SEBEBİM AŞK (Tamamlandı)

5.bölüm Boşlukta

Selamün aleyküm

Nasılsın bakalım?

Lütfen kitabıma oy ve yorum yapmadan geçmeyelim.

Desteklerinizi hissetmeye ihtiyacım var.

Bölüm şarkısı

Tuğçe Kandemir/ Bu benim öyküm
🌸

Karanlık;etrafta hissedilir tek şey karanlıktı. Biri beni taşıyordu ama kim olduğunu göremiyordum. Kendimi tamamen kaybetmemiştim fakat gözlerimi açamıyordum.

Burnuma dolan bu güzel koku kime aitti böyle? Koklamak istemesem de o yoğun kahvemsi koku, çoktan sızmıştı benliğime. Muhtemelen bu koku bir erkeğe aitti ve bayıldığımda orada ondan başka kimse olmadığından..o geri dönmüş olabilirdi ve de ben şu anda onun kucağında olabilirdim..

Madem dönüp beni oradan geri çıkaracaktın? Bu kadar şova ne gerek vardı be çocuk!! Şu an baygın halde onun  kucağındayım ve de bu halde hayatı sorguluyorum.. evet, evet ben iflah olmaz bi ruh hastasıyım!Hareket edebilsem,gözlerimi açabilsem,bırak diyecektim ama maalesef ki sadece hissediyordum.

Hızlı hızlı hareket ediyor, bir yandan da koşturuyordu. Durumum bu kadar vahimmiydi ki, bu kadar telaşlanmıştı? Kendime gelsem korkmamasını,bu her zaman ki halim olduğunu söylerdim. Ama işte... Derin derin nefesler almaya başlamıştım ve kalbim... Ah kalbim ah bir gün beni yarı yolda bırakacağını biliyorum ama... Lütfen şimdi olmasın daha değil. Daha ben babama verdiğim sözü tutacağım... Şimdi değil. Lütfen.

Birden durdu.Beni bir yere yatırdı ve bağırmaya başladı." Doktor nerdesin ? Doktor!.." Doktor yok. Nerede bu doktor?Çok acıyor kalbim... Artık biri bir şey yapsın.

" Nerdesin sen lan?kız ölüyor!Hemen bir şeyler yap,ona bir şey olursa bu okulu ayağa kaldırırım! " dedi ve sustu. Sonra doktor olduğu muhtemel olan bayan," Siz dışarıda bekleyin. Acil müdahale etmem gerekiyor."

Sonradan neler olduğunu duymamıştım. Karanlığın yanına şimdi bir de. Sessizlik eklenmişti.

Yavaşça gözlerimi açmaya çalıştım ama başaramadım. Bir kez daha denedim ve evet...Bu defa oldu. Gözlerimi açtığımda ise, karşımda beyaz önlüklü bir bayan vardı. Kendime geldiğimi görünce gülümseyip," Oh,çok şükür kendinize geldiniz..." dedi. Ve ekledi.

" Çok korktuk, kendinize gelmeyeceksiniz sandık. Dışarıdaki beyefendi ortalığı ayağa kaldırdı." Ona ne oluyordu da acaba? Ortalık ayağa kaldırıyordu? Olmayan vicdanıyla, vicdan mı yapıyordu?

"Bana ne oldu ,kalp krizimi yine?" dedim Büyük bir ihtimal öyleydi. Ama kalp krizi geçirmiş olsam...Şu an hastanede olmam gerekirdi,okulun revirinde değil.

"Yok, kriz değil. Sadece bir atak, bir şey olmuş size?Fazla heyecan ve strese bağlı bir atak geçirmişsiniz. Sanırım,kalbinizde de bir rahatsızlığınız var? Zor nefes alıyordunuz. Büyük bir ihtimal az daha geç kalınsa..Kalp krizi geçirirmişsiniz." dedi ve serumu kontrol etmek için yanıma gelip koluma uzandı.

" Ben,kalp hastasıyım." dedim.

"Bir tuhaflık olduğunu anladım zaten,lütfen buradan çıkınca bi doktorunuza görünün..." dedi ve ayak ucuma geçip, elindeki dosyaya birşeyler yazıp imzaladıktan sonra,kafasını kaldırıp bana baktı.

" lütfen , serumunuz bitene kadar yerinizden kalkmayın. Serumunuz bittikten sonra gidebilirsiniz.Ben dışarıdaki beyefendiye uyandığınızı haber veririm. Sizin için çok endişelendi. Kaç saattir sizi bekliyor." dedi ve dışarı çıkmak için hareketlendi.

Evet,bende endişelenmeye başlamıştım. Kaç saattir buradaydım acaba? Pencereden bakılınca havanın karardığı görünüyordu ama yanımda saat olmadığından kaç zamandır burada böyle yattığımdan bihaberdim.Eve de geç kalmıştım...Buradan cıkıp eve gidince,babama nasıl bir açıklama  yapacağım diye, çoktan korkular sarmaya başlamıştı hasta kalbimi.