Color Of Surrender (High Class Issue Series #3)

Chapter 10

She sighed and stood up, she pulled my arm the reason why I stood up in front of the mirror. My forehead creased when I only saw myself, I only saw myself on the mirror and there's nothing wrong on it.

"What? Anong mali sa katawan ko?" ang tanong ko kay Sharla na dahilan para mariin niyang ipikit ang mga mata niya na para bang nasasaktan ako na hindi ko makuha ang sinasabi niya.

"Mas napansin ko pang ang laki ng pinayat mo kaysa sa sarili mo, hindi mo ba ramdam na parang ang gaan mo na? Ang putla-putla mo pa." ang sabi niya na dahilan para mapa-iling ako, hindi naman iyon ang nararamdaman ko kaya ano bang sinasabi niya diyan?

"You look thin, your legs are slimmer than before and your face is hopeless." she's straightforward but I can't see what she's pointing out.

I'm okay, my body is okay and I don't feel something weird on it "I don't get it, Sharla. Maybe it's because of stress eating--"

"You're depressed--"

"I'm not,"

Walang umamin na hindi sila ayos, walang taong nag-sabing hindi sila ayos dahil ayaw nilang maka-abala pa. Gusto nalang nila na kimkimin ang lahat dahil iyon ang mas makakabuti.

Umiyak at sinarili ang lahat hanggang sa malunod nalang, hindi mo pala alam na nawala ka na sa sarili mo. Hindi mo namalayan na ang dating ikaw ay nawala na pala sa'yo, ang sakit hindi ba?

"Are you okay?"

"Yes,"

"Physically, mentally and emotionally?"

"I'm okay,"

I'm not fine, matagal na akong hindi ayos.

Bakit pinipilit mo bang mag-kunwari e' kitang-kita naman kung anong nangyayare sa'yo?

Alam mo yung pakiramdam na natatakot kang mag-sabi na nasasaktan ka dahil baka mamaya iyon ang gawin nilang kahinaan mo?

I can't trust people anymore and also myself, you don't know how it affected me even though it's just a comment.

Kahit na salita lang ang binigay mo ay tatatak pa rin iyon sa isipan ko at pilit na sasagutin ang maraming tanong na baka ikasakit pa namin.

Suminghap si Sharla at unti-unti na akong niyakap na dahilan para maramdaman ko ang pananakit ng lalamunan ko, pinipigilan ko ang mga luhang ito dahil pagod na ako.

Matagal na akong ubos, matagal na akong walang-gana sa sarili ko pero mas pinili ko pa ring ayusin ang iba kaysa sa sarili ko.

"You're not okay, I can see it," she said the reason why I pressed my lips together trying to hold this sobbing, she caressed my back and trying to comfort me even though I've been hard on people.

Alam mo yung pakiramdam na napagod ka na sa tao kaya pagod ka na rin sa sarili mo?

"Hindi mo nakikita ang sarili mo pero ako kitang-kita ko na kinikimkim mo lang ang lahat, nandito naman ako pero bakit hinayaan mo ang sarili mo na isarili lang 'to?" ang tanong sa akin ni Sharla na dahilan para mariin kong ipikit ang mga mata ko, kung alam mo lang kung gaano kahirap na sarilihin ang isang sakit na alam mong hindi matatanggal sa'yo.

"Hinayaan mo ang sarili mo na malunod sa problemang 'to, puwede mo naman akong tawagan pero hindi mo ginawa." ramdam ko ang pag-aalala sa boses ni Sharla habang yakap-yakap ako, ayaw ko na kasing maka-abala.

"M-Mas ayos na 'yun Sharla, problema ko naman 'to--"

"But you can't handle it all by yourself." ang putol niya na dahilan para maiyukom ko ang kamao ko, sa isang iglap ay parang isang salamin nalang ako sa kanya na nakikita niya lahat kung ano ba ang kalagayan ko.