*3*

17.7K 649 130
                                    


RÜZGARDAN DEVAM

Yerde yatan kardeşime baktım. Ona ne kadar 'katil' desemde yinede kardeşimdi. Donmuş gibiydim.

Kendini ilk toparlayan Mert abim oldu. "O?" Dedi. Devamını getiremedi. Ben şok geçirmeye devam etsem de o kendini toparlamaya çalışıyordu. Bedeni titresede yutkunup geri içeri girdi.

Sinirle dizlerimin üstünden kalktım ve aşağıya koştum.

Hemen Azenin olduğu yere geldim. Vücudunu narince kucağıma aldım.

Arabamın yanına koştum. Kırılmıştı kalbim. Yüreğimde ki baskı çok ağırdı.

Boğazımda sanki eller vardı da sıkıp nefes alamamam için çabalıyorlardı.

Hemen arabanın arka koltuğunu açıp dikkatlice yatırdım.
Başı çok fazla kanıyordu. Benimde içim bir o kadar yanıyordu.

Hiç zaman kaybetmeden ön koltuğa bindim. Arabayı gazlayıp en yakındaki hastaneye sürdüm. Arkamdan kimse gelmiyordu. Ne Pars, ne Mert. Gerçekten onu bu kadar mı umursamıyorlar?

5 dakika sonunda hastaneye vardım.
Ön koltuğun kapısını bir hışımla açtım. Resmen hastaneyi sallayacak bir sesle "SEDYE GETİRİN!!!!" diye bağırdım. Nefes nefese kalmıştım.

Sedye ve yaklaşık 4 hemşire yanında da bir doktor koşarak geldiler.

Azeyi hemen sedyeye yatırıp içeri sürüklediler.

Doktorun 'ameliyathaneye alın!' sözüyle gözümdeki yaşlar boşaldı. Aze'nin yerde birikmiş kanı gözlerime iğne gibi battı.

Ameliyathane'nin kapısına gelince hemen içeri girdiler. Bende girecek iken bir hemşire bir şeyler zırvalayıp beni içeri sokmadı.

Güçsüzce yere çöktüm. Gücüm çekilmiş parmak boğumlarım beyazlamıştı. Bedenim buz gibi soğuk ve beyazdı. Duvarın dibine oturup dizlerimi kendime çekip dirseklerimi dizlerime yasladım.

Başımı ellerimin arasına aldım.

Onun için canım ilk defa bu kadar çok yanmıştı. Kendimi çok kötü hissediyordum. Onun o hâli gözümün önünden gitmiyordu.

Kanlar....

Kanları elime bulaşmıştı.

Elime baktım. Ben gerçektende ona bu ellerle mi vurmuştum?

Ben gerçekten bu ellerle mi onu itmiş canının acımasını sağlamıştım?

Daha minik bir bebeğe katil damgasını nasıl vurmuştum.

Kendimi çok pişman hissediyordum. Sessim soluğum çıkmayacak kadar pişmandım ona bağırdığım için.
Resmen ona yaklaşmamam için ölüme göz yummuştu.

Ben ne kadarda aşağılık bir adammışım...
Zihnimi dolduran kelimeler ile kendine bir söz verme ihtiyacı hissettim.
Bundan sonra ona zarar gelmesine göz yummayacağım.

Onun için içimde oluşan sevgiyi, hasreti göz ardı etmeyeceğim.

Onu koruyucağım.

Söz veriyorum Azeyi ne olursa olsun koruyucağım ve beni affetmesini sağlıyacağım.


*******************

Karekterlerin yaşı;;;

Azenaz Ateş = 17 yaşında...
Rüzgar Ateş = 25 yaşında
Pars Ateş = 27 yaşında...
Mert Ateş = 29 yaşında...

************

Yaklaşık 3 saat geçmişti ancak bir türlü doktor veya hemşire çıkmamıştı. Her saniye içimdeki huzursuzluk artıyordu.
Bu süre zarfında abilerim gelmemişti. Sinirlenmiştim.
Sonunda doktor çıktı. Klasik sorular sorduktan sonra sonunda konuya geldi.

" Azenaz hanım şu anda iyi ancak bacaklarını bir daha kullanamayacak. Diz kapağının alt bölümü iki ayağı içinde sakat kalmış durumda. Ancak fizik tedavi ve çabayla 8 ay kadar bir sürede eskisi gibi yürüyebilir. Şimdi Azenaz hanımı normal odaya alıcaz. Geçmiş olsun." Dedi ve ilerlemeye başladı. Bense hem sevinçli hemde üzgündüm. Ayaklarını kullanamayacaktı ancak fizik tedaviyle tekrar eskiye dönebilecekti. Bir kaç dakika geçtikten sonra Azeyi sedyeyle çıkardılar. Bende peşlerinden gidiyordum. Bir odaya girdik. Bir kaç hemşire dışarı çıkıp gitti. Bir hemşirede Azenin koluna serum bağladı. Geçmiş olsun diyip çıktı ve kapıyı arkasından kapattı.

Hem pişman hemde hasret gözlerle meleğime baktım. Tıpkı bir melek gibiydi. Elim titreyerek saçlarına gitti. Kafasını ilk defa okşuyordum. Saçları çok yumuşaktı. Aklıma saçını çektiğim hatta o daha 5 yaşındayken gözünün yaşına bakmadan canice gülüp saçını kestiğim günler geldi.
Gözümden yaşlar boşaldı. Elim hareket etmeyi birazcık kesse de devam ettim. İçimden kendime küfrediyordum. Keşke öyle biri olmasaydım.

Ama kendimi affettirecektim. Kafaya koymuştum. O beni affedecekti ve abi kardeş olacaktık. Kendimi affettirecektim. Ne kadar zor olursa olsun kalbine girip bir yer edinicektim.
Ne olursa olsun abisi olacaktım...
Abisi....

******************

Eevvvvvveeeet kankileeerrrr...
Bu bölümde bitti...
Sizi coook sevirem....
Bana istediğiniz olayları yazıp atın...
Oylamayı ve takip etmeyi unutmayın...

By byyy
.....

3 ABİM (Tamamlandı)Where stories live. Discover now