ရန်ပွဲအတွက်အကြောင်းပြချက်ကိုမရေမရာဖြေနေလဲဆိုတာသိသွားတယ်။
သူစိတ်ဆိုးနေတုန်းဆိုပေမဲ့လဲနှလုံးသားလေးကနူးညံ့သွားပီ။ သူကစိတ်လိုလက်ရသာလုပ်ချင်တာ သူ့ကိုကျဘယ်လိုကာကွယ်ရမှန်းမသိဘူး။
"မင်းလဲဒါကိုကြည့်နေတာလား?" သွမ့်ကျားရန်ကဘယ်အချိန်သူ့ဘေးနရောက်လာမှန်းမသိလိုက်ဘူး "ဒီကောင်ပြောတာကနည်းနည်းချဲ့ကားထားတာ ငါ့ရဲ့ skill တွေကအဲ့level လောက်ထိမရောက်သေးဘူး ဒါပေမဲ့ ဟွာဟန်ကတော့တကယ်ရှင်းပစ်ရမဲ့ကောင်ပဲ ဒါကသူ့ဘာသာသူရွပိုးထိုးနေတာ"
သွမ့်ကျားရန်ကသူ့ကိုစကားပြောချင်နေတယ်ဆိုတာတွေ့နိုင်တယ်။
လုရှင်းစစိသူ့လက်ထဲ snacks ကိုကြည့်လိုက်တယ် "ဒီအာလူးကြော်တွေကအရသာရှိတယ်လား?"
"ပုံမှန်ဆိုရင်ပေါ့" သွမ့်ကျားရန်ကအမှန်တိုင်းပြောတယ် "အများကြီစားရင်တော့အီလည်လည်ကြီးဖြစ်တယ်"
"မစားနဲ့တော့" သူဖုန်းကိုနှိပ်လိုက်ပီးသွမ့်ကျားရန်ကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တယ် "ကျောင်းဆင်းရင်စားဖို့မင်းကိုခေါ်သွားပေးမယ်"
သွမ့်ကျားရန်ကအားလူးကြော်တွေကိုဆက်စားမလို့လုပ်လိုက်ပေမဲ့အဲ့တာကိုကြားတော့ မျက်လုံးတွေအရောင်တောက်ပီး ခေါင်းညိမ့်လိုက်တယ်။
ရိကျုံးနဲ့နည်းနည်းလေးဝေးတဲ့နေရာမှာ ဖွင့်ထားတာနှစ်ပေါင်းကြာပီဖြစ်တဲ့ Cantonese စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုရှိတယ်။
ဆိုင်ထဲမှာကျောင်းသားတွေသာမကညပိုင်းဆင်းတဲ့ရုံးဝန်ထမ်းတွေလဲရှိတယ်။ နွေးထွေးတဲ့မီးရောင်ဝါဝါကဆိုင်ထဲမှာဖောက်ထွင်းမြင်နေရပီး ချက်ပြုတ်ဆောင်ထဲကရေနွေးငွေ့ တွေကိုပါလှမ်းမြင်နေရတယ်။
"ကျိုးရှင်ချန်းပြေတာတော့ သူမနေ့ညကဒီမှာစားပီးနောက်ကျတဲ့အထိနေတာဆိုပဲ" လုရှင်းစစ်ကmenu ကိုသူ့ကိုကမ်းပေးတယ် "ဘာစားမလဲ?"'
သွမ့်ကျားရန်ကဆန်ခေါက်ဆွဲကျော်နဲ့တခြားဗိုက်ပြည့်မဲ့စားစရာတချို့ကိုမှာလိုက်တယ်။
မှာထားတာတွေရောက်တော့ သွမ့်ကျားရန်ကမေးလိုက်တယ် "မင်းရောစားအုံးမလား?ငါမှာထားတာတွေအများကြီးပဲတစ်ယောက်တည်းမကုန်ဘူး"
လုရှင်းစစ်ကဗိုက်မဆာပေမဲ့လဲသူနဲ့အတူကူစားပေးတယ်။
"ငါရန်မဖြစ်သင့်ဘူး" သွမ့်ကျားရန်ကအခြေအနေကြည့်ပီး သူ့ဘက်ကစဝန်ခံလိုက်တယ် "ဒါပေမဲ့ ဟွာဟန်ကမင်းအကြောင်းကိုကောင်းကောင်းမပြောတော့ ငါသည်းမခံနိုင်ဘူး"
လုရှင်းစစ်ကသူ့ကိုကြည့်ပီးရုတ်တရပ်သက်ပြင်းချတယ်။
သွမ့်ကျားရန်ကမြန်မြန်ပြောလိုက်တယ် "ငါနောက်ပိုင်းကျသည်းခံနိုင်အောင်ကြိုးစားပါ့မယ် ထိန်းမထားနိုင်ရောင်တစ်ဖက်မှာ ဓားပါမပါကိုအရင်ဆုံးကြည့်မယ်"
"မင်းကအရွယ်ရောက်တော့မယ် မင်းကအထက်စီးဆန်ခဲ့တယ်ဆိုရင်တောင် မင်းကဆိုးဆိုးရွားရွားတွေမပြောဘူး အဲ့ဒီလိုကပဲငါ့ကိုဆွဲဆောင်နိုင်ခဲ့တာဖြစ်နိုင်တယ်" လုရှင်းစစ်ကသူတတ်နိုင်သမျှနားလည်သွားစေချင်တယ်ဆိုတဲ့ပုံနဲ့ဖြည်းဖြည်းလေယပြောနေတယ် "ဒါပေမဲ့ အခုတော့ခြားနားသွားပီ ငါကြောက်နေတယ်"
သွမ့်ကျားရန်ကြောင်သွားတယ်။
"မင်းထိခိုက်မှာကိုငါကြောက်တယ် မင်းကိုမကာကွယ်နိုင်မှာကိုငါကြောက်တယ် မင်းတုရွှီချန်နဲ့ရန်ဖြစ်တယ် ချောင်းနန်နဲ့ချတယ် ဒီနေ့စန်းကျုံးကကောင်လေးနဲ့ရန်ဖြစ်တာတွေအဲ့ဒါတွေကပြဿာနာကြီးကြီးမားမားမဟုတ်ဘူး ဒါပေမဲ့ ငါနောက်ပိုင်းရင်ဆိုင်ရမှာတွေကိုငါကြောက်တယ်"
" ... " သွမ့်ကျားရန်အစတုန်းက ငါ့အထင်မင်းကအခိုင်ခံ့ဆုံးကျောထောက်နောက်ခံဆိုပီးဟာသလုပ်မလို့ပြင်လိုက်ပေမဲ့ သူ့စကားလုံးတွေနောက်ကခံစားချက်ကိုတွေးမိတော့တိတ်သွားတယ်။
"ငါကြောက်တယ် မင်းကလူတွေကိုတိုက်ခိုက်နိုင်တယ်ဆိုရင်တောင် ငါမင်းကိုရှာတွေ့တဲ့အခါမှာအရာအားလုံးကနောက်ကျသွားမှာကို" ညနေတုန်းကသွမ့်ကျားရန်ဖုန်းမကိုင်တာကိုတော့မပြောတော့ဘူး။ လုရှင်းစစ်အသံကရပ်သွားပီး ခနကြာတော့ဆက်ပြောတယ် "နောက်တစ်ခါတွေကျငါ့ကိုပြောပြနိုင်မလား?"
သူ့ဆီကနေစူးစူးစိုက်စိုက်အကြည့်ခံနေရတော့ဘသွမ့်ကျားရန်ရဲ့နှလုံးခုန်သံတွေကမထိန်းချုပ်နိုင်ဘဲပိုပီးမြန်မြန်ခုန်ခုန်လာတယ်။
ခက်ခက်ခဲခဲနဲပဲသွမ့်ကျားရန်ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တယ်။
ခနကြာတော့
"အာ့ဆို ငါလုပ်ပီတိုင်းမင်းကိုပြန်တင်ပြရမှာပေါ့" သွမ့်ကျားရန်အဲ့ဒီမြင်ကွင်းကိုတွေးကြည့်တယ် "အဲ့တာကနည်းနည်းတော့ကြောင်တောင်တောင်နိုင်သလိုပဲ"
လုရှင်းစစ်ကသူ့ကိုကြည့်လိုက်တယ် "နောက်ပိုင်းကျရန်မဖြစ်တော့ဘူးလို့ပြောတဘယ်သူလဲ?"
