Unicode
Final exam ပြီးသွားတော့ ကျောင်းကကျောင်းသားတိုင်းကို ဆောင်းရာသီအားလပ်ရက်ပေးတယ်။
စာမေးပွဲရလဒ်တွေထွက်တဲ့နေ့မှာသွမ့်ကျားရန်ကHai Cheng ကိုရောက်နေပီ။
ရမှတ်မှတ်တမ်းကိုကြည့်ပီးသွမ့်ကျားရန်အံ့ဩပီးရင်းအံ့ဩနေတယ်။ သူ့အဆင့်က 462 တဲ့။ final exam ရဲ့ခက်ခဲမှုကပါးပါးလေးမဟုတ်ဘူး။ သူ့အဆင့်ကျသွားမယ်ထင်ထားတာ နည်းနည်းတောင်ထပ်တက်လာလိမ့်မယ်လို့သူထင်မထားဘူး။
ဖူ့ယွမ်ကသူ့ရဲ့ရလဒ်ကိုကြည့်ပီး အံ့ဩပျော်ရွှင်နေတယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာအများကြီးတိုးတက်လာမှုကိုဂုဏ်ပြုဖို့အတွက် သူအချိန်ရှိရင် သွမ့်ကျားရန်သွားတဲ့နေရာတိုင်းကိုအဖော်လိုက်ပြုပေးတယ်။ သွမ့်ကျားရန်အကြိုက်ဆုံးအရာတွေလဲဝယ်ပေးခဲ့တယ်။
ဖူ့ယွမ်မြင်တာကတော့သူကဂိမ်းပဲမကြာခဏကစားနေပီး အိမ်ကကွန်ပျူတာနဲ့လဲထားတယ်။ သွမ့်ကျားရန်ကkeyboard ပေါ်မှာတတောက်တောက်နှိပ်ပီးကျေနပ်နေတယ်။
ဒုတိယနေ့ညမှာလဲသွမ့်ကျားရန်ကကွန်ပျူတာအသစ်လေးကိုပဲကိုင်နေတယ်။ ဖူ့ယွမ်ကသူ့ကိုစားစရာတွေလာပေးပြီး TV ခနကြည့်ပီးသူတို့နဲ့ကဒ်ကစားမလားမေတယ်။
သွမ့်ကျားရန်ဟိုင်းချန်မှာနေနေရပေမဲ့သူကျင့်သားမရသေးဘူး။ သူကဂိမ်းကစားရင်းအလုပ်ရှုပ်နေဟန်ပဲဟန်ဆောင်လိုက်တယ်."မား အပြင်ထွက်နှင့် သားတို့အားလုံး ဒီမှာရှင်းနေ– hey! ကြည့်ကြည့် သားရဲ့အသင်းဖော်တွေသါးကိုသတိပေးနေပီ သားဂိမ်းအရင်ကစားလိုက်အုံးမယ်"
ဖူ့ယွမ်ကဂိမ်းတွေအကြောင်းကိုနားမလည်ဘူး။ သူက keyboard ပေါ်မှာတတောက်တောက်နဲ့နှိပ်နေတာ ကြည့်ရတာမအားပုံပေါ်တယ်။ သူအရင်ထွက်သွားရုံပဲတတ်နိုင်တယ် "သားပျင်းလာရင်အပြင်ထွက်လာပီး မားတို့နဲ့ ကဒ်လာကစားနော်"
သူကပြောရင်းသွမ့်ကျားရန်ရဲ့ကစားမက်နေတဲ့ပုံကိုတွေ့တော့ မသက်မသာခံစားရတယ် "အရမ်းအကြာကြီးမကစားနဲ့နော် မျက်လုံးကိုအနားပေးဖို့လဲသတိရအုံး"
သွမ့်ကျားရန်ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တယ်။
ဖူ့ယွမ်ထွက်သွားတဲ့အခါမှာတော့ သွမ့်ကျားရန်ကkeyboard ပေါ်ကလက်တွေကိုအောက်ကိုချပီးဆန့်ထုတ်လိုက်တယ်။
တရုတ်နှစ်သစ်ကူးကလူတွေကိုစိတ်ပျက်သွားစေတဲ့အထိကိုကြာလွန်းတယ်။ သူစောင့်နေရတာ ဆယ်မိနစ်လောက်တောင်ကျော်နေပီ။(အဝိုင်းလည်နေတာဖြစ်လောက်တယ်)
ပျင်းလိုက်တာ။ ရုတ်တရပ်သူပင်ပန်းသလိုခံစားရတယ်။
ရင်းနှီးနေတဲ့နာကျင်မှုက မြီးညှောင့်ရိုးကနေတွားတက်လာတယ်။ သွမ့်ကျားရန်သူ့ခန္တာကိုယ်ကတဖြည်းဖြည်းပူလာတာကိုခံစားရတယ်။
သူရဲ့ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ estrus ဖြစ်လာပီမှန်းသူသိလိုက်တယ်။ဒီအချိန်မှာတော့ ဒီတစ်ခါအရမ်းကံမကောင်းတာပဲလို့သွမ့်ကျားရန်ခံစားရတယ်။
ဘာလို့နောက်ကျမှမဖြစ်တာလဲ New year အလယ်ကြီးမှာမှကွာ...
သူထိုင်ခုံပေါ်ကထလိုက်ပီးသူ့ရဲ့ inhibitor ယူဖို့ အိပ်ယာဘေးကစားပွဲဆီကိုမြန်မြန်သွားလိုက်တယ်။
သူ inhibitor ထိုးနေတုန်းမှာ သူလက်မောင်းကတဆစ်ဆစ်ဖြစ်နေပီး သူ့အသားကလဲနီရဲလာတယ်။ သူအလောတကြီးဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာ game system ကနေလဲ သူ့ရဲ့rank ကိုပြနေပီ။
သွမ့်ကျားရန် inhibitor ထိုးပီးသွားတော့ စောနလေးတုန်းကမကောင်းမွန်တဲ့ခံစားချက်ကတဖြည်းဖြည်းအနည်ထိုင်သွားတယ်။ဒါပေမဲ့လဲ stress disorder ကြောင့်ဖြစ်တဲ့ နာကျင်မှုကပိုပိုပီးပြင်းထန်လာတယ်။
ဂိမ်းစဖို့စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက်ကျန်နေသေးပေမဲ့ သွမ့်ကျားရန်တွေဝေနေတယ်။ သူမကစားချင်ဘူး။
ဒီအခြေအနေမှာဆို သူကစားတာကတခြားသူတွေကိုပါဆွဲချသလိုဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။သူဖိနပ်တွေကိုကန်ချွတ်လိုက်ပီး အိပ်ယာကိုတက်လိုက်ရင်းစောင်ခြုံလိုက်တယ်။
စောင်တစ်ထည်းတည်းက alpha pheromone တွေကနဲ့သီးသန့်ခွဲမထုတ်ပေးနိုင်ဘူး။ alpha တွေဘယ်နှယောက်တောင်များရှိနေလဲမသိဘူး ထူးဆန်းတဲ့ pheromone တွေကသူ့အရေပြားထဲကိုနည်းနည်းချင်းဆီတိုးဝင်နေပီး ထောင်ပေါင်းများစွာသောအပ်တွေက သူ့ကိုထိုးစိုက်နေသလိုပဲ။
အဲ့လိုဖြစ်နေတာဘယ်လောက်ကြာသွားမှန်းမသိဘူး။ နောက်ဆုံးမှာတော့ သွမ့်ကျားရန်တောင့်မခံနိုင်တော့ဘူး။ သူဖုန်းကိုယူလိုက်ပီး contact list ထဲမှာလုရှင်းစစ်နာမည်ကိုရှာလိုက်တယ်။
သူလုရှင်းစစ်နဲ့ဖုန်းပြောပီးအာရုံလွှဲချင်တယ်။
သူဖုန်းခေါ်လိုက်ပီးသိပ်မကြာခင်မှာဘဲတစ်ဖက်လူကဖုန်းပြန်ဖြေလာတယ်။
သူ့အသံကိုကြားတော့ သွမ့်ကျားရန်အံ့ဩသွားပီးတိုးတိုးလေးပြောတယ် "မင်းမြန်မြန်ကိုင်တာပဲ"
"ကစားလို့ပီးပီးချင်း မင်းလှမ်းခေါ်တာလေ" လုရှင်းစစ်ကသူ့ကိုပြောတယ် "မင်းဂိမ်းထဲမှာလဲအမြဲမနေပါဘူး ငါ့ကိုဂရုမစိုက်တော့ဘူးလား?"
သွမ့်ကျားရန်တိတ်တိတ်လေးနှုတ်ခမ်းမဲ့လိုက်တယ်။ သူ့ခန္တာကိုယ်ကနာကျင်နေတုန်းပဲ။သူအောက်နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ပီးနာကျင်မှုကိုလျစ်လျူရှုဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ် "အဲ့တိုင်းမဟုတ်ပါဘူး ငါဂိမ်းပဲကစားနေလို့"
သူခနလောက်တန့်လိုက်တယ် "မင်းနေ့တိုင်းပျော်ရတယ်မလား? ရက်နည်းနည်းလောက်တုန်းကကျိုးရှန်ချန်းကသီချင်းဆိုရအောင်အဖွဲ့လိုက်သွားတယ်တဲ့ မင်းရောလိုက်သွားသေးလား?"
