Color Of Surrender (High Class Issue Series #3)

Chapter 42

Chapter 42: Ease

"Ito ang sa'yo, mag-ingat ka." ang sabi sa akin ni daddy at binigay ang huling sandata na gagamitin ko sa laban. Tumango nalang ako bilang sagot sa kanya at kinuha na ang huling kailangan ko para sa laban.

Nakakaramdam ako ng kaba dahil sa edad kong ito ay makakaranas na ako ng totoong laban. Hindi ko inaakala na ngayong araw pa magaganap ito dahil sa ang araw na ito ang pinakamagandang nangyare sa buhay ko.

Napunta ang tingin ko sa singsing na suot-suot ko, ang singsing na ibig sabihin ay malapit na akong ikasal sa minahamal ko.

 Malungkot at puno ng pangamba ang nararamdaman ko dahil sa hindi ko alam kung makakabalik pa ba ako, hindi ko alam kung ano ang hinaharap.

"You're getting married?" my dad asked, the reason why he got my attention, and I immediately hid my hand wherein I'm wearing the ring Alexander gave to me. 

I gulped because I saw the agony in his eyes. I ran away for a while to be with him but now. I have to obey my father because our group is in a battle right now. 

Alexander didn't know that I'm part of the terrorists. I betrayed him and his love.

Dad cleared his throat, and I got nervous because I became stubborn when I met Alexander. I'm always sneaking out of our house just to go with Alexander. I even didn't attend some of our secret meetings just to be with Alexander.

"Mahal mo ba talaga ang lalaking 'yun? Hindi niya alam kung sino ka talaga." 

Mahal ako ni Alexander pero ang minahal niya ay hindi niya pa lubusang kilala. Naging maingat ako habang minahal ko siya at nakakaramdam ako ng konsensya sa tuwing pinapakita niya ang pagiging sundalo niya sa akin dahil alam kong ang turing sa kanya ng grupo namin ay isang kalaban.

I'm really sorry, my love.

"H-Hindi niya na kailangang malaman, mamamatay rin naman ako dito." ang sabi ko at nilagay ang balisong sa gilid ng aking bulsa para ihanda na ang sarili sa laban. Iyon lang ang alam kong kinakaharap ko, ang mamatay sa laban na ito.

I'm fierce when it comes to battles, but this is the first time that I got nervous. I was trained to be a spy on the military, and I even got some information on their plans for the terrorism.

 I'm not going to deny that I also used Alexander to spy inside the military and I'm really sorry for that.

"Sa tingin mo hahayaan kitang mamatay? Mananalo tayo dito." ang buong tapang na sabi ni daddy at hinanda na ang baril niya, linagay niya na ang mask niya para hindi siya mapag-kamalan sa laban.

"Dinakip ang isa nating kasama kaya dapat lang na lumaban tayo. Matagal na nating ginagawa 'to kaya dapat masanay ka na, hindi ka mamamatay." malamig niyang sabi sa akin na dahilan para mag-pakawala ako ng isang malalim na hininga, hindi nga ba?

"Why are we doing this again?" I asked and I saw him being dumbfounded for a second. I forgot why are we doing this because of how bombarded I am, I'm out of focus the reason why I can't gather all my thoughts.

Nasa laban kami at sa pag-labas ko ay makakarinig na ako ng mga putukan ng baril sa gubat maging ang mga pag-sabog ng mga bomba.

"Because we have to, the superior community deprived us. They treated this place with inequality, we are doing a civil violence because they are pretending to be blind, kulang nalang ay mamatay na tayo sa lugar na ito na hindi binibigyan ng pansin ng mga nakakataas."