သွမ့်ကျားရန်သူ့နှာခေါင်းလေးကိုမလုံမလဲထိလိုက်တယ်။
"ငါကရန်မဖြစ်အောင်ကြိုးစားမယ်လို့ပြောတာပါ" သွမ့်ကျားရန်ကလှည့်ပတ်ပြောရင်း သူ့ကိုကိုင်ဖို့ကြိုစားလိုက်တယ် "အဓိကအကြောင်းကတော့ အဲ့ဒီခွေးကောင် ဟွာဟန်ကငါ့ရဲ့ပျော့ကွက်ကိုလာထိလို့ပဲ ငါတကယ်သည်းမခံနိုင်ဘူး သူ့ကငါ့ကိုပြောနေရင် အဲ့လောက်ဒေါသဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး ငါသူ့ကိုပြောကိုမပြောချင်းဘူး သူကငါ့ကိုဘယ်လိုတွေးနေလဲမသိဘူး..."
"ငါပြောအုံးမယ်" လုရှင်းစစ်ကသူ့ကိုကြည့်လိုက်တယ် "ငါမင်းကိုအခုထိဘာမှမပြောရသေးဘူး"
လုရှင်းစစ်ကသူ့ကိုပြောစရာတစ်ခုခုရှိလောက်တယ်လို့တွေးလိုက်ပီး သူ့စကားတွေကိုရပ်ပီးသူ့ကိုပြန်ကြည့်လိုက်တယ်။
လုရှင်းစစ်ကပြုံးလိုက်တယ် "ငါ့အတွက်နဲ့တိုက်ခိုက်(ရန်ဖြစ်) ပေးလို့ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
ကောင်လေးကသူ့ကိုကြည့်ဖို့ကိုင်းထားရပီး မီးရောင်အောက်ကမျက်နှာလေးကရှင်းသန့်နေတာပဲ။
သူ့မျက်လုံးနက်နက်လေးတွေကကြည်ကြည်လေးကိုမှာ မျက်လုံးအစွန်းလေးကအထဲကိုတွန့်သွားတယ်။ မရယ်တဲ့အခါမှာ အားပျော့သွားစေပီး ရယ်လိုက်တဲ့အခါမှာနူးညံ့မှုအပြည့်နဲ့ရှက်သွားဖြာစေတယ်။
အဲ့ဒီအချိန်မှာ သွမ့်ကျားရန်ထွက်မလာတဲ့စိတ်ကူးတစ်ခုကိုရုတ်တရပ်ရလိုက်တယ်။
အဲ့ဒါကသူ့ဘဝမှာမြင်ဖူးသမျှတွေထဲကအလှဆုံးမျက်လုံးလေးကြောင့်ဖြစ်နိုင်တယ်။
သွမ့်ကျားရန်မထိန်းနိုင်ဘဲခေါ်လိုက်တယ် "လုရှင်းစစ်"
နာမည်အခေါ်ခံရတဲ့ကောင်လေးကပြန်တုံ့ပြန်လာပီး သူ့ကိုတိတ်တိတ်လငေးကြည့်နေတယ်။
သူအများကြီးပြောချင်ပေမဲ့ ရှုပ်ရှပ်ခတ်နေတဲ့အတွေးတွေကဦးနှောက်ဆီရောက်သွားတာအခါမှာ မီးရှုးမီးပန်းတွေလိုပေါက်ထွက်သွားပီး ရှုပ်ထွေးတဲ့ပြာမှုန်လေးတွေပဲကျန်ခဲ့တော့တယ်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ သူရိုးရှင်းတဲ့ဝန်ခံချက်တစ်ခုကိုပဲဖွင့်ဟလိုက်တယ်။
"ငါအနာဂတ်မှာမင်းလောက်အားကြီးလာမှာမဟုတ်ဘူး ဒါပေမဲ့ဘငါရှာလို့ရသမျှပိုက်ဆံတွေကိုမင်းကိုပေးမယ် မင်းရဲ့ susceptibility ကာလမှာ မင်းနဲ့အတူအဖော်ပြုပေးမယ်"
သွမ့်ကျားရန်ကသူ့လက်ကိုဆွဲပီးပြောလိုက်တယ်။
"ငါမင်းကိုကာကွယ်ပေးအုံးမှာပဲ"
✨——————✨
Zawgyi
သူ႔အသံကခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေနပီး စကားလုံးေတြကေအးစက္တယ္။
သူကထူးထူးျခားျခားထိတ္လန္႔စရာေကာင္းေနတဲ့သြင္ျပင္မဟုတ္ေပမဲ့လဲ သူ႔ရဲ့ေအးစက္မွုန္မွိုင္းေနတဲ့အသံက ဟြာဟန္အတြက္ေတာ့ဒီျမင္ကြင္းကိုျမင္ေနရတာကအေတာ္ေလးလန္႔စရာေကာင္းတယ္။
စန္းက်ဳံးကေကာင္ဆိုးေလးေတြကခနေလာက္ေၾကာင္ရပ္ေနပီး ႐ုတ္တရပ္သူတို႔ေတြက one-one fight ရမွာမဟုတ္မွန္းနားလည္သြားတယ္။
သူတို႔ေတြက group လိုက္ခ်ရေအာင္ေရာက္လာတာပဲ။
အစတုန္းကရည္ရြယ္ခ်က္ကေဟးဖ်ီနဲ႔ခ်ရမွာဆိုေပမဲ့ အခုေတာ့ သြမ့္က်ားရန္ဆီကိုဦးတည္ခ်က္ေျပာင္းသြားတယ္။ သြမ့္က်ားရန္ကရိက်ဳံးကလူျဖစ္ပီးေတာ့ ဟြာဟန္ကိုလဲေအာင္ခ်ထားေတာ့ေသခ်ာေပါက္သူကရန္သူပဲ။
ဟြာဟန္နဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ေကာင္ေလးတခ်ိဳ႕ကခ်ဖို႔မေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူကအရင္စေအာ္ပီး သြမ့္က်ားရန္ဆီကိုေျပးလာလဲေတာ့မသိဘူး။
သြမ့္က်ားရန္ကဟြာဟန္ကိုျပင္းျပင္းထန္ထန္ရိုက္ပီးသြားေတာ့ သူ႔ေဒါသေတြလဲေျပသြားပီ။ သူကေရွာင္လိုက္ပီး သူတို႔နဲ႔ထပ္ခ်ဖို႔စိတ္ကူးမရွိဘူး။
ဒါေပမဲ့တစ္ဖက္ကအေတြးေတြကသူနဲ႔လုံးဝျခားနားတယ္။ သူဖရိုဖရဲျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဟြာဟန္ကေျမႀကီးေပၚကေနကုန္းထလာပီး အသက္ရွူမဝသလိုပုံေပၚေနတယ္။ေဟးဖ်ီကဟြာဟန္ဆီကေနအလင္းတစ္ခ်က္လက္သြားတာကိုျမင္လိုက္တဲ့အခါမွာ သူလဲမဖမ္းမိေတာ့ က်ယ္ေလာင္စြာသတိေပး႐ုံပဲတတ္နိုင္တယ္ "ဓား!သူ႔မွာဓားရွိတယ္!"
ဒါေပမဲ့လဲအဲ့တာကေနာက္က်သြားတယ္။
သြမ့္က်ားရန္ရဲ့ဘယ္ဘက္လက္ေပၚကိုဓားအဖ်ားျဖတ္သြားပီး သူ႔ရဲ့လက္ျဖဴေပၚကေနေသြးေတြအမ်ားႀကီစီးက်လာတယ္။
ဟြာဟန္မွာျပန္ထဖို႔အားရွိေသးလိမ့္မယ္လို႔သူထင္မထားဘူး။
ေခြး႐ူးတစ္ေကာင္လိုေျပားလာတဲ့ ဟြာဟန္ကိုၾကည့္ပီး သြမ့္က်ားရန္ကို႔ရိုးကားယားျဖစ္သြားတယ္။ သူတင္မဟုတ္ဘူး ေဘးကေကာင္ေတြလဲလန္႔သြားတယ္။
ေသြးျမင္တဲ့အဓိပၸါယ္နဲ႔ေသြးမျမင္ရတဲ့အေျခအေနကျခားနားသြားပီ။
သာမန္အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြကဘယ္သူမွဓားကိုတမင္သာသာယူလာမွမဟူတ္ဘူး။ ဓပါလာတဲ့ဆိုးရြားတဲ့အရာတစ္ခုျဖစ္လာဖို႔လြယ္ကူတယ္ အေျခအေနဆိုးရင္ဆိုးသေလာက္ ေသဆုံးတာမ်ိဳးေတြပါရွိလာနိုင္တယ္။
အဲ့ဒီအျပင္ သြမ့္က်ားရန္ဒဏ္ရာရတဲ့လက္အေျခအေနကတစ္ခ်က္ၾကည့္႐ုံနဲ႔တင္အေတာ္ေလးေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။
ဟြာဟန္ကဓားကိုကိုင္ထားတုန္းျဖစ္ပီးေကာက္ေကာက္က်စ္က်စ္ျပဳံးတယ္ "အာ့ဆိုရင္ေရာ တြန္းအေပးအုံးမွာလား?စကားမေျပာနိုင္ေတာ့ဘူးလား? အဲ့တာကေခါင္းေတြမူးေဝမလာဘူးလား?"