နှစ်သစ်ကူးအကြိုနေ့အကြောင်းတွေးမိတော့ သွမ့်ကျားရန်ကတစ်ညလုံးဂိမ်းကစားနေလောက်တယ်။ သူက ဟိုမှာနှစ်သစ်ကူးနေမှာဖြစ်လို့သိပ်ပီးသက်သောင့်သက်သာဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူးလို့ လုရှင်းစစ်တွေးလိုက်တယ်။
သူ့ကြောင့်နည်းနည်းသောကရောက်ပီးခေါင်းစဥ်ပြောင်းလိုက်တယ်။
"ဒီနေ့ ငါတို့အိမ်ကိုအမျိုးတွေအများကြီးလာတယ် မားနဲ့သူတို့နဲ့တင်မပြည့်လို့ဆိုလို့ ငါပါဝင်ပါလိုက်တယ်" လုရှင်းစစ်ကပြောတယ် "ငါတို့တွေမာကျောက်ကစားတာ ငါပိုက်ဆံအများကြီးပဲနိုင်တာ"
လုရှင်းစစ်ရဲ့အများကြီဆိုကတည်းကနည်းနည်းနောနောမဟုတ်တာသေချာတယ်။
"ပြောပါအုံး လုကော လောင်းကစားဘုရင်ဆိုတဲ့နာမည်ကမင်းဟာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ" သွမ့်ကျားရန်တကယ်နေလို့ထိုင်လို့မကောင်းဘူး။ သူ့နဖူးမှာသွေးတွေဆောင့်တိုးနေတယ်။ သူအိပ်ယာထဲမှာလူးလိမ့်ရင်းပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲပြောလိုက်တယ် "မင်းတစ်ညတည်းနဲ့ချမ်းသာသွားတယ်မလား? ငါ့ကိုလဲပေးပါအုံး"
တစ်ဖက်ကနူးညံ့တဲ့ဖြေသံလေးထွက်လာတယ် "မင်းကိုအဝတ်တွေဝယ်ပေးရမှာလား?"
"မဟုတ်ပါဘူး" သွမ့်ကျားရန်အစတုန်းကဒီတိုင်းဟာသလုပ်တာ။ သူကလေးလေးနက်နင်တွေးလိုက်ပီး မြန်မြန်ပြောလိုက်တယ် "ငါ့ကို skin ဝယ်ပေး Kasha ရဲ့ new skin လိုချင်တယ် ငါလဲမင်းအတွက် Akali တစ်ခုစီစဥ်ပေးမယ်လေ"
သူစကားပြောတဲ့အခါမှာ estus ကြောင့်ရောစိတ်ရှုပ်နေတာရောကြောင့်ပြောတဲ့ပုံကတအားပြင်းထန်တယ်။ သူလုရှင်းစစ်ရယ်လိုက်တာကိုရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြားလိုက်တယ်။
ရယ်ပီးသွားတော့ လုရှင်းစစ်ကစောနလေးတုန်းကအကြောင်းကိုပြန်မပြောတော့ဘူး။ သူ့အသံကနည်းနည်းမြင့်နေတယ် "မင်းဘာလုပ်နေလဲ?"
"စောနလေးကဂိမ်းကစားနေတာ" သွမ့်ကျားရန်ကပြောတယ် "အဲ့တာပီးတော့ – အား!"
ရုတ်တရပ်သူ့နောက်ကျောကနေနာကျင်လာတယ်။ သွမ့်ကျားရန်ခြေထောက်တွေကိုကွေးလိုက်ပီးမထိန်းနိုင်ဘဲအော်လိုက်မိတယ်။
လုရှင်းစစ်ကရယ်ချင်နေတုန်းပဲ။သူဂိမ်းထဲမှာနေချင်သေးတယ်။ သူကသူ့ရဲ့ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့အော်သံကိုကြားတော့ သူမရယ်နိုင်တော့ဘူး သူ့အသံထဲမှာအလျင်လိုမှုတွေပါနေတယ် "ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
ခနကြာတော့ သွမ့်ကျားရန်ရဲ့အဖြေကိုကြားလိုက်တယ်။
နာကျင်မှုကြောင့်ဖြစ်နိုင်တယ်။ သွမ့်ကျားရန်အသံကနည်းနည်းတုန်နေတယ်။ လုရှင်းစစ်ကသူမှားကြားမိတာလားလို့တောင်ထင်မိသွားတယ်။
"ငါ့ရဲ့ estrus ကာလကရောက်လာပီ ပီးတော့ stress disorder လဲဖြစ်နေတယ်..." သွမ့်ကျားရန်ပင့်သက်တစ်ခါရှိုက်လိုက်တယ်။ သူအိပ်ယာခင်းတွေကိုဆွဲပီး ပြောလိုက်တယ် "ငါနေမကောင်းမဖြစ်တာတော်တော်ကြာနေပီဆိုတော့ အဲ့တာကိုကျင့်သားမရသေးဘူး"
သွမ့်ကျားရန်ကပြောရင်းသူ့အခြေအနေကိုဂရုတစိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်က allergy အနီရောင်အကွက်တွေကပိုပိုကြီးလာပီ။
"အဲ့တာဖြစ်တာဘယ်လောက်ကြာပီလဲ?"
"ငါမသိဘူး...နာရီဝက်လောက်ကဖြစ်နိုင်တယ်" သွမ့်ကျားရန်ကအရမ်းနာကျင်လွန်းလို့စကားပြောတဲ့အခါမှာပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းဖြစ်နေရတယ်။
သူခနရပ်လိုက်ပီး အသံနိမ့်နိမ့်နဲ့ပြောလိုက်တယ် "မင်းပြောကြည့် ငါဆေးရုံကိုသွားသင့်လား? ဒါပေမဲ့ ဒီရက်ပိုင်းတွေမှာ isolation room တွေကနေရာမရှိလောက်တော့ဘူး"
သူဟဲယွင်ရှန့်ကိုလူနာမေးရအောင်ဆေးရုံကိုသွားတော့ New year မှာမတော်တဆဖြစ်မှာစိုးပီး ဆရာဝန်ကို omega တွေအတွက် isolation room ရှိသေးလားဆိုပီးသီးသန့်သွားမေးခဲ့သေးတယ်။ ဒါပေမဲ့လဲတရုတ်နှစ်သစ်ကူးကြောင့် Hai Cheng ကအဓိကဆေးရုံတွေမှာ isolation room တွေကလူတွေနဲ့ပြည့်နေပီ။ သူတကယ်လို့isolation room လိုချင်တယ်ဆိုရင် နောက်လအတွက်ပဲရက်ချိန်းပေးထားလို့ရမယ်တဲ့။
သွမ့်ကျားရန်ကသူ့ကိုယ်သူစကားပြောနေပုံပေါ်တယ် "ငါအိပ်မပျော်သွားချင်ဘူး ငါအိပ်သွားရင်... ငါပြန်နိုးလာအုံးမှာလား?"
သူပိုပီးပြောလေ ပိုပီးမသက်မသာဖြစ်လေပဲ။သူစောင်အစွန်လေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ကိုင်ထားရတယ်။
လုရှင်းစစ်ကသူ့ရဲ့အားနည်းနေတဲ့အသံကိုကြားတော့ ကြားဖြတ်ပြောလိုက်တယ် "စကားမပြောနဲ့တော့နော် နားလိုက်"
သွမ့်ကျားရန်က'အင်း'လိုက်လိုက်တယ်။
လုရှင်းစစ်ကတစ်ခုခုပြောနေပုံပေါ်ပေမဲ့ သွမ့်ကျားရန်အာရုံတွေကနာကျင်မှုပေါ်ကိုပဲကျရောက်နေပီး ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမကြားရဘူး။
"ငါ့ကိုစောင့်နေ" ဆိုပီးပြောလိုက်တဲ့ပုံပေါ်တယ်။
ဒါပေမဲ့သူဘာကိုစောင့်နေရမှာလဲ။သွမ့်ကျားရန်ခုလေးတင်ဘာတွေပြောသွားလဲဆိုတာကိုပြန်စဥ်းစားပေမဲ့သူ့ဦးနှောက်ကပိုပိုပီး မပြတ်မသားဖြစ်လာတယ်။စိတ်ကလဲသတိရတစ်ချက်မရတစ်ချက်နဲ့။
သူဖူ်ယွမ်ကိုခေါ်ချင်ပေမဲ့သူ့မှာအသံလေးတစ်ခုထွက်ဖို့အတွက်တောင်အားမရှိတော့ဘူး။
သူသတိလစ်သွားခဲ့ပြီ။
သွမ့်ကျားရန်သတိပြန်လည်လာတဲ့အခါမှာတော့သူ့ကိုလက်တစ်စုံကထွေးပွေ့ထားတယ်လို့ခံစားရတယ်။ သူ့ကိုတစ်ယောက်ယောက်ကဖက်ထားတာပဲ။
သူ့ကိုဖက်ထားတဲ့ခန္တာကိုယ်ကအရပ်ရှည်ပီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကိုလက်မောင်းတွေကြားမှာမြှုပ်ထားနိုင်တယ်။ တစ်ဖက်လူဆီက မြက်နံ့သင်းသင်းလေးက ဆောင်းရာသီမနက်ခင်းကနှင်းတွေလိုသန့်စင်လွန်းတယ်။
ဘာအနံ့မှရောယှက်နေခြင်းမရှိတဲ့ သူကြိုက်တဲ့ကိုယ်ငွေ့လေးက stress disorder ကြောင့်ဖြစ်တဲ့ နာကျင်မှုတွေကိုဖြေသိမ့်ပေးနေတယ်။
ရင်းနှီးနေကျ pheromone နံ့လေးကြောင့်သွမ့်ကျားရန်မယုံကြည်နိုင်စွာ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အနီးမှာရှိနေတဲ့လုရှင်းစစ်ကိုတွေ့လိုက်တယ်။
သူတို့တွေကအိပ်ယာတစ်ခုတည်းပေါ်မှာလဲလျောင်းနေပီး တစ်ဖက်လူကသူနိုးလာတာတွေ့မှာ သူ့မျက်ခုံးတွေလဲပြေလျော့သွားတော့တယ်။
သွမ့်ကျားရန်ကသူရဲကောင်းဆန်ဆန်အနာသတ်သတ်မျဥ်းတွေရှိတဲ့ မျက်နှာရှင်းရှင်းလေးကိုကြည့်လိုက်ပီး သူ့နှလုံးသားလေးက နူးညံံံ့နေတဲ့အရာတစ်ခုခုထဲမှာစိမ်နေရသလိုမျိုးခံစားရတယ်။ နှလုံးခုန်နှုန်းတွေကလဲမထိန်းနိုင်ဘဲအရှိန်တွေမြင့်ကုန်တယ်။
"မင်းဘယ်လိုလုပ်ဒီမှာရှိနေတာလဲ?" သွမ့်ကျားရန်ဘေးနားကိုဝေ့ဝဲပီးကြည့်လိုက်တေယ့ သူ့ကသူ့ရဲ့နဂိုအိပ်ယာပေါ်မှာပဲရှိနေသေးတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ သူမထိန်းနိုင်ဘဲလုရှင်းစစ်ရဲ့လက်မောင်းကိုထိုးကြည့်လိုက်တယ် "ငါအိပ်မက်မက်နေတာလား?"
