Color Of Surrender (High Class Issue Series #3)

Chapter 24

I was mad because of that and I hate her for not defending me, pero kahit anong gawin niya sa akin ay hindi ko mapigilan na mahalin pa rin siya. Bakit ganon? Ang akala ko natauhan na ako pero bakit umaasa pa rin ako na matatanggap niya ako?

"Come here," my mom said, the reason why I pressed my lips as if I'm hesitating to step forward. I'm still hopeless because my mom hates me, I'm proud for myself but she can't be proud of me.

Alam mo yung pakiramdam na may kulang pa rin kahit na natupad mo na yung isang pangarap mo?

Suminghap ako at lumapit sa kanya, sa isang iglap ay naramdaman ko ang kanyang mga braso na pumulupot sa aking balikat. Parang naging yelo dahil sa bigla niyang pag-yakap, anong ginagawa niya?

And in just a snap she said,

"You made me proud, my daughter."

My heart stopped beating and my ears became deaf all of a sudden, my lower lip trembled and I closed my fist.

Mali ba ang narinig ko? Ano ang sabi niya?

She sighed and caressed my hair, "Your walk was great. You made me proud, Avon." it was clear to me, the reason why tears filled my eyes.

Sa lahat ng mga naging proud sa akin ay sa kanya ang the best, sa isang iglap ay humikbi ako at mariin na pinikit ang mga mata ko na dahilan para tumulo ang mga luha ko.

I hugged her back and I can't help but cry because of what she said. My mom is already proud of me and I think that's the biggest dream I for today.

"I'm really sorry, I really do. You made me proud, seeing you in the runway made me realized that I became mean to you."

Panay ang hikbi ko habang yakap-yakap siya, kung isang panaginip lang ito ay sana huwag nalang akong gisingin dahil sa masaya na ako sa ganito.

Tanggap na ng nanay ko na isang modelo ang anak niya, napag-tanto niya na sa pag-momodelo ako nagiging masaya. Ang akala ko hindi niya makikita 'yun pero heto siya ngayon, humihingi ng tawad sa akin.

"You're like an angel there, I was fascinated and proud to see you in the runway." wala ng tigil ang pag-puri at ang pag-iyak niya dahil alam niyang ngayon lang kami nag-karoon ng ganitong samahan.

The best day happened is when she already realized that my happiness is modeling. Hindi ko inaasahan na sa isang iglap ay ito ang matatanggap ko, parang lahat ng mga pinag-hirapan ko ay hindi ko na kwinestiyon dahil sa sinabi niyang pinag-malalaki niya ako.

"I'm really sorry... I want to celebrate your success but I also need to apologize." her hug is what I'm longing for, I can't believe that my mother already realized that I can be the daughter she can be proud of.

Totoo na ba talaga 'to?

Totoo bang tanggap niya na ang pagiging isang modelo ko? Kung panaginip lang ito ay sana huwag nalang akong gisingin dahil masaya ako dito, sa panaginip na ito ay tanggap ako ng nanay ko.

Tuluyan na akong humiwalay sa kanyang yakap at kita ko ang mga luha sa kanyang mga mata, nanlambot ang mga tuhod ko at hindi ko na napigilan ang kamay kong punasan ang mga luha niya.

When it comes to our parents, we can't stop loving them. Even though sometimes, they are dictating what we should do but we can't hide the fact that they are still our parents.

Alam mo yung pakiramdam na lumuwag yung pakiramdam mo simula nung tinanggap ka na ng pamilya mo?

Ayos lang naman sa akin kung ayaw sa akin ng buong mundo pero huwag ang pamilya ko, mas masakit pang marinig sa pamilya ko na ayaw nila sa akin.