﹏•♡↬ great wrecking ball, great miracles_ S1 ↫♡•﹏

"سفر"

+مامان من فکرهامو کردم. خب اگه قرار باشه برای چند روز ریلکس کنیم باید یه جایی بریم که از سروصدای شهر و ماشین ها و کلا تکنولوژی دور باشیم. به نظرم خونه ی مامان بزرگ جای خوبی باشه.

جونگین همونطور که سعی میکرد صداشو پایین بیاره تا کیونگسو که داخل اتاق بود نشنوه، با ذوق گفت و مادرش ابرویی بالا انداخت.

_روستا؟!

+آره. خیلی وقته که مامان بزرگ رو ندیدم و دلم براش تنگ شده.

خانم کیم کمی فکر کرد و سرشو خاروند.

_به نظرت کیونگسو خوشش میاد ازش؟

+مطمئن نیستم...

جونگین با تردید گفت و ادامه داد.

+ولی فکر میکنم دوستش داشته باشه. چیزای زیادی توی روستا هست که مطمئنم با تفریح توی شهر نمیتونه تجربه شون کنه.

_هوم. خب باشه. پس من وسایلی که نیازه رو جمع میکنم. باید
یه چیزی هم برای مامان بزرگ بخریم.

+کی میریم؟!

_بعد از مسابقه ی کیونگسو.

+پس من امشب بهش میگم.

جونگین با هیجان بیشتری گفت و خانم کیم لبخند زد.

_فکر کنم این خبر بهش انرژی بیشتری برای مسابقه ش بده.

جونگین سر تکون داد و زودتر به اتاقش رفت تا واکنش پسر محبوبش رو ببینه. کیونگسو که با یکی از کتابهای درسی جونگین مشغول بود، تا وقتی که جونگین کنارش ایستاد متوجه ورودش به اتاق نشد.

+داری کتاب منو میخونی؟!

جونگین با لبخند واضحی پرسید و کیونگسو نگاهش کرد.

-میخواستم ببینم چیزایی که تو میخونی با چیزایی که من یاد میگیرم چقدر فرق دارن.

+اونوقت برای چی؟!

جونگین همونطور که کنارش مینشست با ابروی بالا رفته پرسید و کیونگسو به کتاب اشاره کرد.

-اگه من میتونستم اینا رو بخونم و یاد بگیرم زودتر به سطح تو میرسیدم و با هم میرفتیم دانشگاه!

کیونگسو چیزی که توی ذهنش بود رو به زبون آورد و جونگین متوجه لحن غمگینش شد.

+لازم نیس به این چیزا فکر کنی. تو هم زود همه ی اینا رو یاد میگیری و میری دانشگاه. فقط باید تلاش کنی و صبور باشی.

جونگین با لبخند مهربونی جواب داد و آروم گونه ی کیونگسو رو نوازش کرد. خیلی وقت بود که لمس کردن اون پسر رو توی بیداری از خودش و کیونگسو دریغ کرده بود و کیونگسو با گرفتن چنین توجهی از جونگین در کنار لذت بردنش، متعجب شده بود.

-جونگینی!

در آخر کیونگسو به آرومی اسمشو زمزمه کرد و جونگین به سختی خودش رو کنترل کرد تا صاحب اون صدا رو نبوسه.