လုရှင်းစစ်ကသူ့မေးခွန်းကိုပြန်မဖြေဘဲ လက်လှမ်းပီး သူ့ရဲ့ပွစာကျဲနေတဲ့ဆံပင်လေးတွေကိုခွဲပေးတယ်။ သူကသူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေတယ် "နာနေသေးလား?"
"နည်းနည်းပဲနာတော့တယ် အရင်ကထက်အများကြီးပိုသက်သာလာပီ" သွမ့်ကျားရန်ကအမှန်အတိုင်းပဲပြောလိုက်တယ်။ သူ့မျက်နှာပေါ်ကအထိအတွေ့အရ သူ့ရှေ့ကအရာရာတိုင်းက ထင်ယောင်ထင်မှာမဟုတ်မှန်းသိလိုက်တယ် "မင်းဘယ်လိုလာတာလဲ?အရမ်းနောက်ကျနေပီလေ"
"အိမ်ကလိုက်ပို့တာ"
"မောင်းတာအရမ်းမမြန်လွန်းဘူးလား?" သွမ့်ကျားရန်အပြင်ဘက်ကကောင်းကင်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ပီးမှောင်နေတုန်းမှန်းသိလိုက်တယ် "Ning Chengကနေ Hai Chengထိဆို သုံးလေးနာရီလောက်မောင်းရတယ်လေ"
လုရှင်းစစ်ကသူ့ရဲ့သိချင်နေတဲ့မျက်လုံးလေးတွေကိုကြည့်ပီးခနလောက်နှုတ်ဆိတ်သွားတယ်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ သူအမှန်တိုင်းပဲဝန်ခံလိုက်တယ် "ကိုယ်ပိုင်လေယာဥ်နဲ့"
သွမ့်ကျားရန်အဲ့ဒီအဖြေကိုကြားတော့ ဖြတ်ခနဲကြည့်လိုက်တယ်။
သူလုရှင်းစစ်ကို အဲ့လိုမျိုးလာလိမ့်မယ်လို့ထင်မထားဘူး။ ဒါပေမဲ့လဲသူ့ရဲ့ identity နဲ့ပေါင်းပီးတွေးကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့ ဘာမှမထူးဆန်းဘူးလို့ခံစားရတယ်။
ခနကြာတော့သွမ့်ကျားရန်ကပြုံးပီးလုရှင်းစစ်ကိုမေးလိုက်တယ် "အာ့ဆိုမင်းတို့မိသားစုအပြင်သွားရင် လေယာဥ်ကြီးနဲ့သွားတာပေါ့?"
လုရှင်းစစ်ကလက်ဆစ်လေးတွေကသွမ့်ကျားရန်ရဲ့ခေါင်းလေးကိုကြင်ကြင်နာနာခေါက်လိုက်တယ် "မင်းဘယ်လိုထင်လဲ?"
"ငါအခုထိprivate jet မမြင်ဖူးသေးဘူး သိချင်လို့" သူကပြောရင်းအဓိကအကြောင်းကိုရုတ်တရပ်သတိရသွားတယ်။
သူကဟာသလုပ်နေတာတွေကိုရပ်လိုက်တယ် "မင်းကဒီကိုညလယ်လောက်ကြီးအပြေးရောက်လာတာ ဘယ်သူတွေသိလဲ?"
လုရှင်းစစ်စကားပြောမှာကိုစောင့်ရင်းဖူ့ယွမ်ကိုတွေးမိသွားတယ် "ငါ့မားသိလား?သူကမင်းကိုဝင်ခွင့်ပြုတယ်လား?ငါ့အထင်သူကမင်းကိုငါနဲ့တစ်အိပ်ရာထဲမနေခွင့်မပြုလောက်ဘူးမလား?"
သူကရပ်နားမရှိဘဲမေးခွန်းတွေတသီတတန်းကြီးမေးလိုက်တယ်။
သွမ့်ကျားရန်အဲ့ဒီအကြောင်းကိုအရမ်းကြီးသိချင်နေတာတော့မဟုတ်ပါဘူး။ လုရှင်းစစ်ကိုအရမ်းကြီးရုတ်တရပ်ဆန်ဆန်တွေ့တော့ သူ့ဆီကိုရောက်လာတာလေ။ သူ့ကသူ့ဆီကိုရောက်လာမယ်လို့ဘယ်သူမှတွေးမိမှာမဟုတ်ဘူးလေ။ သူ့ကိုမေးကြည့်ချင်တယ်။
သွမ့်ကျားရန်ရဲ့အဲ့လိုမေးနေပုံလေးကလုရှင်းစစ်ရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုတွန့်ကွေးသွားစေတယ်။
သူတစ်ဖက်လူရဲ့ရနံ့လေးကိုတကယ်ကြိုက်တယ်။ ပင်လယ်နဲ့သစ်တောလိုမျိုး တစ်ဖက်လူကိုတည်ငြိမ်သွားစေတဲ့တွန်းအားတစ်ခုရှိနေပုံပေါ်တယ်။
လုရှင်းစစ်ကကယောက်ကယက်ဖြစ်နေတဲ့သွမ့်ကျားရန်ကိုအစောကတည်းကသူ့(DJY)နောက်ကျောဘက်မှာရှိနေတဲ့ သူ့လက်နဲ့ ကျောလေးကိုချောမော့သလိုပွတ်ပေးလိုက်တယ်။
သူသွမ့်ကျားရန်ကိုကြည့်လိုက်ပီး သူ့ပုံစံလေးကညင်သာသွားတယ် "မမှတ်မိဘူးလား?ငါရောက်လာတော့မင်းကဆေးရုံမှာလဲနေတာ"
သွမ့်ကျားရန်ကလုရှင်းစစ်ပြောတာကိုမယုံဘူးဆိုတာမရှိဘူး။ သူကသူ့မေ့နေတုန်းကဟာကိုစေ့စေ့စပ်စပ်တွေးကြည့်လိုက်တယ် "အာ့ဆိုမင်းက..."
"မင်းမေမေကိုအဲ့ဒီအကြောင်းရှင်းပြဖို့ဆေးရုံကိုသွားတယ် ပီးတော့ ဆရာဝန်ကိုလဲ Ninh Cheng တုန်းက match report ကိုလဲပြလိုက်တယ် အဲ့တာတွေလဲပီးသွားရော သူတို့မင်းကိုပြန်ခေါ်သွားဖို့သဘောတူလိုက်ရော"လုရှင်းစစ်ကစိတ်ရှည်လက်ရှည်နဲ့ပဲပြောနေတယ် "ငါ့မားကငါ Hai Cheng ကိုရောက်နေတာကိုလဲသိတယ် မင်းနဲ့အတူတူလှဲနေတာကိုလဲသိတယ်"
သူကအပြုံးတစ်ခုနဲ့ပြောတယ် "ငါအခုဒီမှာအိပ်နေတာကနှစ်ဖက်မိဘတွေရဲ့သဘောတူညီမှုတွေရပီးမှ အာ့ကြောင့်မို့မင်းစိုးရိမ်စရာမလိုပါဘူး"
သွမ့်ကျားရန်ကသူပြောတာကိုနားထောင်ပီးနှာမှုတ်လိုက်တယ်။
လုရှင်းစစ်ကဒီလောက်အချိန်လေးနဲ့သူ့ကိုစိတ်ပူစေတဲ့အရာတွေကိုဖြေရှင်းခဲ့လဲဆိုတာသူအတော်လေးနားမလည်နိုင်ဖြစ်နေတယ်။
လုရှင်းစစ်ကိုသူ့ရဲ့မရှင်းလင်းတဲ့အကြည့်တွေနဲ့စောင်းကြည့်လိုက်တယ်။
သူ့ရဲ့ပုံစံကနည်းနည်းလေးအထင်ကြီးနေသလိုဖြစ်ပီး သူ့ရဲ့ပယင်းရောင်မျက်လုံးလေးတွေကလဲအံ့ဩနေသလိုမျိုးလေး ပီးတော့ သတိမထားမိဘဲ ချစ်ခင်နှစ်သက်မှုလေးတစ်စွန်းတစ်စကိုလဲဖော်ပြနေတယ်။
ဒီလိုသဘဝဆန်ဆန်နဲ့ ရိုးရှင်းတဲ့ချစ်ခြင်းတရားကသူ့ကိုခြွင်းချက်မရှိကျေနပ်စေနိုင်တယ်။
အဲ့ဒါကကိစ္စတစ်ခု ထားလိုက်တော့ အချိန်ကသူ့ကိုသွမ့်ကျားရန်နဲ့ဒီလိုအရာတွေလုပ်ဖို့ခွင့်မပြုသေးဘူး။ သူသွမ့်ကျားရန်ကိုရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်တယ် "သုံးနာရီတောင်ထိုးတော့မယ် အရင်အိပ်လိုက်အုံး မေးစရာတွေရှိရင်လဲနောက်နေ့မှဖြေပေးမယ်"
အချိန်ကိုကြားတာနဲ့သွမ့်ကျားရန်ကခေါင်းညိမ့်ပြတယ်။
သူလုရှင်းစစ်ရဲ့လည်ပင်းတွေကြားထဲမှာသူ့ခေါင်းကိုမြှုပ်ထားလိုက်တယ်။သူကနေရာကိုသေချာချိန်ညှိပီးရုတ်တရပ်ကိစ္စတစ်ခုကိုသတိရသွားတယ်။
သူကတစ်ဖက်လူရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာဒီပုံစံလေးအတိုင်းနေရင်းမေးလိုက်တယ် "ငါအခုအိပ်တော့မှာ မနက်ဖြန်အထိစောင့်ပီး ပြန်တော့မှာလား?"
