﹏•♡↬ great wrecking ball, great miracles_ S1 ↫♡•﹏

"برای آقای چوی"

خانم کیم گفت کیونگسو به زودی میتونه بخونه و کیونگسو از شادی و ذوق زیاد تقریبا جیغ کشید.

-واقعا؟! منم میتونم مثل جونگین درس بخونم و برم مدرسه؟!

_آره.

خانم کیم با تعجب از واکنش عجیب کیونگسو گفت. آخه همه ی بچه ها منهای یه تعدادیشون از درس و مدرسه فراری بودن و شاید اگه کیونگسو هم میدونست این اونقدرا هم هیجان انگیز نیست و حتی گاهی خسته کننده میشه، انقدر برای رفتن به مدرسه ذوق زده نمیشد.

به هر حال کیونگسو هم حق داشت که بتونه بخونه و بنویسه و باید بهش میرسید. پس خانم کیم نگاهی به ساعت روی دیوار انداخت و بعد سمت تلفن خونه رفت.

اون چند نفرو سراغ داشت که معلم خصوصی بودن و تدریس میکردن پس بهشون زنگ زد و راجب کیونگسو گفت. اما ظاهرا هیچکدومشون ازین که بخوان به یه پسر شونزده ساله درس بدن، راضی نبودن.

تا اینکه یکیشون راضی شد برای دیدن کیونگسو به اونجا بیاد.

خانم کیم با امید به اینکه بالاخره این یکی راضی شده، لبخندی به کیونگسو زد و کیونگسو که نمیدونست چه خبره پرسید.

-چیشد؟!

_خب... یکی هست که گفت میاد اینجا تا هم تو رو ببینه و هم شرایطش رو بگه. امیدوارم قبول کنه.

-اگه قبول نکنه چی؟!

_اصلا نباید ناامید و نگران باشی. حتی اگه کسی هم نباشه من خودم میتونم بهت یاد بدم!

-واقعا؟!

کیونگسو با ذوق پرسید اما به سرعت برق چشماش خاموش شد.

-اما شما همینجوری هم زیاد وقتتونو صرف من میکنین. نمیخوام بیشتر از این دردسر درست کنم براتون.

_اینطور نیست. تو پسر خوب و آرومی هستی کیونگسو. من تو رو مثل جونگین دوست دارم و هر کاری لازم باشه برای جفتتون انجام میدم.

کیونگسو با لبخند تشکر کرد و خانم کیم به اتاقش رفت.
حالا باز کیونگسو مونده بود و انیمیشنی که داشت پخش میشد و چیزی ازش نمی فهمید و داشت به آخراش میرسید.

💕💫🐧🎁🐻

روز بعد برای جونگین توی مدرسه تقریبا روز آرومی بود و جز سرو صداهایی که همکلاسی هاش راه انداختن میشد گفت اتفاق بدی نیفتاد.

معلم شیمی سر کلاس اومده بود و قبل از هر چیزی گفته بود که جریمه هایی که نوشته ن رو بهش بدن و این درست مثل قارقار گوش آزار یه کلاغ، وقتی که تو خواب ناز صبح باشی بود و تا مغز استخونشون رو خراشیده بود.

همه با نگاه های خون آلود به جونگین که مسبب این جنگ نابرابر بود خیره بودن و داشتن با چشماشون بهش میفهموندن که تایم استراحت خونش رو میریزن.