3 ABİM (Tamamlandı)

*24*

Azenaz'dan devam...

Abimin odadan çıkmasıyla uzun zamandır zihnimde yer edinen ve acı veren düşünceleri gün yüzüne çıkardım.

Bedenim neden bu kadar yorgun ve bir o kadarda bitkin?
Ruhumdaki bu ağırlık neden bana acı veriyor?
Benim narin ruhum nasıl olurda yılmış olabilir?
Hep zorluklara karşı dimdik taşıdığı bu beden, ara sıra zorluklara karşı gelip ara sıra boyun eğen bu ruh, hep göğsünü gere gere savaşan bu ruh, neden bu kadar yorgun?
Yorgun bedenim hayatın zorluğuna daha fazla dik durmayıp yıkılcak mı?
Şimdiki pes edicem?
Şimdiki son olucak benim için?

Odaya Ares'in hastane kıyafetleri ile girmesi, zihnimdeki düşüncelerin beyaz bir sis altında boğulmasına ve bana daha fazla acı çektirmesine son vermişti.

Gözlerim Ares de takılı kaldı. Tıpkı onunda  gözlerinin benim gözlerimde kenetlendi gibi...

Titreyen bedeni ve kızaran gözleri ile kalbim acıdı.
Titrek bir nefes verdi. Yavaş adımlarla ilerleyip koltuğa oturdu. Elleri titriyordu ve bunu engellemek istercesine parmak bogumları beyazlaşana kadar ellerini birbirine kenetleyip sıktı.
Nefesi titrekti. Gözlerini bir an olsun benden ayırmadı.

Derin bir nefes alıp konuşmayı o başlattı.

"Nasıl...hissediyorsun?" Dedi.

Yüzümde buruk bir tebessüm belirdi.

"Nasıl görünüyorum?" Dedim soru karşılık soru ile.

Bedenimin açıkta kalan yerlerini inceledi.

Sesi titrek bir şekilde çıktı.

"Param parça..." Dedi.

Anlamazca ona baktım.

Gözlerini bir anlık kaçırıp tekrar benimkilere kenetledi.

"Yani...yorgun, yıkılmış, parçalanmış...param parça olmuş gibi...görünüyorsun." dedi.

Düşündüm.
Sanırım haklı.
Tam anlamıyla param parcayım.

"Evet, öyleyim" dedim bende.

Bir süre daha bana baktı.

"Biliyor musun? Şunu öğrendim... Sana bir şey olmasından deli gibi korkuyormuşum..." Dedi.

Gözlerindeki duyguyu çözmesemde arkasında yatan endişe ve korkunun filizleri belli oluyordu. Korkmuştu. Herkez gibi.

"İnana biliyor musun? Hep haberlerde görüp sağlığına dua ettiğimiz deprem zedeler den biride şu anda benim... O betonların arasında kaldığım an korkmuştum. Ancak en büyük korkum bu değil. En büyük korkum...sensin, yani sana bir şey olması, seni üzen bir şey, kaşlarını çattırıpran şeyler, benim korkum. Çünkü sana bir şey olması durumunda kalbim bir yara ile bütün kapanan yara bantlarını söküp atar ve delicesine kanar. Ölürüm sana bir şey olursa..." Dedim sona doğru buruklaşan sesim ile.

Serumlu elimi tuttu. Dikkat ediyordu. Sanki kırılacak bir seydim. Beni kırmaktan, param parça etmekten korkuyordu.

"Sen ölmeki bende ölmeyeyim. Ancak böyle yaşarım çünkü.
Benim ruhumda, kalbimde sensin..." Dedi. Gözlerinde gördüğüm duygu kalbimi tekletti.

Aşk?

Bana hem yabancı hemde yakın gelen bir duygu.
Daha önce tatmadığım ama bu adam sayesi de tadaçağım duygu.

Yada belkide çoktan o duygu beni ele geçirmiştir. Ares'e olan hislerim basit bir hoşlantıdan öte bir şey...
Aşk kadar kudretli bir duygu benimki...
Ve sanırım onunki de öyle.

Gözlerini kapatıp açtı. Sanki bir şeye hazırlanıyordu.

"Seni..."

Ben cümlenin devamını beklerken gözlerime daha yoğun baktı.

"Seviyorum"

Sesi kulağımda bir melodi olarak yankılandı.