သြမ့္က်ားရန္ကမ်က္လႊာပင့္လိုက္ပီး သူ႔မ်က္ႏွာကိုဒဏ္ရာရေနတဲ့လက္နဲ႔ပဲထိုးခ်ပစ္တယ္။
ဟြာဟန္မွာႏွာေခါင္းေပါက္ထဲမွာပူခနဲျဖစ္သြားပီး မ်က္လုံးေတြျပာေဝသြားတယ္။သူေအာက္ကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚမွာေသြးေတြကိုေတြ႕တယ္။
သူခနေလာက္ေၾကာင္သြားပီး ခနေနေတာ့သူႏွာေခါင္းေသြးေတြထြက္ေနပီမွန္းသိလိုက္တယ္။
ဟြာဟန္နာက်င္စြာနဲ႔ႏွာေခါင္းကိုထိလိုက္တယ္။ သြမ့္က်ားရန္ကအဲ့တာကိုေတြ႕ေတာ့ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ဘယ္ဘက္လက္ကိုကိုင္ပီး ျပဳံးရင္းေျပာလိုက္တယ္ "ငါ့ကိုေခါင္းမူးလားလို႔မင္းေျပာလိုက္တာလားလို႔?"
ေျမျပင္ေပၚကသူ႔ရဲ့ေသြးေတြနဲ႔အတူသူ႔ရဲ့ ေလွာင္ရယ္သံကအေတာ္ေလးအရွက္ရေစတယ္။
သူ႔ရဲ့အျပဳအမူကစန္းက်ဳံးကေကာင္ေလးေတြရဲ့ေဒါသကိုလုံးဝႏွိုးဆြနိုင္တယ္။ စန္းက်ဳံးကေကာင္ေတြကသြမ့္က်ားရန္ဆီကိုဦးတည္လာတာကိုေတြ႕ေတာ့ေဟးဖ်ီကေဘးကိုအေျပးေရာက္လာတယ္ "မင္းတို႔ကခ်ခ်င္တာေပါ့ရတယ္ေလ!"
ေဟးဖ်ီဝင္ပါတာကိုေတြ႕ေတာ့ သူ႔ေနာက္ကအေဖာ္ေတြကလဲေရွ႕ကိုတိုးလာတယ္။
"ငါတို႔ရဲ့ေက်ာင္းလူဆိုးေလးကိုဝင္ကူမယ္မယ္ဘယ္သူေတြသေဘာတူလဲ?"
"မင္းတို႔ကအဖြဲ႕ထဲမွာ ဓားေလးတစ္လက္ရွိတာနဲ႔ ကန္ေတြျမစ္ေတြကိုသိမ္းမယ္ေပါ့?"
"ရိက်ဳံးကညီအစ္ကိုတို႔ဒီေကာင္ေတြကိုေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္းသိေအာင္ဆုံးမလိုက္ၾကရေအာင္"
ရင္းဟြားဖန္ကဟြာဟန္ရဲ့လက္ထဲကဓားကိုအေဝးကိုကန္ထုတ္လိုက္တယ္။ ပီးေတာ့လူအုပ္ထဲဝင္ပီေအာ္ေျပာလိုက္တယ္ "ဟြာဟန္!မင္းကငါ့ကိုမ်က္ႏွာပ်က္ေစတာပဲ!ငါမင္းကိုသတ္မယ္!"
ရင္းဟြားဖန္ကရန္သူဘက္ကေနေျပာေနတာကိုေတြ႕ေတာ့ စန္းက်ဳံးကေကာင္ေတြဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္ "ေကာက်ိရယ္ မင္းေရာဘယ္လို႔လဲ!ဘယ္ဘက္ကိုကူမွာလဲ?"
ရင္းဟြားဖန္ကသန္မာေတာ့ သူ႔ကိုျပန္ေျဖလာတယ္ "ေသခ်ာေပါက္အစ္ကို႔ကိုပဲကူညီမွာေပါ့! ဟြာဟန္ကအထူးေခြးတစ္ေကာင္လို႔မထင္ဘူးလား?မင္းကသူ႔ကိုဦးေဆာင္ရတာပဲ"
စန္းက်ဳံးကေက်ာင္းသားေတြမွာနဂိုတုန္းကရင္းဟြားဖန္ကေခါင္းေဆာင္။ အခုေတာ့ သူတို႔အတြင္းမွာပဲ ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔ေတြျဖစ္ကုန္ပီ။
"Fu*k ငါတကယ္ရန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး"
"ဒီတိုင္းျဖစ္ေနတာဘယ္သူ႔ကိုခ်ရမလဲမသိေတာ့ဘူး"
"မင္းရဲ့အစ္ကိုႀကီးကအရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ ဒဏ္ရာရေနတာေတာင္ႏွစ္ေယာက္ယေလာက္နဲ႔တိုက္နိုင္တယ္ သူတို႔နဲ႔ပဲေပါင္းမယ္"
"ခုကခုႏွစ္ေယာက္သုံဖြဲ႕ျဖစ္သြားတာလား ဘယ္ဘက္ကပါရမွာလားဟ?"
"ရိုးရိုးသားသားေျပာရမယ္ဆိုရင္ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္"
"...ညီအစ္ကိုတို႔ရပ္လို႔မရဘူးလား?"
ေဟးဖ်ီကအေပါင္းအပါေတြကိုေအာ္ပီးစိတ္ဓာတ္ျမႇင့္လိုက္တယ္ "ရွက္စရာအေကာင္းဆုံးထဲကတစ္ခုပဲ, kill!!!!"
