3 ABİM (Tamamlandı)

*5*

Sonunda eve gelmiştik. Ben tekrar tekerlekli sandalyeye binicem diye düşünürken abim, benim kapımı açıp kolayca kucağına aldı.

Yanındaki korumalardan birine arabadaki eşyaları almasını söyledi.

Ben kucuğındayken eve girdi. Diğerleri içerde değildi. Kafamı kaldırıp baktım.

"Abi şey beni odama götürür müsün? Üstümü değiştireceğim de..."dedim.

Abim gülümseyerek kafa salladı.

Ben bodruma inmemizi beklerken abim bir üst kata yani kendi odalarının olduğu kata çıktı.

"Abi benim odam aşağ-" ben daha sözümü bitiremeden abim lafı mı kesti.

"Hayır, bundan sonra senin odan bu katta olacak." Dedi.

Gözlerim büyüyerek abime baktım.

"Gerçekten mi?"

Bana bakıp tebbessüm etti.

"Gerçekten." Dedi. Kalbim neden bu kadar heyecanlı bir ritim ile atıyordu?

Abim kendi odasına girince odayı inceledim. Duvarda benim küçükken yazdığım daha 1. Sınıftayken ilk defa Rüzgar ismini öğrenince duvara yazmaya çalıştığım 'Rüzgar' yazısı hâla eskisi gibiydi.

Şok içinde abime baktım.

"Silmemişsin..."

Gülümseyip kafa salladı.

"İlk başta çok sinir olmuştum ama sonra hoşuma gitmişti. Kalsın demiştim" dedi.

Yüzümde istemsizce bir sırıtış oluştu.

Abim beni kendi yatağına koydu. Dolabına ilerleyip kapağı açtı.

Biraz bakındıktan sonra siyah bir tişörtü alıp yanıma geldi.

"Meleğim sen yorgunsan eğer ben giydiriyim mi?" Dedi. Kollarımı kaldiracak halim kalmamıştı. Bunu fark etmiş ve vicdanını sızlatmıştı düştüğüm bu durum.

Aklıma vücudumdaki yaralar geldi.

"Yok abi gerek yok! Sen dışarıda bekle bende giyineyeyim sonra seni çağırırım." Dedim hemen.

Kafa sallayıp tişörtü elime tutuşturdu.

Aklına bir şey gelmiş olmalı ki tekrar dolabına yöneldi.

Siyah bir eşofman altı alıp geri geldi.

"Meleğim bu bana küçük oluyor. Belki olur bir dene. Eğer yardıma ihtiyacın olursa utanma sakın, beni çağır tamam mı?"dedi.

Kafa salladım. Abim odadan çıkınca üstümü kolaylıkla değiştirdim ama alt kısma sıra gelince durdum. Zorlanır mıyım? diye düşündüm ama sonra deneyeyim belki giyinebilirim diye düşündüm.

İlk olarak üstümdeki pantolonu zorlukla çıkardım.

Abimin eşofmanı fazla uzundu ama olsun, beş dakikanın sonunda giyinebilmiştim.

Şu ana çok komik göründüğüme emindim.

"Abiii! Gelebilirsiiiin!" Diye seslendim.

Ancak odaya Pars abim girdi. Ben şaşkın ve endişe bir de korku dolu gözlerle ona bakıyordum. Kaşlarını çatmış bana bakıyordu. Ağır ancak korkunç adımlarla bana doğru gelemeye başladı.

"Ne işin var senin burda? Kalk şurada! Defol git fare yuvana! Çabuk!"

Ben korkakça ona bakıyordum. Sakattım ve yürüyemezdim. Pars abim kımıldamadığımı görünce kolumdan tutup ayağa kaldırdı. Tabi kaldırmasıyla ben yere yığıldım ancak Pars abim kolumu bırakmıyordu.