လုရှင်းစစ်ကသူ့ရဲ့နူးနူးညံ့ညံ့ခေါင်းလေးကိုထိလိုက်တယ်။
"မနက်ဖြန်ကပြန်ကိုပြန်ရမှာ မားကအရမ်းစိတ်ပူနေတယ်"
သွမ့်ကျားရန်ကသူအဲ့တိုင်းပြောတာကိုနားထောင်ပီးကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင့်ထားရတယ်။
သူလုရှင်းစစ်ကိုမပြန်စေချင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့လဲသူဆက်ပီးဒုက္ခမပေးချင်ဘူး။
မနက်ဖြန်ကျအိပ်ယာထရင်လုရှင်းစစ်ကို ယာယီအမှတ်အသားတောင်းရမှာလား?
သူအဲ့တာကိုတွေးနေတုန်းမှာ သူ့ကောင်လေးကဆက်ပြောတယ် "ဒါပေမဲ့လဲ မင်းငါနဲ့အတူပြန်လိုက်နိုင်လားဆိုတာငါတွေးပူနေတာ"
သွမ့်ကျားရန်ကအဲ့တာကိုကြားတော့ ခေါင်းလေးကိုနောက်ပြန်ဆုတ်ပီး သူ့ကိုတည့််တည့်စိုက်ကြည့်တယ်။
သွမ့်ကျားရန်ကသိပ်မသေချာလို့ပြန်မေးလိုက်တယ် "မင်းဘာပြောနေတာလဲ?"
"ငါနဲ့ပြန်လိုက်ခဲ့လေ"လုရှင်းစစ်ကသူ့ရဒ့တွေဝေနေတဲ့ပုံလေးကိုတွေ့တော့သူနှလုံးသားလေးကနူးညံ့သွားတယ် "ငါ့ရဲ့မားကလဲမင်းကိုတွေ့ချင်နေတယ်"
သွမ့်ကျားရန်ကနှစ်သစ်ကူးဒီမှာနေရတာမပျော်မှန်းသူသိတယ်။ အခုတော့stress disorder ကြောင့်သူ့ကိုပြန်ခေါ်သွားဖို့အကြောင်းပြချက်ရသွားပီဖြစ်တယ်။
သွမ့်ကျားရန်သူနဲ့တကယ်လိုက်သွားချင်တယ်။ ဒါပေမဲ့လုရှင်းစစ်ရဲ့မိသားစုနောက်ခံကိုတွေးမိတော့ သူ့နှလုံးသားထဲမှာနည်းနည်းတင်းကျပ်နေသလိုပဲ။
သွမ့်ကျားရန်ကစနောက်တာတစ်ဝက်အစစ်အမှန်တစ်ဝက်နဲ့ပြောလိုက်တယ် "ငါမင်းမိဘတွေကိုမတွေ့ချင်ဘူး ငါကအရမ်းချောပေမဲ့လဲ မိဘတိုင်းငါ့ကိုသဘောကျမယ်လို့တော့ အာမမခံနိုင်ဘူး"
"စိတ်ဓာတ်မကျပါနဲ့" လုရှင်းစစ်ကပြုံးလိုက်တယ် "မင်းကမားကိုအခုထိတောင်သေချာမတွေ့ရသေးဘူးလေ"
သူစိတ်လှုပ်ရှားနေတာကိုသူမမြင်ဘူးလားဆိုတာသွမ့်ကျားရန်မသိဘူး။ ဒါပေမဲ့လဲ လုရှင်းစစ်ရဲ့စိတ်သဘာထားကပုံမှန်ပဲဆိုတာတွေ့လိုက်တယ်။ သူကသူ့ကိုယုံကြည်တဲ့အတွက်ကြောင့် ဒီကိစ္စကိုသူလုပ်နိုင်တယ်လို့သွမ့်ကျားရန်ခံစားရတယ်။
မနက်ဖြန်အတွက်အစီအစဥ်တွေကိုလက်ခံပီးသွားတဲ့နောက်မှာ သူနောက်ထပ်တစ်ခုကိုသတိရသွားတယ် "ငါ့မားကိုရောဘယ်လိုလုပ်မလဲ? ငါ့မှာ stress disorder ရှိမှန်းသူ့ကိုမပြောပြထားဘူး ငါသတိလစ်သွားတော့ သူလန့်သွားလောက်တယ်"
"သူကမင်းကြောင့်တကယ် သေမတတ်လန့်သွားတာ ငါအန်တီကိုအဲ့ဒီအကြောင်းပြောပြထါးတယ် သူကမင်းသဘောတဲ့ မင်းသဘောတူရင်ငါနဲ့Ning Cheng ကိုမနက်ဖြန်ပြန်လိုက်လို့ရတယ်တဲ့" လုရှင်းစစ်ကသူ့ရဲ့မျက်နှာလေးကိုကုပ်ခြစ်နေပီး သူ့ကိုညင်ညင်သာသာအပြစ်တင်နေတယ် "ဒီလိုအရေးကြီးတဲ့ဟာကို မင်းရဲ့မေမေကိုဘာလို့မပြောပြတာလဲ?"
"ငါကမင်းကူညီနေရင်ရပီလို့တွေးလိုက်တာ" သူ့ကိုဒီလိုကုပ်ခြစ်ခွင့်ပြုထားရတာကိုသွမ့်ကျားရန်ရှက်နေတယ် "သူ့မှာအမြဲတမ်းလုပ်စရာတွေအများကြီးရှိနေတော့ စိတ်ပူစရာတွေများတယ် သူ့ကိုအဲ့ဒီအကြောင်းပြောပြလိုက်ရင် သူကငါ့ကိုမင်းတို့အိမ်ကိုခေါ်လာပီး ကျေးဇူးတင်းခိုင်းလိမ့်မယ်"
"အဲ့တာကအတူတူလိုပါပဲ" လုရှင်းစစ်ကဒီနေ့ညဖူ့ယွမ်ရဲ့တုံ့ပြန်မှုကိုသတိရသွားတယ် "အန်တီကကျေးဇူးတင်ပီးသွားပီ"
သွမ့်ကျားရန်ကအဲ့တာကိုကြားတော့ နည်းနည်းရှက်သွားတယ်။
သူဘာတွေးနေလဲဆိုတာလုရှင်းစစ်ကသိတော့ပြောလိုက်တယ် "သူကမင်းကြောင့်လန့်သွားတာ အရင်အိပ်လိုက် နောက်နေ့မှသူ့ကိုရှင်းပြလိုက်တော့"
"အဲ့တာပဲကောင်းပါတယ်"
သွမ့်ကျားရန်ကလှဲချလိုက်ပီးဘေးကိုကိုင်းလိုက်တယ်။
သူလုရှင်းစစ်ကိုဒီညဆွဲထားပီး စကားတွေလဲအများကြီးပြောခဲ့တယ်။ အရေးကြီးဆုံးအရာကိုသူပြောဖို့မေ့တော့မလိုပဲ။
"ငါမင်းကိုအခုထိကျေးဇူးမတင်ရသေးဘူး"
လုရှင်းစစ်ကမျက်လုံးပင့်လိုက်တယ်။ သွမ့်ကျားရန်ကအဲ့တာကိုတွေးမိမယ်လို့သူထင်မထားဘူး။
လက်မောင်းဖြူဖြူလေးတစ်ခုကသူ့ပခုံးတွေပေါ်ကိုရောက်လာတယ်။
ဒီ estrus omega လေးမှာတိမ်လေးလိုပေါ့ပေါ့ပါးပါးရနံ့လေးရှိတယ်။ သူဘာကြိုက်လဲဆိုတာသိတဲ့အတိုင်းသွမ့်ကျားရန်ကကိုယ်ကိုကိုင်းပီး သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုထိလိုက်တယ်။.ပီးတော့ သူ့ကိုမျက်လုံးလေးတွေကွေးကျသွားတဲ့အထိပြုံးပြတယ်။
"ကျေးဇူးပါကောကော"
~~~~~~~
နေမကောင်းဘူးဆိုတာနဲ့ညလယ်ကြီးရောက်နေလဲကိစ္စမရှိဘူး private jet ကြီးနဲ့ရောက်လာတာ🤢🤢လုကောလိုကောင်လေးလိုချင်ရင် novel ထဲရောက်သွားမှရမယ်ထင်တယ်😢
✨——————✨
Zawgyi
Final exam ၿပီးသြားေတာ့ ေက်ာင္းကေက်ာင္းသားတိုင္းကို ေဆာင္းရာသီအားလပ္ရက္ေပးတယ္။
စာေမးပြဲရလဒ္ေတြထြက္တဲ့ေန႔မွာသြမ့္က်ားရန္ကHai Cheng ကိုေရာက္ေနပီ။
ရမွတ္မွတ္တမ္းကိုၾကည့္ပီးသြမ့္က်ားရန္အံ့ဩပီးရင္းအံ့ဩေနတယ္။ သူ႔အဆင့္က 462 တဲ့။ final exam ရဲ့ခက္ခဲမွုကပါးပါးေလးမဟုတ္ဘူး။ သူ႔အဆင့္က်သြားမယ္ထင္ထားတာ နည္းနည္းေတာင္ထပ္တက္လာလိမ့္မယ္လို႔သူထင္မထားဘူး။
ဖူ႔ယြမ္ကသူ႔ရဲ့ရလဒ္ကိုၾကည့္ပီး အံ့ဩေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာအမ်ားႀကီးတိုးတက္လာမွုကိုဂုဏ္ျပဳဖို႔အတြက္ သူအခ်ိန္ရွိရင္ သြမ့္က်ားရန္သြားတဲ့ေနရာတိုင္းကိုအေဖာ္လိုက္ျပဳေပးတယ္။ သြမ့္က်ားရန္အႀကိဳက္ဆုံးအရာေတြလဲဝယ္ေပးခဲ့တယ္။