အဖြဲ႕သုံးဖြဲ႕ဆီကေနအသံေတြထြက္လာတယ္။
သြမ့္က်ားရန္: " ... "
သြမ့္က်ားရန္က႐ုတ္တရပ္ဒီအေျခအေနမွာ ဝင္ပါခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး။
တျခားသူေတြခ်ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကတစ္ေယာက္တည္းေအးေဆးေနေနလိုက္တယ္။ သြမ့္က်ားရန္သူတို႔ေတြခ်ေနတာကိုျပည့္ေနလိုက္တယ္ ခနၾကာေတာ့ သူတို႔ေတြကရန္ျဖစ္ေနတဲ့ဗဟိုေနရာကေနေဘးေတြက်ဲသြားၾကတယ္။
ဒီဖိုက္တာေတြၾကားထဲမွာ အထိနာဆုံးက ဟြာဟန္နဲ႔သူ႔ရဲ့အဖြဲ႕ပဲ။ ေနာက္ပိုင္းက် ရင္းဟြားဖန္နဲ႔ေဟးဖ်ီရဲ့အေပါင္းအပါေတြကတစ္စိတ္တည္းတစ္ဝမ္းတည္းျဖစ္သြားပီး ဟြာဟန္နဲ႔တျခားသူေတြကိုႏွစ္ဖက္လုံးကထိုးႏွက္ခ်က္ေတြကိုခံခိုင္းေတာ့တယ္။
အဆုံးသတ္မွာေတာ့ သူတို႔ေတြကအထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ပီး တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ကနက္နဲတဲ့ရန္ၿငိဳးေတြမရွိေတာ့ တိုက္ခိုက္တာေတြကတျဖည္းျဖည္းအားေလ်ာ့သြားၾကတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ေရာက္ခါမွ သြမ့္က်ားရန္ကႏွစ္ဖက္လုံးကိုအားေလၽွာ့လိုက္ဖို႔ေျပာလိုက္တယ္ "ေဟ်ာင့္ေတြ ရန္မျဖစ္ၾကနဲ႔ေတာ့ ညေနပိုင္း self study ခ်ိန္ကစေတာ့မယ္ စာသင္ခန္းထဲကိုသြားမယ္ဆိုသြား အင္တာနက္ကေဖးဆိုလဲသြားေတာ့ အေရးမပါတဲ့ရန္ပြဲေတြနဲ႔ ငယ္ဘဝကိုမဖ်က္ဆီးစမ္းနဲ႔"
သြမ့္က်ားရန္ကေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ ရန္ပြဲကိုနာမည္တစ္ခုတပ္ေပးလိုက္တယ္ "ေနာက္တစ္ခါထပ္ခ်ဖို႔တကယ္မလိုေတာ့ဘူး ငါတို႔ျဖစ္ပ်က္သြားတာေတြကို full stop ခ်လိုက္ေတာ့ ဟြာဟန္ကလြဲပီးက်န္တဲ့လူေတြကညီအစ္ကိုေကာင္းေတြပဲ"
ဟြာဟန္ကေအာ္လိုက္တယ္ "သြမ့္က်ားရန္ နင့္ေမႀကီးေတာ္ –"
ရင္းဟြားဖန္နဲ႔ေဟးဖ်ီကသူ႔ကိုလက္သီးတစ္ခ်က္စီေကၽြးလိုက္တယ္။
သြမ့္က်ားရန္စကားေတြကကေလးဆန္တယ္ဆိုေပမဲ့လဲအေတာ္ေလးယုတၱိရွိတယ္။ ေနာက္တစ္ခါထပ္ခ်ဖို႔တကယ္စိတ္ဝင္စားစရာမရွိဘူး။
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းႏွစ္ဖက္လုံးကရပ္သြားတယ္။
သြမ့္က်ားရန္နဲ႔ဟြာဟန္ကလြဲပီး က်န္တဲ့သူေတြကဒဏ္ရာအေသးေလးေတြပဲရၾကတယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီနဲ႔ဆန္႔က်င္သလိုျဖစ္သြားေတာ့ ဟြာဟန္ကိုတစ္ေယာက္တည္းလမ္းၾကားေလးမွာ သူ႔အေပါင္းအပါေတြကခ်န္ခဲ့တယ္။
ဟြာဟန္ထြက္သြားတဲ့အခါမွ သြမ့္က်ားရန္သူ႔လက္ေမာင္းကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
ဒဏ္ရာကမေသးတဲ့အျပင္ ဟြာဟန္ကိုပါထပ္ထိုးထားေတာ့ ေသြးေတြကလုံးဝမရပ္ဘဲျဖစ္ေနတယ္။
"သြမ့္ေကာ မင္းဒါကိုလုပ္ရအုံးမယ္ အနည္းဆုံးေတာ့ပတ္တီးစည္းရမယ္ေလ" ရင္းဟြားဖန္ကသြမ့္က်ားရန္လက္ေပၚကအနာကိုၾကည့္ပီး မထိန္းနိုင္ဘဲေျပာမိတယ္ "ေမးခိုင္ပိုးဝင္သြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?"
ေဟးဖ်ီကဒီလိုအေျခအေနနဲ႔ရင္းႏွီးတယ္ "ဒီနားမွာေဆးခန္းတစ္ခုရွိတယ္ အဲ့ဒီက boss ရဲ့ နည္းလမ္းေတြကလဲအေတာ္ေလးေကာင္းတယ္"
သြမ့္က်ားရန္ေခါင္းညိမ့္လိုက္တယ္။
ေဟးဖ်ီေျပာတဲ့ေဆးခန္းက အဲ့ဒီလမ္းထဲမွာ နည္းနည္းပဲလမ္းေလၽွာက္ရတယ္။
ေဆးခန္းက boss ကလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ပီးေဟးဖ်ီရင္းႏွီးေနပီ။boss ကသူ႔ကိုျမင္ေတာ့လွမ္းႏွုတ္ဆက္တယ္ "Hey ဘာကိုထိျပန္ပီလား?
"ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ဘူး" ေဟးဖ်ီ ကေျပာတယ္ "ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း"
Boss ရဲ့အၾကည့္ေတြကသြမ့္က်ားရန္ဆီကိုေရာက္သြားပီး လက္ေပၚကဒဏ္ရာေပၚကိုေရာက္သြားတယ္။
"ေကာင္ေခ်ာေလးကအနာတရျဖစ္႐ုံတင္မကေတာ့ဘူး ခုႏွစ္ခ်က္ရွစ္ခ်က္ေလာက္ခ်ဳပ္ရေတာ့မယ္" boss ကသြမ့္က်ားရန္ရဲ့ဒဏ္ရာကိုအၾကမ္းဖ်င္းၾကည့္လိုက္တယ္ "ဒီေနရမွာထိုင္ မင္းကိုေဆးေပးမယ္ ထုံေဆးနဲ႔ဆိုရတယ္မလား?"
သြမ့္က်ားရန္ကရတယ္ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
အပ္ေနခ်ဳပ္ေနတဲ့ပခ်ိန္မွာ ရင္းဟြားဖန္ကသြမ့္က်ားရန္ရဲ့လက္ကအေရျပားေပၚကိုထိုးထိုးဝင္သြားတဲ့အပ္ေကြးေကြးႀကီးကိုေတြ႕လိုက္တယ္။ ကြဲေနတဲ့ဒဏ္ရာေပၚမွာ ခ်ဳပ္ရိုးကလြန္ထိုးေနတာကိုျမင္တဲ့အခါမွာေတာ့ မထိန္းနိုင္ဘဲ မ်က္လုံးကိုအတင္းအုပ္ထားလိုက္တယ္။
ေဟးဖ်ီကေမးျမန္းလိုက္တယ္ "မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ?"
ရင္းဟြားဖန္: "ငါကခၽြန္တာေတြကိုေၾကာက္တယ္!ဒီျမင္ကြင္းကိုမၾကည့္နိုင္ဘူး!"
ေဟးဖ်ီ: " ... "
ရင္းဟြားဖန္: "သြမ့္ေကာ!မင္းအရမ္းနာမွာပဲ!"
သြမ့္က်ားရန္ကထုံေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ထူးပီးနာတာမ်ိဳးမရွိဘူး။ သူရင္းဟြားဖန္ကိုရယ္မလို႔လုပ္လိုက္ပီးတစ္ခုခုကို႐ုတ္တရပ္သတိရသြားတယ္။
သူညစာစားမဲ့ဟာကိုလုံးဝေမ့သြားတာပဲ။
Milk tea ကလဲရန္ျဖစ္တဲ့ေနရာမွာ ပစ္ထားခဲ့တာ။
Milk tea ကိုအာ႐ုံစိုက္တာမဟုတ္ဘူး အာ႐ုံစိုက္တာကလုရွင္းစစ္ ...
သြမ့္က်ားရန္ဖုန္းကိုထိမလို႔လုပ္လိုက္ေပမဲ့ boss ကသူ႔ကိုအာ႐ုံပ်က္တယ္ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည္ပီး သူ႔ကိုတားလိုက္တယ္ "မရွုပ္နဲ႔စမ္း!"
Boss တစ္ေယာက္ခ်ဳပ္လို႔ပီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ သြမ့္က်ားရန္ဖုန္းကိုျမန္ျမန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ mised call ေပါင္းရွစ္ရာေလာက္ကိုေတြ႕လိုက္တယ္။
သြမ့္က်ားရန္အၾကမ္းဖ်င္းၾကည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလုံးကလုရွင္းစီေခၚထားတာ။ သြမ့္က်ားရန္သူ႔ရဲ့ဘယ္ဘက္လက္ကိုၾကည့္ပီတိတ္က်သြားတယ္။
သူတိတ္ေနတုန္းမွာ WeChat ကေနက်ိဳးရွင္းခ်န္ဆီကေန စာေတြတစ္ေစာင္ပီးတစ္ေစာင္ေရာက္လာတယ္။
[ေရွာင္သြမ့္ မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ]
[ညစာစားအုံးမွာမလား? လုေကာကမင္းကိုရွာခ်င္ေနတယ္]
[ငါ့ရဲ့ဆန္ျပဳတ္ေလးေရာ?]
မင္းဆန္ျပဳတ္ေသာက္ဖို႔ၾကသိတယ္လို႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ရဲ့ဖုန္းေလးက႐ုတ္တရပ္တုန္လာတယ္။
သြမ့္က်ားရန္ Caller ID ကိုၾကည့္ပီး႐ုတ္တရပ္အႀကံတစ္ခုရသြားတယ္။
အငွားဖုန္ေျဖမယ္။
ေဟးဖ်ီကသူဖုန္းကိုပဲစိုက္ၾကည့္ေနတာေတြ႕ေတာ့ သတိေပးတယ္ "သြမ့္က်ားရန္ မင္း႐ူးေနလား?ဖုန္းေျဖေလ"
ရင္းဟြားဖန္: "ဘယ္သူေခၚတာလဲ?"