Yüzüme sanki o an renk gelmişti.
Gözlerimin içinin bile güldüğünü emindim.
Kalbim delicesine attı.

Kalbimin ritmini takip eden cihaz coşmuştu resmen.

"Bende seni seviyorum..." Dedim.
Gözlerinin içi parladı. Kalbimin ritminin uçtuğunu bildiren makineye kısa bir bakış attı.

Gülüşü iki katına çıktı.
Tıpkı benimki gibi.

İçeri hızla giren 3 hemşire ve doktor ile Ares ve ben şok içinde onlar baktık.
Doktor ilk bana sonra Ares'e sonrada tutuşan ellerimize baktı. Yüzünde tebessüm oluştu. Hemşirelere bir işaret ile çıkmaları gerektiğini söyledi. Doktor sorunun olmadığını zaten bizim parlayan gözlerimiz dolayısıyla çoktan anlamıştı.

Onlar çıkınca Ares bana döndü.
Kahkaha attı.

"İlk itirafımın böyle bölünecegini bilseydim daha uygun bir yerde yapardım" dedi.

Kızaran yanaklarım ile bende güldüm. İlk defa beni sevmişti.
Bende onu ilk defa sevmiştim. Ve son kez de onu seveceğim.

Gözlerimiz tekrar buluşunca uzun uzun baktı.

Yavaşça yaklaştı. Sakin ol kalbim...

Yanağıma masum ama bir o kadarda anlamlı bir öpücük bahşetti.

İyice kızardım.
Benim bu halime gülüp yanağımı bir kere daha öptü.

"Çok tatlısın..." Dedi.
Güldüm.

Sonra birden yüzü soldu.
Benimde onla beraber yüzüm soldu.

"Aze...Azem, doktorlar durumunun kritik olduğunu söyledi... Ama pes etmez isen durum düzelir. Sakın pes etmem prensesim... Sakın bizi bırakma tamam mı?" Dedi.

Gözlerinden akan bir yaşı elimi kaldırıp sildim.

"Söz veriyorum...pes etmiycem..."

Yüzü güldü.

"Hem daha bizim sevgili olmamız için sana teklif etmem gerek. Daha teklifi edicem. Sevgili olup bizim gruba hava atıcaz... " Son dediğini ikimizde kahkaha attık.

"Evet senin teklifin var dahaaaa...onu görmeden ölmem... Hem bizim grubu da birbirleriyle sevgili yapıcaz." Dedim. Onaylarcasına kafa salladı.

Kalbim deli gibi atıyordu. Mutluydum. Hiç olamayacağım kadar.
Huzurludum. Hiç tadamayacağım kadar.

İçeri giren hemşire ile Ares'in görüşme süresinin dolduğunu anladım.

O çıkana kadar gözlerimiz kendi kaldı.

Çıkınca bile 5 dakika kendime gelemedim.
Sonund yavaşlayan kalp atıslarım bile Ares'i düşünmemi engelleyemiyordu.

Yorgun bedenim sanki o geldiği için daha dinçti.

10 dakika önceki yorgun ruhum şu an halay çekiyordu.

Gözlerimi kapatsam da uyumadım.
Odaya sırayla gruptaki herkez geldi. Hepsiyle gülerek ve nazende göz yaslarımızla akan sohbet bile beni mutlu hissettirmişti.

Pars abimin hastane odasına girmesinde bile yüzümdeki mutluluk değişmemişti.

Durumu sorup gitti. Pek konuşmadı.
Ama yinede zihninde benle ilgili dönüp duran soruları kendine saklamıştı. Bunu biliyordum.

Odaya giren Mert abim ile ona baktım.
Yüzüm hayla güler iken o gelince donmuştu.

Aklıma küçüklük anım gelmişti.
Acı içinde çırpındığım anım.
Neden aklıma gelmişti ki!

****************

Selam canlarım....
Bölüm nasıl?
Biliyom bu bölümde sonunda aşklarını gün yüzüne sürmeleri hepimizi mutlu etti.
Yazım yanlışlarım olmuş olabilir. Kusura bakmayın...
Yorum ve oylar için çooooook teşekkür ederim ☺️😁
Bb

Gelecek bölüm tarihi;
16 Kasım 2020
Saat:. 20.00