ဖူ႔ယြမ္ျမင္တာကေတာ့သူကဂိမ္းပဲမၾကာခဏကစားေနပီး အိမ္ကကြန္ပ်ဴတာနဲ႔လဲထားတယ္။ သြမ့္က်ားရန္ကkeyboard ေပၚမွာတေတာက္ေတာက္ႏွိပ္ပီးေက်နပ္ေနတယ္။
ဒုတိယေန႔ညမွာလဲသြမ့္က်ားရန္ကကြန္ပ်ဴတာအသစ္ေလးကိုပဲကိုင္ေနတယ္။ ဖူ႔ယြမ္ကသူ႔ကိုစားစရာေတြလာေပးၿပီး TV ခနၾကည့္ပီးသူတို႔နဲ႔ကဒ္ကစားမလားေမတယ္။
သြမ့္က်ားရန္ဟိုင္းခ်န္မွာေနေနရေပမဲ့သူက်င့္သားမရေသးဘူး။ သူကဂိမ္းကစားရင္းအလုပ္ရွုပ္ေနဟန္ပဲဟန္ေဆာင္လိုက္တယ္."မား အျပင္ထြက္ႏွင့္ သားတို႔အားလုံး ဒီမွာရွင္းေန– hey! ၾကည့္ၾကည့္ သားရဲ့အသင္းေဖာ္ေတြသါးကိုသတိေပးေနပီ သားဂိမ္းအရင္ကစားလိုက္အုံးမယ္"
ဖူ႔ယြမ္ကဂိမ္းေတြအေၾကာင္းကိုနားမလည္ဘူး။ သူက keyboard ေပၚမွာတေတာက္ေတာက္နဲ႔ႏွိပ္ေနတာ ၾကည့္ရတာမအားပုံေပၚတယ္။ သူအရင္ထြက္သြား႐ုံပဲတတ္နိုင္တယ္ "သားပ်င္းလာရင္အျပင္ထြက္လာပီး မားတို႔နဲ႔ ကဒ္လာကစားေနာ္"
သူကေျပာရင္းသြမ့္က်ားရန္ရဲ့ကစားမက္ေနတဲ့ပုံကိုေတြ႕ေတာ့ မသက္မသာခံစားရတယ္ "အရမ္းအၾကာႀကီးမကစားနဲ႔ေနာ္ မ်က္လုံးကိုအနားေပးဖို႔လဲသတိရအုံး"
သြမ့္က်ားရန္ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္တယ္။
ဖူ႔ယြမ္ထြက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ သြမ့္က်ားရန္ကkeyboard ေပၚကလက္ေတြကိုေအာက္ကိုခ်ပီးဆန္႔ထုတ္လိုက္တယ္။
တ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူးကလူေတြကိုစိတ္ပ်က္သြားေစတဲ့အထိကိုၾကာလြန္းတယ္။ သူေစာင့္ေနရတာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေတာင္ေက်ာ္ေနပီ။(အဝိုင္းလည္ေနတာျဖစ္ေလာက္တယ္)
ပ်င္းလိုက္တာ။ ႐ုတ္တရပ္သူပင္ပန္းသလိုခံစားရတယ္။
ရင္းႏွီးေနတဲ့နာက်င္မွုက ၿမီးေညႇာင့္ရိုးကေနတြားတက္လာတယ္။ သြမ့္က်ားရန္သူ႔ခႏၲာကိုယ္ကတျဖည္းျဖည္းပူလာတာကိုခံစားရတယ္။
သူရဲ့ပုံမွန္မဟုတ္တဲ့ estrus ျဖစ္လာပီမွန္းသူသိလိုက္တယ္။ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီတစ္ခါအရမ္းကံမေကာင္းတာပဲလို႔သြမ့္က်ားရန္ခံစားရတယ္။
ဘာလို႔ေနာက္က်မွမျဖစ္တာလဲ New year အလယ္ႀကီးမွာမွကြာ...
သူထိုင္ခုံေပၚကထလိုက္ပီးသူ႔ရဲ့ inhibitor ယူဖို႔ အိပ္ယာေဘးကစားပြဲဆီကိုျမန္ျမန္သြားလိုက္တယ္။
သူ inhibitor ထိုးေနတုန္းမွာ သူလက္ေမာင္းကတဆစ္ဆစ္ျဖစ္ေနပီး သူ႔အသားကလဲနီရဲလာတယ္။ သူအေလာတႀကီးျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ game system ကေနလဲ သူ႔ရဲ့rank ကိုျပေနပီ။
သြမ့္က်ားရန္ inhibitor ထိုးပီးသြားေတာ့ ေစာနေလးတုန္းကမေကာင္းမြန္တဲ့ခံစားခ်က္ကတျဖည္းျဖည္းအနည္ထိုင္သြားတယ္။ဒါေပမဲ့လဲ stress disorder ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ နာက်င္မွုကပိုပိုပီးျပင္းထန္လာတယ္။
ဂိမ္းစဖို႔စကၠန္႔အနည္းငယ္ေလာက္က်န္ေနေသးေပမဲ့ သြမ့္က်ားရန္ေတြေဝေနတယ္။ သူမကစားခ်င္ဘူး။
ဒီအေျခအေနမွာဆို သူကစားတာကတျခားသူေတြကိုပါဆြဲခ်သလိုျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။သူဖိနပ္ေတြကိုကန္ခၽြတ္လိုက္ပီး အိပ္ယာကိုတက္လိုက္ရင္းေစာင္ျခဳံလိုက္တယ္။
ေစာင္တစ္ထည္းတည္းက alpha pheromone ေတြကနဲ႔သီးသန္႔ခြဲမထုတ္ေပးနိုင္ဘူး။ alpha ေတြဘယ္ႏွေယာက္ေတာင္မ်ားရွိေနလဲမသိဘူး ထူးဆန္းတဲ့ pheromone ေတြကသူ႔အေရျပားထဲကိုနည္းနည္းခ်င္းဆီတိုးဝင္ေနပီး ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာအပ္ေတြက သူ႔ကိုထိုးစိုက္ေနသလိုပဲ။
အဲ့လိုျဖစ္ေနတာဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္းမသိဘူး။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သြမ့္က်ားရန္ေတာင့္မခံနိုင္ေတာ့ဘူး။ သူဖုန္းကိုယူလိုက္ပီး contact list ထဲမွာလုရွင္းစစ္နာမည္ကိုရွာလိုက္တယ္။
သူလုရွင္းစစ္နဲ႔ဖုန္းေျပာပီးအာ႐ုံလႊဲခ်င္တယ္။
သူဖုန္းေခၚလိုက္ပီးသိပ္မၾကာခင္မွာဘဲတစ္ဖက္လူကဖုန္းျပန္ေျဖလာတယ္။
သူ႔အသံကိုၾကားေတာ့ သြမ့္က်ားရန္အံ့ဩသြားပီးတိုးတိုးေလးေျပာတယ္ "မင္းျမန္ျမန္ကိုင္တာပဲ"
"ကစားလို႔ပီးပီးခ်င္း မင္းလွမ္းေခၚတာေလ" လုရွင္းစစ္ကသူ႔ကိုေျပာတယ္ "မင္းဂိမ္းထဲမွာလဲအျမဲမေနပါဘူး ငါ့ကိုဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူးလား?"
သြမ့္က်ားရန္တိတ္တိတ္ေလးႏွုတ္ခမ္းမဲ့လိုက္တယ္။ သူ႔ခႏၲာကိုယ္ကနာက်င္ေနတုန္းပဲ။သူေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကိုကိုက္ပီးနာက်င္မွုကိုလ်စ္လ်ဴရွုဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တယ္ "အဲ့တိုင္းမဟုတ္ပါဘူး ငါဂိမ္းပဲကစားေနလို႔"
သူခနေလာက္တန္႔လိုက္တယ္ "မင္းေန႔တိုင္းေပ်ာ္ရတယ္မလား? ရက္နည္းနည္းေလာက္တုန္းကက်ိဳးရွန္ခ်န္းကသီခ်င္းဆိုရေအာင္အဖြဲ႕လိုက္သြားတယ္တဲ့ မင္းေရာလိုက္သြားေသးလား?"