ေဟးဖ်ီကမွတ္ထားတာေလးကိုၾကည့္လိုက္တယ္ "ငါတ်ဲ"
ရင္းဟြားဖန္ကလန္႔သြားတယ္ "မင္းတ်ဲကဘယ္သူလဲ"
သြမ့္က်ားရန္စိတ္ျပန္လည္လာတယ္။ သူခနေလာက္ေတြေဝသြားေပမဲ့ ဖုန္းေျဖမလို႔လုပ္လိုက္တယ္။
ေအးစက္စက္အသံကေဆးခန္းေလးရဲ့တံခါးကေနထြက္လာတယ္။
"သြမ့္က်ားရန္" အသံပိုင္ရွင္ကိုေတာ့ေဖာ္ျပစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ သူကေႏွးေႏွးေလးေျပာေနတယ္ "မင္းကအေဝးႀကီးသြားလိုက္ရတာပဲ"
တံခါးအျပင္ဘက္မွာရပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကအရပ္ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ေလး။ ေကာင္ေလးရဲ့မ်က္လုံးေတြကအခန္းထဲကိုေဝ့ၾကည့္လိုက္ပီး ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သြမ့္က်ားရန္ရဲ့ဒဏ္ရာရေနတဲ့ဘယ္ဘက္လက္ေပၚကိုက်သြားတယ္။
အျဖဴေရာင္ပတ္တီးကအထပ္ထပ္ပတ္ထားပီ ပတ္ထားတာကေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ အဲ့ဒီေအာက္အနာကဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္းသိခ်င္ေသးရဲ့။
လုရွင္းစစ္ကအဲ့တာကိုၾကည့္ေနတာကိုသတိျပဳမိေတာ့ သြမ့္က်ားရန္တစ္ကိုယ္လုံးေတာင့္တင္းသြားတယ္။
ရင္းဟြားဖန္ကလုရွင္းစစ္အသံရဲ့ေအးစက္မွုေၾကာင့္႐ုတ္တရပ္ေၾကာင္သြားတယ္ "ဒီေကာင္ကဘယ္သူလဲ? နည္းနည္းေတာ့ရင္းႏွီးေနသလိုပဲ သူကရန္လာစတာလား?"
ေဟးဖ်ီကသူ႔ကိုျမန္ျမန္ေျပာလိုက္တယ္ "ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း"
ရင္းဟြားဖန္ကမေမာမပန္းေမးေနတယ္ "သူကဘယ္သူလဲ?"
ေဟးဖ်ီကတိုးတိုးေလးေျပာတယ္ "မင္းရဲ့အစ္ကိုႀကီးရဲ့ခ်စ္သူ"
ရင္းဟြားဖန္ကပါးစပ္ကိုအုပ္လိုက္ပီ လက္ငါးေခ်ာင္းထဲကေနသက္ျပင္းခ်တယ္ "F**k မရီးလား?"
ေဟးဖ်ီ: " ???? "
သူအဲ့တာကိုခ်က္ခ်င္းႀကီေတြ႕သြားလိမ့္မယ္လို႔သြမ့္က်ားရန္ထင္မထားဘူး။ သူသတိျပန္ဝင္လာေတာ့တံခါးဆီကိုေျပးသြားလိုက္တယ္။
လုရွင္းစစ္ကသြမ့္က်ားရန္ရဲ့လက္ေကာက္ဝတ္ကိုညင္ညင္သာသာေလးကိုင္လိုက္တယ္။
သူဂ႐ုတစိုက္ၾကည့္လိုက္ပီး သြမ့္က်ားရန္မွာ ဘယ္ဘက္လက္ကဒဏ္ရာတစ္ခုပဲရွိမွန္းအတည္ျပဳလိုက္တယ္။ သူပါးစပ္ဟလာတယ္ "နာလား?"
သြမ့္က်ားရန္မနာဘူးေျပာခ်င္ေပမဲ့ သူထုံေဆးရွိန္မျပယ္ေသးေတာ့ ခံရတာသိပ္မသိသာဘူး။
လုရွင္းစစ္မ်က္ႏွာကၾကည့္ရဆိုးေနတာကိုေတြ႕ေတာ့ သြမ့္က်ားရန္ဉာဏ္ကြန္႔ျမဴးလိုက္ပီး သူ႔ဆႏၵအရေခါင္းညိမ့္လိုက္တယ္ "နာတယ္"
လုရွင္းစစ္ကသူ႔လက္ေပၚကေဆးနံ့ကိုရေတာ့တိုးတိုးေလးေမးတယ္ "ဘယ္ႏွခ်က္ခ်ဳပ္လိုက္ရလဲ?"
သြမ့္က်ားရန္ကအျပစ္ရွိသလိုခံစားရတယ္ "ခုႏွစ္ခ်က္"
" ... " လုရွင္းစစ္မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕လိုက္တယ္။
ရင္းဟြားဖန္ကသူ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကနားလာ္ရခက္တဲ့ေလထုကိုေတြ႕ေတာ့ "ဟြာေလ ေမးရအုံးမယ္ ငါ့မရီး–"
ေဟးဖ်ီ: "မင္းဘယ္သူ႔ကိုမရီးေခၚေနတာလဲ?"
ရင္းဟြားဖန္: "ငါေလ ငါ့အစ္မ မဟုတ္ပါဘူး ဒီကအေခ်ာေလး မင္းငါ့အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ရင္းႏွီးေနတာဘယ္ေလာက္ၾကာပီလဲ?"
ေဟးဖ်ီကသူ႔ကိုၾကည့္လိုက္တယ္ "မင္းအင္တာနက္ကိုေလၽွာက္မၾကည့္ၾကည့္ဖူးဘူးလား?"
ရင္းဟြားဖန္: "ဟမ္?"
ေဟးဖ်ီ: "နင္းခ်န္ရဲ့ABO forum post နံပါတ္ 10024 အဲ့တာကိုႏွိပ္ပီး love story တစ္ခုကိုၾကည့္စမ္းပါ"
ေဟးဖ်ီကသက္ျပခ်ရင္းေျပာတယ္ "ငါ့အဲ့ဒီ post ကိုမွတ္မိေနေသးတုန္းပဲ"
ရင္းဟြားဖန္: " ... "
ေဟးဖ်ီနဲ႔ရင္းဟြားဖန္ရဲ့သက္ေသာင့္သက္သာေလထုကဘာလွုပ္ရွားမွုမွမရွိဘူး။ သြမ့္က်ားရန္ကလုရွင္းစစ္ဆီမွာအစစ္ေဆးခံေနရေတာ့ စိတ္ကအတက္အက်နဲ႔။
သူလုရွင္းစစ္ကိုၾကည့္ပီးေျပာလိုက္တယ္ "ငါ milk tea သြားဝယ္တာ ၿပီးေတာ့လမ္းၾကားေလးမွာ ေဟးဖ်ီနဲ႔အလယ္တန္းတုန္းကအတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္ကိုေတြ႕တယ္ သူ႔တို႔ေတြကသူတို႔အေပါင္းအပါေတြနဲ႔စုေနၾကတာ..."
လုရွင္းစစ္ကမ်က္ခုံးပင့္ပီးၾကည့္ေနေတာ့ သြမ့္က်ားရန္ကရန္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတဲ့စကားလုံးကိုျပန္မ်ိဳခ်လိုက္တယ္။
သြမ့္က်ားရန္ကေခါင္းလွည့္ပီး ေဟးဖ်ီနဲ႔ရင္းဟြားဖန္ကိုလဲလာရွင္းျပေပးဖို႔ေျပာမလို႔လုပ္လိုက္တယ္။
ေဟးဖ်ီကသူ႔ရဲ့အၾကည့္ကိုေတြ႕တာနဲ႔ခ်က္ခ်င္းေျပာလိုက္တယ္ "Hey အရင္ျပန္ၾကစို႔"
ရင္းဟြားဖန္ကလဲတက္ႂကြေနတယ္ "ေအး မင္းတို႔စကားေျပာေနတာကိုမေႏွာင့္ယွက္ေတာ့ပါဘူး မင္းမွာေျပာစရာရွိရင္လဲ အခုမေျပာနဲ႔အုံး"
သြမ့္က်ားရန္: " ... "
သြမ့္က်ားရန္ ဒီႏွစ္ေကာင္ကိုေျမျမႇုပ္ပစ္ဖို႔မေစာင့္နိုင္ျဖစ္သြားတယ္။
ေဆးခန္းေပၚကဝႀကီးမွာပိတ္ေနတာကမသင့္ေလ်ာ္ေတာ့ သူတို႔ျပန္သြားေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လဲထြက္လာလိုက္တယ္။ လုရွင္းစစ္ကေက်ာင္းဂိတ္ဆီကိုသြားေနတယ္။
သြမ့္က်ားရန္ကစည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔သူ႔ကိုကိုင္ထားတဲ့ပုံေလးကိုၾကည့္ရတာ မိဘေရွ႕မွာ အမွလုပ္မိတဲ့ကေလးေလးနဲ႔တူေနတယ္။ လုရွင္းစစ္က႐ုတ္တရပ္ေမးလိုက္တယ္ "သူတို႔ကဘာလုပ္ေနတာလဲ?"
