SEBEBİM AŞK (Tamamlandı)

10. Bölüm Nefes

Selamün Aleyküm

Nasılsınız bakalım?

Oy ve yorumlarınızı eksik etmezseniz sevinirim

Sessiz okuyucu arkadaşlar, sizin desteğinize ihtiyacım var. Lütfen desteğinizi bana çok görmeyin.Emek harcıyorum.Herkes gibi bende emeğimin karşılığını almak isterim.

Bölüm şarkısı: Nefesim nefesine / Ahuzar

                           🌸
Ruhun,ızdırabın olur muydu? Oluyormuş meğerse.

Onları öyle birbirlerine sarılı halde görünce içimi tarifsiz,tuhaf bir his kaplamıştı.Bu kalbimdeki yabancı sızı  da neyin nesiydi!Onun bir sevgilisi mi vardı? Peki o halde benimle olan derdi neydi? Peki neden bana öyle bakıyordu? Aklımdaki bunca nedenin bir cevabının olmaması ne kadarda acıydı.

İçimdeki bu tuhaflık keşke sadece içimde kalsaydı da ben bazı şeyleri, bazı yerlere çekmeseydim. Oysaki onun niyeti başından beri belli değil miydi?Başından beri benimle uğraşarak? Bana nereden geldiğimi ve de nerelere gelemeyeceğimi anlatmak değil miydi derdi?Ben ne  sanmıştım peki!Bana aşık olacak hali yoktu ya!Hem olsa ne olacaktı ki? Sanki ona karşılık verecektim de. Tabii ki de böyle bir şeyin olasılığı yoktu.Haram sevdalar bize yasaktı.

Sınıfın ortasında dikilmeye bir son verdim çünkü,bütün dikkatleri üzerime çekiyordum ki böyle bir şey de şu aralar en son istediğim şey bile değildi,zaten yeterince gözler üstümdeydi.Çok lazımmış gibi!

Onun oturduğu sıranın dibine kadar giderek, sıranın başında dikilmeye başladım. Çünkü benim onunla son kez de olsa konuşmam lazımdı; onunla son kez konuşup artık onunla daha da yüz göz olmayacaktım.Tabii bu benim düşüncemdi. Bakalım paşamızın, paşa gönlü neler arzulayacaktı? En son bana verdiği sözü ne kadar tutacaktı.

Yanındaki sarışın kız bana hayırdır der,gibi kafa salladı. Benim başlarında dikildiği mi yeni fark eden beyefendi ise eşekten düşmüş gibi irkildi ve hemen yanındaki kızın, ellerini boynundan çözüp önüne bakmaya başladı.

Ah, tabii ya beni görmemezlikten geliyordu ama şimdi bunun hiç sırası değildi ve sözünü başka bir gün tutuversindi.

Bende ne meraklı çıktım konuşmak için, fırsat bu fırsat işte. Ne güzel çocuk işine, gücüne bakıyor seni görmemezlikten geliyor,Sen de gitsene işine!

Gidemedim.

Çünkü ona bir özür borcum vardı.Ve de ona teşekkür etmem lazımdı. O kadar da değil yani bi özrü, bi teşekkürü haketti şimdi.

Artık birinin konuşması gerekti. Ortam çok getirilmişti...Ayrıca şu kız da kalkıp bi sınıfına gitseydi keşke.Zaten ben cesaretimi zar zor toplayıp gelmişim. Bi gitse de bende paşamızla bir konuşsam sonra da herkes kendi yoluna baksa.

Emir, kızla benim birbirimize garip garip baktığımızı fark etmiş olacak ki. Boğazını temizleyerek,"Ceren, hadi sen sınıfına git. Birazdan hoca gelecek." dedi ama Ceren midir yoksa  Verem midir? Nedir. Kalkıp gitmek şurada dursun, hiç oralıklı bile olmadı...Hatta bacak bacak üstüne atıp buraların sahibi benim der, gibi bi havalara girdi.

Allah'ım yarabbim şu koca okulda beni bir tane ya; bir tane doğru dürüst bir insan bulmayacak mı?

Galiba bulmayacaktı.

Ben nasıl bir günah işledim acaba?

Ceren hanımefendilerin gitmediğini ve gitmeye de hiç niyetlenmediğini gören Emir beyimiz, oturduğu yerden hızla kalktı ve Ceren'in kolundan tutup onuda kaldırdı oturduğu yerden, önce onu çıkar dı sıradan sonra da kendisi çıktı. Ben onlara aval aval bakakalmışken Ceren' in kolundan tutan Emir önden, kolunu çekiştirdiği için peşinden gitmek zorunda kalan Ceren ise onun arkasından sınıftan çıkıp gittiler.