ႏွစ္သစ္ကူးအႀကိဳေန႔အေၾကာင္းေတြးမိေတာ့ သြမ့္က်ားရန္ကတစ္ညလုံးဂိမ္းကစားေနေလာက္တယ္။ သူက ဟိုမွာႏွစ္သစ္ကူးေနမွာျဖစ္လို႔သိပ္ပီးသက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ လုရွင္းစစ္ေတြးလိုက္တယ္။
သူ႔ေၾကာင့္နည္းနည္းေသာကေရာက္ပီးေခါင္းစဥ္ေျပာင္းလိုက္တယ္။
"ဒီေန႔ ငါတို႔အိမ္ကိုအမ်ိဳးေတြအမ်ားႀကီးလာတယ္ မားနဲ႔သူတို႔နဲ႔တင္မျပည့္လို႔ဆိုလို႔ ငါပါဝင္ပါလိုက္တယ္" လုရွင္းစစ္ကေျပာတယ္ "ငါတို႔ေတြမာေက်ာက္ကစားတာ ငါပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးပဲနိုင္တာ"
လုရွင္းစစ္ရဲ့အမ်ားႀကီဆိုကတည္းကနည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္တာေသခ်ာတယ္။
"ေျပာပါအုံး လုေကာ ေလာင္းကစားဘုရင္ဆိုတဲ့နာမည္ကမင္းဟာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ" သြမ့္က်ားရန္တကယ္ေနလို႔ထိုင္လို႔မေကာင္းဘူး။ သူ႔နဖူးမွာေသြးေတြေဆာင့္တိုးေနတယ္။ သူအိပ္ယာထဲမွာလူးလိမ့္ရင္းေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲေျပာလိုက္တယ္ "မင္းတစ္ညတည္းနဲ႔ခ်မ္းသာသြားတယ္မလား? ငါ့ကိုလဲေပးပါအုံး"
တစ္ဖက္ကႏူးညံ့တဲ့ေျဖသံေလးထြက္လာတယ္ "မင္းကိုအဝတ္ေတြဝယ္ေပးရမွာလား?"
"မဟုတ္ပါဘူး" သြမ့္က်ားရန္အစတုန္းကဒီတိုင္းဟာသလုပ္တာ။ သူကေလးေလးနက္နင္ေတြးလိုက္ပီး ျမန္ျမန္ေျပာလိုက္တယ္ "ငါ့ကို skin ဝယ္ေပး Kasha ရဲ့ new skin လိုခ်င္တယ္ ငါလဲမင္းအတြက္ Akali တစ္ခုစီစဥ္ေပးမယ္ေလ"
သူစကားေျပာတဲ့အခါမွာ estus ေၾကာင့္ေရာစိတ္ရွုပ္ေနတာေရာေၾကာင့္ေျပာတဲ့ပုံကတအားျပင္းထန္တယ္။ သူလုရွင္းစစ္ရယ္လိုက္တာကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းၾကားလိုက္တယ္။
ရယ္ပီးသြားေတာ့ လုရွင္းစစ္ကေစာနေလးတုန္းကအေၾကာင္းကိုျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ သူ႔အသံကနည္းနည္းျမင့္ေနတယ္ "မင္းဘာလုပ္ေနလဲ?"
"ေစာနေလးကဂိမ္းကစားေနတာ" သြမ့္က်ားရန္ကေျပာတယ္ "အဲ့တာပီးေတာ့ – အား!"
႐ုတ္တရပ္သူ႔ေနာက္ေက်ာကေနနာက်င္လာတယ္။ သြမ့္က်ားရန္ေျခေထာက္ေတြကိုေကြးလိုက္ပီးမထိန္းနိုင္ဘဲေအာ္လိုက္မိတယ္။
လုရွင္းစစ္ကရယ္ခ်င္ေနတုန္းပဲ။သူဂိမ္းထဲမွာေနခ်င္ေသးတယ္။ သူကသူ႔ရဲ့ပုံမွန္မဟုတ္တဲ့ေအာ္သံကိုၾကားေတာ့ သူမရယ္နိုင္ေတာ့ဘူး သူ႔အသံထဲမွာအလ်င္လိုမွုေတြပါေနတယ္ "ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
ခနၾကာေတာ့ သြမ့္က်ားရန္ရဲ့အေျဖကိုၾကားလိုက္တယ္။
နာက်င္မွုေၾကာင့္ျဖစ္နိုင္တယ္။ သြမ့္က်ားရန္အသံကနည္းနည္းတုန္ေနတယ္။ လုရွင္းစစ္ကသူမွားၾကားမိတာလားလို႔ေတာင္ထင္မိသြားတယ္။
"ငါ့ရဲ့ estrus ကာလကေရာက္လာပီ ပီးေတာ့ stress disorder လဲျဖစ္ေနတယ္..." သြမ့္က်ားရန္ပင့္သက္တစ္ခါရွိုက္လိုက္တယ္။ သူအိပ္ယာခင္းေတြကိုဆြဲပီး ေျပာလိုက္တယ္ "ငါေနမေကာင္းမျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ၾကာေနပီဆိုေတာ့ အဲ့တာကိုက်င့္သားမရေသးဘူး"
သြမ့္က်ားရန္ကေျပာရင္းသူ႔အေျခအေနကိုဂ႐ုတစိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚက allergy အနီေရာင္အကြက္ေတြကပိုပိုႀကီးလာပီ။
"အဲ့တာျဖစ္တာဘယ္ေလာက္ၾကာပီလဲ?"
"ငါမသိဘူး...နာရီဝက္ေလာက္ကျဖစ္နိုင္တယ္" သြမ့္က်ားရန္ကအရမ္းနာက်င္လြန္းလို႔စကားေျပာတဲ့အခါမွာျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းျဖစ္ေနရတယ္။
သူခနရပ္လိုက္ပီး အသံနိမ့္နိမ့္နဲ႔ေျပာလိုက္တယ္ "မင္းေျပာၾကည့္ ငါေဆး႐ုံကိုသြားသင့္လား? ဒါေပမဲ့ ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ isolation room ေတြကေနရာမရွိေလာက္ေတာ့ဘူး"
သူဟဲယြင္ရွန္႔ကိုလူနာေမးရေအာင္ေဆး႐ုံကိုသြားေတာ့ New year မွာမေတာ္တဆျဖစ္မွာစိုးပီး ဆရာဝန္ကို omega ေတြအတြက္ isolation room ရွိေသးလားဆိုပီးသီးသန္႔သြားေမးခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲတ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူးေၾကာင့္ Hai Cheng ကအဓိကေဆး႐ုံေတြမွာ isolation room ေတြကလူေတြနဲ႔ျပည့္ေနပီ။ သူတကယ္လို႔isolation room လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေနာက္လအတြက္ပဲရက္ခ်ိန္းေပးထားလို႔ရမယ္တဲ့။
သြမ့္က်ားရန္ကသူ႔ကိုယ္သူစကားေျပာေနပုံေပၚတယ္ "ငါအိပ္မေပ်ာ္သြားခ်င္ဘူး ငါအိပ္သြားရင္... ငါျပန္နိုးလာအုံးမွာလား?"
သူပိုပီးေျပာေလ ပိုပီးမသက္မသာျဖစ္ေလပဲ။သူေစာင္အစြန္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ကိုင္ထားရတယ္။
လုရွင္းစစ္ကသူ႔ရဲ့အားနည္းေနတဲ့အသံကိုၾကားေတာ့ ၾကားျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္ "စကားမေျပာနဲ႔ေတာ့ေနာ္ နားလိုက္"
သြမ့္က်ားရန္က'အင္း'လိုက္လိုက္တယ္။
လုရွင္းစစ္ကတစ္ခုခုေျပာေနပုံေပၚေပမဲ့ သြမ့္က်ားရန္အာ႐ုံေတြကနာက်င္မွုေပၚကိုပဲက်ေရာက္ေနပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမၾကားရဘူး။
"ငါ့ကိုေစာင့္ေန" ဆိုပီးေျပာလိုက္တဲ့ပုံေပၚတယ္။
ဒါေပမဲ့သူဘာကိုေစာင့္ေနရမွာလဲ။သြမ့္က်ားရန္ခုေလးတင္ဘာေတြေျပာသြားလဲဆိုတာကိုျပန္စဥ္းစားေပမဲ့သူ႔ဦးေႏွာက္ကပိုပိုပီး မျပတ္မသားျဖစ္လာတယ္။စိတ္ကလဲသတိရတစ္ခ်က္မရတစ္ခ်က္နဲ႔။
သူဖူ္ယြမ္ကိုေခၚခ်င္ေပမဲ့သူ႔မွာအသံေလးတစ္ခုထြက္ဖို႔အတြက္ေတာင္အားမရွိေတာ့ဘူး။
သူသတိလစ္သြားခဲ့ၿပီ။
သြမ့္က်ားရန္သတိျပန္လည္လာတဲ့အခါမွာေတာ့သူ႔ကိုလက္တစ္စုံကေထြးေပြ႕ထားတယ္လို႔ခံစားရတယ္။ သူ႔ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကဖက္ထားတာပဲ။
သူ႔ကိုဖက္ထားတဲ့ခႏၲာကိုယ္ကအရပ္ရွည္ပီး သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကိုလက္ေမာင္းေတြၾကားမွာျမႇုပ္ထားနိုင္တယ္။ တစ္ဖက္လူဆီက ျမက္နံ့သင္းသင္းေလးက ေဆာင္းရာသီမနက္ခင္းကႏွင္းေတြလိုသန္႔စင္လြန္းတယ္။
ဘာအနံ့မွေရာယွက္ေနျခင္းမရွိတဲ့ သူႀကိဳက္တဲ့ကိုယ္ေငြ႕ေလးက stress disorder ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ နာက်င္မွုေတြကိုေျဖသိမ့္ေပးေနတယ္။
ရင္းႏွီးေနက် pheromone နံ့ေလးေၾကာင့္သြမ့္က်ားရန္မယုံၾကည္နိုင္စြာ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အနီးမွာရွိေနတဲ့လုရွင္းစစ္ကိုေတြ႕လိုက္တယ္။
သူတို႔ေတြကအိပ္ယာတစ္ခုတည္းေပၚမွာလဲေလ်ာင္းေနပီး တစ္ဖက္လူကသူနိုးလာတာေတြ႕မွာ သူ႔မ်က္ခုံးေတြလဲေျပေလ်ာ့သြားေတာ့တယ္။
သြမ့္က်ားရန္ကသူရဲေကာင္းဆန္ဆန္အနာသတ္သတ္မ်ဥ္းေတြရွိတဲ့ မ်က္ႏွာရွင္းရွင္းေလးကိုၾကည့္လိုက္ပီး သူ႔ႏွလုံးသားေလးက ႏူးညံံံ့ေနတဲ့အရာတစ္ခုခုထဲမွာစိမ္ေနရသလိုမ်ိဳးခံစားရတယ္။ ႏွလုံးခုန္ႏွုန္းေတြကလဲမထိန္းနိုင္ဘဲအရွိန္ေတြျမင့္ကုန္တယ္။
"မင္းဘယ္လိုလုပ္ဒီမွာရွိေနတာလဲ?" သြမ့္က်ားရန္ေဘးနားကိုေဝ့ဝဲပီးၾကည့္လိုက္ေတယ့ သူ႔ကသူ႔ရဲ့နဂိုအိပ္ယာေပၚမွာပဲရွိေနေသးတာကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူမထိန္းနိုင္ဘဲလုရွင္းစစ္ရဲ့လက္ေမာင္းကိုထိုးၾကည့္လိုက္တယ္ "ငါအိပ္မက္မက္ေနတာလား?"