" ... ဒီအတိုင္းသိပ္အေရးမပါတာပါ ငါကဝင္ပါလိုက္႐ုံပဲ"
လုရွင္းစစ္ကသူ႔ကိုစကားေထာက္ေပးတယ္ "လက္ကဒဏ္ရာအေၾကာင္းက်န္ေသးတယ္"
ဒဏ္ရာကသိပ္မႀကီးပါဘူးလို႔သြမ့္က်ားရန္ေျပာမလို႔လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ လုရွင္းစစ္ရဲ့လက္ဖ်ားေလးေတြကသူ႔လက္ေပၚကပတ္တီးကိုျဖည္းျဖည္းေလးထိေနတယ္ "ဘယ္လိုလုပ္ဒဏ္ရာရတာလဲ?"
သူ႔လက္ေပၚကိုပြတ္သပ္ေနတဲ့တစ္ဖက္လူရဲ့အထိအေတြ႕ကိုခံသားမိေတာ့ သြမ့္က်ားရန္နည္းနည္းတုံ႔ဆိုင္းသြားတယ္ "ဓား"
လုရွင္းစစ္လက္ေခ်ာင္းေတြကရပ္သြားပီး သူ႔မ်က္လုံးထဲကခံစားခ်က္ေတြကနည္းနည္းလြင့္ထြက္သြားတယ္။
သြမ့္က်ားရန္ကအဲ့တာကိုေတြ႕ေတာ့ ျမန္ျမန္ရွင္းျပလိုက္တယ္ "ငါကအစတုန္းကရန္မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး ငါကအဲ့ဒီလမ္းထဲမွာႏွစ္ဖက္လုံးနဲ႔သိေတာ့ စကားနည္းနည္းေလာက္ေျပာလိုပ္တာ ဒါေပမဲ့တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြလဲရွိေသးတယ္..."
ဟြာဟန္ကိုရည္ညႊန္းပီေျပာတဲ့အခါမွာ သြမ့္က်ားရန္အသံကပုံမွန္မဟုတ္ဘူး။
လုရွင္းစစ္ေရွ႕မွာ အဲ့ဒီစကားေတြမေျပာခ်င္ေတာ့ သြမ့္က်ားရန္ကမပီမျပင္ေျပာတယ္ "စန္းက်ဳံးကေက်ာင္းသားေတြမွာ ဓားပါတဲ့တစ္ေယာက္ရွိတယ္ ငါလဲသူယူလာမယ္လို႔ထင္မထားဘူးေလ အဲ့တာနဲ႔မေတာ္တဆျခစ္မိသြားတာ"
"သူ႔မွဘယ္လိုလုပ္ဓားရွိေနတာလဲ?"
"မသိဘူး ငါတို႔ဘက္မွာေတာ့ဓားပါဘူး" သြမ့္က်ားရန္ကျပန္ေျပာလိုက္တယ္ "ဒါေပမဲ့ ငါ့သူ႔ကိုထိုးလိုက္တာ ႏွာေခါင္းေသြးလၽွံသြားပုံရတယ္"
"ဒါေပမဲ့ မင္းကဓားနဲ႔ျခစ္မိတယ္ေလ သူကဘာမွမျဖစ္ဘူး" လုရွင္းစစ္အဲ့ဒီျမင္ကြင္းကိုျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ပီး သြမ့္က်ားရန္လက္ကိုအားနဲ႔ဆြဲလိုက္တယ္ "သူကဘာေျပာလို႔ မင္းကအရမ္းစိတ္ဆိုးသြားတာလဲ?"
"သူေျပာတာက... ဒီတိုင္းခပ္အအ ကိစၥေတြပါပဲ" သြမ့္က်ားရန္ကဆက္ေျပာေနတယ္ "ငါသူနဲ႔ပဲရန္ျဖစ္တာပါ ေနာက္ပိုင္းက်သူတို႔ေတြခ်ေတာ့ ငါေဘးထြက္ေနတာ"
သူေျပာပီတဲ့အခါမွာ သူရွင္းျပတာကမရွင္းဘူးလို႔ခံစားလိုက္ရပီး လုရွင္းစစ္ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
လုရွင္းစစ္ကဘာမွမေမးသလို ဘာမွလဲမေျပာေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုလမ္းတေလၽွာက္ဆြဲေခၚသြားတယ္။
ရိက်ဳံးကလူအမ်ားစုကသူနဲ႔လုရွင္းစစ္ကိုသိတယ္။ လမ္းတေလၽွာက္မွာ သူတို႔ဆီကအၾကည့္ေတြရရွိခဲ့တယ္။ သြမ့္က်ားရန္ကကလန္ကဆန္ျပန္လုပ္လိုက္တယ္ သူလမ္းတေလၽွာက္လုံးအဆြဲမခံခ်င္ဘူး "လုေကာငါတို႔ေက်ာင္းေပါက္ဝေတာင္ေရာက္ပီေလ မင္းဆက္ဆြဲေနအုံးမွာလား?"
လုရွင္းစး္ကသူ႔ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ပီး သူ႔ကိုလႊတ္မေပးဘဲ အထက္တန္းေဆာင္ဆီကိုဆက္ပီးဆြဲေခၚသြားတယ္။
သြမ့္က်ားရန္သူ႔ကိုေျပာလဲမရေတာ့ ဒီတိုင္းပဲထားလိုက္ေတာ့တယ္။
သူတို႔ေတြစာသင္ခန္းတံခါးဝကိုေရာက္ေတာ့သူ႔တို႔ရဲ့ေက်ာင္းေကာင္စီအဖြဲ႕ဝင္ေကာင္မေလးကစာအုပ္အထပ္လိုက္ႀကီနဲ႔အခန္းထဲကေနထြက္လာတယ္။ ေကာင္မေလးကေျခေလၽွာ္သြားပုံရတယ္ စာအုပ္ေတြကေလၽွာက်မလိုျဖစ္သြားတယ္။
သြမ့္က်ားရန္ကဆတ္ခနဲ႔ လက္လွမ္းပီးကူညီေပးတဲ့အခါမွာ လုရွင္းစစ္ကသူ႔ကိုဆြဲပီး သူ႔အစားလုပ္ေပးတယ္။
"ေက်းဇူးပါအတန္းေခါင္းေဆာင္" ေကာင္မေလးကသူ႔ကိုေက်းဇူးေတာင္တင္သြားေသးတယ္။ သူ႔အၾကည့္ေတြက သြမ့္က်ားရန္ရဲ့ပတ္တီးစည္းထားတဲ့ဘာ္လက္ေပၚကိုေရာက္သြားတယ္ "သြမ့္က်ားရန္ဘာျဖစ္တာလဲ?"
