SEBEBİM AŞK (Tamamlandı)

30.Bölüm Sezon Finali: Ayrılan Yollar

Selamün aleyküm

Nasılsınız bakalım

Ben biraz hüzünlüyüm, ne ara sezon finaline geldik ya

İlk bölümü heyecanla yazdığımı daha dün gibi hatırlıyorum.

Bir iki derken, sezon derken. Adım adım final bölümü de yaklaşıyor.

Lütfen bu son bölümlerde beni yalnız bırakmayın. Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.

Bölüm şarkıları. Bahadır sağlam. Gidiyor gibiyim.

Sezen Aksu. Gidiyorum

Aşkın Nur Yengi/ Yazık

                              🌸

Bu dünya bir durak, gelip geçtiğimiz. Her gideni yolcu ettiğimiz. Yeni gelenleri beklediğimiz.

Çoğu kişi geldi geçti bu duraktan, Çoğu unutuldu. Yarın bir gün senin de, benim de unutulacağım gibi..

...

Sabahın ışıklarıyla her taraf aydınlanırken,seccademin başında göz yaşı dökerek dua ediyordum. Hayatımda olan,hayatımdan gelip geçen herkese... Bir de en hüzünlü yanım olan babama.

Onu çok özlüyorum. Onsuzluk çok zormuş, hani derler ya; insan kaybetmeden değerini anlamazmış. Öyleymiş sahiden... Ah benim değerlim. Keşke şu an yanımda olsaydın. Belki sen bize sevgini gösteremedin. Bizi gizliden sevdin. Ama sevdin ya baba. O hissettirmediğin sevgini bile çok özledi bu kızın.

Bu gün benim için zor bir gündü. Üstümden çok ağır bir yük vardı. Bu gün o büyük gündü. Babama verdiğim bir diğer sözümü yerine getirme günü... Sınav günüydü.

Bir haftadır neredeyse hemen hemen her gün annemle telefonla konuşuyorduk annem, benden daha çok evhamlıydı. Onun korkusu bambaşkaydı. Kalbim. Heyecan yaparsam, kalbime bir şey olur diye korkuyordu.

Aslında sadece kalbim için korkan tek kişi annem değildi. Sena, Emir Poyraz, Salih amca hepsi bu gün, heyecan yapmamam için beni sıkı sıkı tembihlemişlerdi ama... bu işler öyle olmuyordu işte. Heyecanlanmak elimdeki bir şey değildi ki.

Dua ettikten sonra, seccademi katlayıp dolabın gözüne koymuştum. Sonra da üzerime siyah feracemi giymiş, başıma da yeşil şalımı takmıştım. Tam anlamıyla hazırlandıktan sonra odamdan dışarı çıkıp,kahvaltı yapmak için mutfağa girmiştim. Mutfağa girmemle de gördüğüm kişilerle küçük çaplı bir kalp krizi geçiriyordum. Sena, Gediz, Emir Poyraz bizim muhteşem üçü bir arada. Mutfakta, bana kocaman bir kahvaltı masası hazırlamış, masanın başına dikilmiş. Beni bekliyorlardı.

Hayda... Ne yapalım, oturup bir güzel kahvaltı yapalım bari. Şimdi o kadar uğraşıp, kahvaltı hazırlamışlar... Ziyan mı olsun. Çok günah.

Hepsiyle günaydınlaştıktan sonra, hep beraber kahvaltımızı yapmıştık. Güne güzel başlamıştık. Günün sonunu bilmeden, ne de güzel herkesin yüzü gülüyordu.

Herkesin yüzü, onun gözlerinin içi gülüyor...kalbim bir hoş oluyor. Bu çocuk ecelim gelmeden, ecelim olacak benim. Eyvahh!

Kahvaltıdan sonra hepimiz Emir'in arabaya binip, sınava gireceğimiz okula doğru yola çıkmıştık. Okul dediysem de yabancı bir okula değil. Karahan Lisesine gidiyorduk. Okula geldiğimizde Sena ile Gediz bize başarılar dileyip, sınava girecekleri sınıfa doğru gitmek için yanımızdan ayrılmışlardı.

Onların yanımızdan ayrılmasının ardından Emir,"Sınav saatine daha çok var, vakit gelene kadar istersen kantine inelim?"diye bir teklifte bulunmuştu.