လုရွင္းစစ္ကသူ႔ေမးခြန္းကိုျပန္မေျဖဘဲ လက္လွမ္းပီး သူ႔ရဲ့ပြစာက်ဲေနတဲ့ဆံပင္ေလးေတြကိုခြဲေပးတယ္။ သူကသူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတယ္ "နာေနေသးလား?"
"နည္းနည္းပဲနာေတာ့တယ္ အရင္ကထက္အမ်ားႀကီးပိုသက္သာလာပီ" သြမ့္က်ားရန္ကအမွန္အတိုင္းပဲေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚကအထိအေတြ႕အရ သူ႔ေရွ႕ကအရာရာတိုင္းက ထင္ေယာင္ထင္မွာမဟုတ္မွန္းသိလိုက္တယ္ "မင္းဘယ္လိုလာတာလဲ?အရမ္းေနာက္က်ေနပီေလ"
"အိမ္ကလိုက္ပို႔တာ"
"ေမာင္းတာအရမ္းမျမန္လြန္းဘူးလား?" သြမ့္က်ားရန္အျပင္ဘက္ကေကာင္းကင္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ပီးေမွာင္ေနတုန္းမွန္းသိလိုက္တယ္ "Ning Chengကေန Hai Chengထိဆို သုံးေလးနာရီေလာက္ေမာင္းရတယ္ေလ"
လုရွင္းစစ္ကသူ႔ရဲ့သိခ်င္ေနတဲ့မ်က္လုံးေလးေတြကိုၾကည့္ပီးခနေလာက္ႏွုတ္ဆိတ္သြားတယ္။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သူအမွန္တိုင္းပဲဝန္ခံလိုက္တယ္ "ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္နဲ႔"
သြမ့္က်ားရန္အဲ့ဒီအေျဖကိုၾကားေတာ့ ျဖတ္ခနဲၾကည့္လိုက္တယ္။
သူလုရွင္းစစ္ကို အဲ့လိုမ်ိဳးလာလိမ့္မယ္လို႔ထင္မထားဘူး။ ဒါေပမဲ့လဲသူ႔ရဲ့ identity နဲ႔ေပါင္းပီးေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွမထူးဆန္းဘူးလို႔ခံစားရတယ္။
ခနၾကာေတာ့သြမ့္က်ားရန္ကျပဳံးပီးလုရွင္းစစ္ကိုေမးလိုက္တယ္ "အာ့ဆိုမင္းတို႔မိသားစုအျပင္သြားရင္ ေလယာဥ္ႀကီးနဲ႔သြားတာေပါ့?"
လုရွင္းစစ္ကလက္ဆစ္ေလးေတြကသြမ့္က်ားရန္ရဲ့ေခါင္းေလးကိုၾကင္ၾကင္နာနာေခါက္လိုက္တယ္ "မင္းဘယ္လိုထင္လဲ?"
"ငါအခုထိprivate jet မျမင္ဖူးေသးဘူး သိခ်င္လို႔" သူကေျပာရင္းအဓိကအေၾကာင္းကို႐ုတ္တရပ္သတိရသြားတယ္။
သူကဟာသလုပ္ေနတာေတြကိုရပ္လိုက္တယ္ "မင္းကဒီကိုညလယ္ေလာက္ႀကီးအေျပးေရာက္လာတာ ဘယ္သူေတြသိလဲ?"
လုရွင္းစစ္စကားေျပာမွာကိုေစာင့္ရင္းဖူ႔ယြမ္ကိုေတြးမိသြားတယ္ "ငါ့မားသိလား?သူကမင္းကိုဝင္ခြင့္ျပဳတယ္လား?ငါ့အထင္သူကမင္းကိုငါနဲ႔တစ္အိပ္ရာထဲမေနခြင့္မျပဳေလာက္ဘူးမလား?"
သူကရပ္နားမရွိဘဲေမးခြန္းေတြတသီတတန္းႀကီးေမးလိုက္တယ္။
သြမ့္က်ားရန္အဲ့ဒီအေၾကာင္းကိုအရမ္းႀကီးသိခ်င္ေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ လုရွင္းစစ္ကိုအရမ္းႀကီး႐ုတ္တရပ္ဆန္ဆန္ေတြ႕ေတာ့ သူ႔ဆီကိုေရာက္လာတာေလ။ သူ႔ကသူ႔ဆီကိုေရာက္လာမယ္လို႔ဘယ္သူမွေတြးမိမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ သူ႔ကိုေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။
သြမ့္က်ားရန္ရဲ့အဲ့လိုေမးေနပုံေလးကလုရွင္းစစ္ရဲ့ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြကိုတြန္႔ေကြးသြားေစတယ္။
သူတစ္ဖက္လူရဲ့ရနံ့ေလးကိုတကယ္ႀကိဳက္တယ္။ ပင္လယ္နဲ႔သစ္ေတာလိုမ်ိဳး တစ္ဖက္လူကိုတည္ၿငိမ္သြားေစတဲ့တြန္းအားတစ္ခုရွိေနပုံေပၚတယ္။
လုရွင္းစစ္ကကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနတဲ့သြမ့္က်ားရန္ကိုအေစာကတည္းကသူ႔(DJY)ေနာက္ေက်ာဘက္မွာရွိေနတဲ့ သူ႔လက္နဲ႔ ေက်ာေလးကိုေခ်ာေမာ့သလိုပြတ္ေပးလိုက္တယ္။
သူသြမ့္က်ားရန္ကိုၾကည့္လိုက္ပီး သူ႔ပုံစံေလးကညင္သာသြားတယ္ "မမွတ္မိဘူးလား?ငါေရာက္လာေတာ့မင္းကေဆး႐ုံမွာလဲေနတာ"
သြမ့္က်ားရန္ကလုရွင္းစစ္ေျပာတာကိုမယုံဘူးဆိုတာမရွိဘူး။ သူကသူ႔ေမ့ေနတုန္းကဟာကိုေစ့ေစ့စပ္စပ္ေတြးၾကည့္လိုက္တယ္ "အာ့ဆိုမင္းက..."
"မင္းေမေမကိုအဲ့ဒီအေၾကာင္းရွင္းျပဖို႔ေဆး႐ုံကိုသြားတယ္ ပီးေတာ့ ဆရာဝန္ကိုလဲ Ninh Cheng တုန္းက match report ကိုလဲျပလိုက္တယ္ အဲ့တာေတြလဲပီးသြားေရာ သူတို႔မင္းကိုျပန္ေခၚသြားဖို႔သေဘာတူလိုက္ေရာ"လုရွင္းစစ္ကစိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ပဲေျပာေနတယ္ "ငါ့မားကငါ Hai Cheng ကိုေရာက္ေနတာကိုလဲသိတယ္ မင္းနဲ႔အတူတူလွဲေနတာကိုလဲသိတယ္"
သူကအျပဳံးတစ္ခုနဲ႔ေျပာတယ္ "ငါအခုဒီမွာအိပ္ေနတာကႏွစ္ဖက္မိဘေတြရဲ့သေဘာတူညီမွုေတြရပီးမွ အာ့ေၾကာင့္မို႔မင္းစိုးရိမ္စရာမလိုပါဘူး"
သြမ့္က်ားရန္ကသူေျပာတာကိုနားေထာင္ပီးႏွာမွုတ္လိုက္တယ္။
လုရွင္းစစ္ကဒီေလာက္အခ်ိန္ေလးနဲ႔သူ႔ကိုစိတ္ပူေစတဲ့အရာေတြကိုေျဖရွင္းခဲ့လဲဆိုတာသူအေတာ္ေလးနားမလည္နိုင္ျဖစ္ေနတယ္။
လုရွင္းစစ္ကိုသူ႔ရဲ့မရွင္းလင္းတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ေစာင္းၾကည့္လိုက္တယ္။
သူ႔ရဲ့ပုံစံကနည္းနည္းေလးအထင္ႀကီးေနသလိုျဖစ္ပီး သူ႔ရဲ့ပယင္းေရာင္မ်က္လုံးေလးေတြကလဲအံ့ဩေနသလိုမ်ိဳးေလး ပီးေတာ့ သတိမထားမိဘဲ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္မွုေလးတစ္စြန္းတစ္စကိုလဲေဖာ္ျပေနတယ္။
ဒီလိုသဘဝဆန္ဆန္နဲ႔ ရိုးရွင္းတဲ့ခ်စ္ျခင္းတရားကသူ႔ကိုႁခြင္းခ်က္မရွိေက်နပ္ေစနိုင္တယ္။
အဲ့ဒါကကိစၥတစ္ခု ထားလိုက္ေတာ့ အခ်ိန္ကသူ႔ကိုသြမ့္က်ားရန္နဲ႔ဒီလိုအရာေတြလုပ္ဖို႔ခြင့္မျပဳေသးဘူး။ သူသြမ့္က်ားရန္ကိုရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္တယ္ "သုံးနာရီေတာင္ထိုးေတာ့မယ္ အရင္အိပ္လိုက္အုံး ေမးစရာေတြရွိရင္လဲေနာက္ေန႔မွေျဖေပးမယ္"
အခ်ိန္ကိုၾကားတာနဲ႔သြမ့္က်ားရန္ကေခါင္းညိမ့္ျပတယ္။
သူလုရွင္းစစ္ရဲ့လည္ပင္းေတြၾကားထဲမွာသူ႔ေခါင္းကိုျမႇုပ္ထားလိုက္တယ္။သူကေနရာကိုေသခ်ာခ်ိန္ညႇိပီး႐ုတ္တရပ္ကိစၥတစ္ခုကိုသတိရသြားတယ္။
သူကတစ္ဖက္လူရဲ့ရင္ခြင္ထဲမွာဒီပုံစံေလးအတိုင္းေနရင္းေမးလိုက္တယ္ "ငါအခုအိပ္ေတာ့မွာ မနက္ျဖန္အထိေစာင့္ပီး ျပန္ေတာ့မွာလား?"