"ဒီတိုင္းျခစ္မိတာ"
"အဲ့တာကအရမ္းဆိုးလား?" ေကာင္မေလးကစိတ္ပူေပးတယ္ "ဂ႐ုစိုက္အုံး ညာဘက္မဟုတ္လို႔ေတာ္ေသးတယ္ အဲ့တာဆိုစာေရးလို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး"
သြမ့္က်ားရန္ေခါင္းညိမ့္လိုက္တယ္။
ကိစၥေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္သြားေတာ့ သြမ့္က်ားရန္မွာ ညစာစားခ်ိန္မရွိလိုက္ဘူး။ စာသင္ခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ ခုံေစာင္းထဲက snack ေတြပဲထုတ္ပီးျဖည္းျဖည္းခ်င္းစားေနလိုက္တယ္။
Self-study ခ်ိန္ဆိုေတာ့ စာသင္ခန္းကတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ သူစားလို႔ထြက္လာတဲ့က်ိဳးတိုးက်ဲတဲအသံေတြၾကားရတာလုရွင္းစစ္အတြက္သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး။
သြမ့္က်ားရန္ကညစာမစားရေသးတဲ့အျပင္ ခုႏွစ္ခ်က္ေတာင္ခ်ဳပ္ရတာဆိုေတာ့ ေသြးေတြလဲအမ်ားႀကီကုန္သြားေလာက္တယ္ဆိုတာကိုသူေတြးမိသြားတယ္။
သူတစ္ဖက္လူကိုပဲတစ္ခ်ိန္လုံးစိုက္ၾကည့္ေနပီး စိတ္လိုလက္ရသာလုပ္ကိုင္ပစ္ခ်င္ေတာ့တယ္။
သူစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်န္ယြဲ႕ကေနာက္ကိုလွည့္ပီး ခုံကိုလာေခါက္တယ္။ သူကဘာလုပ္တာလဲလို႔ေမးမလို႔လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္လူကဖုန္းကိုလွုပ္ျပတယ္။
သူဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ်န္ယြဲ႕ကpost တစ္ခုသူ႔ကိုပို႔ထားတာ။[ဒါကိုၾကည့္]
လုရွင္းစစ္ကေခါင္းစဥ္ကိုၾကည့္ဖို႔စိတ္မရွည့္တာနဲ႔ပဲခ်က္ခ်င္းႏွိပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။
[ညေနတုန္းကေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ညစာစားဖို႔စိတ္ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ back street မွာေတာ့ ရန္ပြဲတစ္ခုျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
မ်က္ျမင္ေတြ႕ခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔အရာအာလုံးကိုေျပာျပဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ခံစားရပါတယ္။ ရန္ပြဲက ေက်ာင္းလူဆိုးေလးနဲ႔ စန္းက်ဳံးကဟြာဟန္အမည္ရေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကေနစတင္ခဲ့ပါတယ္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းကေန ရိက်ဳံးနဲ႔စန္းက်ဳံးဆိုပီးအုပ္စုလိုက္ရန္ပြဲျဖစ္သြားခဲ့ပီး သမိုင္းေၾကာင္းအရဆိုေျပာင္းလဲမွုေပါ့ေနာ္။
အစတုန္းကေတာ့ရိုရိုးေလးစကားမ်ား႐ုံပါပဲ။ငါတို႔ဘာမွန္းမသိလိုက္ခင္မွာပဲ ေက်ာင္းလူဆိုးေလးက ဟြာဟန္ေရွ႕ကိုf-key နဲ႔ျဖတ္ခနဲေရာက္သြားတယ္ အဲ့ဒီေနာက္မွာေနာက္ထပ္ e-skill နဲ႔ ဟြာဟန္ကိုေခ်ာင္ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ တစ္ဖက္လူကလွည့္ကြက္တစ္ခုထုတ္သုံးခဲ့တယ္။
Ning Cheng ရဲ့သက္တမ္းတေလၽွာက္မွာ လူေတြကိုဘယ္တုန္းကမွအဓိပၸါယ္မရွိဘဲမရိုက္ဘူး။
ဒါဆိုေက်ာင္းလူဆိုးေလးက႐ုတ္ရပ္ဘာလို႔လူကိုရိုက္တာလဲ?
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဟြာဟန္က ေက်ာင္းရဲ့အသည္းေက်ာ္ေလးအေၾကာင္းမေကာင္းေျပာလို႔ပါ။
အဲ့ဒါနဲ႔ပဲေက်ာင္းလူဆိုးေလးကေဒါသထြက္သြားတာေပါ့ ပိုပီေကာင္းတာကေတာ့ သတ္ပစ္လိုက္ရင္ေပါ့ 66666 ငါတျခားဟာေတြထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။]
["ေျပာၾကပါအုန္း ငါဒီညေသေတာ့မွာလား"မားမားကမင္းရဲ့အခ်စ္အတြက္ငိုေႂကြးေနပါပီ]
[ပုံမွန္အေျခအေနေတြမွာဆို O အတြက္ရန္ျဖစ္တာ ဒီတစ္ခုပဲ O ကရန္ျဖစ္တာ]
[ငါဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမနာလိုျဖစ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး ဒါနဲ႔စကားမစပ္ ဟြာဟန္ဆိုတာဘယ္သူႀကီးတုန္း?]
.....
.....
လုရွင္းစစ္ဒါကိုဖတ္ပေတာ့ သြမ့္က်ားရန္ဘာလို႔ရန္ပြဲအတြက္အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုမေရမရာေျဖေနလဲဆိုတာသိသြားတယ္။
သူစိတ္ဆိုးေနတုန္းဆိုေပမဲ့လဲႏွလုံးသားေလးကႏူးညံ့သြားပီ။ သူကစိတ္လိုလက္ရသာလုပ္ခ်င္တာ သူ႔ကိုက်ဘယ္လိုကာကြယ္ရမွန္းမသိဘူး။
"မင္းလဲဒါကိုၾကည့္ေနတာလား?" သြမ့္က်ားရန္ကဘယ္အခ်ိန္သူ႔ေဘးနေရာက္လာမွန္းမသိလိုက္ဘူး "ဒီေကာင္ေျပာတာကနည္းနည္းခ်ဲ႕ကားထားတာ ငါ့ရဲ့ skill ေတြကအဲ့level ေလာက္ထိမေရာက္ေသးဘူး ဒါေပမဲ့ ဟြာဟန္ကေတာ့တကယ္ရွင္းပစ္ရမဲ့ေကာင္ပဲ ဒါကသူ႔ဘာသာသူရြပိုးထိုးေနတာ"
သြမ့္က်ားရန္ကသူ႔ကိုစကားေျပာခ်င္ေနတယ္ဆိုတာေတြ႕နိုင္တယ္။
လုရွင္းစစိသူ႔လက္ထဲ snacks ကိုၾကည့္လိုက္တယ္ "ဒီအာလူးေၾကာ္ေတြကအရသာရွိတယ္လား?"
"ပုံမွန္ဆိုရင္ေပါ့" သြမ့္က်ားရန္ကအမွန္တိုင္းေျပာတယ္ "အမ်ားႀကီစားရင္ေတာ့အီလည္လည္ႀကီးျဖစ္တယ္"
"မစားနဲ႔ေတာ့" သူဖုန္းကိုႏွိပ္လိုက္ပီးသြမ့္က်ားရန္ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တယ္ "ေက်ာင္းဆင္းရင္စားဖို႔မင္းကိုေခၚသြားေပးမယ္"
သြမ့္က်ားရန္ကအားလူးေၾကာ္ေတြကိုဆက္စားမလို႔လုပ္လိုက္ေပမဲ့အဲ့တာကိုၾကားေတာ့ မ်က္လုံးေတြအေရာင္ေတာက္ပီး ေခါင္းညိမ့္လိုက္တယ္။
ရိက်ဳံးနဲ႔နည္းနည္းေလးေဝးတဲ့ေနရာမွာ ဖြင့္ထားတာႏွစ္ေပါင္းၾကာပီျဖစ္တဲ့ Cantonese စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုရွိတယ္။
ဆိုင္ထဲမွာေက်ာင္းသားေတြသာမကညပိုင္းဆင္းတဲ့႐ုံးဝန္ထမ္းေတြလဲရွိတယ္။ ေႏြးေထြးတဲ့မီးေရာင္ဝါဝါကဆိုင္ထဲမွာေဖာက္ထြင္းျမင္ေနရပီး ခ်က္ျပဳတ္ေဆာင္ထဲကေရေႏြးေငြ႕ ေတြကိုပါလွမ္းျမင္ေနရတယ္။
"က်ိဳးရွင္ခ်န္းေျပတာေတာ့ သူမေန႔ညကဒီမွာစားပီးေနာက္က်တဲ့အထိေနတာဆိုပဲ" လုရွင္းစစ္ကmenu ကိုသူ႔ကိုကမ္းေပးတယ္ "ဘာစားမလဲ?"'
