Color Of Surrender (High Class Issue Series #3)

Chapter 45

Chapter 45: Flag

Unti-unti kong minulat ang mga mata ko dahil sa sinag ng araw na pumapasok sa loob ng kubo at kasabay nito ang malamig na simoy ng hangin. Panay pa ang kurap na parang kinakapa pa ang pag-bangon sa kahoy na higaan.

Nandito pa rin kami, ang akala ko isang panaginip lang ang lahat pero nangyare pala talaga ito.

Dahan-dahan akong bumango at halos matigilan ako ng makitang naka-benda pa rin ang binti ko ngunit mas naging mabuti na ang kalagayan nito. Nag-pakawala ako ng isang malalim na hininga at hinaplos ang benda dahil alam kong si Tavi ang nag-ayos nito.

Kailan kaya ito matatapos?

Paano kaya kung hindi niya ako niligtas? Paano kaya kung hindi kami nag-kakilala? Paano kaya kung hindi ako isang terorista? Puwede kaya kami?

Ang daming tanong sa isipan ko pero ang alam ko lang ay ako mismo ang mag-tatapos nito. Hindi pa maayos ang pakiramdam ko pero pinilit ko ang sarili ko na tuluyan ng bumangon.

My forehead creased when I realized that it's only me inside the nipa hut. I felt pain all of a sudden when it was me all along, it's just me alone.

Kumurap-kurap ang mga mata ko at pilit na inayos ang diwa ko. Ako lang ang mag-isa sa kubo at panigurado akong ang hinahanap ko ay iniwan na ako, mag-isa nanaman ako at ayos lang.

Wala namang nanatili sa akin kahit sinabi kong huwag silang umalis, kaya ayos lang.

A sigh escaped on me as I tried to reach my jacket on the table. Pinagpag ko pa ito dahil sa naalibukan ito pero pasalamat ako na natuyo na ito.

Isang gabi lang akong nandito sa kubo na ito pero pakiramdam ko ay ang dami ko ng alaalang ginawa dito. Tss, umalis rin pala ang lalaking 'yun at dapat ko lang intindihin dahil alam kong mag-tataka ang kapwa niya mga sundalo.

This will be the end of everything. Sana bumalik na ang kapayapaan sa lugar na kami mismong ang nag-simula, lalaban ulit ako kahit na ganito ang kalagayan ko dahil alam kong marami pang buhay sa kanila na balak mag-higanti.

Mag-isa ako, mag-isa nanaman ako.

Sa isang iglap ay biglang tumunog ang phone na nasa loob ng jacket ko. Ang akala ko ay hindi na ito gagana dahil sa nabasa ito kahapon, kinuha ko naman ito at halos matigilan ng makita ang taong tumatawag.

I felt that my breathing stopped as I saw the caller. It made my heart shattered into pieces when it's ringing all over again, I can't answer it and my hand is already trembling.

How can I answer him?

He must be worried that I didn't go home last night because I promised that I will explain to him what happened.

Nakikipag-titigan lang ako sa phone ko na walang tigil ang pag-tunog dahil sa tawag. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa pag-kakataong ito dahil alam kong punong-puno na siya ng katanungan sa isipan niya.

Nag-pakawala ako ng isang malalim na hininga at tinatagan ang loob na sagutin ang tawag.

"H-Hey, babe..." ang bungad ko sa tawag at naramdaman ko pa ang pag-uutal ko sa sa pag-salita ko.

"Finally, ang akala ko ay wala ka talagang balak sagutin ang tawag ko." halata ang pag-aalala sa kanyang boses na dahilan para makagat ko ang ibabang labi ko.

It's my fiance and he's waiting for me to come back.

"I-I'm sorry, you must be worried that I didn't go home but I will. Please wait for me." I said to him and I heard a sigh escaped on him. He must be really worried that I didn't go home and I think he expected that we will talk about what is happening but I didn't fulfill that.