လုရွင္းစစ္ကသူ႔ရဲ့ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေခါင္းေလးကိုထိလိုက္တယ္။
"မနက္ျဖန္ကျပန္ကိုျပန္ရမွာ မားကအရမ္းစိတ္ပူေနတယ္"
သြမ့္က်ားရန္ကသူအဲ့တိုင္းေျပာတာကိုနားေထာင္ပီးကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင့္ထားရတယ္။
သူလုရွင္းစစ္ကိုမျပန္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့လဲသူဆက္ပီးဒုကၡမေပးခ်င္ဘူး။
မနက္ျဖန္က်အိပ္ယာထရင္လုရွင္းစစ္ကို ယာယီအမွတ္အသားေတာင္းရမွာလား?
သူအဲ့တာကိုေတြးေနတုန္းမွာ သူ႔ေကာင္ေလးကဆက္ေျပာတယ္ "ဒါေပမဲ့လဲ မင္းငါနဲ႔အတူျပန္လိုက္နိုင္လားဆိုတာငါေတြးပူေနတာ"
သြမ့္က်ားရန္ကအဲ့တာကိုၾကားေတာ့ ေခါင္းေလးကိုေနာက္ျပန္ဆုတ္ပီး သူ႔ကိုတည့္္တည့္စိုက္ၾကည့္တယ္။
သြမ့္က်ားရန္ကသိပ္မေသခ်ာလို႔ျပန္ေမးလိုက္တယ္ "မင္းဘာေျပာေနတာလဲ?"
"ငါနဲ႔ျပန္လိုက္ခဲ့ေလ"လုရွင္းစစ္ကသူ႔ရဒ့ေတြေဝေနတဲ့ပုံေလးကိုေတြ႕ေတာ့သူႏွလုံးသားေလးကႏူးညံ့သြားတယ္ "ငါ့ရဲ့မားကလဲမင္းကိုေတြ႕ခ်င္ေနတယ္"
သြမ့္က်ားရန္ကႏွစ္သစ္ကူးဒီမွာေနရတာမေပ်ာ္မွန္းသူသိတယ္။ အခုေတာ့stress disorder ေၾကာင့္သူ႔ကိုျပန္ေခၚသြားဖို႔အေၾကာင္းျပခ်က္ရသြားပီျဖစ္တယ္။
သြမ့္က်ားရန္သူနဲ႔တကယ္လိုက္သြားခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့လုရွင္းစစ္ရဲ့မိသားစုေနာက္ခံကိုေတြးမိေတာ့ သူ႔ႏွလုံးသားထဲမွာနည္းနည္းတင္းက်ပ္ေနသလိုပဲ။
သြမ့္က်ားရန္ကစေနာက္တာတစ္ဝက္အစစ္အမွန္တစ္ဝက္နဲ႔ေျပာလိုက္တယ္ "ငါမင္းမိဘေတြကိုမေတြ႕ခ်င္ဘူး ငါကအရမ္းေခ်ာေပမဲ့လဲ မိဘတိုင္းငါ့ကိုသေဘာက်မယ္လို႔ေတာ့ အာမမခံနိုင္ဘူး"
"စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔" လုရွင္းစစ္ကျပဳံးလိုက္တယ္ "မင္းကမားကိုအခုထိေတာင္ေသခ်ာမေတြ႕ရေသးဘူးေလ"
သူစိတ္လွုပ္ရွားေနတာကိုသူမျမင္ဘူးလားဆိုတာသြမ့္က်ားရန္မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့လဲ လုရွင္းစစ္ရဲ့စိတ္သဘာထားကပုံမွန္ပဲဆိုတာေတြ႕လိုက္တယ္။ သူကသူ႔ကိုယုံၾကည္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီကိစၥကိုသူလုပ္နိုင္တယ္လို႔သြမ့္က်ားရန္ခံစားရတယ္။
မနက္ျဖန္အတြက္အစီအစဥ္ေတြကိုလက္ခံပီးသြားတဲ့ေနာက္မွာ သူေနာက္ထပ္တစ္ခုကိုသတိရသြားတယ္ "ငါ့မားကိုေရာဘယ္လိုလုပ္မလဲ? ငါ့မွာ stress disorder ရွိမွန္းသူ႔ကိုမေျပာျပထားဘူး ငါသတိလစ္သြားေတာ့ သူလန္႔သြားေလာက္တယ္"
"သူကမင္းေၾကာင့္တကယ္ ေသမတတ္လန္႔သြားတာ ငါအန္တီကိုအဲ့ဒီအေၾကာင္းေျပာျပထါးတယ္ သူကမင္းသေဘာတဲ့ မင္းသေဘာတူရင္ငါနဲ႔Ning Cheng ကိုမနက္ျဖန္ျပန္လိုက္လို႔ရတယ္တဲ့" လုရွင္းစစ္ကသူ႔ရဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုကုပ္ျခစ္ေနပီး သူ႔ကိုညင္ညင္သာသာအျပစ္တင္ေနတယ္ "ဒီလိုအေရးႀကီးတဲ့ဟာကို မင္းရဲ့ေမေမကိုဘာလို႔မေျပာျပတာလဲ?"
"ငါကမင္းကူညီေနရင္ရပီလို႔ေတြးလိုက္တာ" သူ႔ကိုဒီလိုကုပ္ျခစ္ခြင့္ျပဳထားရတာကိုသြမ့္က်ားရန္ရွက္ေနတယ္ "သူ႔မွာအျမဲတမ္းလုပ္စရာေတြအမ်ားႀကီးရွိေနေတာ့ စိတ္ပူစရာေတြမ်ားတယ္ သူ႔ကိုအဲ့ဒီအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ရင္ သူကငါ့ကိုမင္းတို႔အိမ္ကိုေခၚလာပီး ေက်းဇူးတင္းခိုင္းလိမ့္မယ္"
"အဲ့တာကအတူတူလိုပါပဲ" လုရွင္းစစ္ကဒီေန႔ညဖူ႔ယြမ္ရဲ့တုံ႔ျပန္မွုကိုသတိရသြားတယ္ "အန္တီကေက်းဇူးတင္ပီးသြားပီ"
သြမ့္က်ားရန္ကအဲ့တာကိုၾကားေတာ့ နည္းနည္းရွက္သြားတယ္။
သူဘာေတြးေနလဲဆိုတာလုရွင္းစစ္ကသိေတာ့ေျပာလိုက္တယ္ "သူကမင္းေၾကာင့္လန္႔သြားတာ အရင္အိပ္လိုက္ ေနာက္ေန႔မွသူ႔ကိုရွင္းျပလိုက္ေတာ့"
"အဲ့တာပဲေကာင္းပါတယ္"
သြမ့္က်ားရန္ကလွဲခ်လိုက္ပီးေဘးကိုကိုင္းလိုက္တယ္။
သူလုရွင္းစစ္ကိုဒီညဆြဲထားပီး စကားေတြလဲအမ်ားႀကီးေျပာခဲ့တယ္။ အေရးႀကီးဆုံးအရာကိုသူေျပာဖို႔ေမ့ေတာ့မလိုပဲ။
"ငါမင္းကိုအခုထိေက်းဇူးမတင္ရေသးဘူး"
လုရွင္းစစ္ကမ်က္လုံးပင့္လိုက္တယ္။ သြမ့္က်ားရန္ကအဲ့တာကိုေတြးမိမယ္လို႔သူထင္မထားဘူး။
လက္ေမာင္းျဖဴျဖဴေလးတစ္ခုကသူ႔ပခုံးေတြေပၚကိုေရာက္လာတယ္။
ဒီ estrus omega ေလးမွာတိမ္ေလးလိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးရနံ့ေလးရွိတယ္။ သူဘာႀကိဳက္လဲဆိုတာသိတဲ့အတိုင္းသြမ့္က်ားရန္ကကိုယ္ကိုကိုင္းပီး သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြကိုထိလိုက္တယ္။.ပီးေတာ့ သူ႔ကိုမ်က္လုံးေလးေတြေကြးက်သြားတဲ့အထိျပဳံးျပတယ္။
"ေက်းဇူးပါေကာေကာ"
~~~~~~~
ေနမေကာင္းဘူးဆိုတာနဲ႔ညလယ္ႀကီးေရာက္ေနလဲကိစၥမရွိဘူး private jet ႀကီးနဲ႔ေရာက္လာတာ🤢🤢လုေကာလိုေကာင္ေလးလိုခ်င္ရင္ novel ထဲေရာက္သြားမွရမယ္ထင္တယ္😢
✨——————✨