သြမ့္က်ားရန္ကဆန္ေခါက္ဆြဲေက်ာ္နဲ႔တျခားဗိုက္ျပည့္မဲ့စားစရာတခ်ိဳ႕ကိုမွာလိုက္တယ္။
မွာထားတာေတြေရာက္ေတာ့ သြမ့္က်ားရန္ကေမးလိုက္တယ္ "မင္းေရာစားအုံးမလား?ငါမွာထားတာေတြအမ်ားႀကီးပဲတစ္ေယာက္တည္းမကုန္ဘူး"
လုရွင္းစစ္ကဗိုက္မဆာေပမဲ့လဲသူနဲ႔အတူကူစားေပးတယ္။
"ငါရန္မျဖစ္သင့္ဘူး" သြမ့္က်ားရန္ကအေျခအေနၾကည့္ပီး သူ႔ဘက္ကစဝန္ခံလိုက္တယ္ "ဒါေပမဲ့ ဟြာဟန္ကမင္းအေၾကာင္းကိုေကာင္းေကာင္းမေျပာေတာ့ ငါသည္းမခံနိုင္ဘူး"
လုရွင္းစစ္ကသူ႔ကိုၾကည့္ပီး႐ုတ္တရပ္သက္ျပင္းခ်တယ္။
သြမ့္က်ားရန္ကျမန္ျမန္ေျပာလိုက္တယ္ "ငါေနာက္ပိုင္းက်သည္းခံနိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ့မယ္ ထိန္းမထားနိုင္ေရာင္တစ္ဖက္မွာ ဓားပါမပါကိုအရင္ဆုံးၾကည့္မယ္"
"မင္းကအရြယ္ေရာက္ေတာ့မယ္ မင္းကအထက္စီးဆန္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ မင္းကဆိုးဆိုးရြားရြားေတြမေျပာဘူး အဲ့ဒီလိုကပဲငါ့ကိုဆြဲေဆာင္နိုင္ခဲ့တာျဖစ္နိုင္တယ္" လုရွင္းစစ္ကသူတတ္နိုင္သမၽွနားလည္သြားေစခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ပုံနဲ႔ျဖည္းျဖည္းေလယေျပာေနတယ္ "ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ျခားနားသြားပီ ငါေၾကာက္ေနတယ္"
သြမ့္က်ားရန္ေၾကာင္သြားတယ္။
"မင္းထိခိုက္မွာကိုငါေၾကာက္တယ္ မင္းကိုမကာကြယ္နိုင္မွာကိုငါေၾကာက္တယ္ မင္းတုရႊီခ်န္နဲ႔ရန္ျဖစ္တယ္ ေခ်ာင္းနန္နဲ႔ခ်တယ္ ဒီေန႔စန္းက်ဳံးကေကာင္ေလးနဲ႔ရန္ျဖစ္တာေတြအဲ့ဒါေတြကျပႆာနာႀကီးႀကီးမားမားမဟုတ္ဘူး ဒါေပမဲ့ ငါေနာက္ပိုင္းရင္ဆိုင္ရမွာေတြကိုငါေၾကာက္တယ္"
" ... " သြမ့္က်ားရန္အစတုန္းက ငါ့အထင္မင္းကအခိုင္ခံ့ဆုံးေက်ာေထာက္ေနာက္ခံဆိုပီးဟာသလုပ္မလို႔ျပင္လိုက္ေပမဲ့ သူ႔စကားလုံးေတြေနာက္ကခံစားခ်က္ကိုေတြးမိေတာ့တိတ္သြားတယ္။
"ငါေၾကာက္တယ္ မင္းကလူေတြကိုတိုက္ခိုက္နိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ငါမင္းကိုရွာေတြ႕တဲ့အခါမွာအရာအားလုံးကေနာက္က်သြားမွာကို" ညေနတုန္းကသြမ့္က်ားရန္ဖုန္းမကိုင္တာကိုေတာ့မေျပာေတာ့ဘူး။ လုရွင္းစစ္အသံကရပ္သြားပီး ခနၾကာေတာ့ဆက္ေျပာတယ္ "ေနာက္တစ္ခါေတြက်ငါ့ကိုေျပာျပနိုင္မလား?"
သူ႔ဆီကေနစူးစူးစိုက္စိုက္အၾကည့္ခံေနရေတာ့ဘသြမ့္က်ားရန္ရဲ့ႏွလုံးခုန္သံေတြကမထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ဘဲပိုပီးျမန္ျမန္ခုန္ခုန္လာတယ္။
ခက္ခက္ခဲခဲနဲပဲသြမ့္က်ားရန္ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္တယ္။
ခနၾကာေတာ့
"အာ့ဆို ငါလုပ္ပီတိုင္းမင္းကိုျပန္တင္ျပရမွာေပါ့" သြမ့္က်ားရန္အဲ့ဒီျမင္ကြင္းကိုေတြးၾကည့္တယ္ "အဲ့တာကနည္းနည္းေတာ့ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နိုင္သလိုပဲ"
လုရွင္းစစ္ကသူ႔ကိုၾကည့္လိုက္တယ္ "ေနာက္ပိုင္းက်ရန္မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာတဘယ္သူလဲ?"
သြမ့္က်ားရန္သူ႔ႏွာေခါင္းေလးကိုမလုံမလဲထိလိုက္တယ္။
"ငါကရန္မျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားမယ္လို႔ေျပာတာပါ" သြမ့္က်ားရန္ကလွည့္ပတ္ေျပာရင္း သူ႔ကိုကိုင္ဖို႔ႀကိဳစားလိုက္တယ္ "အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ အဲ့ဒီေခြးေကာင္ ဟြာဟန္ကငါ့ရဲ့ေပ်ာ့ကြက္ကိုလာထိလို႔ပဲ ငါတကယ္သည္းမခံနိုင္ဘူး သူ႔ကငါ့ကိုေျပာေနရင္ အဲ့ေလာက္ေဒါသျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး ငါသူ႔ကိုေျပာကိုမေျပာခ်င္းဘူး သူကငါ့ကိုဘယ္လိုေတြးေနလဲမသိဘူး..."
"ငါေျပာအုံးမယ္" လုရွင္းစစ္ကသူ႔ကိုၾကည့္လိုက္တယ္ "ငါမင္းကိုအခုထိဘာမွမေျပာရေသးဘူး"
လုရွင္းစစ္ကသူ႔ကိုေျပာစရာတစ္ခုခုရွိေလာက္တယ္လို႔ေတြးလိုက္ပီး သူ႔စကားေတြကိုရပ္ပီးသူ႔ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။
လုရွင္းစစ္ကျပဳံးလိုက္တယ္ "ငါ့အတြက္နဲ႔တိုက္ခိုက္(ရန္ျဖစ္) ေပးလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ေကာင္ေလးကသူ႔ကိုၾကည့္ဖို႔ကိုင္းထားရပီး မီးေရာင္ေအာက္ကမ်က္ႏွာေလးကရွင္းသန္႔ေနတာပဲ။
သူ႔မ်က္လုံးနက္နက္ေလးေတြကၾကည္ၾကည္ေလးကိုမွာ မ်က္လုံးအစြန္းေလးကအထဲကိုတြန္႔သြားတယ္။ မရယ္တဲ့အခါမွာ အားေပ်ာ့သြားေစပီး ရယ္လိုက္တဲ့အခါမွာႏူးညံ့မွုအျပည့္နဲ႔ရွက္သြားျဖာေစတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သြမ့္က်ားရန္ထြက္မလာတဲ့စိတ္ကူးတစ္ခုကို႐ုတ္တရပ္ရလိုက္တယ္။
အဲ့ဒါကသူ႔ဘဝမွာျမင္ဖူးသမၽွေတြထဲကအလွဆုံးမ်က္လုံးေလးေၾကာင့္ျဖစ္နိုင္တယ္။
သြမ့္က်ားရန္မထိန္းနိုင္ဘဲေခၚလိုက္တယ္ "လုရွင္းစစ္"
နာမည္အေခၚခံရတဲ့ေကာင္ေလးကျပန္တုံ႔ျပန္လာပီး သူ႔ကိုတိတ္တိတ္လေငးၾကည့္ေနတယ္။
သူအမ်ားႀကီးေျပာခ်င္ေပမဲ့ ရွုပ္ရွပ္ခတ္ေနတဲ့အေတြးေတြကဦးေႏွာက္ဆီေရာက္သြားတာအခါမွာ မီးရွုးမီးပန္းေတြလိုေပါက္ထြက္သြားပီး ရွုပ္ေထြးတဲ့ျပာမွုန္ေလးေတြပဲက်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သူရိုးရွင္းတဲ့ဝန္ခံခ်က္တစ္ခုကိုပဲဖြင့္ဟလိုက္တယ္။
"ငါအနာဂတ္မွာမင္းေလာက္အားႀကီးလာမွာမဟုတ္ဘူး ဒါေပမဲ့ဘငါရွာလို႔ရသမၽွပိုက္ဆံေတြကိုမင္းကိုေပးမယ္ မင္းရဲ့ susceptibility ကာလမွာ မင္းနဲ႔အတူအေဖာ္ျပဳေပးမယ္"
သြမ့္က်ားရန္ကသူ႔လက္ကိုဆြဲပီးေျပာလိုက္တယ္။
"ငါမင္းကိုကာကြယ္ေပးအုံးမွာပဲ"
✨——————✨